Author: Flip van der Enden

King Gizzard & The Wizard Lizard – Automation

Later deze maand verschijnen albums 18 en 19 van de band die nooit stilzit, King Gizzard & The Lizard Wizard. Het gaat om een studio en een liveplaat die tegelijk zullen uitkomen.

Het debuutalbum van club uit Melbourne verscheen in 2011. Een simpele rekensom leert dat ze gemiddeld 2,1 album per jaar uitbrengen. Dat zijn aantallen die sinds de jaren zestig niet meer zijn voorkomen. Bij die 19 zitten ook de live albums. Normaal tellen we die niet mee, maar op de live-platen van King Gizzard staan altijd nieuwe nummers, daarom rekenen we die ook mee.

Niet alleen maakt King Gizzard heel veel platen. De band veranderd ook regelmatig van stylo. Ze hebben psychedelische paddo-rock periode gehad, een tijd waarin ze fusion/jazz rock maakten en zojuist een metalfase afgesloten.  

Vergeleken met voorgaand werk is nieuwe single, Automation een vrij conventionele rocksong. Nu zit het niet in de aard van het Lizardje om netjes tussen de lijntjes te blijven, maar in Automation zitten geen gekke tempowisselingen, klinkt de zang min of meer onvervormd en is er een duidelijk verschil tussen couplet en refreinen.

Wat je wel krijgt is een ruime portie gitaar, een hyperactieve bas en een hook waar je je jas aan kunt ophangen. Dit alles binnen het traditionele tijdsbestek van drie en halve minuut. Of Automation representatief is voor het nieuwe album? Waarschijnlijk niet. Op 20 november weten we meer.

Bee Bee Sea – Day Ripper

We kennen betere bandnamen dan Bee Bee Sea. En songtitel Day Ripper verdient ook geen originaliteitsprijs. Maar als je je daar even overheen zet en gewoon met onbevooroordeelde oren luistert naar wat de band te bieden heeft dan ga je al een stuk positiever over ze denken. De wetenschap dat Bee Bee Sea uit Italië komt zorgt ook voor enig krediet.

Bee Bee Sea maakt poppy punk met zoveel gitaar dat hun songs halve instrumentals lijken. Het gitaarwerk is ook vooral ritmisch. Luchtgitaristen zullen dan ook weinig lol beleven aan een nummer als Day Ripper.

De grootste inspiratie voor Day Ripper lijkt niet het net niet gelijknamige liedje van The Beatles, maar een ander nummer over reizen, Autobahn van Kraftwerk. Maar dan dus met gitaren i.p.v. synthesizers. The Beatles referentie zit in de staart van de song, dat is ‘geleend’ van het outro van Twist & Shout. Al met al een raar, maar boeiend plaatje dat Day Ripper van Bee Bee Sea.

Wie denkt wel iets te kunnen met een band die het midden houdt tussen Parquet Courts en King Gizzard moet zeker even luisteren.

Lana Del Rey – Let Me Love You Like A Woman

Op Love Me Like A Woman treffen we Lana Del Rey in een bleue bui. Ze wil weg uit L.A. op zoek naar de ware liefde. Die heeft ze na zes albums dus nog steeds niet gevonden. Dat is sneu voor haar, maar niet voor ons. De diva is namelijk op haar best als het met haar liefdesleven niet erg vlotten wil. 

Love Me Like A Woman is de eerste single van Lana’s nieuwe album, Chemtrails Over The Country Club. Ze schreef haar nieuwe single met Jack Antonoff met wie ze ook het inmiddels klassiek verklaarde Norman ‘Fucking’ Rockwell (2019) album maakte.  Kwaliteit gegarandeerd dus. 

Chemtrails Over The Countryclub verschijnt begin januari.

Sam Roberts Band – I Like The Way You Talk About The Future

Thuis in Canada is Sam Roberts een bekende naam. Dat mag ook wel als je  negen albums op je naam hebt staan. Maar voor ons is Sam nieuw. Dat komt omdat hij doorgaans muziek maakt die we graag aan de collega’s van Radio 2 (3) overlaten, slicke autoradiorock van het soort waar ze in Noord Amerika dol op zijn.

