Author: Flip van der Enden

The Lathums – All My Life

The Lathums heeft misschien nog wel meer dan andere bands last van het wegvallen van het festivalseizoen. Na een in de voorverkoop al uitverkochte eerste tournee door Engeland stonden band en publiek te trappelen om de stap naar de grote festivals te maken. Maar helaas. In geval van de jonge Britse band is uitstel beslist geen afstel. 

Nieuwe single All My Life heeft alles om een showstopper te worden, zo’n song waarbij het publiek zo massaal uit zijn dak gaat dat het optreden even moet worden stil gelegd. Tenminste dat stelen we ons zo voor.

Op plaat loopt het liedje een beetje met een sisser af. De opgebouwde spanning ontlaadt zich niet in een hemelbestormende gitaarsolo of andersoortig episch einde. Desondanks is de single zeer de moeite waard. All My Life is pas de tiende song in totaal van The Lathums. Zanger Alex Moore schreef het nummer vier jaar geleden toen hij zestien was.

Het is dus allemaal nog erg pril, maar dat maakt de jonge honden juist extra gretig. Hopelijk gaat het sein snel op groen en kunnen ze hun zegetocht voortzetten. 

 

Cold War Kids – You Already Know

De tijd dat Cold War Kids spraakmakend was, ligt alweer een tijd achter ons. Daar staat tegen over dat er maar weinig Amerikaanse indie-rockbands zijn met zo’n stabiele uitput als de club uit Long Beach CA.

You Already Know is weer zo’n solide, energieke stamper waarvan je -ook al heb je het allemaal wel eens eerder gehoord- meteen een goed humeur krijgt. En zin in bier en vakantie en festivals. You Already Know heeft wel iets van INXS van voor de zondeval; brutaal, to the point, maar met genoeg tierelantijntjes om opgewassen te zijn tegen heavy rotation (vakterm voor vaak draaien).

De opvolger van Who’s Gonna Love Me Now komt van New Age Forms 2. De productie was in handen van Shawn Everett, die in het verleden succes behaalde met o.a. Alabama Shakes, Kacey Musgraves en niet op de laatste plaats War On Drugs. De releasedatum van deel 2 van het als trilogie beoogde New Age Forms is 21 augustus.

Ghostpoet – I grow tired but dare not to fall asleep

Obaro Ejimiwe is een zanger, tekstdichter, muzikant en componist uit Londen. Sinds 2010 treedt hij op als Ghostpoet. Ejimiwe wordt wel geassocieerd met de snel groeiende Britse nu-jazz scene, maar is ook te horen op albums van o.a. Massive Attack, Nadine Shah en Damon Albarn’s Africa Express. 

I grow tired but dare not to fall asleep is het titelnummer van zijn recent verschenen, vijfde album. Vorige producties vielen qua genre of qua sound net buiten onze boot, maar I grow tired but dare not to fall asleep willen we je niet onthouden.

De naam geeft al aan dat Ghostpoet een op tekst gerichte act is. Hij declameert dan ook meer dan hij zingt. Aan composities in de betekenis van liedjes met traditionele coupletten en refreinen doet hij niet. I grow tired, een track over de boel de boel laten, is een broeierige ‘talking blues’ met ongepolijste gitaarbegeleiding. Zijn knoestige stem heeft wel iets weg van die van Iggy Pop. Een heel album van Ghostpoet kan door zijn eenvormigheid wat te veel van het goede zijn voor de gemiddelde rockliefhebber, maar in gepaste doses valt er veel te genieten.

Koethe – Bombs Away

(Andrew) Koethe is een Amerikaanse artiest die in vier jaar al vijf albums heeft gemaakt. De release van nieuwe single Bombs Away duidt op de komst van alweer een nieuw album. De monsterproductie van de jonge rocker is deels te verklaren uit het feit dat hij het begrip soloartiest nogal letterlijk neemt. Spelen, produceren, you name it.

Wat hij niet doet is zijn muziek promoten. Er is dan ook bijna niks over hem te vinden en wat er is is op zijn best summier. Uit eigen waarneming weten we dat Koethe vrij bescheiden begon met folky songs waarop hij zichzelf begeleidde op piano en gitaar. De Koethe van nu is een symfonisch monster!

