Author: Flip van der Enden

Terwijl Arcade Fire dit seizoen is doorgedrongen tot de absolute live-top zijn de reacties op de nieuwe studio-opnamen op zijn zachts gezegd verdeeld. Ook valt op dat veel negatieve beoordelingen worden bijgesteld na het horen/zien van het nieuwe werk in de huidige live-show. Ze werd Everything Now aanvankelijk omschreven als een ABBA rip-off, terwijl nu wordt gesproken over de zomerhit van 2017 .

Ook nieuwe (3e) single Signs Of Life wordt kritisch ontvangen, een mislukte versie West End Boys was een van de opmerkingen. Dat valt overigens wel mee. Wel heeft Sign Of Life een duidelijk 80’s stempel, maar dan eerder geïnspireerd door Talking Heads dan door The Pet Shop Boys. Originaliteit is misschien niet het criterium waarop je de nieuwe songs van Arcade Fire moet beoordelen. De band heeft een verhaal te vertellen, wil waarschuwen tegen oppervlakkigheid, hersenloze consumptie en instant bevrediging. Ze doen dit met toegankelijke muziek, via songs met een dansbare beat en behapbare refreinen. Om David Byrne te citeren; ‘This Ain’t No Party, This Ain’t No Disco, This Ain’t No Foolin’ Around’.

Wie The xx de laatste tijd live heeft gezien, zal hebben gemerkt dat veel spelen hen goed heeft gedaan. Het gaat te ver om te zeggen dat Jamie, Romy en Oliver zich hebben ontwikkelt tot extraverte rockgoden, maar zeker live zijn het niet meer die schuchtere nerds van weleer. Het feit dat ook album 3 een gigantisch succes is, artistiek en commercieel lijkt de band vleugels te hebben gegeven. Laten we hopen dat ze niet te vrolijk worden, want waar moeten we anders aankloppen voor troost met een beat?

Bands brengen tegenwoordig  de ene track na de andere uit, het is  daarom lang niet altijd makkelijk om te zien wat nu de officiële single is, ook omdat ze niet meer fysiek verschijnen. Het criterium lijkt de clip te zijn. Geen clip geen single en andersom. Vorige week verscheen er plotseling een mooie video bij I Dare You van The xx, eerder werden On Hold en Say Something Loving van beeld voorzien. Niet dat we zijn uitgeluisterd op die songs, maar op onze playlist was wel weer ruimte voor iets nieuws van het toonaangevende trio, ook omdat ze één van de publiekstrekkers zijn van Lowlands 2018.

The National is een geval apart. Niet alleen heeft de band een wereldpubliek vergaard met wat in essentie toch ernstige muziek is, ook vertoont de carrière van de broederbende uit Ohio na ruim 15 jaar nog steeds een stijgende lijn. Het gros van de succesacts scoort met muzikale leeghoofdigheid en de meerderheid van het muziekvolk ziet met lede ogen aan dat hun eerste album ook hun beste is en dat waarschijnlijk altijd zo zal blijven.

Het succesvolste album van The National tot nu toe is Trouble Will Find Me, hun meest recente. Alles wijst er echter op dat het binnenkort te verschijnen Sleep Well Beast een nieuw hoogtepunt gaat worden. De in aanloop naar de release van National album #7 verschenen singles, The System Only Dreams In Total Darkness en nu ook Guilty Party laten een band horen op de top van hun kunnen, met nog oneindig veel noten op hun zang.

Na een heropleving van de 90’s lijken nu de roemruchte jaren tachtig terug als bron van inspiratie en vermaak. Drie decennia geleden was de synthesizer het geluid van de toekomst, nu klinkt de uitvinding van Robert Moog vaak retro en nostalgisch. You and I, de nieuwe single van Toro Y Moi had een song kunnen zijn van vergeten 80’s synthesizerhelden als Howard Jones en Nick Kershaw, maar dan zonder de kitsch,  die toen vaak aan het instrument kleefde. Ook essentieel anders is de zang. Hedendaagse vocalisten hebben een heel arsenaal aan digitale hulpmiddelen tot hun beschikking waarmee ze hun stemmen op alle mogelijke manieren kunnen manipuleren. En dat doet Toro dan ook.

