Author: Flip van der Enden

Miss Grit – Blonde

Er schijnt dus een hausse te zijn in de verkoop van elektrische gitaren. Vooral jongen meiden hebben belangstelling voor een scheurijzer zeggen onderzoekers. Het zou zomaar de goede invloed van St Vincent kunnen zijn.

De Koreaans-Amerikaanse zangeres-gitariste Margareth ‘Miss Grit‘ Sohn (21) noemt het alias van Annie Clark als een van de redenen waarom ze muziek is gaan maken. Net als St Vincent is Miss Grit geen zangeres die ook gitaar speelt, maar een gitariste die ook zingt. Hoe vaardig ze wel niet is op de zes snaren laat ze op Blonde horen, een van de zes tracks op haar vers verschenen (2e) EP, Imposter.

Het eerste wat je hoort op Blonde is een gitaar. Het is de kick off van een proggy-rocky ballad met een speeltijd van ruim vijf minuten. Daarvan is zeker de helft gereserveerd voor gitaarsolo’s. Miss Grit gaat er vol in, toch blijft Blonde een intieme affaire. De luchtgitaar kan in de foedraal blijven. Zingen kan Miss Grit ook bovengemiddeld en ook liedjes schrijven gaat haar goed af. Dit alles leidt tot de conclusie dat er een sterretje is opgestaan.

St. Solaire – Where Do We Go From Here

St Solaire steekt zijn invloeden en inspiratiebronnen niet onder stoelen of banken. In de door Geert van Emden, de zanger van de Rotterdamse band samengestelde Spotify-playlist staan namen als Bon Iver, Jeff Buckley en Radiohead (en Tamino, James Blake, Patrick Watson en een heleboel collega’s uit NL).

St Solaire hoort dus tot de school van de falset of kopzangers. De coupletten zingt Geert in zijn ‘gewone’ stem, maar in de refreinen gaat hij stijlvol omhoog. Glad wordt het gelukkig nooit, Where Do We Go From Here is prettig ruw geproduceerd. Het nummer had ook een Coldplay behandeling kunnen krijgen en al snel in kitsch kunnen uitmonden. De aardse aanpak onderstreept echter de geuite emotie en maakt de song alleen maar sterker.

De kans is groot dat Where Do We Go From Here breed zal worden opgepakt. Zelfs hitstatus mogen we niet uitsluiten. Laten we hopen dat de band zich daardoor niet gek laat maken en naar Rotterdamse traditie het hoofd koel en hun muziek zakelijk houdt.

Eelke – Too Much Too Soon

Too Much Too Soon, de nieuwe single van Eelke (Ankersmit) doet met zijn scherpe riff, maar vooral door de zang sterk aan Placebo denken. Niet dat dat een probleem is. Brian Molko en zijn vrienden zwijgen al veel te lang, daarom is het goed weer eens aan hen herinnerd te worden. Daarnaast kennen we Eelke nu wel zo’n beetje en weten we dat hij de imitatiefase al lang voorbij is.

Too Much Too Soon is de derde single in korte rijd die we oppikken van de zanger-gitarist uit Ermelo. Eelke rockt dit keer naar Brits model en steeds harder lijkt wel. Wilde hij op vorige singles nog wel eens wegzweven in Radiohead achtige art-rock passages. Op zijn nieuwe single stevent hij recht op zijn doel af. Harde stukken en zachte delen wisselen elkaar wat de song de vorm van een dialoog geeft. De productie is zakelijk en direct en ook aan het arrangement van de uitstekend spelende band zit weinig vet. Laten we hopen dat Eelke‘s volgende release een compleet album is.

Ben Howard – Crowhurst’s Meme

Ben Howard heeft niet één maar twee nieuwe singles uit. En allebei goed. Wij hebben (voorlopig) gekozen voor Crowhurst’s Meme, omdat Ben op dat nummer een ander pad bewandelt dan hij doorgaans doet.

