Author: Flip van der Enden

Wand – Rio Grande

Cory Hanson is een van de pilaren van de punk/garage scene van L.A. Of beter was. De maat van Ty Segall speelde o.a. met Together PANGEA, Meatbodies en in de band van Mikal Cronin, maar sinds hij in 2013 Wand  begon verloor hij langzaam maar zeker zijn wilde haren.

Was het debuut van Wand nog puur punk, de nieuwe helemaal niet. Laughing Matter, plaat vijf van het vijftal uit L.A. klinkt als de plaat die Radiohead had kunnen maken als ze na Kid A rechtdoor waren gegaan i.p.v. links af te slaan.   

Rio Grande, de nieuwe single van Laughing Matter, en de opvolger van de Graadmeter-hit Scarecrow is rustig en gracieus met een balans tussen zang en gitaar die doorslaat in het voordeel van de laatste. Het is lang geleden dat gitaren zo veel speelruimte kregen en die ruimte zo goed benutten. In één woord prachtig. Als Wand, dat binnenkort in het land is, live ook zo goed voor de dag komt, gaan we nog veel plezier beleven van de voormalige punks.

LIVEDATUM: 1 juni Vera, Groningen. 8 juni Ekko, Utrecht.

Band Of Skulls – Love Is all You Love

Band Of Skulls goes hippie! Love Is All You Love is het titelnummer van alweer het vijfde album van het indie duo uit Southampton.

De band maakte naam met rock van het ruige soort, als nazaten van The Stones. De drie tot nu toe verschenen singles van het nieuwe album klinken echter een paar streepjes poppier dan we van ze zijn gewend. Niet alleen de titel doet aan het befaamde kwartet uit Liverpool denken, ook de sfeer en opbouw sluiten aan bij de Britpop traditie van strakke songs die met enig bravoure worden uitgevoerd. Met zijn glockenspiel, zwierige ritme en aanstekelijke refrein heeft Love Is All You Love iets episch, iets tijdloos, iets hit gevoeligs.

Het zou echter overdreven zijn te stellen dat Russel en Emma een knieval voor de commercie hebben gemaakt. Zie het als ontwikkeling, het verkennen van nieuwe paden. De verandering van stijl is mede het gevolg van het vertrek van drummer Matt Hayward, en de komst van popproducer/remixer Richard X die een staat van dienst heeft waarop namen prijken als Goldfrapp, New Order en Pet Shop Boys. En nu dus ook Band Of Skulls.

The Dangerous Summer – Way Down

Way Down, de nieuwe single van neo grunge band The Dangerous Summer begint met een keiharde drumknal die geen misverstanden laat bestaan over de intenties van het trio. Hier gaat gerockt worden en hard ook!

Maar The Dangerous Summer zou The Dangerous Summer niet zijn als er onder de stoere façade geen tekst schuil zou gaan over de perikelen des levens. In geval van Way Down is dat zware tegenslag en zelfmedelijden. Het ene is onvermijdelijk het andere niet. Wie wat dieper in The Dangerous Summer duikt heeft geen psychische hulp nodig.

Maar ook als je de tekst links laat liggen, is Way Down een prima nummer om je overtollige energie te lozen, de zorgen uit je head te bangen of gewoon eens lekker leip te doen. Meer van dit moois volgt over niet al te lange tijd (14 juni) in de vorm van een vijfde album dat Mother Nature gaat heten.

Cage The Elephant – Goodbye

Om nou te zeggen dat de gebroeders Schultz, het koningskoppel van Cage The Elephant voor galg en rad dreigden op te groeien is misschien wat overdreven, maar rooskleurig zag de toekomst er niet uit voor Matt en Brad. Na high school ging Matt in de bouw werken en belandde Brad in een broodjeswinkel.

Gelukkig rommelden ze ook nog wat in bandjes in hun woonplaats Bowling Green in de Amerikaanse staat Kentucky. Geduld, geluk en talent -de bekende drie-eenheid- zorgden er uiteindelijk voor dat het toch nog goed is gekomen met de Schultzjes, want Cage The Elephant is uitgegroeid tot een van de succesvolste indie-bands van de jaren tien.

