Author: Flip van der Enden

Ben Hopkins – Running On Air

Met zijn Laugh Track maakte Ben Hopkins een nummer dat hoog zal eindigen in de P75 van 2020. Grote kans dat hij met twee nummers is de eindlijst gaat komen, want ook Running On Air maakt indruk.

Het gedreven Laugh Track nam Hopkins op in de nasleep van een onfrisse affaire. Hij is door een ex beschuldigd van seksueel overschrijdend gedrag. Het werd een wellis nietes verhaal dat Hopkin’s toenmalige band PWR BTTM de kop kostte. Tot een rechtszaak is het niet gekomen en nu probeert hij zijn naam te zuiveren en een doorstart te maken onder eigen naam.

Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Zo’n beschuldiging gaat je niet in je koude kleren zitten. Hopkins doet dan ook niet alsof er niks is gebeurd. Al zou hij dat wel willen. ‘I Wanna Be Allright For A Little While’, zingt hij in Running On Air. De frustratie is bijna tastbaar. Een bezeten saxofoonsolo onderstreept de urgentie van Running On Air, een song die vrij letterlijk adembenemend is.

Working Men’s Club – John Cooper Clarke

John Cooper Clarke is een Britse dichter, die eind jaren 70 zijn eerste bundel uitbracht. Niet als boek maar op LP. Je kunt Clarke vergelijken met Jules Deelder, maar dan punk i.p.v. jazz.

Working Men’s Club eert de nu 71 jarige dichter met een nummer dat klinkt alsof het nog steeds 1979 is. John Cooper Clarke, de song had niet misstaan op een plaat van The Normal, Human League, New Order of een van de andere synhti-poppioniers. Hun productie klinkt iets voller, maar dat zal komen omdat de band waarschijnlijk werkt met plug-ins op hun laptop ipv van de oorspronkelijke, analoge synthesizers.  

De new wave ontstond in een donkere periode in de Britse historie. Een tijd met veel werkeloosheid, stakingen en de dreiging van een atoomoorlog. De synthesizer bleek bij uitstek het instrument om de tijdsgeest te vangen. Er is sindsdien veel veranderd en verbeterd, maar met Corona aerosolen in de lucht, een snel opwarmende aarde en de opkomst van autoritaire regimes is er ook nu genoeg om je zorgen over te maken.

Blijkbaar vinden de millennials van Working Men’s Club dat er nog steeds geen geluid is dat beter past bij onzekere tijden dan dat van de goede oude synth.

Liz Lawrence – Whoosh

Op Whoosh leren we Liz Lawrence van een andere kant kennen. Vorige singles als None Of My Friends en California Screaming zijn serieuze songs over serieuze zaken als de angst buiten de boot te vallen en de kruiwagens vol deprimerende berichten die dagelijks over ons worden uitgestort.

Dit keer laat Liz zich niet in de put praten, maar gooit ze de kont tegen de krib en neemt ze zich voor -misschien wel tegen beter weten- in om gewoon eens van het leven te genieten. In de auto te springen en de boel eens lekker de boel te laten. Joy So Sweet, Joy So Sweet  luidt het refrein van Whoosh. En hoe beter zo’n blijde boodschap naar buiten te brengen dan met hulp van een gospelkoor? Het enige wat je zelf moet doen is meeklappen liefst op de maat. Het gevoel van bevrijding volgt dan vanzelf. Liz’ muzikale hart onder de riem is het titelliedje van haar nieuwe EP. Die is op 2 oktober online gekomen.

Napalm Death – Amoral

Deze week weer een Breekijzer die je mondkapje laat wapperen. Kenners weten genoeg als we de naam Napalm Death laten vallen. De rest raden we dringend aan de veiligheidsriemen aan te doen of anders een helm op te zetten.

