Author: Flip van der Enden

Myles Kennedy – In Stride

Myles Kennedy kondigt de komst van zijn nieuwe, tweede solo-album aan met de release van een heerlijk swampy nieuwe single. In Stride begint met een slide-gitaar die zo scherp is als de tanden van een alligator. Wat volgt is een moppie rock dat nu al classic is.

Myles nieuwe soloalbum lijkt een stuk aardser te worden dan zijn werk met Alter Bridge waar de bombast toch wel altijd op de loer ligt. Niet dat dat erg is. Het is gewoon prima om allebei te hebben, de te paard te paard metal van Myles met band en de rootsy oerrock die hij als alleenstaande produceert.

Myles heeft zijn nieuwe solo album geschreven en opgenomen tijdens de lockdown. Toen hij een lichte paniek zag uitbreken in zijn omgeving en iedereen aan het hamsteren sloeg, is hij eens goed gaan nadenken wat hij eigenlijk nodig heeft om te overleven. Dat blijkt niet veel te zijn; een bescheiden natje en droogje, zijn gitaar en hij komt de crisis wel door. Een paar muzikale vrienden is ook handig, want dan kunnen ze muziek maken en een plaat opnemen. Zo is het The Ides of March album tot stand gekomen. Myles’ motto lijkt te zijn ‘chill out’, we zien wel waar het schip strandt.        De opvolger van ‘Year of The Tiger’ verschijnt op 14 mei.

 

POLICE CAR COLLECTIVE – MINE

MINE, single twee van POLICE CAR COLLECTIVE is een stuk directer dan de mini-rock opera waarmee ze debuteerden. Maar niet veel minder ambitieus. Dat de bandnaam in all caps wordt geschreven geeft al aan dat bescheidenheid geen eigenschap is waaronder het duo uit Liverpool gebukt gaat.

MINE maakt zich geliefd middels een baslijn uit het receptenboek van Peter Hook van Joy Division/New Order. Het betere jatwerk dus. Maar ook dat mag de pret niet drukken. Wat Tyler Plazio en Simon Quigley zelf inbrengen zijn goede smaak, kennis van zaken en schijt aan de buren.

Getuige het feit dat ze hun stijl ‘fuck you music’ noemen hebben de boys ook zelfinzicht en gevoel voor humor. Allemaal prima eigenschappen om het ver te schoppen.

Iceage – Vendetta

Iceage draait al een tijdje mee. Lang genoeg om al vier albums te hebben afgeleverd. De reden dat je de band niet zo heel vaak bij ons hebt gehoord is tweeledig; ze komen uit de punk en ze zijn Deens. Theoretisch hebben we niks tegen punks en al helemaal niets tegen Denen, maar punk is niet het meest radiovriendelijke genre en de Deens muziekscene is niet zo interessant als zeg maar de Deense tv detective wereld, de zogenaamde Scandi Krimi’s.

Maar het vijftal uit Kopenhagen komt binnenkort met een nieuw album dat –als we mogen afgaan op nieuwe single Vendetta- wel spekkie voor ons bekkie zou kunnen zijn. Wellicht speelt hier de invloed van de producer. Het is voor het eerst dat Iceage met een externe producent in zee gaat. Zijn naam is Sonic Boom. Hij komt uit de roemruchte Britse indie-band band Spacemen Three.

Vendetta verraadt weinig punkinvloeden, het model lijkt eerder de Britse pillenpop die rond 1990 opdook in Manchester. Rockbands ontdekten toen de House en xtc en begonnen muziek te maken met een dance-beat. The Stone Roses en Happy Mondays waren pioniers van het genre. Zoals die bands toen klinkt Iceage nu op Vendetta, behoorlijk gedrogeerd, maar ook opwindend en aanstekelijk. De zang is wat ruw en ongepolijst, maar dat is een kwestie van wennen. Daar staat tegenover dat Vendetta het beste intro heeft van 2021 tot nu toe.

