Author: Flip van der Enden

Khruangbin – Lady & Man

Khruangbin is bezig met een mondiale zegetocht lang clubs festivals en radio & tv studio’s. Op internet zijn de avonturen van het Texaanse trio van nabij te volgen. De sound waarmee Khruangbin  vrienden maakt is retro en nuevo tegelijk, aards en dromerig, rootsy en exotisch.

Zelden is er een band geweest waarvan de looks zo goed bij de muziek passen als Khruangbin. The Ramones misschien en Bowie ten tijde van Ziggy, maar momenteel komt er visueel geen band in de buurt van Laura, Mark en Donald, die nog het meest lijken op een Thais-Mexicaanse  girl group uit de jaren zestig van de volgende eeuw. En zo klinken ze ook. 

Khuangin maakt niet echt radiomuziek. De band bouwt live en op plaat aan een grotendeels instrumentaal droomlandschap, dat in alle rust dient te worden betreden. Slechts en handvol liedjes van Khraungbin komt tot bloei binnen de tijdsgrenzen van een conventionele popsong, White Gloves is er zo een net als Maria Tambien. Ook Lady & Man, net als Maria een nummer van het meest recente album van het tovertrio, Con Todo El Mundo. Met iedereen betekent dat. Hippies zijn het ook nog.

LIVEDATA: 20/10 Doornroosje, Nijmegen. 21/10 Paradiso, Amsterdam. 22/10 Effenaar, Eindhoven.

Ben Howard – Nice Libras At Dusk

Ben Howard debuteerde in 2011 met Every Kingdom, min of meer de juiste plaat op het juiste moment. Folk met Britse roots onderging een renaissance in het begin van dit decennium. Niet alleen Howard, maar Mumford, Sharp en Noah vierden triomfen. Folk is een traditioneel genre dus had het voor de hand gelegen dat Howard het ingeslagen pad was blijven volgen. Net als de collega’s. Die zagen echter hun populariteit weer even snel wegebben als hij was opgekomen. 

Of dat de reden was dat Ben Howard het over een ander boeg heeft gegooid, is niet duidelijk. Feit is dat hij zijn immens populaire debuutalbum opvolgde met I Forget Where We Were, een plaat die totaal anders was in sound en sfeer. De gitaren waren ineens versterkt en het accent van de songs was grotendeels verschoven van structuur naar ambiance. Desondanks of misschien wel dankzij de transformatie werd ook dat album een gigantisch succes.

Nu zijn nieuwe album uit is, Noonday Dream kunnen we vaststellen dat Ben Howard wederom een nieuwe weg is ingeslagen. Dit keer heeft de elektronica de overhand en is Howard‘s rol meer die van reisleider dan verteller geworden. Hij neemt je mee langs muzikale landschappen, die niet mijlenver verwijderd zijn van die van Pink Floyd of  Radiohead. Noonday Dream telt negen lange songs, die je eigenlijk in één luisterbeurt moet ondergaan. Het album als integrale luisterervaring. Het bestaat nog/weer.

Toch kunnen we het niet laten om er een nummer uit te plukken waarvan we denken dat het ook in isolatie zijn kracht behoudt en  tevens een goede introductie is tot het bijbehorende album.  Zoals sfeerballad Nice Libras At Dusk. De track begint redelijk conventioneel met een akoestische gitaar, maar zodra Howard begint te zingen hoor je dat we niet rechtstreeks van A naar B zullen gaan, maar dat we tussen intro en outro een aantal boeiende zijpaden zullen bewandelen. Of  Ben Howard met zijn nieuwe album weer een miljoenen publiek zal aanspreken, zal de tijd wijzen. Dat hij zich daar niet om lijkt te bekommeren is een groot pluspunt want gaat in tegen de tijdsgeest.

LIVEDATA: 6/7 Rock Werchter, België. 7/7 AFAS Live, Amsterdam. 20/11 TivoliVredenburg, Utrecht.

Mozes And The Firstborn – Hello

Hello, de nieuwe single van Mozes is weer een nummer om over naar huis te schrijven, een edele rocksong met elementen van vier decennia gitaarmuziek. Afhankelijk van je instapmoment en referentiekader herken je sixties beat, seventies punk, eighties collegerock en nineties grunge.

