Author: Flip van der Enden

The Smashing Pumpkins – Cyr

De opstelling van The Smashing Pumpkins is zo vaak veranderd dat we de tel een beetje zijn kwijt geraakt. Op nieuwe single Cyr is weer drie kwart van het oorspronkelijke kwartet te horen. Billy Corgan dus, drummer Jimmy Chamberlin en gitarist James Iha. Ook gitarist Jeff Schroeder die in 2007 James Iha verving mag weer meedoen. D’Arcy Wretzky schittert nog altijd door afwezigheid.

Waarschijnlijk komt het nooit meer goed tussen haar en Billy. Wie er bas speelt is dus onduidelijk. Die zou best eens uit een doosje kunnen komen. Net als de andere instrumenten. Welke groep muzikanten Corgan ook om zich heen had verzameld, doel was altijd om te klinken als de Pumpkins tijdens hun hoogtij dagen. De jaren negentig dus.

Met zijn dikke synhts en mechanische beat doet Cyr veel meer eighties aan. Als er al gitaar wordt gespeeld is dat is dat heel zacht in de mix. Ook nieuw voor The Smashing Pumpkins is een prominent aanwezig dameskoor. Zij drukken een poppy stempel op de eerste SP release sinds het wat verguisde ‘comeback’ album, Shiny And Oh So Bright Vol. 1. uit 2018. Eigenlijk is het enige herkenbare aan Cyr de stem van Billy Corgan.

Toch is Cyr zeker de moeite waard. Het is lang geleden dat de Pumpkins zo urgent hebben geklonken. Billy zingt alsof zijn broek in de brand staat! En eigenlijk is verandering van stijl alleen maar toe te juichen. Als Corgan iets heeft duidelijk gemaakt deze eeuw dan is het dat al zijn pogingen om zijn band weer te laten klinken alsof het 1995 is jammerlijk zijn mislukt. Dus luister, slik, klik op repeat en laat je verassen.

Loma – Half Silences

Loma begon zijn/haar bestaan drie jaar geleden als een studio-experiment van zangeres en platenbaas Emily Cross, opnametechnicus Dan Duszynski en voormalig Shearwater frontman Johan Meiburg. De vrucht van hun samenwerking was een album waarvan het slotnummer, Black Willows een bonafide hit werd. Ook bij ons.

Het succes kwam volledig onverwachts. Het oorspronkelijke plan was dat iedereen na de opname weer zijn/haar weegs zou gaan. Maar ja met zo’n hit in de pocket zouden ze wel gek zijn om er geen vervolg aan te breien. Dus stak het Texaanse trio de creatieve koppen onlangs weer bij elkaar en namen ze een tweede album op. Of eigenlijk een derde, want in 2018 verscheen er nog een vage plaat onder de naam Loma met twee stukken van dik dertig minuten. De titel, The Rind In Your Mind – A Guided Meditation spreekt boekdelen.

De nieuwe Loma heet Don’t Shy Away en komt medio oktober uit. Single Half Silences is een intrigerend voorproefje in de lijn Black Willows, melodieus, mysterieus en hypnotiserend.

Kevin Morby – Campfire

Kevin Morby is een sfeermaker. Zijn songs zijn meer dan alleen tekst en melodie. Productie en compositie zijn minstens zo belangrijk en sterk met elkaar verbonden. Tijdens de opnamen van zijn nieuwe album liepen het schrijf en productieproces zelfs door elkaar.  

Om die reden zal Campfire -ondanks de titel- de kampvuurtest waarschijnlijk niet doorstaan.  Morby zal best een versie ten berde kunnen brengen met alleen stem en gitaar en ook weten te boeien, maar veel van wat Campfire  zo bijzonder maakt zal verloren gaan. Gelukkig hoeven we ons zolang er elektriciteit is geen zorgen te maken.

Morby nam zijn nieuwe album thuis op, want Corona enzo. Met morele steun van zijn nieuwe liefde Katie Crutchfeld. We kennen haar als als Waxahatchee. Je ziet haar ook in de clip. Het resultaat is een intieme, huiselijk klinkende plaat. In Campfire zit zelfs een ‘stilte’ van dik een halve minuut. Alsof hij tussen door even naar de keuken moest. Of zo. Voor radiogebruik is dat niet zo handig dus die hebben we er maar tussenuit geknipt.

Campfire is de eerste single van wat al weer Morby‘s zesde album gaat worden. De releasedatum van Sundowner is 16 oktober.  

Will Butler – Close My Eyes

Win is heer en meester van Arcade Fire. Dat broer Will Butler ook het een en ander in zijn mars heeft bewijst hij met het prettig poppy Close My Eyes. Will’s nieuwe single is de voorbode van zijn tweede solo-album, Generations, de opvolger van het vijf jaar oude Policy album.

Will nam zijn nieuwe album op in zijn kelder in Brooklyn. Grotendeels in zijn eentje want Corona. Het zijn vreemde tijden vind ook Will. Het huilen staat hem vaak nader dan het lachen. Om toch de moed er in te houden heeft hij Close My Eyes geschreven. ‘I Gotta Dance To Keep From Crying’. De inspiratie was Motown.

Tot zover het goede nieuws. Een solo-release van Will Butler betekent waarschijnlijk dat een nieuw album van Arcade Fire er nog even niet in zit. Gelukkig weet Will het wachten op een sympathieke manier te verzachten.

Chappaqua Wrestling – The Rift

Chappaqua Wrestling is opgestart in Manchester, maar opereert inmiddels vanuit Londen. Vanwaar de verhuizing is niet duidelijk. De scene van Manchester is vanouds net zo levendig als die van de Britse hoofdstad. Mogelijk is er liefde in het spel. Of een studie.

