Author: Flip van der Enden

Destroyer – Crimson Tide

Destroyer is de naam die naam die Dan Bejar heeft gekozen om zijn muziek aan de man/vrouw te brengen. De Canadees is een man van het woord. Destroyer zingt niet, maar draagt voor.  

Nieuwe single Crimson Tide is een zes minuten durende monoloog over. Tja. Waarover eigenlijk? We beginnen in een een ziekenhuis en eindigen in een hotel. Daartussen gebeurt er van alles, maar wat precies zullen we waarschijnlijk wel nooit weten. Je kunt je afvragen over Bejar zelf wel precies weet waar zijn woorden vandaan komen en heen gaan. Maar goed. De titel, Crimson Tide is ook die van een thriller over een Russische duikboot.

Minstens zo belangrijk als de tekst, en de reden dat we Crimson Tide draaien is de muziek en die is dus vrij fantastisch. Bejar doet zijn zegje op een bed van synthetische keyboards, die steeds prominenter in beeld komen. Tot ze aan het einde de verteller zo goed als naar de achtergrond hebben verdrongen.

Destroyer is tien albums geleden begonnen als Dylanseque singer-songwriter. Hij heeft ook nog een glam-periode gehad en een Springsteen fixatie. Op zijn vorige album ‘ken’ stuitte hij op zijn huidige stijl van elektronische parlando. Daar borduurt hij dus nog even op door op Crimson Tide. Eind januari verschijnt het bijbehorende album, Have We Met.

King Nun – Black Tree

De naam King Nun zoemt al een tijdje rond als zijnde een van de opwindendste nieuwe bands uit het Verenigde Koninkrijk. De zes singles die het kwartet vorig jaar uitbracht waren veelbelovend en lieten een duidelijke ontwikkeling horen, maar het waren de live shows die de band tot the talk of London Town maakten.

Nu is er een album dat kan tippen aan de live-reputatie van King Nun. Bandnaam en album titel Mass geven al aan dat we hier niet met een luchtig rock ‘n’ roll orkestje hebben te maken. Gevraagd naar voorbeelden noemt zanger Theo Polyzoides vooral Amerikaanse acts, waaronder (de jonge) Dylan, Richard Hell & The Voidoids, maar bovenal R.E.M. Zelf klinkt hij bij tijd en wijle als (een jonge) Bowie, maar dat zal ook zijn Londense accent zijn.

Black Tree is een goed gekozen aandachttrekker voor het album, een rocktrack als een dreigend onweer. Je weet niet wanneer de bui losbarst, maar dat het gaat stortregenen is een ding dat zeker is. ‘Like Spiders Racing Into The Sky’ luidt het repetitieve refrein. De verlossing komt in de vorm van een instrumentaal coda. Waar Black Tree precies over gaat is onduidelijk, maar ‘all is not well’ in de wereld van King Nun.

Chromatics – Whispers In The Hall

Chromatics heeft zich gespecialiseerd in het omzetten van Amerikaanse stadionrocksongs naar zwoele exercities, die het best kunnen worden genuttigd bij kaarslicht en met een goed glas wijn. Of drie.

De band heeft wel eigen nummers, maar die blijven meestal in de schaduw van hun slaapkamerversies van songs van o.a. Neil Young, Bruce Springsteen en Cindy Lauper.

Op Chromatics album vijf staan ook weer de nodige covers, o.a. van Simon & Garfunkel en van The Jesus & Mary Chain. Ons oor viel echter op een liedje van eigen makelij, Whispers In The Hall. Zoals de meeste Chromatics songs is de begeleiding elektronisch en zingt Ruth Radelet alsof ze net uit bed is. Maar Whispers In The Hall heeft een onderhuidse spanning, die anders is en nieuw. Met zijn onheilspellende synths, repetitieve klokkenspel en verdwaald klinkende zangeres zou Whispers In The Hall prima passen op de soundtrack van Stranger Things. Seizoen drie.

Wolfmother – Chase The Feeling feat. Chris Cester

Vaak vallen samenwerkingen die op papier geweldig lijken in de praktijk nogal tegen. Vaak, maar niet altijd! Het bundelen der krachten van Wolfmother met Jet (van Are You Gonna Be My Girl) zanger Chris Cester is op alle fronten geslaagd.

