Author: Flip van der Enden

Everyone You Know – When The Sun Comes Up

Everyone You Know is een nieuw Brits duo bestaande uit de broers Rhys Kirby Cox en Harvey Kirby. De broeders zijn van het type dat in de UK lads wordt genoemd, beetje blufgozertjes dus, maar in hun geval absoluut niet gespeend van talent.

De boys brengen singles uit bij de vleet. When The Sun Comes Up is hun 27e! De 28e is inmiddels ook al een feit. Everyone You Know maakt indie van het dansbare soort, songs die teruggrijpen op de vroege jaren negentig toen xtc ook in rockkringen populair werd. Harvey bedenkt de beats en Rhys verzorgt de vocalen. Heel veel variatie zit er niet in hun tracks. Dat hoeft ook niet zolang de formule maar werkt. En dat doet hij op het introverte, maar aanstekelijke  When The Sun Comes Up!  Er wordt gerockt, gerapt en met weemoed teruggedacht aan die tijd dat je kon doorfeesten tot de zon opkwam. Op plaat blijven de boys binnen de perken, maar je kunt je voorstellen als dit ooit de bühne bereikt het behoorlijk uit de hand kan lopen. Op een goede manier dan.

Still Corners – White Sands

De forte van het Brits-Amerikaanse Still Corners is het presenteren van heldere melodieën in sfeervolle producties. Zet een track van Greg Hughes en Tessa Murray op en je waant je ver van hier. In geval van White Sands is dat in de woestijn van Arizona en New Mexico, een streek die niet zo ver ligt van het territorium van Khruangbin.

Om het juiste effect te bereiken heeft het duo leentjebuur gespeeld bij Ennio Morricone en de muziek die hij begin jaren zeventig schreef voor spaghetti westerns als Navajo Joe, Once Upon A Time In The West en The Good The Bad & The Ugly. Vrijwel alle songs op het nieuwe The Last Exit album hebben een effect uit de trukendoos van de Italiaanse meester; een mondharmonica, weemoedige violen of zoals op White Sands een high-lonesome gitaar waarin zowel het oostelijk gelegen Texas als het zuidelijke Mexico doorklinkt. White Sands opent met het geluid van een onweersbui. Gelukkig kan je net op tijd schuilen in een verlaten pueblo. Nu maar hopen dat de ratelslangen en schorpioenen niet op het zelfde idee komen.

Psychedelic Porn Crumpets – Pukebox

Psychedelic Porn Crumpets komt uit het psychedelische deel van de Australische rockscene. De band heeft drie albums uit met een vierde in aantocht. Daarvan draaien we eerder The Terrors en Mr. Prism. De laatste schopte het zelfs tot IJsbreker.

Het grote verschil tussen de nieuwe en de oude tracks van de band uit Perth is het tempo. Wilden de psych-rockers op voorgaand werk nog wel eens lekker uitweiden. De voor het nieuwe SHYGA album bedoelde tracks racen naar de eindstreep. Pukebox heeft wel iets van U2 voordat de gezapigheid intrad. Dat we nog steeds te maken met de paddo-eters van weleer maken de instrumentale breaks duidelijk en anders wel het slotstuk met zijn laagvliegende gitaren.

Black Country, New Road – Track X

Als Black Country, New Road een Nederlandse band was geweest hadden ze subsidie kunnen aanvragen bij het Prins Bernard Cultuurfonds en het waarschijnlijk nog gekregen ook! Wat de Britse band doet grenst namelijk aan Kunst. Je kunt niet dansen op hun muziek, want nauwelijks een beat. Niet meezingen, want geen refrein en ook naspelen zal een hele kluif blijken, want een eigen logica. Van alle bands op het überhippe Speedy Wunderground label is de zevenkoppige formatie uit de omgeving van Londen wel de meest eigenzinnige. Wie labelgenoten Black Midi en Squid kent weet dat dat wel wat zegt.

Dat we toch een track van hen aan onze playlist hebben toegevoegd betekent dat we of aan de ongrijpbare klanken van Back Country, New Road gewend zijn geraakt of dat Track X toegankelijker is dan voorgaand werk. Waarschijnlijk beide. De vocalist -hij zingt niet- vertelt op zijn dooie gemak een intrigerend, maar niet helemaal te volgen verhaal met verwijzingen naar de Bijbel, Black Midi en Bob Dylan. De aanleiding lijkt een gesneuvelde relatie. De onnadrukkelijke begeleiding is repetitief en minimal a la Philip Glass. Een ding is zeker, Track X is een nummer waar je niet snel op bent uitgeluisterd.

Spill Gold – Highway Hypnosis

Altijd een goed teken als je niet kunt kiezen wat je favoriete nummer is van een album. Voor elk van de zeven songs op het nieuwe album van Spill Gold valt wel iets te zeggen. We hebben uiteindelijk voor Highway Hypnosis gekozen. Blijkbaar vindt het damesduo dat het beste, of in ieder geval het meest representatieve nummer van de plaat. Anders hadden ze wel een andere track gekozen als titelnummer toch? 

Het Amsterdamse Spill Gold maakt als popsongs vermomde transtracks, dansbare, Europese electronica met een licht industrieel karakter. De drums zijn overigens live.  

Spill Gold stond eerder deze maand op de virtuele Noorderslag. Het zeer overtuigende optreden staat op Youtube. Highway Hypnosis is uit op zilverkleurig vinyl en te bestellen via Bandcamp, of bij je eigen platenboer.