Frances Of Delirium – Let It All Go

Frances Of Delirium begon haar bestaan als slaapkamerproject van de 19 jarige Jana Bahrich. Omdat haar grungy songs een stevige ritmesectie behoeven heeft ze een drummer en bassist geronseld. De standplaats van het trio is momenteel Luxembourg. Daar landde de oorspronkelijk uit Vancouver, Canada afkomstige zangeres-songschrijver na eerdere langdurige verblijven in België en Zwitserland. Haar ouders zitten in het internationale onderwijs, vandaar de omzwervingen.

Waarschijnlijk zal het Groot Hertogdom snel te klein blijken voor Frances Of Delirium. Al komt Jana relatief gezien nog maar net kijken, ze heeft wel iets te vertellen en ook een duidelijke dwang om gehoord te worden.

Let It All Go is een getoonzette woedeuitbarsting met een half gezongen, half gesproken mijmering over een liefde die dat niet bleek te zijn. Jana’s toorn is bijna tastbaar. Haar begeleiders moeten alles uit de kast trekken om hun aanvoerdster bij te houden. Maar het lukt en als na ruim 4 minuten de storm weer gaat liggen is iedereen moe, maar voldaan.

Remember Sports – Pinky Ring

Remember Sports is een 50/50 m/v band uit het studenten stadje Gambier in Ohio. Tenminste daar liepen Carmen, Jack, Catherine en Connor elkaar tegen het lijf een jaar of zes geleden.

De respons op het drietal albums dat ze tot nu toe hebben uitgebracht was van dien aard dat ze hun band hebben opgewaardeerd van hobbyproject tot ‘het zou weleens iets kunnen worden’. Om het lot een handje te helpen zijn ze naar het centraler gelegen Philadelphia verkast. 

Remember Sports maakt powerpop, enthousiasmerende kop-staart liedjes met kittig gitaar werk en pittige dameszang. Pinky Ring is mogelijk hun sterkste song/performance /productie tot nu toe. Dat belooft dus wat voor het nieuwe album dat op 23 maart uitkomt en Like A Stone gaat heten.

Teddy’s Hit – Suffer

Suffer is weer zo’n geslaagde tegendraadse rocksong van Teddy’s Hit. Het Amsterdams trio bracht begin dit jaar hun debuutalbum uit en vulde daarmee een groot deel van het gat dat is achtergebleven na het verscheiden van Indian Askin. Net als die band heeft Teddy’s Hit een werkzame balans gevonden tussen radiovriendelijke rock en prikkelende clubmuziek.  

Suffer is stoer en subtiel tegelijk, de zang is punky, het gitaarwerk is afwisselend lyrisch en rockend. Het zou niet verbazen als de band goed bekend is met het werk van Tom Verlaine’s Television. Het beste nieuws is dat er op het albumdebuut van Teddy’s Hit nog veel meer van dit soort slijtvaste gitaarjuweeltjes staan. 

Monokino – Bend Or Break

Monokino is de artiestennaam van George van Wetering, een smart-rocker uit Amsterdam. Monokino schijnt wereldberoemd te zijn in China, niet geheel onbekend in de V.S. en graag gezien in Canada.

Niet alleen heeft George al heel wat van de wereld gezien, tijdens zijn omzwervingen heeft hij ook mogen samenwerken met o.a. Bowie producer Tony Visconti en retronaut Jacco Gardner. Monokino is dus al even bezig. Mocht er een nieuw album komen zijn dan wordt het zijn derde.

Bend Or Break komt dus niet uit de lucht vallen. En dat hoor je. De uitgekristalliseerde sound wordt voor een groot deel bepaald door George’s karakteristiek nasale stemgeluid. Zijn zang doet wel aan Brian Molko van Placebo denken. Verder vallen de snedige gitaren op, de slimme productie en de sterke refreinen waarin George een canon met zich zelf lijkt te zingen.

Vanwege corona zal Monokino zijn activiteiten voorlopig tot de lage landen moeten beperken. Jammer voor hem, maar goed voor ons.

