Author: Flip van der Enden

The Ninth Wave – Happy Days

En toen waren er vier! De laatste keer dat we The Ninth Wave tegenkwamen, zo’n half jaartje geleden waren ze nog met zijn tweeën, maar nu is het een echte band. De regie blijft echter in handen van Haydn Park-Patterson en Millie Kidd, ingezetenen van de grootste stad van Schotland, Glasgow. 

Ook muzikaal is er het een en ander veranderd. Op hun debuutalbum was The Ninth Wave nog een neo new wave band,zoals er vrij veel rondlopen op de Britse eilanden. Ook Happy Days! is zo Engels als witte bonen in tomatensaus bij het ontbijt. Maar een stuk minder makkelijk te herleiden tot een bepaald tijdperk of stroming.

De eerste single van een op later datum te verschijnen EP is een glossy synthipop track met een ietwat onheilspellende sfeer. Op drie kwart zit een verassende EDM-achtige break. Haydn Park-Patterson zingt heerlijk onderkoeld. Zijn stijl en stem roepen associaties op met goed geklede crooners als Brian Ferry en David Sylvian. Het is dus een soort art-rock wat de Schotten maken. De artistieke inslag van The Ninth Wave wordt bevestigd door de bandnaam, die komt van een schilderij van de Russische kunstenaar Ivan Aivazovsky. Happy Days! is typisch zo’n nummer dat baat heeft bij vaker luisteren. Dat kan,  want de nieuwe IJsbreker!

Spoort – FLYY

Het internet weet nog niet veel te melden over Spoort. Op Spotify staan nog maar twee songs, wat het ontbreken van wapenfeiten verklaart. Facebook plaatst de band in de Mid West, Engeland dus.

De foto toont vier kortgeknipte mannen in pak met een ketting op de pantalon waaraan een portemonnee zou kunnen zitten, maar het kan ook zo’n ouderwets horloge zijn. De sound die de band nastreeft heeft elementen van jazz, hip hop en garagerock.

De debuutsingle, Self verscheen in maart. FLYY is de opvolger. Single twee van Spoort is een bijzonder plaatje met inderdaad elementen uit de hip hop, de beat komt uit een doosje en het effect op de zang tijdens de refereinen en garagerock. De gitaren en de vorm van de song hebben de kenmerken van rock, garage of indie maakt niet uit. De jazz volgt mogelijk later. Voor een band die net begonnen is, klinkt FLYY opvallend zelfverzekerd. Het zou niet verbazen als een of meer van de bandleden een verleden heeft, maar daar wordt vooralsnog niet over gerept. Op 29 mei komt de debuut EP uit. Spoort is zoals de Britten zeggen, ‘a band to watch’.

Surf Rock Is Dead – Solid Ties

De naam, Surf Rock Is Dead mag je met een korreltje zout nemen. Het betekent alleen dat Kevin Pariso en Joel Witenberg zichzelf niet zo serieus nemen. Maar hun muziek des te meer.

Solid Ties is geen officiële single, maar ons favoriete nummer van Existential Playboy, het vers verschenen debuutalbum van het duo. De reden voor onze voorkeur is simpel. Solid Ties is gewoon het nummer met de meeste gitaarsolo’s. Surf Rock Is Dead maakt geen klassieke surfrock per se. Het is lastig surfen in New York, maar de gitaarsound die je hoort is wel degelijke geïnspireerd door de legendarische Dick Dale en zijn epigonen.

Om het beestje een naam te geven, Surf Rock Is Dead is een shoegaze band, maar dan met surfgitaar. De combinatie werkt wonderwel. Surf Rock Is Dead, maar niet heus.

Tired Lion – Waterbed

Terug van niet heel erg lang weggeweest is het Australische Tired Lion, een band onder aanvoering van Sophie Hopes. In 2017 verscheen Dumb Days, het album debuut van Tired Lion. Het daarop volgende jaar werd er getoerd. Daarna verbrak Sophie alle contact.

Maar niet zonder reden. Ze heeft hard gewerkt aan nieuw materiaal. Waterbed laat horen dat de muze haar gunstig gezind was. Tijdtechnisch is het niet mogelijk, maar Sophie klinkt op de nieuwe single van haar band als de liefdesbaby van Kurt Cobain en Courtney Barnett. Van de eerste heeft de de stop/start hard/zacht songstructuur en de gruizige gitaarsound. Van de tweede de luie, laconieke zangstijl. Een leuke toevoeging is de gefloten riff.

