Author: Flip van der Enden

Tiña – Dip

Speedy Wunderground, het label dat ons eerder Black Country, New Road bracht heeft een nieuwe signing. Tiña komt uit Zuid Londen. Zo arty als Sunglasses van Black Country, New Road is, zo poppy is Dip.

De hoge kopstem van frontman Joshua Loftin maakt dat Dip doet denken aan de band Whitney. Maar dan met humor en een refrein dat alleen maar uit de keel van cockneys kan komen. Dip is de tweede single van Tiña en lijkt in niks op de overigens prima voorganger, het rootsy rockende I Feel Fine.

Net als alle andere singles die op Speedy Underground uitkomen is Dip in één dag opgenomen en geproduceerd door labelbaas Dan Carey, die eerder heeft gewerkt met o.a. Bloc Party, Franz Ferdinand en Fontaines DC.

Is Tropical – Calling Out

Is Tropical had de pech dat hun video’s zoveel ophef veroorzaakten dat niemand het meer had over de muziek. De clip voor debuutsingle The Greeks  -een bloederig verhaal over gamende kids- viel nog in de prijzen. Die van Not Dancing Anymore – virtual reality seks- was na een paar uur al van Youtube verdwenen en nu alleen in de krochten van het internet te vinden. Dat geldt ook voor de video Lover’s Cave, eveneens vanwege de expliciet erotisch getinte inhoud.

De bijbehorende songs zijn overigens stuk voor stuk aanraders voor fans van bands als Metronomy en Glass Animals. De enige keer dat Is Tropical de pers haalde zonder controverse was in 2013 toen ze als eerste westerse band door Mongolië toerden.

Na vier jaar stilte is er eindelijk weer nieuw geluid van het kwartet uit Londen. De lange pauze zal te maken hebben met het feit dat hun manager er met 7000 pond vandoor is gegaan. De band bedankt hem op hun site. Ze zijn er sterker door geworden. Calling Out is een geslaagde comeback-single, dansbare indie met een glansrol voor de Roland synthesizer die zowel de riff als de solo speelt. De clip is een simpele animatie. Calling Out komt van Cola Spirit, het nieuwe Is Tropical album dat later dit jaar volgt.

Steven Wilson – Personal Shopper

Steven Wilson was de mainman van Porcupine Tree. Met die band liet Wilson al horen niet echt in hokjes te denken. Onder eigen naam hanteert hij een nog breder palet aan smaken en stijlen. Maar welk pad Wilson ook verkent, ouderwetse instrumentbeheersing staat altijd voorop. Dat maakte hem een gewilde sparringpartner van acts als King Crimson, Jethro Tull en Tears For Fears.

Al zijn projecten meegerekend bevat de Steven Wilson collectie nu meer dan 30 albums. Aangezien zijn meest recente solo-album alweer zo’n jaar of drie oud is, is het weer tijd voor nieuw werk. Het -als we goed geteld hebben- tiende studioalbum van de inmiddels 52 jarige multi-instrumentalist heet Steven Wilson x The Future Bites en staat voor half juli..

Om alvast in de stemming te komen heeft Wilson Personal Shopper vrij gegeven. Als de single de album-lading enigszins dekt, wordt Wilson’s nieuwe langspeler een rockopera of op zijn minst een conceptalbum.

Het dik negen minuten durende Personal Shopper wordt voortgestuwd door elektronica, maar vrees niet fans de EDM wordt ver buiten de deur gehouden. De tekst is een aanklacht tegen de consumptiemaatschappij. Als Personal Shopper ergens aan doet denken dan is het aan The Wall van Pink Floyd of War Of The Worlds van Jeff Wayne. Redelijk retro dus. Of tijdloos, dat kan je ook zeggen. 

