Author: Flip van der Enden

Hobo Johnson – Typical Story

Een van de leukste en invloedrijkste Youtube kanalen is die van Tiny Desk Concerts. The Tiny Desk Concerts – livesessies tussen de bureaus in een kantoor- zijn een initiatief van NPO, de Amerikaanse publieke omroep.  Men nodigt zowel beginnende als gerenommeerde acts uit, van de cast van Sesam Straat tot een androgyn trio uit Korea en alles wat er tussen zit. Artiesten staan te popelen om een keer te mogen komen optreden, ook de hele groten. Een paar miljoen views voor een Tiny Desk sessie is geen uitzondering. Menig acts is dankzij Tiny Desk doorgebroken.

Vanwaar deze introductie? Hobo Johnson was een onbekende amateur die dolgraag een Tiny Deks Concert wilde doen. Als sollicitatie stuurde hij een sessie op die hij thuis in de tuin had opgenomen. Hij mocht gelijk komen en verwierf internationale bekendheid dankzij zijn Tiny Desk optreden. Eenmaal in de picture gingen mensen ook op zoek naar de sollicitatiesessie. Die heeft inmiddels nog meer views dan zijn Tiny Desk Concert.

Hobo Johnson is de artiestennaam van Frank Lopes Jr, een Amerikaan van Mexicaanse en Portugese komaf. Hobo is een verhalenverteller, geen zanger en ook niet echt een rapper, maar een zeer rap van de tongriem gesneden woordkunstenaar. Hij doorspekt zijn verhalen met veel humor en vertelt ze zo enthousiast dat een ADHD diagnose niet mag worden uitgesloten. 

Veel van zijn tracks neigen naar hip hop, maar in Typical Story staat de klok op rock. Het nummer gaat ook over een rockband, waarvan de bassist de zanger vermoord en de drummer en gitarist verliefd op elkaar worden. En dan zijn we nog maar bij het eerste couplet.

Black Honey – I Don’t Ever Wanna Love

Na een paar singles die aan de verkeerde grens van de indie zaten, komt Black Honey met een nieuw nummer dat bijna anti indie is. Niet op de playlist zetten was het voornemen dan ook, maar het was al te laat. Zodra Izzy begon te zingen waren we verkocht. Geef de hormonen de schuld of de stand van de maan, maar alle verzet is hopeloos.

I Don’t Ever Wanna Love is een teenager in luduvudu song zoals Carole King en haar collega’s ze schreven begin jaren zestig van de vorige eeuw voor girl groups als The Crystals en The Shangri-Las inclusief de violen. Miss Izzy is compleet geloofwaardig in haar rol van meisje dat net heeft ontdekt dat jongens jongens zijn. Om het maar simpel te zeggen.

Met I Don’t Ever Wanna Love begeeft Black Honey zich op het terrein van Lana Del Rey en komt daar prima mee weg. Louter lof dus, alleen het zou nog mooier zijn als de videoversie ook op Spotify zou komen, want langer, met meer violen en een mooie Franse slag op het eind.

Simen Mitlid – Vacation

Misschien dat hij in zijn thuisland Noorwegen wereldberoemd is of nog gaat worden, maar in de rest van Europa wacht Simen Mitlid het lot van een one hit wonder.

Die hit is overigens nog geen eens nieuw. Vacation verscheen drie jaar geleden al, maar is nu pas op de internationale indie-radar verschenen. Dat heeft Simen te danken aan de Amerikaanse influencer David Dean Burkhart de curator van Compact Cassette. Hij pikte Vacation op en zijn volgers reageerden zo enthousiast dat de teller op Spotify plotseling boven de miljoen schoot. Een rerelease met nieuw artwork en een hit is geboren.

De hook van Vacation is het refrein, een serie vernuftig gezongen la la la la’s. Het ritme komt uit een doosje wat prettig contrasteert met de violen en zelfs blazers die het vrolijke deuntje sieren. Als Vacation je koud laat, moet je nodig op vakantie.

