Author: Flip van der Enden

Five Finger Death Punch – Inside Out

Op de valreep nog goed nieuws uit het Five Finger Death Punch kamp, album 8 is klaar voor lancering! D-day is 28 februari 2020.

De albumtitel F8 duidt op weinig inspiratie, De nieuwe single die deze week verscheen om het goede nieuws kracht bij te zetten vertelt een heel ander verhaal. Inside Out is een partij prachtig!

Het nummer begint met een symfonieorkest dat al snel opzij wordt geduwd door een hard hakkende band. Zij maken de weg vrij voor een diep grommende Ivan Moody die klinkt alsof hij net een weerwolf heeft opgegeten. Rauw. Voeg daar een heroïsch refrein aan toe en een gitaarsolo waarmee je diamanten kunt snijden en je weet hoe laat het is. F8 is het eerste Five Finger Death Punch album waarop Charlie ‘The Engine’ Engen te horen is. Hij vervangt drummer Jeremy Spencer die – je gelooft het niet- politieagent is geworden.

Concert: 26 jan AFAS Live, Amsterdam.

Ratso feat Yasmine Hamdan – I Want Everything

December is een moeilijke maand voor nieuwe muziek. Iedereen wil ruim voor kerst zijn nieuwe nummers uit hebben en verder is het kerstmuziek wat de klok slaat. Dat geeft ons de kans om songs omhoog te houden, die we in eerste instantie hebben gemist. Zoals het wonderlijke I Want Everything  van de minstens zo wonderlijke Ratso en zijn charmante side-kick Yasmine Hamdan.

Eerst iets over de uitvoerenden. Ratso is me er eentje. Zijn echte naam is Larry Sloman. Hij is geboren in 1950, maar bracht pas dit jaar zijn eerste album uit. Ratso is schrijver van beroep, ghostwriter eigenlijk. Dat is iemand die bekende personen helpt bij het schrijven van hun autobiografie die zelf niet zo vaardig zijn met de pen. In die hoedanigheid heeft Ratso o.a. de beroemde shock dj Howard Stern geholpen, Antonie Kiedis van de Peppers en bokser Mike Tyson.

Onder eigen naam heeft Ratso boeken gepubliceerd over Houdini, de beroemde magiër, de geschiedenis van het weed roken en over zijn tijd als lid van Bob Dylan’s Rolling Thunder Revue.

Yasmine Hamden is een singer-songwriter van enige reputatie uit Libanon. Haar bijdrage aan I Want Everything beperkt zich tot een paar zeer sfeervolle en goed getimede ad-libs, die het nummer naar een hoger plan tillen. De bijna zeventig jarige ‘star of the show’ zingt niet, maar draagt ritmisch een tekst voor met zijn door het leven getekende stem. Inderdaad I Want Everything doet sterk aan Leonard Cohen denken, maar een man met een levenswandel als die van Ratso zal je niet snel van plagiaat beschuldigen.

I Want Everything staat dus op Ratso‘s eerste en enige album, Stubborn Heart waarop ook zijn duet met Nick Cave te vinden is. Voor de legende zou het mooi zijn als hij het bij dit ene album zou houden. Aan de andere kant Dit smaakt zijn beslist naar meer!

 

la loye – To Live Under Water

Het is dat de Popronde geen wedstrijd is anders was la loye als winnaar uit de bus gekomen. Dat mag bijzonder heten, want de band rond Lieke Heusinkveld maakt introverte luisterliedjes, muziek van het soort dat al snel verdwijnt in het geroezemoes van een kroeg of het rumoer van een club.

la loye wist vrijwel elk lokaal stil te krijgen. Ze had totaal geen last van wat wel de Dutch disease wordt genoemd, het gelul tijdens concerten. Zelf hoefde ze nooit om stilte te vragen, dat deed het publiek wel. la loye heeft een klein uur aan prachtsongs. Helaas staat er maar één online. Het waren er ooit meer maar die zijn om de een of andere reden verdwenen. Maar een mens moet het doen met wat hij/zij krijgen kan en in geval van la loye is dat helemaal geen straf.

To Live Under Water is een weergaloos mooi gezongen, zacht golvende dream popsong met fluisterende gitaren en de sfeer van een lome zomeravond met de zon weerspiegelend op het water. En zolang To Live Under Water wees is klikken we gewoon op repeat.