Niet dat de Eindhovenaren een Leo Blokhuisje uithalen, hun muziek heeft niks belerends, maar is het werk van vier talentvolle muziekfreaks, die kennis combineren met goede smaak. Ook is te horen dat de band al een tijd bij elkaar is.  Waar in het begin het enthousiasme het nog wel eens won van de instrumentbeheersing is de boel nu in ballans met zelfvertrouwen als toegevoegde waarde. Dat is de reden dat de naam Mozes And The Firstborn tot ver buiten onze landsgrenzen leeft.  Als je de bandnaam googelt zie je dat het kwartet bekend is van Tokyo tot Berlijn en van London tot L.A.

Mozes And The Firstborn lijkt het idee om albums uit te brengen te hebben losgelaten. Hello is de derde single die de band dit jaar heeft uitgebracht zonder zicht op een langspeler. Wel is het nummer net als Sad Supermarket Song en Baldy uit op cassette. Waarom met name zanger Melle Dielesen iets heeft met deze niet echt gangbare geluidsdrager is niet duidelijk, maar kan te maken hebben met het feit dat de muziekcassette een uitvinding is van Philips, dat net als Mozes and the Firstborn uit Eindhoven komt.

Dead Sara – Unamerican

Dead Sara is een ruig rockend trio uit L.A. bestaande uit zanger-bassiste Emily Armstong, gitariste Siouxie Medley en drummer Sean Friday.

Emily en Siouxie spelen al vanaf high school samen, sinds 2002 reizen ze rond als Dead Sara. Sean is er in 2009 bij gekomen. De naam Dead Sara is een ‘soort van’ eerbetoon aan Stevie Nicks, die beide meiden hoog hebben zitten. (Sara is een liedje van Nicks/Fleetwood Mac). Het grootste succes van Dead Sara tot nu toe is een cover van Heart Shaped Box. Niet onterecht, want het is een zeer geslaagde versie, maar wel jammer, want Dead Sara kan wel wat meer dan Nirvana naspelen. Dat bewijst de band met nieuwe single Unamerican, een punky hardrocksong waarin Emily haar ongezouten mening geeft over de Amerikaanse president.

Unamerican is afkomstig van een nieuwe EP van Dead Sara, Temporary Things Taking Up Space. Na twee albums die in eigen beheer zijn uitgebracht staat Dead Sara nu onder contract bij een groot internationaal label. Dat betekent meer opnamebudget – de EP klinkt stukken beter dan de albums- en betere promotie. Dat laatste zie je af aan de clip die bij Unamerican is gemaakt en die net als de song zeer de moeite waard is

Tash Sultana – Salvation

De nieuwe single van Tash Sultana zal voor sommigen even wennen zijn. Salvation is haar meest gestroomlijnde productie tot nu toe. Maar zodra ze begint te zingen zijn we weer op vertrouwd terrein en haar gitaar die in eerste instantie naar het tweede plan lijkt te zijn geschoven speelt in het slot van Salvation alsnog een glansrol.

Tash Sultana heeft zo’n eigen, direct herkenbare stijl van zingen en gitaarspelen dat je bijna zou vergeten, dat ze nog maar net komt kijken. Haar debuutsingle Jungle is nog maar twee jaar oud. De meeste artiesten doen er eeuwen over om een eigen stijl te ontwikkelen, maar Tash lijkt uit de wieg te zijn gerold met haar sound al helemaal in tact. Maar niet heus natuurlijk. In werkelijkheid heeft ze jaren in alle obscuriteit aan haar stijl geschaafd. Dat deed ze op straathoeken en in winkelcentra van Melbourne, waar ze zichzelf als straatmuzikant zowel de kneepjes van het musiceren als van het performen leerde. Kunst zonder oefenen bestaat niet. Wat ook een rol heeft gespeeld is Tash uit een muzikaal nest komt, zoveel talent komt je niet aanwaaien.

Het was haar opa die Tash haar eerste gitaar gaf, ze was toen 3. Nu is ze 23 en beheerst ze zo’n 20 instrumenten. Als we even de psycholoog mogen uithangen. Tash heeft aan de drugs gezeten en een psychose gehad toen ze 17 was. Muziek heeft haar geholpen om uit het dal te klimmen, dat verklaart wellicht de diepgang en de urgentie van haar songs.

