Author: Flip van der Enden

Big Thief is een band uit Brooklyn die vorige jaar een uitstekende eerste indruk maakte met een album vol rusteloze luisterliedjes, songs waarin echo’s doorklinken van Neil Young tot Mazzy Star. Bazin van de band is Adrianne Lenker, die zowel de kunst verstaan van het componeren als het interpreteren. Met Paul had Big Thief zelfs een solide indie-hit te pakken. En de plays voor Adrianne’s soloversie van van een andere albumtrack, Masterpiece loopt ook in de miljoenen. De opvolger van het geslaagde debuut verschijnt eerder dan verwacht. Nog geen jaar na hun eersteling heeft Big Chief alweer genoeg songs voor een tweede album geschreven en opgenomen. De plaat gaat Capacity heten (9/6) en wordt voorafgegaan door Shark Smile. Net als Paul klinkt Shark Smile liever dan het lied in feite is. Over een rockabilly-achtige beat zingt Arianne over een auto-ongeluk van twee geliefden waarbij de een het overleeft en de ander niet. Op 17 augustus staat Big Thief in de Melkweg in A’dam. Een aanrader.

Als je een jaar geleden de naam Tamino googelde, werd je doorverwezen naar een link over Die Zauberflöte, de opera van Mozart waarin een Tamino een hoofdrol speelt. Als je nu Tamino intypt, zie je een lange lijst met links die verwijzen naar de Vlaams-Egyptische zanger, die momenteel Vlaanderen in zijn greep houdt met indringende uitvoeringen van zelf gecomponeerde Buckley-aanse ballades. Met zijn debuutsingle Habibi haalde hij de eerste plaats van De Afrekening, de hit/tiplijst van Studio Brussel. Het is vrij veilig te wedden dat dat met Cigar ook gaat gebeuren. Habibi was een duet voor stem en en gitaar. Op Cigar is de begeleiding uitgebreid met percussie en blazers, een perfect decor voor Tamino’s begeesterde voordracht. Inmiddels is zijn faam ook tot onze contreien doorgedrongen. Vorige week stond hij in een uitverkochte Melkweg, een knappe prestatie voor iemand die nog maar zes nummers op zijn kerfstok heeft. Tamino zal vaker te zien zijn komende zomer, in Vlaanderen (o.a. op Rock Werchter 30/6), maar ook hier. Je kunt de droefzanger o.a. gaan zien tijdens Vondelpark Open Air (gratis 15/7) en op het Valkhof Festival in Nijmegen (gratis 16/7).

Het oorspronkelijke Twin Peaks (1990-91) was een visueel feest en een extreem intrigerende whodunnit, maar zonder de muziek van Angelo Badalamenti zou de serie nooit zo legendarisch geworden zijn als hij nu is. Vorige week is na zo’n 25 jaar het lang verwachte Seizoen 3 in premiere gegaan. De bijdrage van de nu 80 jarige componist zijn beperkt gebleven tot het bekende thema, zijn rol is voor een deel overgenomen door Johnny Jewel, de genus achter The Chromatics. Wie de band uit Portland kent, weet dat hun sound zich uitermate goed leent voor een serie als Twin Peaks waarin ambiance en atmosfeer net zo belangrijk zijn als de verhaallijn. The Chromatics met de enigmatische Ruth Radelet op zang maakte naam met moody en mysterieuze elektronische fluisterpop. De band scoorde met eigen songs als Kill For Love en Cherry maar ook met covers van Neil Young en Bruce Springsteen, die ze volledig naar hun hand zetten. Jewel heeft instrumentale stukken geschreven voor de serie, maar uiteraard ook zijn band ingeschakeld. Shadows is Chromatics op hun best, ongrijpbaar, sensueel en behoorlijk spooky. Dat sensuele en ongrijpbare geldt overigens ook voor Ruth, die haar acteerdebuut maakt in de nieuwe serie.

Het is een uitstekende traditie om de winnaar van de jaarlijkse Limburge popcompetitie Nu Of Nooit het Pinkpop Festival te laten openen. De eer gaat dit jaar naar The Ten Bells, een bier en zweetband uit het Zuid-Limburgse Eys. Beluistering van de debuut EP van het kwartet maakt duidelijk dat het wel goed komt op Pinkpop met die Ten Bells. Als ze de zenuwen een beetje onder bedwang kunnen houden, zullen ze ontdekken dat er een gewillig publiek bestaat voor hun riff-rijke, licht benevelde bluesrock. Met hun tijdloze gitaarmuziek vertegenwoordig The Ten Bells ook iets van het oude Pinkpop, dat vroeger vrijwel uitsluitend hardwerkende rockbands contracteerde. Tot de commercie dicteerde dat ook Pinkpop met zijn tijd mee moest gaan en ruimte bieden aan hitparadepaardjes met als voorlopig hoogte/diepte punt de komst dit jaar van Justin Bieber. Commence is de openingstrackt van debuut EP van The Ten Bells, dat met Too Close To The Sun en Jump The Gun nog twee tracks heeft die minstens zo goed zijn. Move over Drive Like Maria en tell Birth Of Joy The News, The Ten Bells are coming!