Nieuwe single Bombs Away begint rustig, maar bouwt langzaam op tot een song van Queen achtige proporties. De artiest neemt ook alle tijd, Bombs Away klokt toch al gauw zo’n kleine zes minuten. Vanwege de info schaarste kunnen we dus nog niks vertellen over het hoe, waarom en wanneer van het nieuwe album van Koethe. Mocht je zijn geïnteresseerd, like hem op Facebook en volg het op Spotify.

Fenne Lily – Alapathy

Fenne Lilly  heet ze, is 24 jaar oud en afkomstig uit het Britse Bristol. Fenne debuteerde twee jaar geleden met een sterk album vol akoestische liedjes. Ze kreeg daarom het etiket folkzangeres opgeplakt. Fenne‘s On Hold album viel zo in de smaak dat je zou verwachten dat ze verder zou gaan op het ingeslagen pad. Maar nee. Ze heeft ingeplugd en is gaan rocken.  

Er zijn nu drie songs voorhanden van haar tweede album, BREACH en we kunnen wel stellen dat Fenne per nieuwe single meer lawaai maakt. Alhoewel, lawaai is niet het beste woord om haar haar integere luisterliedjes te omschrijven. Het zal ook nog wel even duren voordat ze net zo hard rockt als bijvoorbeeld PJ Harvey. Maar wat niet is, lijkt te gaan komen.

Alapathy is een verzonnen woord, een samenvoeging van apathie en allopathie. Dat laatste is de wetenschappelijke benaming van symptoom bestrijdende medicijnen. Geen echt geneesmiddel dus maar een pil die de pijn verzacht.

Fenne heeft haar nieuwe album opgenomen met Brian Deck en Steve Albini in de controlekamer. De eerste heeft een rootsy achtergrond. Hij produceerde o.a. Iron & Wine en Counting Crows. De laatste is van de punk, Albini is de producer van Nirvana’s In Utero, werkt met de Pixies en…daar is ze weer PJ Harvey.

The Front Bottoms – Montgomery Forever

The Front Bottoms is een rare band. Je weet nooit of ze serieus zijn of de boel op de hak nemen. Hun songs klinken niet zelden als muzikale toneelstukjes, of liedjes uit een musical. Maar dan met vrij onbegrijpelijke teksten. Clichés lijken ze eerder op te zoeken dan te vermijden. Daarnaast heeft zanger Brian Sella een super Amerikaans accent en een stem die we eerder wel eens met die van Kermit hebben vergeleken.

En toch. En toch overtuigen ze iedere keer weer. Nieuwe single Montgomery Forever springt je speakers uit. Lekker veel gitaren, boordevol energie en een onweerstaanbaar refrein. Maar waar het nummer over gaat? 

Montgomery is de naam van een beroemde Britse generaal uit WWII, de naam van een stad in de V.S. En nog heel veel meer. Volgens de band zelf gaat Montgomery Forever over nostalgie en mentale problemen. In dat licht bezien zou het bezongen Montgomery wel eens een psychiatrisch ziekenhuis kunnen zijn. Dat door de ikfiguur is opgeblazen. Intrigerend allemaal.

The Front Bottoms zou dit voorjaar op tournee zijn gegaan, maar het coronavirus heeft daar een stokje voor gestoken. Het duo heeft de vrijgekomen tijd besteed aan het opnemen van een nieuw album, In Sickness And In Flames. Het wordt hun vijfde. Releasedatum volgt.

Jess Williamson – Pictures Of Flowers

Vorige maand bracht Jess Williamson haar vierde album uit. Het zou dan ook verstandig zijn als haar nieuwe single daarvan afkomstig zou zijn. Qua promotie enzo. Maar wie zoekt zal Pictures of Flowers niet vinden op het Sorceres album.

Jess schreef Pictures Of Flowers een paar weken geleden. ‘If It’s The End Of Los Angeles, Guess I’m Not Gonna Be A Star. If It’s The End Of Traveling, Where We Gonna Sing And Play Guitar?‘ luiden de openingsregels.   