Maar met I Like The Way You Talk About The Future hebben Sam en band een track afgeleverd waar ook een indie-mens vrolijk van wordt. En een beetje jolijt kunnen we wel gebruiken deze dagen.

I Like The Way You Talk About The Future heeft een aansprekende titel, maar bovenal een heerlijke groove. Die heeft de band zo te horen geïmporteerd uit het Manchester van rond 1990. Met de Madchester-beat is er ook een vleugje psychedelica in het nummer geslopen waardoor I Like The Way You Talk About The Future ook een beetje trippy aanvoelt. Het resultaat is dik vier minuten het zonnetje in huis. 

Orla Gartland – Pretending

Aan de ene kant hebben we Orla Gartland vrij laat in het vizier gekregen. Aan de andere kant zijn we er net op tijd bij. Aan Pretending gingen 17 (!) singles vooraf. Maar een album heeft Orla nog niet. Daar wordt hard aan gewerkt. Pretending is de eerste single van haar nog titelloze debuutalbum dat ergens in 20121 zal verschijnen. 

Orla Garland komt uit Dublin, maar woont tegenwoordig in Londen. Ze schrijft zacht rockende indiepopsongs met intelligente veelal persoonlijke teksten. Pretending gaat bijvoorbeeld over haar voornemen eens op te houden met zich aardiger voor te doen dan ze is. Net als iedereen wil ze graag aardig gevonden worden. Maar je kunt ook overdrijven. Daarnaast is het ook uiterst vermoeiend. “I’m So Fucking Selfaware. It’s Exhausting’ zingt ze.

Orla heeft een fijne stem en schrijft dus sterke teksten. Maar haar grootste talent is misschien wel het bedenken van onverwoestbare refreinen. Vaak zijn het niet veel meer dan een paar regels die ze steeds herhaalt, maar zie ze maar eens uit je hoofd te krijgen.  

Bull – Bonzo Please

Bull is een prettig gestoorde band uit het Britse York. Je zou het kwartet nog kunnen kennen van hun in Amsterdam opgenomen single Eugene. Dat nummer hebben we met veel plezier gedraaid. Blijkbaar was de band er zelf niet zo tevreden over, want Eugene blijkt missing in action op Spotify. Maakt niet uit, je kunt drie ander Bull liedjes streamen, waaronder het zeer recente Bonzo Please.

Bonzo Please is nauwelijks langer dan twee minuten, maar er gebeurt genoeg om de oren te spitsen. Aandachtspunten zijn de smaakvolle gitaren die net als de zang verschillende gedaanten aannemen, van speels ritmegitaartje tot Beatle-esque scheurmachine.

Net als de andere Bull songs is Bonzo Please een psychedelisch powerpopliedje met een eigen logica. Om die reden doet de band doet wel aan The Flaming Lips denken. Met dit verschil dat Bull, misschien niet tijdens het schrijven, maar wel tijdens het opnemen nuchter lijkt te zijn.

Paerish – Archives

Paerish komt uit Parijs, maar dat is niet de reden dat de band Paerish heet. Hun naam hebben ze van een van de personages die zijn gespeeld door een van hun helden, Robin Williams. Parish is de naam van zijn karakter in Jumanji. Voor het zelfde geld had Paerish dus ook Mork kunnen heten. Of Mrs Doubtfire.

Rocken in het openbaar doet het kwartet sinds 2016. In dat jaar  verscheen hun eerste album dat het ongewoon goed deed. Vandaar waarschijnlijk dat de mannen ruim vier jaar lang hebben gewerkt aan de opvolger. Dat moest en zou weer net zo’n succes worden.

Of het nog titelloze album commercieel net zo’n knaller wordt als Semi Finalists durven we niet te voorspellen. Dat het artistiek wel snor zit lijkt na twee singles wel duidelijk. Archives, de nieuwe Breekijzer is de opvolger van Fixed It All, een oud-Breekijzer.

Beide singles laten een fris geluid horen, hard maar niet hersenloos, beetje grungy, beetje punky heel klein beetje poppy in de betekenis van toegankelijk. De man achter de knoppen was niemand anders dan Will Yip die sonische eerder wonderen verrichtte voor o.a. Arctic Monkeys, Panic At The Disco en The Wonder Years.