Palaye Royale – Lonely 

 Lonely, de nieuwe single van Palaye Royale is een nummer om stil van te worden. En om stil bij te staan. We kennen Palaye Royale als een extroverte band, drie broers uit Canada die hun rock serveren met een flinke dosis glam en poeha. De artiestennamen die de broers – hun achternaam is oorspronkelijk Kropp- zich aanmaten spreken ook boekdelen. Ze gaan nu door het leven als Remington Leith, Sebastian Danzig en Emerson Barrett. Ook hebben ze hun geboortestad Toronto de rug toegekeerd en zich gevestigd in Las Vegas. Alles schreeuwt dus showbizz. En dan komen ze op de proppen met een song als Lonely.

Lonely gaat over verwaarlozing en misbruik, mentaal en fysiek van kinderen. Zanger-schrijver Remington Leith schrijft uit eigen ervaring. In een toelichting op Lonely vertelt hij dat hij momenten heeft gekend waarop hij het echt niet meer zag zitten. Toch is hij er bovenop gekomen.Mogelijk is zijn muzikale talent zijn redding geweest.  Zijn boodschap is simpel, “if I can make it out on the other side, so can you”. 

Lonely is dus een riem onder het hart van iedereen die in een vergelijkbare situatie verkeert of heeft verkeerd. De door Leith zelf geregisseerde video van Lonely vertelt het verhaal in beelden en zal niemand onberoerd laten. Lees de comments maar.

De nieuwe kennis over de verschrikkelijke jeugd van de broers werpt ook ander licht op recente songs als Fucking With My Head, Hang On To Yourself  en Don’t Feel Quite Right. Ze staan net als Lonely op het nieuwe derde album van Palaye Royale, The Bastards (29/5).

Porridge Radio – Circling

Porridge Radio is een naam die je nog vaak gaat horen de komende jaren. Dat is de schuld van Dana Margolin, een frontvrouw die meteen de aandacht grijpt en niet meer loslaat. Porridge Radio is Brits, typsch Brits ook wel al was het maar door het accent van Dana.

De band maakt geen makkelijke muziek, de songs volgen een eigen logica, de gitaren zijn er niet om te behagen, de beats niet om op te dansen. Alles staat in dienst van Dana’s bevlogen en bij tijd en wijle ook bezeten zang.

Circling is een van de minder gespannen tracks van Every Bad, het nieuwe, tweede album van Porridge Radio. Maar tegen het einde wordt Dana toch weer onrustig.

Porridge Radio is een oorspronkelijke band, hun muziek roept best associaties op – met Siouxie bijvoorbeeld, Bowie of Courtney Barnett- maar is toch vooral een weerslag van een bijzonder mens.  Iemand die iets te zeggen heeft en ook nog eens weet hoe.

Concert: 6 mei Paradiso, Amsterdam.

Habibi – Angel Eyes

Weinig songs hebben zo veel stof doen opwaaien als Come My Habibi van het New Yorkse vrouwenkwartet Habibi. Inmiddels hebben veel initiële tegenstanders hun verzet opgegeven. Een aantal heeft zelfs schoorvoetend bekend het toch wel een goed nummer te vinden.

Tijd dus voor een opvolger. Angel Eyes is veel minder controversieel, want een stuk conventioneler dan Come My Habibi. Domineerden in dat nummer de Arabische invloeden in Angel Eyes zoeken de dames het dichter bij huis. Bij de girlgroup traditie van begin jaren zestig toen meidengroepen als The Shangri-las, The Ronettes en The Crystals het Amerikaanse popbeeld bepaalden. Angel Eyes heeft die typische New Yorkse cool die ook zo typerend was voor bands als The Velvet Underground, The Ramones en Blondie.

Angel Eyes moet het meer van sfeer hebben dan van tekst of melodie, maar eenmaal ingedaald zal het nummer regelmatig onaangekondigd in je hoofd opborrelen. Angel Eyes staat samen met Come My Habibi op Anywhere But Here, het tweede album van Rahill, Lenaya, Erin, Karen en Leah. 

Donna Blue – Paradis

De scheidslijn tussen plagiaat en pastiche is flinterdun, maar Donna Blue blijft aan de goede kant met Paradis, hun onverbloemde ode aan Serge Gainsbourg en Jane Birkin.