Korn – You’ll Never Find Me

Nu-metal kent u die uitdrukking? Het was de naam die begin jaren negentig werd ingevoerd om een scheiding aan te brengen tussen de oude garde van bands als Judas Priest en Iron Maiden en jong hongerige volk dat onder invloed van hip hop en grunge de roestige metal-scene een schop onder de kont wilde geven.

Inmiddels zijn we een kwart eeuw verder en is het nu-e er wel een beetje af. Maar de stijl is nog springlevend. Dat mogen we wel concluderen na het horen van de nieuwe single van Korn, You’ll Never Find Me.

De heerlijke dot ouderwets goede herrie kondigt de komst aan van het 13e album van de zware jongens uit Bakersfield, California. Het is alweer 3 jaar geleden dat Korn nieuwe muziek dropte, hoog tijd dus voor iets nieuws. You’ll Never Find Me schroeft de verwachting voor het nieuwe album flink hoog op. Op de gitaren staat hoogspanning, de ritmesectie schiet met scherp en JD Devil zingt alsof hij achterna gezeten wordt door de Hounds of Baskerville. En nee, het nummer gaat niet over verstoppertje spelen.

Korn album 13 gaat The Nothing heten en komt uit op 13 september.

Julia Jacklin – Don’t Know How To Keep Loving You

Julia Jacklin heeft met Crushing een van de beste albums van het jaar gemaakt. Misschien wel het prijsnummer is Don’t Know How To Keep Loving You.

Voor de verandering is Don’t Know How To Keep Loving You ook nog eens representatief voor het album dat tien tranentrekkende (op een goede manier) tracks telt, de een wat sneller dan de ander, maar zonder uitzondering geleefd en geloofwaardig.

Don’t Know How To Keep Loving You doet zowel aan Neil Young als aan Wilco denken, een ballad met het tempo van een traag stromende rivier met op driekwart een gitaarsolo die verder gaat waar Julia’s woorden te kort schieten. Crushing is het tweede album van miss Jacklin die als ze niet op tournee is in Sydney woont. Alwaar ze 28 jaar geleden ter wereld kwam.

LIVEDATUM: 18 juli Valkhof Festival (gratis) 19 juli Welcome To The Village, Leeuwarden.

Spoon – No Bullets Spent

‘Everything Hits At Once’, zo gaat het nieuwe album van Spoon heten. Het sleutelwoord is Hits. De tiende langspeler van de band uit Austin is namelijk een ‘greatest hits’ met 12 hoogtepunten uit het 26 jarige bestaan van Spoon plus een nieuw nummer.

No Bullets Spent laat horen dat Spoon nog niets aan kracht en pracht heeft ingeboet. Veel bands, de meeste bands eigenlijk hebben het meeste succes met hun eerste albums. Kijk maar eens naar de tien beste songs op Spotify van je favoriete band en je zult zien dat het oude werk het hoogste scoort.  Alleen de echt bijzondere bands lukt het om de bal langer dan twee of drie albums in de lucht te houden. Vaak zijn dat ook bands die niet meteen doorbraken. Zoals Spoon dat pas met Gimme Fiction, hun vierde album een voet tussen de deur kreeg. De definitieve doorbraak kwam in 2007 met plaat vijf, Ga Ga Ga Ga Ga.

Sindsdien is Spoon aan de top blijven meedraaien. Een beetje Pinguin luisteraar kent alle songs van ‘Everything Hits At Once’. Op één na dus, de nieuwe track. Je moet als band enigszins lef hebben om op een ‘Best Of’ een nieuw nummer te zetten. Stel dat die flopt dan is het een smet op een verder vlekkeloze compilatie. Spoon hoeft echter niet te vrezen voor een blamage, want No Bullets Spent is Spoon op zijn best; een intelligente rocksong, energiek en to the point met als kers op de taart een knisperende gitaarsolo.

‘Best Of’ albums hebben altijd een tweeledig doel, het is een carrière overzicht én een introductie van de band voor laat en nieuwkomers. Voor beide doelen geldt ‘Mission Accomplished’.

White Reaper – Might be Right

Met een naam als White Reaper verwacht je misschien zwaardere waar dan Might Be Right, een nummer waarop men weliswaar niet zuinig is met gitaren, maar dat aan de poppy kant van de rock blijft.