Eerlijk gezegd waren we dat een beetje vergeten. Dat komt omdat Cage The Elephant een paar jaar pauze heeft genomen, vier jaar om precies te zijn, een eeuwigheid in de popmuziek. Wat blijkt, is dat Matt tijd nodig had om zijn scheiding te verwerken. Hij is er uiteindelijk weer bovenop gekomen door zijn liefdesverdriet van zich af te zingen.

De eerste nieuwe Cage release na het hiaat was Ready To let Go, een buitengewoon sterke comeback single. Toen daarna het korte, maar zeer krachtige House Of Glass volgde, wisten we het zeker, Cage The Elephant is weer onder de mensen.

Dat daar nog niet iedereen van overtuigd was, mag je afleiden uit het feit dat de band geboekt werd in de kleine zaal van de Melkweg. Die fout is inmiddels herstelt. Nu staat Cage in de veel grotere Max, maar ook die zaal is te klein, want inmiddels stijf uitverkocht. Mocht je de band willen zien, zal je naar Pinkpop moeten begin juni. 

Neem dan je aansteker of je zaklamp mee, want nu al staat vast dat één van de hoogtepunten van de Cage concerten de nieuwe single zal zijn. Goodbye is een diep gevoelde en zeer gevoelige ballad waarin Matt definitief afscheid neemt van zijn geliefde. Je voelt je bijna een voyeur zo intiem en oprecht is het nummer. Je kunt je bijna niet anders voorstellen dan dat als zijn ex Goodbye hoort ze met hangende pootjes terugkomt.

LIVEDATA: 8 juni Pinkpop, Landgraaf. 12 juni Melkweg/Max, Amsterdam (uitverkocht)

Amyl & The Sniffers – I Got You

Amyl en haar snuffelaars kwamen, zagen en braken de boel af tijdens hun Nederlandse toernee vorig jaar. Everybody happy, en de bende ging terug naar Australië met het verzoek om z.s.m. terug te komen. Aan dat verzoek gaven ze graag gehoord en binnenkort is het weer bal. Zie onder voor de dates.

Het kwartet o.l.v. Amyl of Amy Taylor zoals er in haar paspoort staat, komt terug gewapend met een set nieuwe songs. De verzameling verschijnt op 24 mei en zal de boeken ingaan als het officiële debuutalbum van de band.

I Got You mag de kar trekken en doet dat met allure. Amyl praat/zingt als een dochter van Iggy Pop, zo ziet ze er ook uit, terwijl The Sniffers rocken als een wielrenner op de kasseien van Vlaanderen. Amyl & The Sniffers koppelen de bar-rock van hun vaderland aan de oerpunk, zoals die in de jaren zeventig in de VS tot wasdom kwam. We noemen namen: AC/DC, The Saints, New York Dolls en The Runaways. Goed voorbeeld doet goed volgen mis ze niet als ze binnenkort bij jou in de buurt komen.

LIVEDATA: 19 april, Motel Mozaïque, Rotterdam. 14 juni De Nijverheid, Utrecht. 21 juni Vera, Groningen. 22 juni Doornroosje, Nijmegen.

Cut Glass Kings – Dream In The Dark

Cut Glass Kings is een ruig rockend duo (+ drummer) uit Birmingham. De band is onder de hoede genomen door leden van The Coral met wie ze onlangs door Engeland hebben getoerd.

De muzikale verwantschap tussen The Coral en Cut Glass Kings is echter miniem. The Coral kennen we als een Beatle-esque band, met hun uit de klei getrokken bluesrock schuurt Cut Glass Kings veel dichter tegen The Stones aan.

Nieuwe single Dream In the Dark klinkt als The Black Keys die T. Rex coveren met Jack White als producer. Als een nummer dus waarvoor Triggerfinger een misdaad zou begaan. Het is nog vroeg dag voor Cut Glass Kings, de oogst is nog maar 6 nummers, maar dat we het laatste van de band nog niet hebben gehoord, is wel duidelijk.

Foxygen – Face The Facts

‘With a little help from friends’ als Portugal The Man drummer Kane Richotte en Alabama Shakes/Bon Iver arrangeur Rob Mosse heeft Foxygen een nieuw album in elkaar gesleuteld waarop het duo hun zoektocht naar de muzikale geheimen van de jaren zeventig van de 20ste eeuw voortzet.

Face The Facts is single twee van Seeing Other People (26/4). De song gaat over een artiest die zich bewust is van het feit dat zijn beste tijd er op zit, de angst van iedere muzikant. 

