Author: Flip van der Enden

Een hit vroeg in je carrière lijkt leuk, maar kan killing zijn. Vanaf dat moment is de hit de standaard, alles wat minder scoort is een flop. Alvvays had vrij vroeg beet met Archie, I’ll Mary You, een speels, verleidelijk werkje dat miljoenen afnemers vond en de naam van de band vestigde als makers van indiepop met een tic.

Gelukkig voor de band viel het hele debuutalbum in goede aarde en al bleef Archie het populairst, het gevaar een one hit wonder te worden was geweken. Er is echter een andere hobbel, die genomen moet worden, die van het succesvolle debuutalbum. Menig band is gesneuveld toen bleek dat de koek op was op plaat twee. De wil was er wel maar de inspiratie was weg. Wat dat betreft maken de Canadezen een vliegende start.

Nieuwe single, In Undertow valt goed en breed. Que genre is er niks veranderd. Alvvays maakte en maakt in galm gedrenkte indiepop, die mede door de ‘meisjesachtige’ stem van Molly Rankin refereert aan de befaamde girl group sound van de jaren 60. De productie is echter hoorbaar beter dan die van Archie & zo. Dat is dan wel weer het voordeel van een succesvol debuut; meer tijd en geld voor de opname van de tweede.

Heaven is de derde single van de Zweeds–Amerikaans supergroep Liv. De supermannen en vrouwen, die deel uitmaken van de band zijn o.a. Miike Snow, Bjorn Ittling (van Peter, Bjorn & John) plus de onvolprezen Lykki Li. Liv maakt luxe luistermuziek, knap gemaakte kamerpop, die ondanks zijn tot in de puntjes verzorgde productie ademt en leeft. De stem van Lykki Li bepaalt de sfeer, alles wat zij zingt krijgt een weemoedige glans, maar waar ze op haar solo-albums nog wel eens dicht langs de klippen der wanhoop zeilt, heeft Heaven een positieve, om niet te zeggen christelijke boodschap. ‘I Know It’s Hell, I Know It’s Helpless, But I Feel That Heaven Is Waiting For Us’. Halleluja.

Damon Albarns wegen zijn wonderlijk en vrijwel altijd aangenaam. Naar nu blijkt heeft hij veel meer opgenomen met Gorillaz dan dat er plek was op het album. Waarschijnlijk tot wanhoop van zijn platenmaatschappij brengt Albarn die songs nu los uit. Dat gaat tegen alle regels in. Een artiest hoort zijn nieuwe album te promoten en niet de aandacht af te leiden met nog nieuwer werk. Helemaal ingewikkeld wordt het als die nieuwe nummers beter zijn dan die op het album. Nou ja beter, bruikbaarder is het woord. Voor ons dan als rockstation. Recht-toe-recht-aan-rock is Sleeping Powder natuurlijk niet. We hebben het hier over Gorillaz, een band die onvoorspelbaarheid als motto heeft. Sleeping Powder heeft in ieder geval de vorm van een popsong, een sterke kop, een opwindende staart en een beklijvend refrein. Dat er meer zo mogen volgen.

The Resolution is de debuutsingle van Nana Adjoa, maar je heeft geen musicoloog te zijn om te horen dat de single niet het werk is van een debutant. Onder muzikanten geniet Nana al jaren faam als veelzijdig bassist, die ook nog eens knappe koortjes kan zingen. Het publiek kan haar kennen als lid van Sue The Night, tot voor kort de huisband van DWDD. Nana komt oorspronkelijk uit de jazz, wat haar instrumentbeheersing verklaart, maar als het moet kan ze kan rocken als de beste. Onder eigen naam maakt ze luistermuziek waar je op kunt dansen, lichte liedjes met een donkere ondertoon, die zich bewegen binnen de driehoek van pop, jazz en de klassieke singer-songwriters stijl. Meer van dit moois is onderweg.

Oh Wonder is een band waar we een haat liefde verhouding mee hebben. Het duo kan zo zoet uit de hoek komen dat je tandglazuur er spontaan van barst. Maar het stel heeft ook momenten waarop ze met scherp schieten, waarop de stem van Josephine niet kinderlijk, maar krachtig klinkt en de synths niet kabbelen maar stuwen. High On Humans is zo’n pareltje, dat puberpopliedjes als doorbraakhit Drive doet vergeten en aangeeft dat Oh Wonder tot grote dingen in staat is. Als ze maar willen. High On Humans is een aanstekelijke in drugsterminologie gevatte liefdesverklaring aan de mensheid. Oh Wonder trok in het verleden de aandacht door elke maand een nieuw nummer uit te brengen, die uiteindelijk tezamen hun debuutalbum vormden. Die tactiek hanteren ze ook deze keer. Van het 2e album, Ultralife staan nu vijf songs online, allemaal wat potiger en avontuurlijker dan die op het debuut, met als voorlopige hoogtepunt, High On Humans. Het album volgt half juli, op 2 december staat Oh Wonder in Paradiso.

Someone is not anyone, someone is Tessa Rose Jackson! Tessa maakte een jaar of wat furore als singer-songwriter met subtiele liedjes met een hoog Lalala gehalte. Ze kwam er vrij ver mee, reden om het over een ander boeg te gooien was er dus niet. Behalve dan dat de laatste tijd iedere halve zool aan woordloze refreinen doet. Met een nieuw geluid komt dus ook een nieuwe naam. Het debuut van Someone is een tijdloze song in een eigentijds arrangement, met een bescheiden begin en een bijna euforisch einde. Someone is uniek maar niet enig in haar soort, ze vist in de zelfde vijver als Glass Animals en Metronomy, bands die computers sexy kunnen laten klinken en weten dat een goede sound nog geen goede song maakt.

Tussen het beledigen van zijn broer en het doen van boude uitspraken in de Britse pers door heeft Liam Gallagher toch nog tijd gezien om aan zijn eerste solo-album te werken. Binnen de Britpop is er geen betere zanger dan de jongste Gallagher, maar als componist zal hij nooit uit de schaduw van zijn broer komen. Dit gezegd hebbende, Wall Of Glass is geen gek nummer, niet minder dan de halve hits die Liam met Beady Eye scoorde. Wilde hij met die band nog de indruk wekken dat er leven was na Oasis en dat hij los van Noel ook tot goede daden in staat zou zijn, zijn solodebuut klinkt precies zoals je zou verwachten, als Oasis zonder Noel. Als ex-frontman van Oasis heeft hij echter het volste recht om zo te klinken en al is Wall Of Glass geen Wonderwall, een lekker liedje is het zeker. Vorige week leek het er even op dat de wonderen de wereld nog niet uit waren toen het gerucht ging dat de Gallagher broers de strijdbijl zouden begraven en mee doen aan het benefiet concert van Ariane Grande voor de slachtoffers van de terreuraanslag in Manchester. Helaas het heeft niet zo mogen zijn. Als zelfs zo’n gebeurtenis de broers niet nader tot elkaar kan brengen, kunnen we er waarschijnlijk vanuit gaan dat de solocarriere van Liam Gallager nog wel even zal duren.