How To Boil An Egg is een appetijtelijke tussendoortje van the queen of slackers, Courtney Barnett. Het is geen nieuw nummer, Courtney speelt het al jaren live, maar was er nooit aan toegekomen om het op te nemen. Het is ook niet echt een officiële single, maar onderdeel van een serie 7” ‘s, die haar label uitbrengt met verschillende acts op de a en b-kanten. Courtney deelt haar single met het eveneens Australische Bedroom Suck. Maar How To Boil An Egg is een onbekend nummer van Courtney en alleen daarom al interessant. Vijf jaar geleden konden we voor het eerste kennismaken met de Australische singer-songrocker. Op Avant Gardener klonk ze als een vrouwelijke Lou Reed, maar dan op downers in plaats van uppers. Haar losse en laconieke toon en semi alledaagse tekstonderwerpen sloten aan bij de toen net in opkomst zijnde slacker scene en Courtney had haar voet tussen de deur. Met haar eerste echte album, Sometimes I Sit And Think, Sometimes I Just Sit bereikte ze een miljoenen publiek en nu is de anti-heldin één van de grote namen op alternatief muziekgebied. Courtney’s kalender is helemaal leeg, waarschijnlijk werkt ze hard aan een nieuw album, volgens de geruchten doet ze dat samen met Kurt Vile. Nog even wachten dus tot er echt iets nieuws komt  How To Boil An Egg helpt het wachten verzachten.

Het is niet de vraag of, maar wanneer Sundara Karma gaat doorbreken. In Nederland dan. Thuis in de U.K. heeft de band zich stevig op de kaart gezet met songs als Flame en She Said, nummers die hier buiten Pinguinradio om nauwelijks zijn opgepikt. Of Explore het nummer is dat de vlam in de Hollandse pan zal doen slaan, zullen we over een week of wat weten. Bij ons valt hij in ieder geval weer goed. Wat compositie betreft doet Explore wel aan Tom Petty & The Heartbreakers denken, maar dan gebracht met van die typisch Britse branie. De nieuwe single staat niet op het eerder dit jaar verschenen debuutalbum van de band. Nog niet moeten we zeggen. Na de release van ‘Youth Is Only Ever Fun In Retrospect’ bleek de bron nog lang niet opgedroogd. De Sundera’s hebben al weer een sloot nieuwe songs geschreven, waaronder Explore dat met nog twee nieuwe songs op 7 juli zal verschijnen op de ‘expanded’ versie van  het Youth Is Only Ever Fun In Retrospect album.

Baio is Chris Baio, de bassist van Vampire Weekend. Of ex-bassist dat weet eigenlijk niemand. Mocht Chirs het moederschip hebben verlaten is dat een gemis, want met zijn nieuw solo-single bewijst hij weer eens hij bijzonder, veelzijdig en muzikaal hij wel niet is. Philosophy is een zomers popliedje met een 80’s feel, licht tropische dansbeat en elektronische omlijsting. Het is een track van het nieuwe, tweede album van Baio dat hij Man Of The World heeft gedoopt en dat op 30 juni uit moet komen. In 2015 bracht Baio zijn eerste solo-album uit, The Names, dat hem zijn eerste solosucces opleverde met de single Sister Of Pearl. Als het weer een beetje meezit, gaat hij met Philosophy ook een heel eind komen, maar hopelijk niet te ver anders verdwijnt zijn animo om nog op het oude nest terug te keren en is het beurt met Vampire Weekend. En dat zou toch zonde zijn.

https://www.youtube.com/watch?v=sHzOkrO9y0o

Sheer Mag is een vijfkoppige rockband uit Philadelphia, aangevoerd door een rockchick die alles behalve ‘sheer’ (iel) is en ook geen Meg heet, maar Tina Haliday. Tina en haar boys maken al sinds 2014 de Amerikaanse podia onveilig met hun eigen merk rock, die punky is maar geen punk, hard, maar niet heavy. De band bracht drie EP’s uit in eigen beheer, die schitterden door afwezigheid op de streamingsdiensten. Maar niet langer! Niet alleen staat het oudere werk nu online, er is zelfs een gloednieuwe single. Just Can’t Get Enough (nee, niet die) is ‘just a good ol’ rock ‘n’ roll’ song met een straf tempo, snerpende gitaren, en lekker geknepen zang van Tina. Maar, hoe leuk en aardig de single ook is, Sheer Mag moet je live zien. Dat kan vooralsnog alleen op Youtube. Door de single te gaan draaien hopen we een boeker of een festival geïnteresseerd te krijgen, die de band hier heen haalt. De Zwarte Cross zou ideaal zijn, maar Mag en haar mannen maken van elk optreden een feestje. Hopelijk dus binnenkort ook ergens hier.