Author: Flip van der Enden

King Gizzard & The Lizard Wizard – Phantom Island

En weer gooit King King Gizzard & The Lizard Wizard het roer om! Vrij rigoureus dit keer zelfs. Als je niet zou weten dat de mannen van Sense, Gamma Knife en Shanghai achter Phantom Island zitten, zou je het misschien niet eens horen.

Tenminste niet meteen. Phantom Island begint met piano en violen gevolgd door blazers. Pas als het tempo omhoog gaat en de zang begint komt er iets van herkenning. Maar met zijn symfonische opzet en jazzy arrangement blijft het een a-typisch nummer, zelfs voor een band die van variatie haar handelsmerk heeft gemaakt.

Goed is het natuurlijk weer wel, beetje neurotisch tegen het eind, maar dat went vast. Het meest recente album van de Australische veelplegers is alweer drie maanden oud. Hoog tijd dus voor een nieuwe. Wat en wanneer is nog niet bekend, wel weten we dat King Gizzard & The Lizard King weer uitgebreid op tournee gaat. En ze nemen een dirigent mee om de nieuwe songs in volle glorie uit te kunnen voeren. De orkesten charteren ze waar ze spelen. In Nederland zou bijvoorbeeld het Metropool orkest een optie kunnen zijn. Het is nog steeds niet saai in het King Gizzard kamp.

Ada Oda – Sotto la Conchiglia

Hee leuk, een indie-band uit Italië! Dat dachten we toen we het aanstekelijke Sotto la Conchiglia hoorden van Ada Oda.

De werkelijkheid is wat gecompliceerder. De band komt namelijk uit Brussel. De connectie met Italië is dat de vader van zangeres Victoria Barracato uit Sicilië komt. En ze maken dus Italiaans-talige muziek. Of het de taal is of de maffe liedjes -waarschijnlijk een combinatie van beiden-, maar Ada Oda klinkt fris en origineel. Hun debuutalbum uit 2022 hebben we gemist, maar we zijn blij dat nieuwe single Sotto la Conchiglia wel op onze radar is verschenen. Het ritme lijkt wel van elastiek en de zang is zowel sexy als brutaal. Meng The B52’s met Mano Chao, gooi er wat Italiaanse kruiden bij en je krijgt Ada Oda. Zo aanstekelijk hoor je ze maar zelden.

Popwarmer: Junior Varsity – New York

Junior Varsity is een start-up indiepoptrio uit L.A.

De band maakt ongecompliceerde, melodieuze huppel-indie met een hoog B5’2 gehalte. Dat komt door de springerige beat, maar vooral door de heen en weer kaatsende boy en girl zang. Die girl is nog niet zo heel lang in beeld. Ze is alleen te horen op de twee laatste singles.

Niet dat Junior Varsity op een dood spoor zat zonder haar, maar haar vocale injecties geven nummers als Cross The Street en het nieuwe New York een eigen smoel en herkenbaar geluid. Beter dus dat ze blijft.

Superbloom – I Loved Everyone

Die doodskop op de hoes belooft al veel goeds. En Superbloom stelt niet teleur.

Nieuwe single I Loved Everyone is ruim vijf minuten kabaal op niveau. Oasis, maar dan heavy, iets in die richting. Tenminste tot halverwege de paddo’s inkicken en alles lekker zweverig wordt. Deze passage wordt nog een keer herhaald. Maar lang duren de intermezzo’s echter niet, want de handen van de nuchtere ritmesectie jeuken en de rest van de band voegt zich alweer snel naar hun behoefte tot beuken. De bloemenboys komen uit NYC en zijn begin dit decennium van start gegaan. Zitvlees zullen ze niet hebben, want Superbloom  hebben al twee albums uit, plus een serie singles. I Loved Everyone is nieuw, wat op een derde album duidt. Hoe wat, wanneer en waarom horen we vanzelf.

Waterpistol – Où est ton âme

Waterpistol is een nieuwe band uit Wales. Het verder Engelstalige, Où est ton âme (waar is je ziel) is pas hun tweede single.

De twee dames en vier heren halen hun inspiratie uit de V.S. en dan met name uit het tijdperk 65-70. In die periode scheidde rock zich af van pop en namen de hippies de macht over van de squares. De nieuwe popmuziek werd toen underground genoemd, tegenwoordig spreken we van psych- of garagerock. Où est ton âme is een rijkelijk met gitaren gevulde rocksong met en biseksuele leadzang.  Helemaal recht in de hippieleer is Waterpistol nou ook weer niet, kenners horen ook invloeden van later data zoals daar zijn grunge en shoegaze. Veelbelovend.

