Author: Flip van der Enden

The Vaccines – All My Friends Are Falling In Love

All My Friends Are Falling In Love is een fase voor ‘All My Friends Are  Getting Children’. Zo gaan die dingen, The Vaccines zijn ook de jongsten niet meer. Voorman Justin Young is eerder dit jaar de 30 gepasseerd en dan zit je in de leeftijdscategorie dat de geboortekaartjes binnenstromen.

Acht jaar geleden debuteerde The Vaccines met een knal. Wreckin’ Bar (Ra Ra Ra) introduceerde de Britse band als jong, luid en voor de duvel niet bang. Op de vier albums die volgden, bleven het tempo en het energiepeil onveranderd hoog. En zo zal het nog wel even blijven. De beschouwende titel ten spijt is All My Friends Are Falling In Love  weer een beheerste muzikale explosie, een bruisend vuisten in de lucht nummer. Wel is de productie  wat gepolijster dan we van de band gewend zijn. Je ontkomt niet aan de indruk dat All My Friends Are Falling In Love een dikke hit moet worden. De scherpste randjes zijn verdwenen, de lengte van 3 minuut 30 is uiterst radiovriendelijk en het refrein is gesneden op stadion-maat.

De dus niet meer zo jonge honden hebben inmiddels waarschijnlijk ook hypotheken en andere verplichtingen. En misschien zelfs wel plannen voor gezinsuitbreiding. Zo gaan die dingen. 

Panda Bear – Dolphin

Het ritme-instrument op Dolphin is een lekkende kraan. Mensen met een zwakke blaas kunnen de nieuwe single van Panda Bear misschien beter links laten liggen. Voor alle anderen is hij zeer aan te raden.

Grote kans dat je nooit eerder een track hebt gehoord met een druppelbeat. Wij kunnen in ieder geval niet zo snel een andere song bedenken met een hydraulisch ritme. Wie weet dat Panda Bear zich heeft losgeweekt van Animal Collective zal niet echt verbaasd zijn over het ongebruikelijke karakter van Dolphin. Het woord ongewoon schiet te kort om de klankexperimenten van het collectief te omschrijven.

Het is trouwens wel warm water wat er drupt. Dolphin is het muzikale equivalent van een warm bad, dat verder is gevuld met een zacht getik op een hihat, een hint van een synth, een akoestische gitaar en de fijne falsetstem van de zich Panda Bear noemende Noah Lennox, die hier en daar smaakvol wordt uitgerekt met hulp van auto-tune. Bijzonder.

Het is misschien niet eens zo vreemd, dat een muzikant die Noah heet experimenteert met water. Hoe dan ook. Dolphin komt van het nieuwe Panda Bear album dat op 9 februari verschijnen zal. De titel ‘Buoys’, reddingsboeien duidt op meer waterige werkjes. 

BEA1991 – v4

BEA1991 is een Amsterdamse singer-computermuziekkante, die vier jaar geleden voor het eerst van zich liet horen. Haar vroege tracks genereerden een golf aandacht, hier en in Engeland waar haar ouders woonden voordat ze een Brexit deden en zich in onze hoofdstad vestigden.

In 2015 verscheen een mini-album van BEA1991 vol droevige discotracks, nummers met een beat, maar qua sfeer geschikter voor gebruik  binnenskamers dan in de club. Carrièrematig zou het verstandig zijn geweest als BEA1991 geen drie jaar had gewacht met een opvolger, maar ze is getuige nieuwe single v4 haar Mojo gelukkig niet kwijt geraakt.

v4 is misschien wel BEA’s mooiste. De zachte beat en de bubbel-bas maken dat v4 met één voet op de dansvloer staat, het heldere refrein is echter puur pop, terwijl de als een gitaar klinkende synth het nummer een smakelijk rocksausje geeft. Als het zusje van Daft Punk, zo klinkt BEA1991 een beetje op v4. Nu maar hopen dat er snel meer van dit moois volgt.