Danique van Kesteren praat-zucht-zingt-verleidt in het Frans op een door partner in crime passionel Bart van Dalen opgemaakt zacht funky bed van bas, gitaar en orgel. Je kunt dansen op Paradis, maar alleen heel close.

Paradis staat op een nieuwe EP van Donna Blue, Inbetween, samen met nog vier andere zeer geslaagde vluchtpogingen uit deze woelige wereld.

Woods – Where Do You Go When You Dream

Eigenlijk zou het groot nieuws moeten zijn dat er een nieuwe album van Woods in aantocht is. De band uit Brooklyn strooit al twee decennia met prachtig mooie melodieuze luisterliedjes. Songs met een folky inslag en  psychedelische trekjes.

De eerste single van het nieuwe album, Where Do You Go When You Dream is Woods op zijn fijnst, een elegante melodie die zich niet opdringt, maar toch in je hoofd blijft hangen. De bescheiden productie wordt gedragen door zachte keyboards en telt zelfs een solo van een instrument dat wel eens een melotron zou kunnen zijn. Ook zanger Jeremy Earl en zijn ongeforceerde kopstem steken weer in topvorm. Toch valt de band niet in herhaling en dat is knap als je al twintig jaar bezig bent.

Ondanks de consequente kwaliteit van hun hun releases en hun direct herkenbare eigen geluid is Woods nooit echt doorgebroken. Dat Kevin Morby, tot 2013 bassist van Woods zijn oude maten qua bekendheid voorbij lijkt te streven is dan ook een beetje de omgekeerde wereld.

Strange To Explain, het elfde album van Woods verschijnt op 22 mei.

The Whitest Boy Alive – Serious

En toen was er plots een nieuwe single van The Whitest Boy Alive. Na elf jaar vond het Noorse popfenomeen Erlend Øye het blijkbaar weer eens tijd om  het Noors- Duitse kwartet nieuw leven in te blazen. Dat mag een verrassing heten, want eigenlijk was de band in 2014 officieel overleden verklaard. Maar het bloed kruipt etc.  Vorig jaar had het combo al een aantal optredens verzorgd in Zuid Amerika. Ook waren ze te zien op Roskilde. De nieuwe single komt dus niet helemaal uit de lucht vallen.

Wat opvalt aan comeback single Serious is dat er niks nieuws onder de zon is.  Serious sluit naadloos aan bij het oude werk van de band. Net als Burning en 1517 is Serious is een onopdringerige kamerpopsong. De onderscheidende elementen zijn een jazzy piano en een karaktervolle synth-solo. De zang van Øye is als vanouds weer heerlijk (l)ijzig. De erfenis van The Whitest Boy Alive tot dusver bestaat slechts uit een tweetal albums een derde is dan ook meer dan welkom. 

Blue October – Oh My My

Is het pop, is het rock, is het indie? Het is Blue October uit Texas dat zich al een kwart eeuw weinig aantrekt van genregrenzen. Dat de band het zo lang volhoudt mag een wonder heten, want de leiding bestaat uit uit twee broers en we weten dat broedertwisten schering en inslag zijn in de popmuziek. Maar dit dus geheel terzijde.

In de landen om ons heen is Blue October een grote band. Bij ons zijn ze om de een of andere reden nooit echt doorgebroken. Maar voor de Blue October fans die er hier zijn is het een belangrijke band. Hun songs gaan namelijk ergens over, bipolariteit bijvoorbeeld en hoe daar mee om te gaan.

Of met nieuwe single Oh My My de poorten der succes wel op een kier gaan kan je je afvragen. De nieuwe single is Blue October ten voeten uit, een mid tempo ballad gezongen met de gedubbelde leadvocal, die zo typerend is voor de sound van de band. Het onderwerp van Oh My My is wel anders, Liefde seks eigenlijk) op het eerste gezicht. Het tiende Blue October album heet ‘This Is What I Live For’ en zal niet lang meer op zich laten wachten.