Black Foxxes – Jungle Skies

Black Foxxes was toch al geen vrolijke band, maar het nieuwe album van het trio uit Bristol dat volgende week uitkomt is nog donkerder dan we van ze gewend zijn. Daar is ook alle reden toe.

Frontman Mark Holley schreef het leeuwendeel van de nieuwe songs in een periode van onrust en tegenslag. En dat bedoelen we nog geen eens de Corona ellende. Holley lijdt aan een akelige ziekte, niet levensbedreigend, maar wel zeer in grijpend. De officiële naam voor zijn kwaal is alopecia androgenetica. In gewone mensentaal, haaruitval. De ziekte is erfelijk en ongeneselijk en bij Holley al zo ver gevorderd dat hij zijn hele hoofd kaal heeft moeten scheren.

Min of meer tegelijkertijd ging zijn ritmesectie er vandoor. Of hij heeft ze de laan uitgestuurd. Het is niet helemaal helder wat er precies is gebeurd. Maar het gevolg was dat Holley in een zwart gat viel. Daar is hij weer uit geklommen mede dankzij zijn muziek.

Gelukkig is Mark Holley kunstenaar genoeg om zijn persoonlijke perikelen zo te verwoorden dat zijn teksten meer zijn dan verkapte dagboeknotities. Ook muzikaal klinkt hij zeer geïnspireerd. Jungle Skies, de vierde preview van het nieuwe album is een smeulende ballad in een stijl ergens tussen The Smashing Pumpkins en Radiohead in. Een bijzonder nummer van een bijzondere band.

Ruby Fields – Pretty Grim

Ruby Fields is 20 jaar geleden geboren in Byron in New South Wales, een stad op het meest oostelijke puntje van Australië. In een land waar bijna net zoveel rockende meiden rondlopen als kangoeroes is het niet makkelijk om op te vallen. Toch steekt Ruby moeiteloos boven het maaiveld uit.

Dat doet ze met songs die tegelijk intiem en onstuimig zijn. Intiem vanwege de persoonlijke teksten en Ruby’s directe manier van zingen. Onstuimig dankzij haar elektrische gitaar. Die laat ze soms lekker gieren. Drie jaar geleden bracht Ruby haar eerste single uit. Het begin van een niet aflatende stroom releases. Pretty Grim is de meest recente. De single komt van Ruby’s debuutalbum, dat ergens volgend jaar moet gaan uitkomen.

De schoolverlater schreef Pretty Grim na haar eerste, uitputtende tour door Australië.  Het nummer gaat over het leren omgaan met de lusten (alcohol) en lasten (alcohol) van het toeren. 

Todd Rundgren & Rivers Cuomo – Down with the Ship 

Todd Rundgren is een levende legende. De nu 72 jarige Amerikaanse multi-instrumentalist heeft 25 soloalbums op zijn naam staan plus 3 met zijn eerste band, Nazz en 9 met zijn progrockband Utopia. Toch is hij bekender en succesvoller als producer dan als platenmaker.

In zijn lange loopbaan heeft hij maar één echte hit gehad, I Saw The Light,  een nummer van zijn derde LP, Soomething, Anything. (1972) Als producer kan hij lange gangwanden behangen met gouden en platina platen. Die kreeg hij voor zijn werk met  o.a. Hall & Oates, XTC, New York Dolls, The Tubes en The Band. Van de poen die hij opstreek als producer van Meatloaf’s Bat Out Of Hell heeft hij een studio kunnen bouwen. Op Hawaii . Zoals gezegd een levende legende.

Die zelfde Todd Rundgren heeft nu een single gemaakt met Rivers Cuomo, in het dagelijks leven zanger van Weezer. Rundgren heeft in zijn lange loopbaan zo’n beetje elk denkbaar genre beoefend. Down With The Ship is echter zijn eerste skaproductie.

De colab met Cuomo klinkt zo authentiek dat je in eerste instantie denkt naar een oud nummer van The Skatalites te luisteren. Dat het 2020 is hoor je pas als Cuomo gaat zingen. Down With The Ship is duidelijk een grap, maar wel een geslaagde grap. Een waar je vrolijk van wordt. Wat dat betreft is het de juiste plaat op een goed moment. Het zou ook zo maar kunnen dat Down With The Ship Todd’s tweede echte hit wordt.