Een Lockdown liedje dus. Als je het nummer hoort begrijp waarom Jess het stante pede heeft uitgebracht. Sinds de hoogtijdagen van Mazzy Star heeft eenzaamheid niet meer zo mooi geklonken.

Jess is een singer-songwriter met een country snik. Doorgaans zijn haar songs beter geschikt voor Pinguin Pluche dan Pinguin Indie. Maar mede dankzij de tweede stem van Hand Habits (bekend van de Pinguin-hit Placeholder) heeft Pictures Of Flowers een genre-overschrijdende schoonheid, die we je niet wilden onthouden.

Fenne Lily – Alapathy

Fenne Lilly is een 24 jarige, voormalige folkzangers uit het Britse Bristol. Voormalig omdat ze heeft ingeplugd. Daar zal enig lef voor nodig zijn geweest, want miss Lilly gooide hoge ogen met haar debuutalbum.

‘Never change a winning horse’ zal haar manager hebben gezegd, maar tegen dovemansoren zo blijkt. Er zijn nu drie songs uit van haar tweede album, BREACH. Per nieuwe single maakt Fenne meer lawaai. Alhoewel lawaai niet het woord is om haar haar integere luisterliedjes te omschrijven. Het zal nog wel even duren voordat Fenne zo hard rockt als PJ Harvey. Maar wat niet is lijkt te gaan komen.

Alapathy is een verzonnen woord, een samenvoeging van apathie en allopathie. Dat laatste is de wetenschappelijke benaming van symptoom bestrijdende medicijnen. Fenne heeft haar nieuwe album opgenomen met Brian Deck en Steve Albini in de controlekamer. De eerste heeft een rootsy achtergrond. Hij produceerde o.a. Iron & Wine en Counting Crows. De laatste is van de punk, Albini is de producer van Nirvana’s In Utero, platen van de Pixies en…daar is ze weer PJ Harvey.

L’Imperatrice – Voodoo?

Ook al zingt L’Imperatrice (meestal) in het Engels, de band draagt een onmiskenbaar Frans stempel. Alleen in La Douce France weten ze synthesizers zo humaan, sexy en melodieus te laten klinken als op de nieuwe single van het zeskoppige L’Imperatrice uit Paris.

Sexy is Franse popmuziek sinds Serge Gainbourg midden jaren zestig de Yé Yé meisjes introduceerde. Dat digitale toetsenborden helemaal niet koud en kil hoeven te zijn, weten we sinds Air en Daft Punk de muzikale kop op staken zo rond de eeuwwisseling. 

L’Imperatrice is een van de interessantste acts van de Franse school. Het zestal rond chanteuse Flore De Benguigui is operatief sinds 2013. Het beoefende genre noemt men space disco. Meestal ligt het accent te zeer op disco en te weinig op space, voor Pinguin gebruik dan. Maar omdat het zomer is en Voodoo? lekker spacy, zijn we bezweken voor de charmes van Flore en haar compagnons. Of is het Voodoo?

Cults – Spit You Out

Cults is terug! Terug na dik drie jaar afwezigheid*, maar ook terug naar het niveau van hun beginperiode. Daar heeft het tenminste alle schijn van.

Spit You Out is beter dan de beste track op het meest recente album van het duo. Qua sound was er niks mis met het Offering album, maar aan het liedfront was het allemaal erg mager. De meeste band hikken tegen hun tweede album aan, Cults klaarblijkelijk tegen hun derde.

Spit You Out is sexy en spooky met zijn jungle beat, sneaky synths en shoegaze gitaren. Madeline Follin klinkt alsof ze verdwaald is in duister sprookje waarvan het einde ongewis is. Spit You Out is de eerste Cults song waarvoor Madeline naast de tekst ook meeschreef aan de muziek. Ook heeft ze zich dit keer bemoeid met de productie. Had ze eerder moeten doen denk je dan, want waarschijnlijk was haar input net de impuls die de band nodig had om uit het artistieke dal te kruipen. 

* Er is in 2018 nog wel een EP verschenen maar die tellen we even niet meer omdat er allen maar covers opstaan van The Motels.