Starcrawler – Hollywood Ending

Je moet ze tegenwoordig met een lampje zoeken, maar ze zijn er nog wel, bands die nog stevig rocken en aan de vriendelijk kant van de metalgrens blijven. Het Californische Starcrawler is zo’n rockorkest met 2×6+4 gevoelige snaren, een timmerende ritmesectie en een frontman, of in dit geval frontvrouw, die niet bang is om een keel op te zetten.   

Net als die andere jonge hongerige rockband Greta van Fleet gaat Starcrawler retro voor inspiratie. Met name de glamrock van de vroege seventies brengt de band op goede ideeën. Met zijn riant rockende gitaren en sexy zang had Hollywood Ending  niet misstaan op een classic album van T-Rex of Bowie ten tijde van Ziggy.

Starcrawler bracht begin dit jaar hun debuutalbum uit, geproduceerd door Ryan Adams. Van dat album hebben wij I Love L.A. veelvuldig gedraaid. Het kwartet onder aanvoering van miss Arrow De Wilde is inmiddels alweer materiaal aan het verzamelen voor een tweede album. Het duurt echter nog wel even voor dat er twaalf hoogwaardige liedjes zijn geschreven en opgenomen. Zo lang wil de band niet wachten dus hebben ze als troef tussendoor een nieuwe single uitgebracht. Producer van het welluidende Hollywood Ending is Nick Launay, een legendarische producer met een punkverleden en een staat van dienst waar je U tegen zegt. Onder andere Lou Reed, Arcade Fire, Nick Cave, Talkimg Heads en Yeah Yeah Yeahs hebben zijn studio van binnen gezien. En nu dus ook het jonge vonkende Starcrawler.

Angelo De Augustine – Time

Angelo De Augustine komt uit Californië en legt momenteel de laatste hand aan zijn derde album, Tomb. Waren de twee voorgangers onder-geproduceerd en lo-fi, Tomb is in full color en living stereo. Onveranderd is de intieme sfeer van De Augustine‘s songs en zijn fluisterende manier van zingen.

Als je meent dat de muziek van Angelo op die van Sufjan Stevens lijkt, heb je gelijk. Dat is ook geen toeval, want de twee zijn dik bevriend en werken regelmatig samen. Het dragende instrument op single Time is een contrabas. De sound daarvan en het gespeelde loopje doen sterk denken aan Lou Reed’s Walk On The Wild Side, maar waar Lou het hectische New York bezingt, produceert Angelo een typisch relaxed West-Coast geluid.

Time is een liefdesliedje van het aller droevigste soort, geïnspireerd door een stuk gelopen relatie, die bij de singer-songwriter pijnlijke herinneringen oproept aan de scheiding van zijn ouders. Nogal persoonlijk dus en je waant je als luisteraar bijna een voyeur. Maar De Augustine‘s verstaat de kunst om zijn persoonlijke misere uit te drukken in songs die invoelbaar zijn voor een ieder, die ook wel eens plotseling afscheid heeft moeten nemen van een geliefd persoon. Voor iedereen dus.

LIVEDATUM
23 februari TivoliVredenburg, Utrecht
24 februari Democrazy, Gent (BE)
26 februari Paradiso, Amsterdam

The Avonden – Zacht Rood Licht

Hoeveel mensen zouden weten dat The Avonden zich heeft genoemd naar de debuutroman van Gerard (Kornelis van het) Reve? Hoeveel mensen kennen Gerard Reve? Nooit genoeg denkt Marc van der Horst waarschijnlijk. Hij noemde zijn band The Avonden uit bewondering voor de zelfbenoemde volksschrijver, die in de tweede helft van de vorige eeuw tot de grote drie van de Nederlandse literatuur werd gerekend (samen met Harry Mulisch en Willem Frederik Hermans).