Caroline Kingsbury – Lose

Caroline Kingsbury groeide op in een streng christelijk gezin in Melbourne, Florida. Dat is op zich al een aanslag op je geestesgesteldheid, maar als je net als Caroline ook nog eens op je eigen sekse valt heb je echt een probleem. Muziek bleek haar redding. Nu woont ze aan de andere kust van de VS en brengt ze binnenkort haar debuutalbum uit.

Dat Caroline’s vaste geloof inmiddels heeft plaatsgemaakt door een gezonde dosis twijfel blijkt wel uit de titel van de plaat, Heaven’ s Just A Flight. Nieuwe single Lose biedt een preview op het album. De tekst gaat over verlies en doodsangst, de muziek is vrij duister en contrasteert met Caroline’s poppy’s stem. Alsof Kim Wilde een nummer zingt van Siouxie. De apocalyptische sfeer wordt versterkt door kinderstemmen die halverwege in de mix opduiken. Miss Kingsbury produceerde haar debuutalbum album samen met Peter Matthew Bauer van The Walkmen.

Major Murphy – Access

Waar hebben ze eerder gehoord, ‘Something In The Way’, de openingswoorden van Major Murphy‘s Access?

Bij Nirvana bijvoorbeeld. Kurt vervolgt de tekst met ‘mmmm mmmm’. En herhaalt dat nog een keer of vijf. Beatle George zingt ‘Something In The Way She Moves Attracks Me Like No Other Lover’. Die tekst heeft hij ‘geleend’ van ‘Something In The Way She Moves’, een nummer van het debuutalbum van James Taylor. Dit zijn de drie bekendste, maar lang niet de enige ‘Somethings’.   

Van de drie voorbeelden heeft de nieuwe single van Major Murphy nog het meest weg van Nirvana. Tenminste het begin. Daarna volgt is een broeierige rocksong met een dynamisch opbouw en bevredigende climax.  Access is ook het titelnummer van het tweede album van de band uit Grand Rapids, Michigan dat ergens in april moet uitkomen.  

 

Dead Poet Society – .loveyoulikethat.

Dead Poet Society (zonder S om verwarring met de film te voorkomen) draait al zon’ jaar of zeven mee, maar is om de een of andere reden nog niet aan het maken van een album toegekomen. Feitelijk is dat een technisch detail, want de rockers uit L.A. hebben genoeg songs online staan voor wel 2 albums. Maak een playlist, noem het een album en klaar is Kees.

Maar goed het officiële albumdebuut van Dead Poet Society zit er dus aan te komen. DPS maakt eigentijdse hard rock -geen metal- , dwz geworteld in de bluesy hard rock van de vroege jaren zeventig, maar dan met de flair en branie die tijd en soort genoten als Greta van Fleet, cleopatrick en Palaye Royale ook aan de dag leggen.

Nieuwe single .loveyoulikethat. opent met een diepe bas en een slide-gitaar gevolgd door een smachtend zingende Jack Underkoffer. Als je denkt dat de mannen zich verder koest houden dan heb je het mis. Boven een swampy tempo barst een partij gitaren los als een zware onweersbui na een hete zomerdag. Underkoffer moet op zijn tenen gaan staan om boven het geweld uit te komen. Alsof ZZ Top een nummer van het eerste album van Black Sabbah album covert. 

Dat belooft wat voor, –!- ook wel ‘the exlamation’ album genoemd. Release datum is 12 maart.

Brodka & Scottibrains – Wrong Party

Dat hip ook goed kan zijn bewijzen Brodka & Scottibrains met debuutsingle Wrong Party. Brodka is Pools en best beroemd in haar vaderland. Scottibrains is de huisband van het Engelse Speedy Wunderground label.

Wrong Party is makkelijk de toegankelijkste release van het label. Als je bekend bent met het werk van bands als Black Midi, Black Country, New Road en Squid weet je dat dat niet heel moeilijk is. De zeker voor herhaling vatbare samenwerking tussen de Poolse diva en de Britse hipsters is een poppy dansplaatje met een female touch met een punky attitude.

Dat de single uit de koker van Speedy Wunderground komt hoor je aan de new wave gitaren en oprispingen van een saxofoon. Het toch al straffe tempo wordt allengs opgevoerd tot een voor alle partijen bevredigende climax is bereikt. Met de lang gekoesterde wens van Monika Brodka om ook buiten Polen voet aan de grond te krijgen gaat het goed komen.

Melenas – Primer Tiempo

Melenas is een dameskwartet uit het Spaanse Pamplona. De señorita’s brachten vorig jaar hun tweede album uit, Dias Raros (vreemde dagen). Daarvan is Primer Tiempo het openingsnummer.

Anders dan landgenoten Hinds moet Melenas het niet hebben van een rammelende charme, maar rocken de meiden strak en stevig. En in het Spaans, een muzikale taal die prima past bij hun punky liedjes. 

Een lekker swingend sixties orgeltje geeft extra sjeu geeft aan Primer Tiempo, dat ook nog eens ladingdekkend is voor wat Melenas te bieden heeft. Mocht er ergens in de nazomer toch nog een festival plaatsvinden en het programma blijft noodgedwongen beperkt tot bands uit Europa dan zou  Melenas een aanwinst zijn.