Author: Flip van der Enden

The Lathums – I See Your Ghost

The Lathums is een nog albumloze belofte voor de nabije toekomst. De jonge band, de helft van het kwartet is nog onder de twintig komt met de aanbeveling van Charlatans zanger Tim Burgess. Ze hebben nu ongeveer een dozijn sterke, beetje folky indiesongs uit. Die doen mede door het Nood-Engelse accent wel aan The Housemartins doen denken.

We dichten The Lathums dus een zonnige toekomst toe, maar I See Your Ghost is niet het nummer waarmee de band zal doorbreken. Tenminste dat is niet te hopen voor ze. Met zijn kekke skaritme, rappe zangpartij en surfy gitaren heeft I See Your Ghost alles om een hit te worden. Een novelty hit. De nieuwe single is dus compleet anders dan Fight On en All My Life, de net niet zwaarmoedige songs als waarmee de band naam maakte.

Als geintje tussendoor is  See Your Ghost zeker geslaagd. Zanger Alex Moore blijkt zo snel te kunnen zingen dat je hem nauwelijks meer kunt volgen, laat staan meezingen. Ook gitarist Scott Conception toont zich een snelheidsduivel op zijn instrument. Na twee en halve minuut is het feest afgelopen en gaan we weer over tot de orde van de dag.

Pearl Jam – Get It Back

Pearl Jam komt terug van helemaal niet zo lang weggeweest met solide single. Get It Back zal zeker de fans bekoren en misschien ook wel mensen die menen te zijn uitgeluisterd op de band. Eddie Vedder is als vanouds goed bij stem, maar de bonuspunten gaan naar de gitaristen die tekenen voor een smaakvol slot.

In Get It Back worden stille passages afgewisseld met hardere delen. Klassieke grunge dus. Opvallend is de berg energie die de band na 30 jaar nog steeds kan opbrengen.

Get It Back is nieuw, maar niet helemaal. Het nummer was een aantal weken geleden kort te koop op Bandcamp als onderdeel van de campagne, ‘Good Music To Avert The Collaps Of The American Democracy’. Ja zo’n actie is nodig in het Amerika van Trump.

Nog meer goed nieuws uit het PJ kamp; op 22 oktober is het 30 jaar geleden dat Pearl Jam voor het eerste optrad. Dat was in de Off Ramp in Seattle. Het jubileum wordt gevierd met een pay per view videostream van een 3 uur durend optreden in Philadelphia op 29 oktober 2016. 32 songs waaronder het complete Ten album opnieuw gemixt en met nooit eerder vertoond beeldmateriaal. Entree $ 14, 99. Hier is hier is de link.

 

Greta Van Fleet – My Way, Soon

Slade, ken je de naam? De Britse band begon ruig en overtuigend begin jaren zeventig, maar eindige als een ietwat slappe glamrockband. Het feit dat hun grootste hit een kerstliedje is zegt wel wat. Wat heeft Slade met Greta van Fleet te maken? Helemaal niks behalve dan dat John Kiszka met zijn geknepen stem op My Way, Soon erg doet denken aan Slade zanger Noddy Holder. Meer nog dan op Robert Plant met wie hij het vaakst wordt vergeleken.

My Way So Soon klinkt sowieso net even anders dan de bluesy rocksongs waarmee Greta naam maakte. Nog steeds zo retro als de neten dus, maar wat minder bluesy om niet te zeggen poppier, speelser. Een beetje als Slade eigenlijk in hun hoogtijdagen. Maar dan met extra veel gitaar. Over een album is verder nog niks bekend, maar goed nieuws dat de boys terug zijn!

Kynsy – Happiness Isn’t A Fixed State

Kynsy alias Ciara Lindsey is een twee singles jong talent uit Dublin. Met zo’n korte staat van dienst is de informatie nog schaars, maar het schijnt dat Kynsy geheel zelfstandig te werk gaat.