Van der Horst begon ooit met het zingen van teksten van Reve op zelf gemaakte melodieën.  Tegenwoordig is hij een band en schrijft hij zelf teksten. Van der Horst is een beetje een laatbloeier, want de veertig al gepasseerd, maar ook een alleskunner. Hij schrijft naast poëzie ook proza, tekent, speelt toneel, is columnist voor de Volkskrant en dus muzikant.

Wat van der Horst nog meer gemeen heeft met Reve, naast een uitgelezen gevoel voor taal is zijn – naar we aannemen- moeilijke jeugd als inspiratie van zijn teksten. Daarover schrijft hij -wederom net als Reve- met humor. ‘Wat een Cirkel Is’ is het derde album van The Avonden en makkelijk het beste. De band maakt gordijnen dicht kachel aan muziek in een stijl die eveneens gevoed lijkt door van der Holst’s jonge jaren. De goede verstaander hoort invloeden van o.a. Pixies en Lou Reed. De muziek van The Avonden lijkt niet niet op die van Spinvis. De verschillen zijn echter groter dan de overeenkomsten. Single Zacht Rood Licht bijvoorbeeld heeft een minimale begeleiding van bas, drums en gitaar. Als een Lou Reed uit de polder praat-zingt van der Horst op zijn dooie gemak een mooie nostalgische tekst. Extra punten voor de  prachtige tweede stem van drummer Ineke. Zo staan er nog 13 songs op het album, die alle 13 goed zijn. 

LIVEADATA: Café Culturel, Bergen Op Zoom.  12/12 V11, Rotterdam. 13/12 Willem II, ‘s Hertogenbosch.

Citizen – Open Your Heart

Om misverstanden te voorkomen, de nieuwe single van Citizen is géén cover van het gelijknamige nummer van Madonna. Open Your Heart is een eigen werkje van de rockende yankees.

De song was eigenlijk bedoeld voor het meest recente album van het rockkwintet, het zeer geslaagde As You Please album, maar is uiteindelijk toch afgevallen. En daar heeft de band nu spijt van. Met voortschrijdend inzicht zijn de Citizens tot de conclusie gekomen dat Open Your Heart met zijn zaaggitaren, dansbare beat en smacht-zang van primus inter pares Matt Kerekes toch wel een erg tof nummer is, dat veel meer verdient dan ergens in een virtuele la te verdwijnen. Dus is na rijp beraad besloten niet alleen om de track voor de vergetelheid te bewaren, maar als nieuwe single te lanceren met als dubbelfunctie het warm houden van het water gedurende  de dooie periode tussen het vorig jaar verschenen As You Please album en de release van de geplande opvolger ergens in 2019. Met een warm ‘thank you’ van de fans als gevolg.

 

De Staat – I’m Out Of Your Mind

Met alle respect, maar bijna alle Nederlandse bands maken muziek naar Engels of Amerikaans voorbeeld. Slechts een handjevol vaderlandse muziekmakers is in staat gebleken met iets nieuws en iets eigens te komen, denk aan Focus en Urban Dance Squad. Aan dit illustere gezelschap kan ook De Staat worden toegevoegd.

De band uit Nijmegen heeft met Focus gemeen dat er op een uitzonderlijk hoog niveau wordt gemusiceerd en met UDS dat ze ‘strenge’ muziek maken, muziek die je niet zomaar even op de achtergond aanzet. Ondanks deze drempel heeft De Staat een groot publiek weten aan te spreken, zo groot dat ze de op festivals in de allergrootste tenten staan en binnenkort in een afgeladen AFAS.

De Staat wordt niet alleen goed gevonden, maar ook serieus genomen. Torre en zijn team ontkomen er niet meer aan om ‘Witch Doctor’ te spelen, maar het toegestroomde volk in de AFAS zal ook benieuwd zijn naar de nummers van het tegen die tijd net verschenen 5e studio-album, ‘Bubble Gum’. De titel van de nieuwe Staat plaat is ironisch, want bubble gum is de term die vaak wordt gebruikt voor leeghoofdige hitparadepop, een genre dat haaks staat op waar De Staat voor staat. 