You & I is de laatste single van Boo Boo, het jongste album van Toro Y Moi, die 30 jaar geleden ter wereld kwam als Chad Bundick in South Carolina als zoon van een Filipijnse moeder en Afro-Amerikaanse vader. Zijn entree in de muziekwereld maakte hij in 2009 samen met Ernest Greene, die nu furore maakt met Washed-Out. Chillwave werd hun down tempo zonovergoten thuisdans muziek genoemd, een term waar Toro Y Moi weinig mee kan. Liever spreekt hij over synthi-pop. Net als in de jaren 80.

Het leek een vloek, maar blijkt nu een zegen. Dakota ging als een speer, maakte heel veel fans en vrienden met hun optredens in de Popronde van 2012 en elders. De wereld lag aan hun voeten, zeg maar. Totdat het noodlot toeslag en de band wegens ziekte alle activiteiten moest staken. Wie dacht van die zien we nooit meer terug kent Lisa, Tessa, Annemarie en Lana niet. In 2015 ging het licht weer op groen. De band dook de studio in en kwam terug met de ijzersterke Leda EP met daarop de single Icon, die de band lof en luisteraars opleverde tot ver over onze landsgrenzen.

Afgaand op nieuwe single Silver Tongue is Dakota niet alleen terug, maar ook een blijvertje. Silver Tongue is Dakota ten voeten uit, een uptempo ballad, melancholiek en troostend tegelijk, dromerige, gedetailleerde softpop met een bite en een flair die is voorbehouden vier gelijkgestemde zielen.

Concerten: Dakota doet dit najaar weer mee aan de Popronde

Annie ‘St Vincent‘ Clark verbreekt een stilte die zo’n 3 jaar heeft geduurd met een met krachttermen doorspekt treurdicht geïnspireerd door haar turbulente break-up met topmodel Cara Delevigne. De scheiding was blijkbaar zo traumatisch dat zelfs haar stad haar stad niet meer is. Gelukkig heeft Annie haar muziek als uitlaatklep en in plaats van bij de pakken neer te zitten is ze aan het schrijven geslagen met als eerste publieke resultaat de single New York. We kennen St Vincent vooral als gitarist, maar op New York speelt ze piano, wellicht en indicatie van wat komen gaat op haar nieuwe album. Over album 5 is niet veel meer bekend dan het gerucht dat de plaat geproduceerd zou worden door Jack Antonoff van The Bleachers/Fun en ‘the man tot go to‘ voor dames die om een hit verlegen zitten. Taylor Swift, Sia en Lorde gingen haar voor. Op basis van die namen zou je kunnen denken dat Annie haar ziel in de etalage heeft gezet, New York maakt gelukkig duidelijk dat dat geenszins het geval is. St Vincent heeft nog maar een paar maanden om haar nieuwe album te voltooien, want in oktober begint ze aan haar wereldtournee, die haar o.a. brengt naar: Concerten: 23/10 Ancienne Belgique/Brussel & 27/10 Tivoli/Utrecht.

Rat Boy is Jordan Cardy, een 21 jarig talent uit het Engelse Chelmsford. Tot nu toe zijn we een beetje huiverig geweest met het draaien van zijn songs, want net even te Brits. Ook leek Rat Boy moeilijk te kunnen kiezen tussen hip hop en rock en leek hij per single een andere doelgroep aan te spreken. Laidback maakt duidelijk dat de oplossing voor de hand lag, een integratie van beide stijlen. De half gezongen, half gerapte coupletten in combi met een refrein in de beste britpop traditie leveren een zonnige single op, die het vermoeden aanwakkert dat Rat Boy wel eens tot groet dingen in staat zou kunnen zijn. Misschien een idee voor London Calling om hen een keer hierheen te halen voordat hij te groot groeit.