Foxygen is de Han van Meegeren van de popmuziek. Van Meegeren kon zo goed schilderen in de stijl van de oude meesters dat zijn werk vaak voor echt werd aangezien. Met zijn synthesizers, pianobeat en staccato refrein klinkt Face The Facts als een authentieke out take van ‘A Wizard A True Star’, een van de meesterwerken van Todd Rundgren.

Deze wetenschap is niet echt relevant voor de waardering van Face The Facts, maar de doe je zelf een lol en ga eens op zoek naar de voorbeelden van Sam France en Jonathan Rado.

Courtney Barnett – Everybody Here Hates You

Slacker rock zou je kunnen vertalen als sloffen-rock, als in op je sloffen. Het kenmerk van het genre is namelijk dat alles wat lekker lui klinkt, zowel de productie als de compositie en de uitvoering.

Marktleiders in het van oorsprong Amerikaanse genre zijn Mac DeMarco en Kurt Vile, plus de uit Australië afkomstige Courtney Barnett. Onze Pip Blom is het bewijs dat de stijl school maakt.

Qua sound is Courtney een typische sloffenrocker, wat werklust betreft helemaal niet. Ze heeft in zes jaar vier albums gemaakt en een flink aantal EP’s. Ze schrijft zelfs meer dan ze kwijt kan op haar albums. Everybody Here Hates You is een nummer, dat eigenlijk op haar meest recente album had moeten komen, maar om de een of andere reden is afgevallen.

Aan de kwaliteit kan het niet hebben gelegen. Everybody Here Hates You is puur Courtney Barnett, een losjes gespeeld en laconiek gezongen mid tempo sloffen-rocksong. Dat de titel op één woord hetzelfde is als die van Everybody Here Wants You van Jeff Buckley is overigens geen toeval. 

LIVEDATUM: 24 augustus  Once In A Blue Moon Festival, Amstelveen.

Robin Kester – Blossoms (Moss Rework)

Robin Kester is een eerste graads singer-songwriter uit Utrecht, die zich onderscheidt in het veel beoefende genre met een fijnkorrelige stem en kristal heldere luisterliedjes. Dat je haar muziek nog niet zo vaak hebt kunnen horen hier op Pinguin Radio ligt aan ons en niet aan haar. We zijn bang dat haar breekbare songs zouden verdrinken in het omgevingsgeluid.

Enter Marien Dorleijn. Mister Moss heeft zich meester gemaakt van de (stem)banden van Robin‘s Blossom en er een band-begeleiding aan toegevoegd. De Moss Rework van Blossoms is niet beter, maar anders. Drums, keyboards en een nieuwe galm geven het nummer een stevigere sound die zich niet laat wegdrukken door indie-rockers van welk pluimage dan ook. Maar luister vooral ook eens naar het origineel. 

LIVEDATA: 19 april Motel Mozaïque, Rotterdam. 28 april Tilt, Utrecht. 18 juni TivoliVredenburg (support Alela Diana) Utrecht.

The Amazons – Doubt It

Je als mannenband The Amazons noemen getuigt van lef of van gevoel voor humor. De Amazonen was immers een volk van vrouwelijke krijgers, die geen mannenvolk in hun omgeving duldden.

De Britse band die zich de naam van de mythische vrouwvolk heeft aangemeten heeft zowel lef als lol, en een sloot serieus goede songs, waarvan Doubt It de meest recente is.

The Amazons komt uit Reading, een stad die internationale faam geniet door het gelijknamige festival dat daar sinds jaar en dag wordt gehouden. Reading is een festival met de R van rock. Rolling Stones, The Who, Cream, Black Sabbath, Judas Priest en heel veel andere klassieke Britse rockbands hebben op Reading gestaan. Met Doubt It laat The Amazons horen bewust te zijn van de Britse rocktraditie en daar graag een nieuw hoofdstuk aan willen toevoegen. Doubt It is uitstekende duit in het zakje. De song is heavy, maar radiovriendelijk. De gitarist eist en krijgt de ruimte terwijl frontman Matt Thompson gezegend is met het soort stem -donker maar lenig- waarin zijn typisch Britse genen doorklinken. De toekomst lacht The Amazons toe, no doubt about it. 

Het nieuwe, tweede studioalbum van The Amazons, Future Dust verschijnt op 24 mei