De mannen van Napalm Death zijn oude rotten in het metalvak. De eerste demo’s zagen begin jaren tachtig van de vorige eeuw het daglicht. Vanaf 1988 dealt de band serieus in zwaar metalen langspelers. Dat zijn er nu bijna twintig. Net iets meer dan het aantal voormalige bandleden. Je moet namelijk stevig in je schoenen staan wil je bestand zijn tegen de decibellen storm die de de Britse Grindcore band weet op te wekken. Van de oorspronkelijke club is niemand meer over. De kern van de huidige band is sinds 1992 bezig met onrust stoken.

Amoral komt van het album,  Throes Of Joys In The Jaws Of Defeatism, het eerste nieuwe werk van de band in vier jaar. Er is dus meer waar dit vandaan komt. Doe er je voordeel mee. Of vermijdt als de pest. Al naar gelang je muzikale geaardheid.

All Them Witches – The Children of Coyote Woman

Je zult niet de eerste of enige zijn die bij het horen van de naam All Them Witches meent te maken te hebben met een herrieband. Maar dat valt reuze mee. Of tegen natuurlijk, dit geheel afhankelijk van je muzikale geaardheid. 

Het uit Nashville Tennessee afkomstige All Them Witches rockt vrij bescheiden en ook nog een op een manier die past bij hun southern roots. American Gothic wordt hun stijl wel genoemd, een wat duistere vorm van Americana met echo’s van swamp rock, delta blues en een mespuntje voodoo. Zelf voeren ze vroege Black Sabbath en de oude Dr John op als ijkpunten.

All Them Witches heeft  sinds 2012 al acht albums uit de puntmuts getoverd. Waaronder een in Brussel opgenomen live-plaat. The Children Of Coyote Woman is terug te vinden op het eerder dit jaar verschenen album, Nothing As The Ideal en lijkt geïnspireerd door een oude Indiaans volksverhaal. Eerder al bracht All Them Witches een track uit met de titel, The Marriage Of Coyote Woman. Zowel de leadzang als de drums hebben iets inheems Amerikaans, een lonesome slidegitaar vervolmaakt de spooky sfeer.

De nieuwe IJsbreker is zeer geschikt voor liefhebbers van o.a. Jason Isbell, My Morning Jacket en ook (de oude) Highly Suspect.

Goat Girl – Sad Cowboy

Ze worden geafficheerd als post punk, maar Goat Girl doet wat ons betreft aan sprokkelrock. De nieuwe single van het dameskwartet uit Londen is namelijk een allegaartje van stijlen. Een zeer geslaagd allegaartje zeggen we er snel bij.

Het in de album versie ruim vijf minuten durende Sad Cowboy valt in diverse delen uiteen. Het begin is een rocksong. Die doet mede vanwege het stemgeluid van zangeres Clottie Cream (Lottie Pendlebury) wel aan The Pretenders denken. Halverwege verdwijnt zij uit beeld en neemt een analoge synthesizer de leiding over. Niet veel later gaat de beat erin en eindigen we dansend als een dolle op een track, die niet had misstaan op een album van Primal Scream.

Kortom zeer boeiend. Fans van Goat Girl zullen niet heel erg verbaasd zijn over het muzikale equivalent van fusion cooking wat de band hier doet. Op hun twee jaar geleden verschenen debuutalbum deden ze ook al actief aan genre hopping. Alleen nog niet binnen de contouren van een enkele song.

Om het voorzichtig uit te drukken, de interesse is gewekt in het nieuwe album van L.E.D., Naima Jelly, Rosy Bones en voornoemde Clottie Cream. ‘On All Fours’ verschijnt eind januari 2021.

Royal Blood – Trouble’s Coming

Goed hij is gelikt, maar ook goed gelukt, de nieuwe single van Royal Blood. Als we weer een van onze roemruchte vergelijkingen mogen poneren, Trouble Is Coming klinkt als een nummer van Queen in een remix van Daft Punk.  Om wat preciezer te zijn, Queen van voor de bombast en Daft Punk van voor Pharrell. 