Bull – Eugene

Twee jaar geleden is Eugene ook al een keer uitgekomen. We hebben de single van Bull toen ook gedraaid. Helaas waren we een van de weinigen en is Eugene een stille dood gestorven. Jammer en onterecht vindt de band, hun nieuwe label en wij dus ook. Vandaar de rerelease c.q. herkansing.

Bull is een Britse band die een tijd in Berlijn heeft rondgehangen en in Amsterdam, waar ze Eugene opnamen alvorens weer op huis af te stevenen. Het viertal maakt vrij perfecte pop, een mix van Amerikaanse slacker rock en Britse powerpop. Eugene begint rustige en poppy met mooie koortjes, maar net als je denkt we houden het soft vandaag komt er een stevige break die eindigt met een opgefokte gitaarsolo. Daarna volgt nog een stukje fraaie falsetzang. En dan is het alweer voorbij.

Of Eugene dit keer wel zal worden opgepikt is moeilijk te zeggen. De eerste release in 2019 bleef mede onopgemerkt omdat de band toen bij een klein labeltje zat. Nu zit Bull bij de grootste platenmaatschappij ter wereld. Dat is nog steeds geen garantie voor succes, maar het vergroot de scoringskansen aanzienlijk. Als Eugene dus straks overal te horen is, kan je zeggen, oh die draaide Pinguin twee jaar geleden al ;).

The Lazy Eyes – Where’s My Brain???

In de meeste landen is concertbezoek onder de 18 niet toegestaan. Die regel geldt ook in het Australische Sydney, de plaats waar de boys van The Lazy Eyes vandaan komen. Zij zaten al in een band toen ze nog maar 15 waren. Voor hen was de 18+ regel dus extra frusterend omdat ze hun helden en ook hun collega’s niet konden zien. Nu ze zelf (net) de magische grens van 18 gepasseerd zijn organiseren ze matinees speciaal voor de schoolgaande jeugd. 

Waarschijnlijk zal er wel streng gecontroleerd worden aan de deur, want als je Where’s My Brain hoort weet je dat The Lazy Eyes niet geheel nuchter door het leven gaan. Of de band heeft gewoon een levendige fantasie. Of ze zijn erg fan van King Gizzard. Dat kan natuurlijk ook. 

De nieuwe single van The Lazy Eyes is nauw verwant aan het werk van de King Gizzard clan en ook wel aan dat van Pond en Babe Rainbow enz. De aanstichters van de Australische psych-rock golf, Tame Impala mag dan dan overgelopen zijn naar de mainstream, de band heeft school gemaakt. De vier The Lazy Eyes horen tot de ijverigste leerlingen. 

GIRLI – What A Shame

‘So You Think You Can Fuck With Me‘, zo heette de eerste single van GIRLI. Het nummer kwam zes jaar geleden uit. GIRLI, echte naam Milly Toomy was toen net 17. Nu 6 jaar en 38 nummers verder weten we het antwoord wel, Don’t Fuck With Milly! Voor buitenstaanders was het al snel duidelijk dat Milly niet zonder handschoenen kon worden aangepakt. Milly zelf lijkt er wat langer over te hebben gedaan om te ontdekken wie of wat ze nou echt was.

Haar debuutsingle is J-Pop, manga stijl. Daarna heeft ze zo’n beetje elk genre beoefend dat sinds de opkomst van Elvis 66 jaar geleden de kop op heeft gestoken Ook op persoonlijk vlak heeft de Britse zangeres zich ontwikkeld en o.a. ontdekt dat ze niet zo eenduidig GIRLI is dan ze als puber dacht.

Nu Milly de twintig ruim is gepasseerd verkeert ze mentaal en muzikaal in wat rustiger vaarwater. Dat ze haar oude alias heeft aangehouden komt omdat ze zich tegenwoordig associeert met de vrouwelijke sub-divisie van de grunge uit de jaren 90, de stijl die als riot grrrl de boeken is ingegaan. Milly heeft haar nieuwe stiel dan ook Riot GRRRLI gedoopt.

Twee dingen zijn er sinds haar debuutsingle niet veranderd, GIRLI had en heeft roze haar. En ze kan wel wat.