Opvallend is dat Tash Sultana meteen is herkend als bijzonder talent. Ze heeft succes vanaf haar debuutsingle. Eerst brak ze door in thuisland Australië, daarna hier in Nederland. Inmiddels is Tash een fenomeen van wereldformaat. Salvation is de voorbode van de eerste officiële langspeler van Tash Sultana, Flow State die op 31 augustus moet uitkomen.

LIVEDATA 15+16/09 AFAS Live, Amsterdam

 

 

Miles Kane – Cry On My Guitar

Terwijl Arctic Monkeys is opgeschoven richting  weelderige jet set rock waarmee Alex Turner en Miles Kane furore maken als The Last Shadow Puppets betreedt Kane solo het gebied dat Artcic Monkeys net heeft verlaten, dat van de krokante indierock.

Zijn nieuwe single, Cry On My Guitar is een gitaar overgoten rocksong in een stijl die de geschiedenisboeken is ingegaan als glamrock. Kane zingt zelfs over een Ballroom Blitz. Volgens de credits schreef Kane het nummer samen met Jamie T, maar als er Marc ‘T Rex’ Bolan had gestaan hadden we het ook geloofd. Of Bowie, of The Sweet dus. Benieuwd of Kane in de clip met eyeliner, schoenen met plateauzolen en een nauwsluitend glitterpak zal verschijnen. Cry On My Guitar is single drie van soloalbum drie, dat rond tien augustus gaat uitkomen onder de titel Coup De Grace.

LIVEDATUM: 1/10 Melkweg, Amsterdam.

Parquet Courts – Total Football

De Parquet Courts singles volgen elkaar in punk tempo op. Te snel om bij te houden eigenlijk, maar deze kunnen we niet laten liggen. Met het wereldkampioenschap in volle gang is de timing natuurlijk perfect voor een liedje dat Total Football heet. En er speelt natuurlijk iets van nationale trots. Totaal voetbaal is tenslotte een Nederlandse uitvinding. Even voor wie niet zo goed is ingevoerd. Totaal voetbal is een systeem waarbij elke speler in principe op elke plek op het veld kan staan. Verdediger wordt aanvaller etc. Zelfs de keeper mag uit zijn doel koen als hij op een andere manier van nut kan zijn. Het is wat gecompliceerder dan dit, maar goed. Totaal voetbal is begin jaren 70 geïntroduceerd door bondscoach Rinus Michels met hulp van Johan Cruyff en heeft Nederland drie Europacups opgeleverd.

Jammer alleen dat Total Football niet echt over voetbal gaat. De nieuwe Parquet Courts single is een filosofisch betoog over collectivisme versus individualisme, echt. Totaal voetbal wordt opgevoerd als metafoor, als voorbeeld van een systeem waarin rolverwisseling een positief effect heeft op zowel het collectief als het individu. Het een hoeft het ander dus niet in de weg te staan, maar kan elkaar versterken. Parquet Courts refereert o.a. aan The Beatles als voorbeeld van vier talentvolle individuen, die in groepsverband tot nog betere prestaties zijn gekomen. Eerlijk gezegd zou je een onderwerp als dit eerder van Pink Floyd of zelfs van Green Day verwachten dan van een pretpunkband als Parquet Courts, maar het feit ligt er.

Hoe intellectueel de tekst ook moge zijn, de muziek is behoorlijk basic en past dan weer wel bij de vaak primitieve emoties die door een voetbalstadion gieren. Een en ander werpt wel de vraag op hoe een band uit een land waar voetbal een meisjesport is zo goed op de hoogte is van de ins en outs van onze nationale sport. Kan iemand ze het vragen als ze binnenkort hier zijn?

LIVEDATA: 6/9 Vera, Groningen. 16/7 Valkhof Festival, Nijmegen.  14/11 Paradiso, Amsterdam

Melody’s Echo Chamber – Cross My Heart

Cross My Heart van Melody’s Echo Chamber is misschien wel het vreemdste nummer dat ooit op onze playlist is verschenen. We hadden natuurlijk de single-edit kunnen kiezen, maar dan gaat er teveel verloren.