Ze heeft zelf de drummachine geprogrammeerd, de gitaarpartijen ingespeeld, de sterke melodie bedacht en de wijze tekst geschreven.  Happiness Isn’t A Fixed State gaat over hoe om te gaan met teleurstellingen. In dit geval een stukgelopen relatie. Het enige wat Kynsy heeft uitbesteed is de mix van Happiness Isn’t A Fixed State. Die is gedaan door Claudius Mittendorfer (Interpol, Sorry, Parquet Courts).

Nu we toch namen noemen. Qua sound zegt Kynsy zich te laten inspireren door Iggy Pop, St Vincent en Julian Casablancas. En als songwriter door o.a. David Byrne en Damon Albarn. Het ‘het’ heeft Kynsy van zichzelf. We gaan dan ook nog veel van haar horen.

En o ja de clip heeft ze ook zelf geregisseerd.

Oneohtrix Point Fever – Long Road Home

Achter de wetenschappelijk aandoende naam Oneohtrix Point Fever schuilt de 38 jarige Daniel Lopatin uit de stad Wayland in de Amerikaanse staat Massachusetts.

Lopatin maakt sinds 2004 geluid. Dat doet hij onder diverse aliassen. Inmiddels heeft hij zo’n vijftien albums op zijn namen staan.  Dan biedt ook regelmatig een helpende hand aan vrienden en collega’s. O.a. The Weeknd, David Byrne en FKA Twigs horen tot zijn klandizie.

Omdat veel van zijn avonturen zich op de dansvloer afspelen hebben wij tot nu toe nog geen kennis gemaakt met Dan Lopatin in zijn vermomming als Oneohtrix Point Fever. Daar gaan we nu verandering inbrengen. Long Road Home is namelijk de aandacht waard van iedereen die niet vies is van wat elektronica op zijn tijd. EDM maar dan zonder de D maar met zang en met melodie. Zeg maar synhti-pop, al hoewel Long Road Home  meer is dan dat.

De nieuwe OPF single is het muzikale contradictio in terminis, een warme computer plaat. De violen komen uit een doosje, net als de beat en alle andere klanken die je hoort. Er wordt ook gezongen, door een koor dat lijkt te bestaan uit robots. Desondanks klinkt het heel humaan allemaal, zelfs een beetje melancholiek.

Tot nu toe is een songs als Long Way Home een  uitzondering op de electro regel van Oneohtricks Point Fever. Een experiment waarschijnlijk, dat beslist voor herhaling vatbaar is.

LOWLIVES – Gravity

Als The Defiled, Amen en Once Nothing beroemde bands waren geweest dan was LOWLIVES een supergroep. Helaas is het nooit wat geworden met genoemde bands. Waarschijnlijk is dat ook de reden dat ze uit elkaar zijn gevallen en een aantal exen nu LOWLIVES is begonnen.

Het is onverstandig om in de metalindustrie aan voorspellingen te doen. Zeker in deze tijd. Maar we mogen er wel van uit gaan dat LOWLIVES behoorlijk ver gaat komen. Verder dan de mannen met hun oude bands kwamen. Aan het geslaagde Gravity is goed af te horen dat we we hier met veteranen te maken hebben. Met muzikanten die weten wat ze willen en wat ze kunnen.

Om je een indruk te geven van het geweld dat ze produceren. Gravity klinkt zoals Nirvana zou hebben geklonken als Kurt meer metal dan punk was geweest. 

Gravity is single drie van de Amerikanen die hard werken aan een debuutalbum.

Nothing – Bernie Sanders

Nieuwe Nothing single Bernie Sanders gaat niet over de Amerikaanse politicus van die naam. Waar het nummer wel overgaat weet zelfs zanger Dominic Palermo niet.

Nothing is een tien jaar oude band uit Philadelphia met binnenkort vier albums op hun naam. Muzikaal eet Nothing van diverse, doorgaans stevige walletjes. Echt hard wordt het echter zelden.