Hinds – Riding Solo

Hinds is een damesband uit Spanje die vooral live veel fans wist te winnen met hun heerlijk rammelende enthousiast gespeelde garage-rock. Een groot deel van de charme zat hem in het amateurisme van de meiden.

Niet gehinderd door formele kennis of veel meer dan een basisbeheersing van hun instrumenten deden ze maar wat. De oorspronkelijke garage-rockers waren ook amateur muzikanten, die door de weeks gewoon naar school gingen en in het weekend de auto van pa de oprit opduwden om in de garage lekker lawaai te gaan maken. Als je dat maar lang genoeg doet dan krijg je vanzelf meer instrumentbeheersing en grip op de materie. Dat is precies was er is gebeurd met Hinds.

Riding Solo, de eerste single van het derde album van de signorita’s  heeft nog steeds die nonchalante charme, maar is ondertussen wel gewoon een strakke rocksong (die sterk aan M.I.A.’s paper Planes doet denken) met sterke zang, een duidelijke melodie en een refrein dat je na een paar keer luisteren niet meer loslaat. Kortom Hinds is volwassen geworden en zou nog wel eens veel groter kunnen gaan groeien.

Charly Bliss – Supermoon

Charly Bliss is een band uit Brooklyn van het punky soort. Het waren bands als Weezer en Killers die zangeres Eva Hendricks en gitarist Spencer Fox op ideeën brachten. Te horen is dat niet echt. Dat komt omdat Eva een stem heeft die vrij uniek is.

De kracht van Charly Bliss is het contrast tussen het kleine meisjes stemmetje van de frontvrouw en de muur van gitaren die Fox optrekt daarbij gedekt door een straffe ritmesectie bestaande uit Eva’s broer Sam Hendricks op drums en Dan Shure op bas.

In de U.S.of A gaat het voorspoedig met Charly Bliss. In de oude wereld moet het zendingswerk nog beginnen. Supermoon is een prima startpunt. Het titelnummer van de nieuwe EP van de New Yorkers is een sneeuwbal van een song die al rollende aan tempo, volume en opwinding wint.

De songs op de Supermoon EP zijn tegelijk opgenomen met de nummers van het eerder dit jaar verschenen tweede album van Charly Bliss. In feite hebben we het dus over  opnamen die in eerste instantie waren afgekeurd. Zo zie je maar dat bands lang niet altijd zelf weten wat goed is en wat niet. Gelukkig was er toch nog iemand in het Charly Bliss kamp die wel verstand van zaken heeft en de songs van de vergetelheid heeft gered.

 

 .

Habibi – Come My Habibi

Habibi is een meidenband uit New York die 60′ girlgroup pop mixt met garage rock en … Arabische muziek. Voordat je de dames beschuldigt van culturele toe-eigening, het uit winstbejag jatten van niet westerse cultuurelementen. De zangeres van de band, Rahill Jamalifard is van Perzische komaf.

Habibi, Arabisch voor geliefde of gewoon schatje bracht in 2014 een eerste album uit in 2018 gevolgd door een EP. Op 14 februari komt het langverwachte tweede album uit. ‘Anywhere But Here’ is de titel. Daarvan is Come My Habibi een eerste proeve.

De nieuwe single klinkt zeer intrigerend. De gitaren domineren in een hypnotische song die wordt gezongen in drie talen, Engels, Farsi en Arabisch. En alsof de track niet exotisch genoeg is duiken er tegen het einde vrouwenstemmen op die ululeren. Dat is die typische trillende klank die je hoort tijdens huwelijken en begrafenissen in het Midden-Oosten. Om het heel kort door de bocht te formuleren, Come My Habibi klinkt als een kruising tussen Altin Gün en Khruangbin. Interessant toch?

Tame Impala – Posthumous Forgiveness

Posthumous Forgiveness, de nieuwe single van Tame Impala gaat over de relatie die Kevin Parker had met zijn overleden vader, of eigenlijk niet had.

Na de scheiding van zijn ouders heeft Parker geen contact meer gehad met zijn vader. In het zeer persoonlijke nummer richt hij het woord aan zijn pa en gooit hij er uit wat hij altijd had willen zeggen.

Het zes minuten durende epos valt uiteen in twee delen. In part 1 komen de verwijten, ‘And while you still had time, you stil had a chance, but you decided to take all your sorrys to your grave’. De sfeer is introvert en introspectief, de instrumentatie elektronisch. Mensen die niet van auto-tune houden zullen moeite hebben met Parker’s zang. Maar zoals Kanye West ooit liet horen op zijn 808 Heartbreak album verdiept juist gebruik van het apparaat de  melancholieke klank van een stem.