De Australische kopstukken hebben een hoekig rockende topsong bekokstoofd waar de adrenaline van afdruipt. Dat Stockdale en Cester ooit een keer samen in het rockbootje zouden stappen was een kwestie van tijd. Ze zijn komen al jaren bij elkaar over de vloer. Alleen kwam het er maar niet van. De mannen zullen nu spijt hebben als de lange haren op hun hoofd dat ze elkaar niet eerder hebben uitgedaagd, want zowel Jet als Wolfmother hebben lang niet zo bevlogen geklonken als op Chase The Feeling.

Hoe voorspoedig de samenwerking ging, blijkt wel uit het feit dat Chase The Feeling in zes takes op de ouderwetse band stond. Gegarandeerd computervrij!  Nu maar hopen dat ze het gevoel vast weten te houden.

White Reaper – Might Be Right  

White Reaper – IJzeren Hein zouden wij zeggen of de man met de zeis- lijkt de naam van een metalband, maar dat valt reuze mee. Of -afhankelijk van je muzikale overtuiging- tegen.

White Reaper komt uit Louisville, Kentucky en heeft een garage c.q. punk achtergrond. Dat is echter niet meer te horen. Na vijf jaar en drie albums zijn de bandleden uiterst vaardig geworden op hun instrument, en dat willen ze graag etaleren. Single Might Be Right draait al een tijdje mee op onze playlist, maar kreeg tot nu toe nog niet de aandacht die hij verdient.

Daarom grijpen we de release deze week van het zeer geslaagde nieuwe album van White Reaper aan om de band nog eens goed in het zonnetje te zetten. Op het ‘You Deserve Love’ album komt het vijftal uit de kast als legitieme erfgenamen van legendarische powerpopbands als Cheap Trick (de eerste drie), Badfinger en Big Star. Alleen al om die reden zou White Reaper je aandacht verdienen. Maar de band heeft ook nog eens een eigen soort power.  Twee aan elkaar gewaagde gitaristen zetten gebroederlijk en unisono de songs op stelten zetten en maken White Reaper uniek in zijn soort. De Might Be Right single is een sterk staaltje van hun gecoördineerde gitaargeweld.  Immers, ‘Wat is er mooier dan een gitaar? Twee gitaren! 

Big Thief – Two Hands

Net als Foals brengt ook Big Thief dit jaar twee albums uit. Laten we hopen dat het een trend wordt, want beider projecten zijn zeer geslaagd.

Big Thief nam album 1 van 2019, U.F.O.F. op in een tot studio omgedoopte boshut in het afgelegen noord-westen van de V.S. Voor de opnamen van Two Hands togen ze naar Texas en improviseerden ze een studio in een boomgaard op een steenworp afstand van de Mexicaanse grens. Anders dan op deel één van het tweeluik heeft de band de nummers van deel twee zo goed als live op de virtuele tape geslingerd. 

Deze archaïsche opnamemethode geeft Two Hands een spontaan en intiem karakter met de nadruk op de songs en zang van frontvrouwe Adrianne Lenker, die tegelijk aards en zweverig is. Lead-single Not met zijn gitaarexplosie in de staart blijkt een uitschieter. Het breekbare titelnummer, Two Hands geeft een beter beeld van wat officieel album vier is van de band uit Brooklyn. Dat er nog velen moge volgen.

Concert: 6 maart Paradiso, Amsterdam.

Martha – Wrestlemania VIII

Martha is een band uit Noord Oost Engeland, uit het gehucht met de welluidende naam Pity Me in het graafschap Durham. Om volledig te zijn.

We volgen het kwartet al weer een tijdje en zullen dat blijven doen zolang ze zulke toptracks uitbrengen als Wrestlemania VIII. De nieuwe single van Martha is pop op zijn meest powerful: best kort, één minuut achtenveertig, maar zeer daadkrachtig en ondanks de geringe speelduur uitgerust met een snedige gitaarsolo. Wrestlemania VIII is niet nieuw nieuw. Het nummer staat op hun redelijk recente derde album, ‘Love Keeps Kicking’.  Daarvan hebben we eerder ‘Heart Keeps Healing’ geplukt.

Bijzonder ook is dat Martha vier leadzangers (MMMV ) en componisten heeft. Dat is misschien niet zo goed voor de herkenning, maar wel voor de variatie en productiviteit.  Voeg daaraan toe dat de band beweert anarchistisch, veganistisch en geheelonthouder te zijn met LGB en/of T’s in de gelederen en we kunnen niet anders dan concluderen dan dat Martha een heel bijzondere dame is. En dat is het.