Chappaqua Wrestling is een band in beweging, nog op zoek naar een eigen geluid. Het dozijn songs dat de mannen en vrouw sinds 2017 heeft gereleased laten een ontwikkeling horen van meerstemmig gezongen (dream) pop naar een meer duister soort rock. Met zijn lome gitaarriff en hard zacht passages zou je nieuwe single The Rift zelfs grunge kunnen noemen. Duidelijk een band in beweging dus. Ook duidelijk is dat Chappaqua Wrestling de goede kant op beweegt.

Sufjan Stevens – Video Game

Er zijn maar weinig artiesten zo divers als Sufjan Stevens. Hij heeft nog geen jazzband geleid of een vioolconcert gecomponeerd, maar verder heeft Stevens zo’n beetje alles gedaan wat muzikaal mogelijk is. Altijd met smaak en vaak met veel succes.

Sufjan Stevens is niet alleen veelzijdig, maar ook zeer productief. De teller staat op negen studioalbums, dertien EP’s en vijftien singles. Die singles en EP’s staan niet op de albums. Zo’n EP kan ook zomaar een uur muziek bevatten en sommige singles zijn langer dan tien minuten.

Video Game komt van The Ascension, het tweede album dat Stevens dit jaar uitbrengt. Video Game is Sufjan op standje pop, elektropop om precies te zijn. De zachte sound en zoete melodie verhullen een kritische tekst over de V.S. ten tijde van Trump. Sufjan’s advies voor deze donkere dagen is ‘heb vertrouwen in jezelf’. The Ascension (de hemelvaart) verschijnt op 25 september. 

Bully – Where To Start

Bully is terug en heter dan ooit durven we wel te stellen. Niet dat de band rond Alicia Bognanno voorheen onzin verkocht. Where To Start is maar liefst het vijfde nummer dat we oppikken van de band uit Nashville. Maar op album drie valt alles op zijn plek. Where To Start ligt in het verlengde van het oudere werk, maar is op alle fronten beter. Oefening baart kunst enzo. 

Alicia heeft geluidstechniek gestudeerd. Dat klinkt een beetje nerdy en niemand zou verbaasd hebben gestaan als ze haar kennis in dienst had gesteld van jazzcombo’s of  strijkkwartetten. Dingen die goed moeten klinken. Maar die weg is ze dus niet op gegaan. Ze heeft stage gelopen bij Steve Albini,  de man achter de knoppen bij o.a. Surfer Rosa van de Pixies en In Utero van Nirvana. Albini is wars van productionele poespas. 

Niet onlogisch dus dat het nieuwe album van Bully, SUGAREGG klinkt als een Albini productie, ruw en rechtstreeks.  

Paerish – Fixed It All

3 x raden waar de band Paerish vandaan komt. Inderdaad uit de Franse hoofdstad. In de jaren zeventig was er al een band actief met de naam Paris. Blijkbaar heeft die nog rechten en zag het viertal dat daadwerkelijk uit Parijs komt zich gedwongen hun naam te verbasteren. Wat ook kan is dat ze de spelling Paerish beter bij hun muziek vonden passen. Nu is er een suggestie dat de naam ook gebaseerd kan zijn op het werkwoord to perish, omkomen of uitsterven.

Paerish produceert een geluid dat ergens tussen grunge en shoegaze inhangt, heavy, maar geen metal, loom, maar niet lui, doom, maar niet uitzichtloos.

Fix It All is de eerste nieuwe muziek van de band sinds 2016. Toen verscheen hun eerste album, Semi Finalist. Die plaat was zo’n succes dat de mannen met zorg en geduld aan de opvolger hebben gewerkt. Vandaar het gat van vier jaar. De opzet lijkt geslaagd want Fixed It All wordt overal met open armen ontvangen. Ook door ons dus, want de nieuwe Breekijzer!

Fenne Lily – Solipsism 

Fenne Tily scoort haar tweede IJsbreker dit jaar. Niet omdat de eerste nou zo’n succes was, maar juist omdat het een flop was.

Fenne is een bijzonder talent, dat naar onze verwachting wel eens hele hoge ogen zou kunnen gaan gooien. Blijkbaar was Alapathy niet het goede vehikel om die boodschap over te brengen. Hopelijk is Solipsism dat wel. Inderdaad miss Lily houdt van moeilijke woorden.  Solipsisme is de filosofie die leert dat het enige waar een mens zeker van kan zijn, zijn eigen bewustzijn is. ‘Ik denk dus ik besta’ is een uitspraak van de bekendste solipsistische filosoof René Descartes.

Solipsism gaat over het berusten in ongemakkelijke situaties. Allles went en iets voelen is beter dan niks voelen. Dat is de moraal van Fenne’s verhaal. Het nummer had ook Stoïcisme kunnen heten lijkt het. Maar voordat we ons verliezen in filosofische beschouwingen. Het is niet vanwege haar tekstuele vernuft of levensbeschouwelijke advies dat we Fenne Lily zo warm aanbevelen, maar vanwege haar muzikale merites. 

Fenne Lily is 23 jarig hippie-kind uit Bristol. Deel van haar culturele erfenis was de platenverzameling van haar moeder. Daarin zaten albums van T Rex, en The Velvet Underground. Zelf ontdekte ze PJ Harvey, Nick Drake en Joni Mitchell. Fenne was 15 toen ze voor het eerst een podium beklom. In 2018 bracht ze haar eerste langspeler uit. Half september verschijnt haar tweede.

Op BREACH herken je slechts met moeite het verlegen folkzangeresje van weleer. Fenne heeft ingeplugd en er is nu balans tussen tekst en muziek. Een uitbundige rockchick zien we Fenne niet snel worden, maar ze trekt nu wel de aandacht. En houdt die vast. 

“Ik rock dus ik besta”, lijkt haar nieuwe motto.