Van ‘Bubble Gum’ zijn nu twee songs bekend, ‘Kitty Kitty’ en I’m Out Of Your Mind. Beide tracks hadden van geen andere band kunnen zijn dan van De Staat. Mocht er sprake zijn van een externe invloeden dan zouden dat vroege Talking Heads en oude Nine Inch Nails kunnen zijn, maar de meeste ingrediënten van de song komen weer uit de keuken van de band zelf. I’m Out Of Your Mind is een opzwepende track met een industriële beat en een futuristisch karakter. De toekomst waarin de nieuwe single van De Staat zich afspeelt is overigens verre van rooskleurig.

Net als Focus en de Squad heeft De Staat fans tot ver over de grens, dat de band met hun donker getinte AI rock zo ver is gekomen is knap en bemoedigend.

LIVEDATUM: 16/3/2019 AFAS Live, Amsterdam.

Bayonne – Uncertainly Deranged

Bayonne komt net zo min uit de zo geheten stad in Frankrijk als Beirut uit de Libanese hoofdstad komt of de band Phoenix uit Arizona.

De man achter onze nieuwe IJsbreker heet Roger Sellers en woont in Austin, Texas. Na drie albums onder zijn eigen naam veranderde Sellers twee jaar geleden van stijl en aanspreektitel. Maakte hij aanvankelijk minimal electro van het soort waar je in Nederland subsidie voor kunt aanvragen, sinds zijn gedaantewisseling produceert hij vernuftige synhti-pop van het soort waarmee hij ver kan komen.

Nieuwe single, Uncertainly Deranged wordt voortgestuwd door handclaps in flamenco stijl. Het uitbundige tempo en de zorgeloze sfeer van de song contrasteren met Seller’s melancholieke falsetstem en zijn tekst over fundamentele onzekerheid. Inderdaad onze Bayonne is een denker. En een doener, want Uncertainly Deranged is afkomstig van een nieuw, tweede Bayonne album, ‘Drastic Measures’ dat volgend jaar februari uit gaat komen en volgens onze boekhoudafdeling zijn zesde langspeler is in 7 jaar.

Sellers produceerde zijn nieuwe album zelf  ook speelt hij de meeste instrumenten. Het mixen van de tracks liet hij over aan Beatriz Artola (Fleet Foxes/Adele) en het masteren aan Josh Bonati (Mac Demarco/Wild Nothing).  

 

Moon Tapes – Tonight I’ll Write The Saddest Lines

Goed nieuws uit de hoofdstad, Moon Tapes is terug! Niet dat de band lang is weggeweest, maar toch. 

Moon Tapes kwam drie jaar geleden makkelijk door de ballotage van de Popronde. De daarop volgende optredens beperkten zich niet tot kelders en cafe’s in middelgrote steden in de provincie, maar bracht de band ook op nationaal vermaarde podia als die van Paradiso, De Melkweg en Rotown. 

Debuutsingle ‘A Little Bit Of Paris’ en opvolger ‘Desire’ vielen in goede aarde, maar om de een of andere reden zakte de boel daarna een beetje in. De dip was van tijdelijke aard blijkt nu, want Moon Tapes schittert weer. Met een deels nieuwe bemanning klinkt de band sterker en stijlvoller dan ooit te voren. Nieuwe single Tonight I’ll Write The Saddest Lines is een herfstige ballad gemixt in cinemascope met ingehouden leadzang, een droevig gestemde gitaar en een cool koortje in de aftiteling. De mooie songtitel is vrij naar de Chileense dichter Pablo Neruda. Tonight I’ll Write The Saddest Lines is de eerste single van het eindelijk aangekondigde debuutalbum van Moon Tapes, dat de is opgenomen in de Kytopia Studio met aan het roer Marien Dorleijn van Moss. Het eerste album van Moon Tapes gaat uitkomen op Mink Records, dat met acts als Pitou en The Visual al eerder heeft bewezen een goede neus te hebben voor nationale acts met internationale allure.