Palermo, het enige lid van het eerste uur heeft een hardcore punkverleden, maar dat uit zich meer in zijn teksten en presentatie dan in zijn muziek. Daarin gloort altijd wel een melodie. Al zit die soms diep verstopt achter muren van gitaar. Voor nieuwkomers in het nihilistische universum van Palermo’s Nothing is Bernie Sanders met zijn verre vocals, shoegaze gitaren en cryptische tekst een goede introductie.

Het nieuwe album van Nothing heet The Great Dismal en verschijnt nog deze maand. 

King Hannah – Crème Brûlée

Crème Brûlée is de debuutsingle van King Hannah, een hij/zij duo uit Liverpool. Zij heet Hannah Merrick en zingt. Haar partner heet Craig Whittle en speelt gitaar. Samen schrijven ze de nummers.

Dat laatste heeft enige voet in aarde gehad. Dat ze kan zingen weet Hannah wel. Als kind zong ze al in Disney Musicals, maar dat ze ook goed is in het schrijven van liedjes wilde er bij haar maar moeilijk in. Ruim een jaar heeft Craig er over gedaan om haar over haar schroom heen te helpen en haar te overtuigen een band te beginnen.  Een naam had hij al, King Hannah.

De lange aanloop verklaart wellicht het gerijpte karakter van Crème Brûlée. De single klinkt eerder als het werk van een act met de nodige kilometers op de teller dan van een stel debutanten. Crème Brûlée dat een dikke zes minuten klokt, valt in twee delen uiteen. Part 1 is van Hannah. Op Part 2, dat zo’n beetje de helft van de song in beslag neemt, mag Craig uitpakken op gitaar. Als we een vergelijking mogen maken, Crème Brûlée begint als Mazzy Star en eindigt als Neil Young.

De single is uit op City Slang, een Amerikaanse label dat -getuige een artiestenstal met paradepaardjes als Caribou, Calexico en Wye Oak – aan strenge kwaliteitscontrole doet.

The Zolas – I Feel The Transition

Het is wat stil aan het Canadese rockfront, vooral omdat hun vlaggenschip Arcade Fire tijdelijk uit de vaart is genomen. Dat wil echter niet zeggen dat er helemaal niks gebeurt in het land van Mounties en Maple Leaf. 

Door het uitblijven van grof geschut krijgen nu de minder bekende bands een kans om voor het voetlicht te treden. Zoals The Zolas, een band die met I Feel The Transition  een heerlijk radioplaatje heeft afgeleverd dat -we kunnen het niet ontkennen- meer dan een beetje op Oasis lijkt. 

The Zolas timmeren al ruim tien jaar aan de weg en heeft back home een trouwe en aanzienlijke schare fans opgebouwd. Dat deed het trio uit de omgeving van Vancouver met een drietal opvallend gevarieerde albums. Het leentjebuur spelen bij de Gebr. Gallagher is dus niet uit armoe. Behalve van Oasis herken je in I Feel The Transition ook sporen van Stone Roses en The Verve. Het nummer lijkt dus vooral een ode aan muziekstad Manchester. 

 

Paceshifters – Hurdles

We kennen Paceshifters als een hard werkende, stevig rockende en buitengewoon betrouwbare band. Hoewel niet al hun songs een 10 zijn, heeft de band nog nooit een onvoldoende gehaald. Ook nieuwe single Hurdles krijgt een hoog rapportcijfer.

Het eerste voorproefje van wat alweer album vijf van de band uit Wijhe (O) gaat worden is Paceshifters ten voeten uit; laagvliegende gitaren, lekker achteloze leadzang (Lennon meets Corgan), een zingende bas en een drumpartij waarmee je een bunker kunt opblazen.

Toch klinkt Hurdles net even wat subtieler dan we van het trio zijn gewend. Ondanks een straf tempo en flink volume zit er rust en ruimte in Hurdles. Klonk het vroeger nog wel eens alsof de song er met de band vandoor ging, nu is duidelijk de band de baas. Dat wordt nog wat met die Paceshifters.