EUT – It’s Love (but it’s not mine)

Het heeft even geduurd, maar nu is er toch eindelijk een nieuwe single van EUT, de rock en dol band uit Amsterdam. EUT heeft It’s Love (but it’s not mine) even opgehouden om de release gelijk te laten plaatsvinden met hun tournee door Engeland.

EUT stond eerder dit jaar op The Great Escape, een ontdekkingsfestival dat jaarlijks plaatsvindt in het Britse Brighton. Daar zetten zo’n 400 bands uit heel Europa hun best beentje voor. Knappe act, die daar weet op te vallen. Maar dat deed EUT dus. Hun shows vielen in zulke goede aarde dat ze werden uitgenodigd voor een wat langer bezoek aan de U.K.

EUT brengt singles uit die eigenzinnig zijn, maar radiovriendelijk en werft tegelijkertijd zieltjes met een constante stroom optredens. Het tweesporenbeleid werpt duidelijk zijn vruchten af. Met ‘Sour Times’, ‘Bad Sweet Pony’ en ‘Supplies’ heeft EUT al een trio hits in handen, die tijdens de shows uit volle borst worden meegezongen. It’s Love (but it’s not mine) heeft alles in zich om  kraker nummer vier te worden. De nieuwe EUT single is een ongeduldige popsong met de opbouw van een drietrapsraket inclusief romantisch intermezzo, oorwurm refrein en discodrum effecten. Nu maar hopen dat de Britten de band niet confiskeren. 

Concert: 13 december Patronaat, Haarlem.

Julien Baker – Tokyo

Julien Baker is op weg naar Tokyo. Op het moment dat het vliegtuig de daling inzet, blikt ze angstig terug  op haar nog maar prille bestaan. Ze is net 24 geworden.

Een schokkerige landing met ongewisse uitkomst als metafoor voor haar/het leven. Het is miss Baker ten voeten uit. Onzekerheid, rampen die immer op de loer liggen. Het zijn bekende thema’s voor de singer-songwriter uit Tennessee. Twee en halve albums heeft ze al gevuld met songs over de broosheid van het leven. Twee onder eigen vaandel en één samen met Phoebe Bridges en Lucy Dacus als boygenius.

Hoe onzeker Julien zich toont in haar teksten, zo vol zelfvertrouwen klinken haar songs. Ze zingt met autoriteit, haar melodieën zijn helder en aansprekend, haar producties smaakvol en doeltreffend. Wie Julien Baker nog niet kent heeft aan nieuwe single Tokyo een goed opstappunt. Het nummer begint klein met alleen een elektrische gitaar en de stem van de componiste, maar als in een bolero komen er steeds meer instrumenten bij en voert Julien de intensiteit en het volume van haar zang op. Het resultaat is alweer een super sterke song van een van de boeiendste artiesten van deze tijd. Tokyo b/w Sucker Punch is (ook) uit op 7” als onderdeel van de Sub Pop singles serie.

Psychedelic Porn Crumpets – Mundungus

Als paddo’s schieten ze uit de Australische grond, gitaarbands die zich specialiseren in rock van het geestverruimende soort. Niet alleen de hoeveelheid psych-bands springt in het oog, ook hun hoge niveau is opvallend.

Case in point is Psychedelic Porn Crumpets uit Perth. PPC heeft meer weg van King Gizzard dan van Tame Impala, maar gaat vooral zijn eigen gang. De band rockt hard, maar metal heads zullen waarschijnlijk in de war raken van de vele wendingen in Mundungus en van de jazzy sprintjes die de twee leadgitaristen trekken. Op het eerste gehoor klinkt Mundungus misschien wat chaotisch, maar dat blijkt bij nader gehoor alleszins mee te vallen.

De band noemt o.a. Nirvana en Mars Volta als voorbeelden, stel je een mix van beiden voor en je weet in welke richting je het moet zoeken. PPC dat binnenkort weer in ons land te zien zal zijn – ze stonden eerder dit jaar op Best Kept Secret- bracht begin dit jaar hun derde album uit. Mundungus is helemaal nieuw en derhalve waarschijnlijk een voorbode van een vierde langspeler. Harry Potter fans herkennen in de titel de naam van een van de wizards uit de boeken van JK Rowling. Mundugus is echter ook slang voor goedkope drugs. 3 x raden wat de inspiratie was van de Psychedelische Porno Koekjes.

CONCERT: 31 oktober Bitterzoet, Amsterdam (uitverkocht).