Mike en Ben hebben dus hun dansschoenen aangetrokken. Wie Royal Blood niet kent en Figure It Out en Troube Is Coming naast elkaar hoort gelooft nooit dat het dezelfde band is. De productie is overigens van de mannen zelf. Van druk van de platenmaatschappij is geen sprake. Het lijkt er op dat ze een nummer wilde maken dat hit potent is zonder de fans van het eerste uur al te zeer tegen de borst te stuiten. Dat is dus aardig gelukt. Met die aantekening dat de grens van goede smaak wel in zicht komt. Over het nieuwe album is verder nog niks bekend. 

Black Foxxes – Drug Holiday

Het Britse Black Foxxes opereert in het grensgebied tussen metal en indie. Soms zoals in het recente Badlands slaat de balans door naar de heavy kant, maar op Drug Holiday is hij precies goed.

Om het in meteorologische termen zeggen; Drug Holiday klinkt als een  regenbui die elk moment in volle hevigheid kan losbarsten. Maar uiteindelijk houden we het droog. Juist die dreiging maakt de nieuwe single van het trio tot een song die opvalt en indruk maakt.

Black Foxxes is nooit de leukste thuis geweest, maar afgaande op de drie tot nu toe verschenen singles wordt het later deze maand te verschijnen derde album van de band een donkere affaire. Er is ook wel reden om somber te zijn voor bandleider Mark Holley. Die zag zich gedwongen om na de desertie van zijn ritmesectie op reset te drukken.

Maar zoals een bekende Amsterdamse filosoof ooit zei, alle nadeel heb ze voordeel. Black Foxxes 2.0 klinkt gretig en indringend en zeer overtuigend.

Tim Heidecker – Fear Of Death

Tim Heidecker is een Amerikaanse komiek, acteur, regisseur, podcaster en part-time muzikant. Hier zegt zijn naam niet zoveel, maar in de V.S. heeft hij heel wat lachers op zijn hand dankzij de comedyshows die hij daar maakt als helft van het duo Tim & Eric.

Van een komiek zou je misschien verwachten dat hij zijn muziek ook luchtig benadert. Maar dat is geenszins het geval. Fear Of Death Is Keeping Me Alive is het refrein van het op single verschenen titelnummer van zijn laatste album. Spitsvondig, maar daarom niet minder serieus.

Heidecker speelt ook ‘a mean guitar’ om het met Chuck Berry te zeggen. De stijl waarin Heidecker zijn doodsangst uit, is een rock gospel variant van Americana. Fear Of Death doet wel Eric Clapton doet denken, maar dan met meer pit dan de oude gitaargod in jaren heeft getoond. Het Fear Of Death staat online en bevat 12 sterke tracks, waaronder een fraai duet met Weyes Blood. 

Hachiku – I’ll Probably Asleep

Hachiku is het alias van Anika Ostendorf, een van oorsprong Duitse artieste die via Londen in Melbourne terecht is gekomen. Bedoeling was dat ze in Australië haar studie biologie zou voortzetten. Maar die is een beetje in het gedrang gekomen door haar ontluikende loopbaan als muzikante.

Debet aan de wending die haar leven heeft genomen is een bijbaantje bij het Australische Milk! Records. Een van de acts op het label is Courtney Barnett met wie Hachiku wel enige raakvlakken vertoont. Maar ook weer niet heel veel.

Hachiku‘s songs zijn over het algemeen een stuk dromeriger, als in dreampop. Haar eerste singles, waaronder een cover van Nena’s 99 Luftballons klinken als typische slaapkamer producties; krakkemikkig, maar charmant. Inmiddels is Hachiku een band begonnen en constateren we een gigantische sprong voorwaarts.

I’ll Probably Asleep heeft de charme van haar thuisprobeerseltjes, maar klinkt volwassen, oorspronkelijk en zelfverzekerd. Of Anika haar studie moet afmaken, moet ze zelf weten, maar we hopen vurig dat ze voorlopig nog even in Australië blijft hangen.