Momma – Ohio All The Time

Op het eerste gehoor lijkt Ohio Al The Time van Momma een aardig, maar niet heel bijzonder liedje, van het soort zoals er wel meer uitkomen de laatste jaren; vriendelijke meisjeszang die contrasteert met vrij stevig gitaarwerk. Grunge light.

Maar na herhaaldelijke blootstelling blijkt de nieuwe single van Momma wel wat meer om het lijf te hebben. De band uit Brooklyn verstaat de kunst van het weglaten. Dus wat eerst wat simpel lijkt, blijkt bewust minimalistisch. Dat vergroot de impact aanzienlijk. Daarnaast blijken de gitaren geslepen en staat die E (van explicit) niet voor niks achter de titel. Dat lieve meisje ontpopt zich als levensgenieter eerste klas, met schijt aan de buren en na haar de zondvloed. Conclusie; ‘rock ‘n’ roll is still alive & kicking!’

HotWax – She’s Got A Problem

HotWax rockt weer tegen de klippen op met nieuwe single She’s Got A Problem. Arme She want met de dames van HotXax mot je geen mot zoeken.

De nieuwe single van het no nonsense rocktrio uit London is de eerste release van HotWax dit jaar en de eerste single van hun eerste album. Hot Shock (7/3/25) is een volledig meidending. Allereerst zijn daar de HotWaxjes zelf, maar ook de producers zijn van vrouwelijke kunne; de van haar werk met boygenius en Wolf Alice bekende Catherine Mark en Steph Marziano, die arbeid verrichtte voor o.a. Picture Parlour en Cassandra Jenkins.

Ducks Ltd. – Grim Symmetry

De standplaats van Ducks Ltd. Is Toronto, maar lead-gitarist Evan Lewis komt uit Australië en zanger -bassist Tom McGreevy uit de U.K.

Ducks Ltd is een van de belangrijkste eigentijdse vertegenwoordigers van de janglepop, een stijl met wortels in de jaren zestig toen bands als The Byrds en The Beatles voor het eerst hun gitaren (Rickenbackers) lieten jengelen. Via 80/90’s bands als R.E.M. en The Smiths is de janglepop de 21ste eeuw in getild.

De Ducks werken hard. Begin dit jaar brachten ze hun tweede album uit. En nu is er al weer een nieuwe single. Nieuw is niet helemaal het goede woord. Als compositie is Grim Symmetry al wat ouder, maar arrangement en productie zijn helemaal nieuw. Evan en Tom zijn zo in hun sas met Grim Symmetry dat ze het nummer er maar meteen hebben uitgegooid. En gelijk hebben ze. De gitaren jengelen weer heerlijk en overvloedig in een song die tot hun meest geslaagde tot nu toe mag worden gerekend.

POM – a craving

En plots is POM niet meer dat leuke bandje, maar een serieus goede band. Zo compact en overtuigend als op a craving klonken ze niet eerder.

Alles klopt: De heren doen wat ze altijd al deden, energieke popsongs produceren en een muzikaal landschap creëren waarin frontvrouw Liza van As kan schitteren, maar deze keer werken ze met superlijm waardoor alles een onwrikbaar geheel wordt. Het zal de ervaring zijn, de 10.000 vlieguren regel van Malcolm Gladwell. Of misschien wel de stand van de maan, of de temperatuur van het water, maar POM  demarreert met a craving van het peloton naar de kopgroep. Dat wordt wat die nieuwe EP.

Panda Bear & Cindy Lee – Defense

Noah Lennox a.k.a. Panda Bear is een muzikale duizendpoot die naam maakte als een van de oprichters van Animal Collective.

Met die band verkent hij de grenzen van de popmuziek. Als Panda Bear kleurt hij meestal tussen de lijntjes. Het is alweer vijf jaar geleden dat er een langspeler van Panda Bear verscheen. Die periode heet Lennox gevuld door hand en spandiensten te verlenen aan bevriende acts aan de experimentele kant van het popspectrum. Maar nu is hij weer voor zichzelf bezig. Defense Lennox’ terugkeer aan het front is een relaxte bijna ballad met een mathematische gitaarsolo. Die wordt gespeeld door de Canadese avant pop performer Cindy Lee. Het nieuwe album van Panda Bear heet ‘Sinister Grift’ en heeft nog geen releasedatum.