De juiste benaming is powerpop, een genre dat verder gaat waar The Beatles in 1965 ophielden. De gouden eeuw van powerpop ligt in de tweede helft van de jaren zeventig, de tijd van bands als Cheap Trick, The DB’s en The Dwight Twilley Band, die melodieuze rocksongs brachten met de glans van glam en de energie van new wave.

Aan die bands doet Might Be Right van White Reaper dan ook sterk denken. De band komt uit Louisville, Kentucky en is bezig met de voorbereidingen van album drie. De eerste voor een major label. Er schijnt een powerpop revival in de lucht te hangen. Gezien het aanstekelijke Might Be Right zou dat wel eens goed nieuws kunnen zijn. 

Devendra Banhart – Kantori Ongaku

‘Devendra Banhart goes international’ op zijn nieuwe album, Ma. Op de plaat staan drie Spaanstalige songs, een in het Portugees en een waarin hij een paar regels Japans zingt.

Kantori Ongaku, betekent country music en is een ode aan de Japanse muzikant Huraomi Hosono. Hosono is als mede-oprichter van Yellow Magic Orchestra (het Japanse antwoord op Kraftwerk) en grondlegger van de J-Pop niets minder dan een legende in het land van de rijzende zon.  

Banhart‘s ode aan de Japanse meester is een tropische verassing van het muzikale soort. Sluit je ogen en je waant je in een omgeving met palmbomen, witte stranden en een stralende zon. Grote kans dat je Mano Chao tegenkomt aan wiens mediterrane cocktail pop het nummer wel doet denken (en aan Coconut van Harry Nilsson).

Bij Devendra Banhart weet je nooit wat je te wachten staat, dat kan variëren van Neil Young achtige gitaar symfonieën tot  melodieën voor Zen meditatie. Maar saai is het nooit. Ma verschijnt op 13 september.

Noel Gallagher’s High Flying Birds – Sail On

Net op het het moment dat we begonnen te vrezen dat Noel Gallagher het spoor bijster was komt hij met een nieuw nummer dat gewoon goed is, misschien niet geweldig maar stukken beter dan het gros van de songs die tot nu toe met zij High Flying Birds heeft uitgebracht.

Dat Sail On slaagt waar andere recente songs te wensen overlaten komt omdat Noel de productie redelijk simpel, lees akoestisch heeft gehouden. Zijn stem heeft de ruimte en dat bevalt. Met zijn folky karakter is Sail On ook een van de minst Oasis achtige songs van de Liam loze Noel.

Toevallig of niet heeft ook Liam een nieuwe single uit. Shockwave is wederom een sixties pastiche, geen onaardig nummer en ook beter dan de meeste nieuwe nummers van zijn oudere broer, maar niet zo goed als Sail On.

LIVEDATUM: 29 juni Concert At The Sea.

Eefje de Visser – Zwarte Zon

Eefje de Visser is de Grande Dame van de Nederlandstalige indie. Als geen ander verstaat zij de kunst onze weerbarstige taal soepel en natuurlijk te laten klinken in popsongs met internationale allure.

Dat Eefje’s ontwikkeling er een was van inspiratie en transpiratie laten haar drie tot nu toe verschenen albums horen. Elke plaat was weer een stap richting de perfectie die ze op haar laatste album, Nachtlicht bereikte. Niemand zou het Eefje kwalijk nemen als ze een pas op de artistieke plaats zou maken, maar met Zwarte Zon maakt ze duidelijk dat stilstaan geen optie is.

Zwarte Zon is een mystieke ballade met een statig tempo en een sfeer waarin we uiteenlopende invloeden menen te mogen herkennen waaronder The Beach Boys, Philip Glass en Woodkid. Eefje schreef Zwarte Zon alleen en produceerde het nummer samen met haar levensgezel Pieterjan Coppejans.

Eefje is deze zomer te zien in De Toekomst en op ITGWO en Pukkelpop. Laten we hopen dat dat betekent dat de opnamen voor album vier zijn voltooid en dat we na de zomer ons kunnen laven aan en verbazen over de nieuwe avonturen van La Visser tijdens een clubtour in 2020.