De albumversie van Cross My Heart is een bijan zeven minuten durende mini-popopera, een psychedelische medley, die de luisteraar van de ene verbazing in de ander doet vallen. In aard en uitvoering is Cross My Heart zo 60′ s als minimode en vrije liefde, maar het nummer is veel meer dan een nostalgische (lsd) trip terug in de tijd. Je hoort dwarsfluit solo’s, Afro-ritmes, scheurgitaren, strijkkwartetten, dansbeats, soul en close harmony koortjes en nog veel meer, dit alles  aaneengeregen door de zwoele stem van Miss Melody Prochet, die afwisselend in het Engels zingt en in haar moerstaal Frans.

Al zijn de Amerikaanse invloeden niet van de lucht, Cross My Heart en het bij behorende nieuwe, tweede album van Melody’s Echo Chamber is in essentie Europees, een samenwerking tussen Fransen en Zweden. Parisienne Melody Prochet is een muzikale nazaat van Serge Gainsbourg en  een geestverwant van Daft Punk en Air, terwijl haar producers uit het land van Abba en Lykke Li komen. Cross My Heart is het openingsnummer van het nieuwe Melody album, daarna begint de muzikale reis pas echt. Albumtitel Bon Voyage is dan ook zeer goed gekozen.

Foxing – Slapstick

Het is (gelukkig) niet meer te horen, maar Foxing begon ooit als emo-band. Dat was in 2013. Nu bijna 3 albums verder is er geen etiket meer dat de lading helemaal dekt. Foxing anno 2018 is arty, maar niet gekunsteld. Amerikaans, maar niet typisch. Complex, maar toegankelijk.

Centraal staat zanger Conor Murphy, maar de drie andere bandleden zijn meer dan gewoon begeleiders. De kop boven een oud interview luidt ‘Foxing can’t agree on anything’. Daarom is de rol van producer belangrijk. De muzikale mediator die het opnameproces van Nearer My God, het nieuwe album van de band uit St Louis in goede banen leidde, was Chris Walla, voorheen van Death Cab For Cutie. De albumtitel betekent niet dat de band in de here is, maar is de titel van het laatste nummer dat het orkest speelde op de Titanic.

De song die de weg van de release van het nieuwe Foxing album moet effenen is Slapstick. De single is gebaseerd op de gelijknamige roman van Kurt Vonnegut. Slapstick is een intellectuele ballad, die wel aan Radiohead doet denken, met dit verschil dat zanger Conor Murphy anders dan Thom Yorke niet bang is om uit de muzikale band te springen. Nearer To God verschijnt op 19 augustus.

Culture Abuse – Dip

Het Amerikaanse Culture Abuse speelt leentjebuur bij zo’n beetje elke band van de laatste 40 jaar, die gitaar als hoofdwapen heeft en niet kijkt op een decibelletje meer of minder. Eclectisch kan je ook nomen. Omdat de band platen maakt voor Epitaph worden ze vaak als punk weggezet, maar zoals nieuwe single Dip duidelijk maakt, heeft Culture Abuse wel wat meer te bieden dan drie akkoorden en een boze zanger.

Er is nog een hardnekkig misverstand over Culture Abuse. Veel mensen die de band live zien , denken dat zanger David Kelling heeft overdreven met drank en drugs. Hij beweegt namelijk nogal ongecoördineerd. Helaas is het geen act of misbruik, maar heeft hij bij zijn geboorte een hersenbeschadiging (cerebrale parese) opgelopen waardoor zijn motoriek is aangetast. Aan Kelling’s spraakvermogen mankeert gelukkig weinig en zingen doet hij als de beste. Zijn leven als een minder valide is een van de onderwerpen waarover Kelling zingt (the cripple never gets the girl), maar tegelijkertijd is hij een trots rolmodel voor een bevolkingsgroep die meestal buiten beeld wordt gehouden.

David Kelling schrijft de songs van Culture Abuse, dat je het beste kunt plaatsen in de driehoek Ramones, Clash en Nirvana, zijn grote voorbeelden en voorgangers. Dip is onderdeel van Bay Dream, het tweede album van het vijftal uit San Francisco. Dip klinkt duidelijk Amerikaans, maar is met zijn hoor en wederhoor zang en zonnige melodie beslist geen doorsnee rawk.

LIVEDATA: 22/6 Graspop Dessel, België. 29/6 Summer Gloom, Antwerpen.