Part 2 is lichter van toon en staat in het teken van forgiveness. Parker noemt de dingen die hij zijn vader had willen vertellen, de dingen waar hij vast trots op zou zijn geweest, ‘Wanna Yell You ’bout the time in Abbey Road or the time I had Mick Jagger on the phone’. ‘Wanna play you all my songs and hear your voice sing along’. Het heeft niet zo moge zijn. Hoe diep het verdriet zit begrijp je pas als je weet dat Jerry Parker al tien jaar geleden is overleden. Het nieuwe album van Tame Impala, wederom door Kevin Parker zelf geschreven, gespeeld en geproduceerd heet The Slow Rush en verschijnt op 14 februari. 

Billy Talent – Forgiveness I+II

Het Canadese Billy Talent verbreekt een stilte van drie jaar met een nieuwe single die een speelduur heeft van een dikke zes minuten en waarop de band definitief afrekent met hun punkverleden.  

Vanwege de grote klimaatverschillen tussen de eerste en tweede helft heeft men het nummer verdeeld in een part I en part II. Deel I is heldhaftige rock in de Britse stijl met redelijk gecompliceerde rif, een galopperend ritme en een zanger die overal bovenuit torent met zijn heldentenor.  

In deel II gaat het tempo drastisch omlaag, duiken er synthesizers op en zelfs blazers! Een saxofoonsolo in een metaltrack wie had dat gedacht!? Part II van Forgiveness is dan ook nauwelijks metal te noemen. Maar mooi is het wel. En geslaagd! Kortom een gewaagde re-entry van Billy Talent, en een zeer intrigerende lokroep voor wat hun zesde album moet gaan worden.

Khruangbin & Leon Bridges – Texas Sun

Khruangbin stond afgelopen week twee keer in een afgeladen Paradiso. Het tekent de populariteit van het Texaanse trio en hun exotische mix van Aziatische psychedelica, Westerse rock een Italiaanse filmmuziek.

Met de release van hun nieuwe single Texas Sun is er een smaakje bij gekomen, onvervalste soul. Texas Sun is het titelnummer van een nieuwe EP die Khruangbin heeft opgenomen met Leon Bridges. Bridges is een hoog gewaardeerde neo-soul zanger die doorgaans muziek maakt die beter past op ons funky neefje Pinguin Grooves dan hier op indie. Maar een cowboyhoed staat hem uitstekend en opent nieuwe deuren.  

Texas Sun is een zorgeloos nummer dat maakt dat je je ergens op de veranda van een ranch in Texas waant, niet ver van de Rio Grande. Het Mexicaanse bier staat koud. De zon gaat onder en de geur van BBQ vult de lucht. Wat wil een hombre nog meer?

Kortom Texas Sun is precies wat je nodig hebt om deze donkere dagen voor kerst door te komen.

Indian Askin – Deep End

Sinds hun oprichting is Indian Askin vrijwel constant op oorlogspad geweest. Waar veel collega bands zich na een tour een tijd gedeisd moeten houden om de markt niet te overvoeren is de vraag naar optredens van Chino, Jasja, Bart en Ferry onverzadigbaar.

Tussen de bedrijvigheden door ziet het kwartet ook nog eens kans om regelmatig de studio in te duiken, Dat heeft tot nu toe twee albums opgeleverd. Naar nu blijkt neemt Indian Askin meer op dan er ruimte is op hun albums. Zo is er een voorraadje songs op de plank gekomen, dat daar helemaal niet hoort. Nu is het sowieso een tikkeltje ouderwets om in deze tijd van streaming in albums te denken, maar wie ooit heeft besloten om een song als Deep End af te keuren voor onmiddellijke consumptie kan beter een vak gaan leren.

Misschien is dat wel de reden dat Indian Askin van label is veranderd, verhuisd van een major naar een maatschappij met hart voor muziek. Hoe dan ook Deep End met zijn immer frisse T Rex boogie beat is dus een toptrack, die een plek verdient tussen I.A. classics als I Feel Something en Really Wanna Tell You. Deep End is het titelnummer van een 6 track EP die nu uit is.

Concerten: 7 december Come As You Are Festival Eindhoven. 12 december Luxor Live, Arnhem. 13 december Gebr. De Nobel, Leiden. 14 december Patronaat, Haarlem. 20 december Melkweg, Amsterdam.