Waterbed gaat niet echt over zo’n klotsende slaapplek. Het waterbed staat symbool voor dingen die je vol verwachting aanschaft, maar na een tijdje behoorlijk tegenvallen. Een filosofisch liedje dus. Over album twee verder geen nieuws.

The Ninth Wave – Happy Days

Toen The Ninth Wave een half jaar geleden voor het eerst op onze radar verscheen met de single Imitation telde de band nog twee leden. Inmiddels zijn het er vier. De leiding blijft echter in handen van Haydn Park-Patterson en Millie Kidd, ingezetenen van Glasgow.

Ook muzikaal is er het een en ander veranderd. Op hun debuutalbum was The Ninth Wave in de ban van de new wave die de Britse eilanden overspoelde in de jaren tachtig. De sound van Happy Days is ook typisch Brits, maar minder makkelijk te herleiden tot een bepaald tijdperk of stroming dan voorheen.

De eerste single van een op later datum te verschijnen EP is een onheilspellende, glossy synthipop track met op drie kwart een onverwachte, maar welkome EDM break. De zang van Haydn Park-Patterson is heerlijk onderkoeld en roept associaties met crooners als Brian Ferry en David Sylvian. Een soort art-rock dus. De artistieke inslag van The Ninth Wave wordt bevestigd door de bandnaam, die komt van een schilderij van de Russische kunstenaar Ivan Aivazovsky. Het sein staat op groen voor de Schotten.

Liz Lawrence – California Screaming

Miss Lawrence gooide hoge ogen in Pinguinland met None Of My Friends, een song over plotseling volwassen zijn. In California Screaming raadt ze de luisteraars aan om af en toe de kop in het zand te steken. Zich bij tijd en wijle af te sluiten voor het nieuws.

Liz schreef haar nieuwe single tijdens een verblijf in L.A. Daar at ze een keer in een restaurant met op alle vier muren een TV waarop Fox News te zien was. Het station meldde de ene dreiging na de andere, ‘killer bees’, doden door vaping, schietincidenten. Het gewone dagelijkse menu dus van een Amerikaanse 24/7 nieuwszender. Ze heeft 10 dagen lopen hyperventileren van de angstaanjagende berichten. De corona-crisis was nog geen eens uitgebroken, kan je nagaan.

Zoals een kunstenaar betaamt luchtte Liz haar hart in een song. De titel, California Screaming is natuurlijk een woordspeling op de evergreen van The Mamas & The Papa’s. California Screaming is een semi-ballad met een mooi vervormde gitaar waarop Liz lekker tekeer gaat. Voor de gitaristen onder u, er staat een tutorial op youtube waarin Liz laat zien welke pedalen ze gebruikt en hoe en waar ze haar vinders zet. 

PUP – Anaphylaxis

Anaphylaxis, anafylaxie in het Nederlands is een systemische allergische reactie. Dat houdt in dat als je allergisch bent voor bijvoorbeeld bijensteken een steek van een bij  levensbedreigend kan zijn. Daar heeft PUP dus een liedje over gemaakt.

Maar je raad het al, waar de broeders van PUP allergisch voor zijn, of in ieder geval de zanger heeft geen gele strepen en een angel, maar vrouwelijke vormen. De urgentie waarmee PUP zanger zijn aandoening bezingt, geeft aan dat hij zijn leven in gevaar acht. Het is indrukwekkend met hoe rap van tong hij is.

Anaphylaxis heeft een turbo tempo. De tekst is lang en bepaald niet makkelijk maar Stefan Babcock gooit hem er met het grootste gemak uit. Het resultaat is een en al opwinding. De tekst is niet zo eenduidig als eerder gesuggereerd. In de slotzin vraag Babcock zich af of hij misschien niet allergisch voor zichzelf is. Een slimme draai.

PUP, afkomstig uit de punkscene van Toronto is stiekem best succesvol geworden. Nou ja, stiekem. De doorbraak is vrij recent, vorig jaar en kwam met album 3. Het werd dus dus ook wel eens tijd. Wij pikten PUP anderhalf jaar geleden op met de single Kids, gevolgd Sibling Rivalry.