Ons omver rocken zal de 33 jarige singer-songwriter niet snel doen, maar op Crowhurst’s Meme zijn de gitaren elektrische en flink vervormd. De drummer speelt een constante shuffle (denk Paul Simon’s 50 Ways) op een kit waarover een dikke deken lijkt te zijn gegooid. En dan is er nog een pianist die aldoor akkoorden speelt op zijn eveneens versterkte instrument. Ben is Ben. Hij zingt als altijd zuiver en goed articulerend. De Crowhurst uit de titel is Donald Crowhurst, een solozeiler die in 1969 omkwam tijdens een poging om rond de wereld te varen.

Ben’s nieuwe songs komen op album #4 dat ‘Collections From The Whiteout’ (26/3) gaat heten en is geproduceerd door niemand anders dan Aaron Dressner van The National. 

Queen’s Pleasure – Panic From Dublin

De eerste single in het nieuwe jaar van Queen’s Pleasure is iets ingetogener dan we van het Amsterdamse kwartet gewend zijn. Dat we toch te maken hebben met de band van ‘Big Boys Loan’ en ‘Sitter’ wordt tegen het einde duidelijk als niet zozeer het tempo als wel het energieniveau flink wordt opgeschroefd.

Verder horen we dat de jonge honden hun klassiekers kennen; van The Beatles en The Who tot Blur en Arctic Monkeys de goede verstaander herkent van elk van hen wel iets in Panic From Dublin. Dat is geen bewust (of onbewust) jatwerk, maar een duidelijke stijlkeuze ingegeven door (goede) smaak en voorkeur. Of zoals Jurre Otto met een platte Engelse tongval zingt in Panic From Dublin; “I Like It When Boys Stay British’”.

Billy Nomates – Heels

Billy Nomates kwam vorig jaar sterk voor de dag met een album vol half gezongen half gesnauwde postpunksongs. Daarmee plaatste ze zich in de steeds drukker wordende   of parlando praatpunk hoek. Binnen dat spectrum zit Billy dichter bij het assertieve Seaford Mods (ze doet ook mee op hun nieuwe album) dan bij het poëtische Fontaines DC laat staan het positivistische Scratchcard Lanyard.

Songtitels als Happy Misery, Hippy Elite en No maken duidelijk dat Billy een angry young woman is, die van haar hart geen moordkuil maakt noch een blad voor haar mond neemt. Billy, die in het echt Tor Maries heet lijkt er van uit te gaan dat ze geen vrienden maakt met haar muziek, tenminste daar lijkt haar aangenomen achternaam op te duiden. Maar dat valt dus erg mee, of tegen vanuit Billy’s perspectief.

Achter de woede schuil een bijzonder talent, zowel verbaal als muzikaal. Zo boos als in het begin lijkt Billy ook niet meer te zijn. Op Heels, dat net als het album werd geproduceerd door Geoff Barrow van Portishead komt Billy iets milder uit de verf. In Heels gaat ook ze ook niet tekeer tegen anderen, maar richt ze haar blik naar binnen. De song gaat over weten wie je bent, ook onder druk of ten tijde van crisis, zei ze onlangs in een interview. Billy zingt ook een beetje in Heels dat mede door haar lekker venijnige stem doet denken aan Suzi Quatro, maar daar zal ze zichzelf niet bewust van zijn.

FuckFuckFuck – Bad Habits

Soms vraag je je af hoe een band aan z’n naam komt. In geval van FuckFuckFuck is dat wel duidelijk. De oprichter sloeg een keer hard met een hamer op zijn duim en riep eureka! Met zo’n bandnaam schrik je zoveel mensen af als je aantrekt. Ook een belangrijk deel van de media zal met een boog om je heen lopen. Maar dat lijkt de band in kwestie geen fuck te schelen. Het zal waarschijnlijk niemand verbazen dat FuckFuckFuck van de punk is, pure punk niet die vage post punkshit.