Beide nummers staan op dat derde album. Anaphylaxis is helemaal nieuw, maar ligt qua sound in het verlengde, hyperactieve powerpop met bovengemiddeld sterke teksten en een bravoure die je zelden hoort buiten de Britse eilanden. Met album vier gaat PUP definitief doorbreken.

Gardens & Villa – Disco Kitchen

Gardens & Villa uit Santa Barbara legt momenteel de laatste hand aan hun vierde album. We moeten bekennen dat we de eerste drie hebben gemist. De vraag is dan wat hebben we gemist? Best wel wat eigenlijk, een speels orkest met een artiestieke inslag en een oor voor lekker lopende liedjes, licht van toon serieus qua inhoud. Raakvlakken zijn er met mid periode Beach Boys en de Berlijnse Bowie. Voor de jonkies onder de lezers. Gardens & Villa’s lijkt best wel op Portugal The Man. Ook zegt het wel iets dat de band het nummer Gypsy heeft gecoverd voor een Fleetwood Mac tribute album. Naast  bijdragen van o.a. Tame Impala, Lykke Li en Haim. Wat je noemt goed gezelschap.

Nieuwe single Disco Kitchen ligt wat sound betreft in het verlengde van het oudere werk, maar heeft om het in filmtermen te zeggen een hogere production value. Van alle muzikanten heeft de bassist het het drukst op Disco Kitchen, zoals dat hoort in een song met disco in de titel. Het nieuwe album van Gardens & Villa heet Gordon von Zilla Presents. De release is op 14 augustus. Het staat genoteerd.

Alex the Astronaut – Lost

Daar is ze weer, Alex The Astronaut, de Australische singer-songwriter die met I Think You’re Great doordrong tot de top van de Graadmeter. Lost –de titel zegt het al- is iets andere koek.

I Think You’re Geat was een en al positiviteit, een steunbetuiging aan iedereen die een pluim verdiende maar niet kreeg. In Lost bezingt Alex het lot, dat je vaak andere dingen brengt dan waarop je had gehoopt. Maar Alex zou Alex niet zijn als er achter de wolken geen zon zou schijnen. Okay, het leven gaat zelden zoals je wilt, maar er komen ook dingen op je pad die positief zijn. 

‘Always look On The Bright Side Of Life’ lijkt het motto van Alexandra Lynn uit Sydney. Lost is wederom een sterke song, losjes geproduceerd en helder gezongen door de autobiografe, die zichzelf begeleidt op elektrische gitaar. In augustus brengt AlexThe Astronaut haar eerste album uit, The Theory Of Absolutely Nothing.

Evanescence – Wasted On You

Niet dat Amy Lee en de boys de laatste negen jaar niks hebben uitgespookt, maar het laatste album met nieuwe werk verscheen in 2011. Evanescence heeft de boel warm gehouden met twee verzamelaars en een live-album, maar nieuwe liedjes, ho maar.

De fans hoeven niet langer op een houtje te bijten. Er is een gloednieuwe single en de belofte voor een heel album met nieuwe songs! En hoe klinkt Wasted On You? Alsof de tijd heeft stil gestaan. Evanescence is gelukkig nooit onder de druk bezweken dat ze met hun tijd mee zouden moeten gaan. Dus geen gastoptredens van rappers, dubstep remixen of andere knievallen aan de commercie. Evanescence maakt nog steeds de muziek die ze min of meer zelf hebben uitgevonden, epische nu-metal met een gothic randje.

Op de hoes van Wasted On You zie je Amy met een smiley op haar tong. Je bent gerechtigd te denken dat de frontvrouw aan de pretpil is geraakt, maar het tegendeel is het geval. Wasted On You gaat gewoon weer over de liefde. Amy zingt zelfs dat ze geen drugs nodig heeft. Ze is zonder ook al naar de klote, want in de steek gelaten door een of andere onverlaat.

De clip van Wasted On You moet ook even vermeld worden, die is wel helemaal van deze coronatijd. De bandleden hebben hun aandeel thuis in quarantaine opgenomen. Die zijn door de regisseur kundig tot een fraai geheel gemonteerd. Het nieuwe album van Evanescence heeft al een naam, Bitter Truth, maar nog geen releasedatum.