Bad Habits is het debuut van driewerf Fuck. Tenminste voor zo ver wij weten. De band bestaat al een tijdje dus voor het zelfde geld hebben ze al eerder kattenkwaad uitgehaald en is dat geboycot, gecensureerd of gewoon verdwenen. Er zijn drie of vier Fucks. De rapporten verschillen. Harde info is schaars en foto’s geven niet echt uitsluitsel omdat die meestal zijn genomen tijdens een optreden en dan staat de halve zaal op de bühne. Of de halve band in de zaal. Zeker is dat de Fucks met hun opruiende Ramoneske punk in het gat stagediven dat is gevallen na het overlijden van John Coffey.

The Haunted Youth – Teen Rebel

Eigenlijk zou The Haunted Youth A Haunted Youth moeten heten, want er is maar één jongeling die achterna wordt gezeten. Zijn naam is Joachim Liebens. Teen Rebel is zijn debuutsingle. En wat voor debuut!

The Haunted Youth maakt gitaar + synthesizer muziek van het dromerige en onthaastte soort. Niks ‘haunted’ dus. Het Beatle-esque (Ticket To Ride) intro neemt al gauw zo’n 45 seconden in beslag. Tik tok lijkt dan ook niet het medium waarop Joachim mikt om zijn muziek onder de mensen te brengen. The Haunted Youth is voor luisteraars die luisteren, die kunnen genieten van een goede compositie, een sterke sfeer (10 cc – I’m Not In Love) en meeslepende instrumentale passages (Real Estate).

Net als de bandnaam zet dus ook de songtitel je enigszins op het verkeerde been. Teens lijken niet de doelgroep van de track en rebels wordt het ook nergens. Gejaagd op deze youth wordt er waarschijnlijk alleen door platenmaatschappijen en boekers.

Whispering Sons – Surface

De term postpunk valt te pas en te onpas de laatste tijd, maar op nieuwe single Surface klinkt Whispering Sons (weer) alsof het jaar 1981 is en de plaats van handeling Manchester, de tijd en plek waarin een verfijnde vorm van punk ontstond, die toen new wave heette en tegenwoordig postpunk wordt genoemd.

De band uit Belgisch Limburg mengt de doem van Joy Division met de intensiteit van de vroege Cure en de energie van pre Joshua Tree U2. Je kunt je slechtere voorbeelden voorstellen. Maar Whispering Sons doet meer dan verlangen opwekken naar ‘temps perdu’. Een tijd die ze overigens alleen van verhalen kennen. Mogelijk van hun ouders.

In de persoon van Fenne Kuppens heeft de Sons een frontvrouw die klinkt als geen ander en geboren lijkt om sombere songs te vertolken. De andere Sons geven haar vleugels met hun strakke en indringende spel. Surface is de eerste nieuwe track van Whispering Sons sinds het in 2018 verschenen debuutalbum.  Wanneer de opvolger van Image het donker zal zien, is nog niet bekend.

Two Feet – Fire

Internet houdt van schuttingtaal. Zet fuck in een songtitel en je hebt gegarandeerd een hit. Two Feet debuteerde een paar jaar geleden met het nummer Go Fuck Yourself, de teller staat op ruim 350 miljoen plays. Nu moet gezegd worden dat Go Fuck Yourself een ijzersterke track is en omdat Two Feet nog wel meer nummers heeft met tientallen miljoenen plays is hier geen sprake van een toevalstreffer en ook niet van een novelty hit.

Two Feet is één man, Zachary William Dess uit NYC. Hij speelt op het alternatieve rockveld. Zijn sound is een mix van gitaar, elektronica en falsetzang.

Zach’s achtergrond is jazz en blues, maar dat weet hij dus goed te verstoppen. Met Two Feet (bijna 61 cm) begon hij in 2016. Vorig jaar bracht hij zijn tweede album uit. Fire staat daar niet op, maar had wel gekund, want qua vorm en inhoud van het zelfde laken een pak. Het ingetogen Fire is opgehangen aan een gitaarloopje dat nabije familie is van dat van Every Breath I Take van The Police. Ode of plagiaat? Sting heeft nog niet gedreigd met een rechtszaak dus het zal het eerste wel zijn.