Author: Flip van der Enden

Wat The Afghan Whigs doen is eigenlijk niet normaal. Al dik dertig jaar actief en dan nog met nieuwe nummers komen, die minstens zo vurig zijn als de songs waarmee ze zich ooit in de picture speelden. The Afghan Whigs hadden een aanloopje nodig. Na drie verdienstelijke albums kwamen ze in 1993 met hun meesterwerk, het album Gentleman. Er zouden nog vier albums volgen, waarvan de laatste 1965 (1998) ook helemaal niet verkeerd was. 16 jaar later riep Dulli zijn manschappen weer bij elkaar. Comeback album, Do The Beats (2014) was aardig, maar niet veel meer dan dat. En toen verscheen er eerder dit jaar een uitstekende nieuwe single. Demon In Profile had een uitschieter kunnen zijn, ware het niet dat opvolger Arabian Nights eveneens een band in topvorm laat horen. En mocht er nog enige twijfel zijn over de artistieke wederopstanding van The Afghan Whigs dan wordt die volledig weggenomen door Oriole, single #3 van het nieuwe Whigs-album, In Spades. Demon In Profile raast momenteel door de Graadmeter richting toppositie, een reden om een nieuw nummer van The Afghan Whigs te gaan draaien is er dus niet echt. Behalve dan die opvallende kwaliteit. Daarop dus nieuw op onze playlist, Arabian Heights van The Afghan Whigs.

High On You, het debuutalbum van Jeangu Macrooy moet zijn eerste slechte recensie nog krijgen. Zelden is de pers zou unaniem over een nieuw Nederlands album. Meestal is er wel een dissidente stem, al is het maar voor de balans, maar op het album van de 23 jarige singer-songwriter uit het oosten des lands (via Suriname) is helemaal niks aan te merken. Jeangu’s eersteling is zelfs zo goed dat we er rekening mee moeten houden hem te moeten delen met onze buurlanden en verder. Wat Jeangu zo bijzonder maakt -los van zijn muzikaliteit en de variatie van zijn songs- is het gemak en de overmacht waarmee hij zingt. Jeangu is geen gewone singer-songwriter, maar een bevlogen soulzanger, die het muzikaal relatief simpel houdt. Net als Bill Withers en Michael Kiwanuka. Veel songs hebben ook een tropical flavour, zoals nieuwe single Crazy Kids, dat gedragen wordt door een zomers reggaeritme. Jeangu zingt Crazy Kids niet alleen, maar met zijn tweelingbroer Xilan, die hem ook live ondersteunt. Totdat die voor zichzelf begint natuurlijk.

Waxahatchee is de naam van een meer in Alabama vlak bij het huis waar Katie Crutchfield is opgegroeid. Waxahatchee is ook het alias dat Katie zich heeft aangemeten voor haar muzikale avonturen. Katie is een singer-songwriter met elektrische gitaar, die tot voor kort vasthield aan de DIY filosofie. Ondanks de matige opnamekwaliteit vaan haar twee eerdere albums heeft zij toch heel wat zieltjes weten te winnen. Nieuwe single Silver lijkt er op te wijzen dat de dagen van alles lekker zelf doen tot het verleden behoren. Zo heeft ze haar zus er bij gehaald, Allison Crutchfield op toetsen en werkt ze nu met een eveneens vrouwelijk ritmesectie. Als producer is John Agnello aangetrokken, een man die al een kwart eeuw actief is en heeft gewerkt met Sonic Youth, Dinosaur Jr en meer recent Kurt Vile. Het nieuwe Waxahatchee album heet Out In The Storm en komt uit op 14 juli.

Als je wilt weten hoe garage rock nou echt klinkt, luister dan eens naar Twin Peaks. De band uit Chicago maakt al sinds 2013 vuige, mid-tempo op Britse 60’s r&b gebaseerde rommelrock, met waaierende gitaren, nasale zang, die net niet verzuipt in de echo en songs die niet hadden misstaan op een oude LP van Them of de Stones. Nieuw en origineel is het allemaal niet, maar wel lekker en bij vlagen flink opwindend. Wanted You komt van Down In Heaven, het meest recente studioalbum van Twin Peaks. De band is zo lekker bezig dat er daarna al weer twee liveplaten zijn verschenen. Over live gesproken. Op vrijdag 21 juli staat het gezelschap op het Welcome To The Village festival in Leeuwarden. Daarna plakken ze er nog een dag aan vast voor een show in de Ekko, te Utrecht.

Het is best wel opvallend dat in een tijd waarin de nadruk steeds meer op beeld/uiterlijk komt te liggen een aantal van de succesvolste acts van dit moment bepaald niet voldoet aan de klassieke schoonheidsidealen. Ed Sheeran bijvoorbeeld is veel, maar geen adonis. Dat geldt ook voor Mac DeMarco, de Canadese koning van de slackerrock. De nu 26 jarige muzikant staat op het punt om zijn 4e officiële album uit te brengen. This Old Dog kan je vanaf 5 mei aanraken en beluisteren. Het titelnummer en This Old man verschenen al eerder en nu is er een derde single. On The Level is zoals bijna alle liedjes van Mac rustig van tempo en relaxed van sfeer, misschien een tikkeltje melancholieker dan we van hem gewend zijn en iets beter geproduceerd. Later dit jaar zal Mac maar liefst drie keer te zien zijn in de lage landen. Eerste komt hij naar Lowlands, tijd is niet bekend wel dat hij op zondag staat, ‘s ochtends zou prima zijn. In November komt hij terug voor een show in de Paradiso op 29/11. De 30ste staat hij in Tivoli/Vredenburg.

De nieuwe single van Blood Red Shoes laat een band in beweging horen. Niet tevreden met het herhalen van in het verleden behaalde successen heeft het Britse duo hun beproefde bier en zweet sound tegen het licht gehouden en is tot de conclusie gekomen dat enige finetuning wel op zijn plaats zou zijn. Vrees niet, Eye To Eye is direct herkenbaar als het werk van Laura-Mary en Steven, maar waar vroeger de gitaren de baas waren, moeten die nu de spotlight delen met synthesizers en waar Laura-Mary eerder de longen uit haar ranke lijf schreeuwde, zingt ze nu subtiel een sexy. Helaas is Eye To Eye geen voorbode van een nieuw album, dat staat wel in de steigers, maar zal niet eerder dan het najaar gereed zijn voor release. nog wel even. Eye To Eye is een reminder dat Blood Red Shoes nog steeds actief is en nog lang niet is uitontwikkeld dus.

Succes heeft vele vaders is het spreekwoord. Veel mensen claimden dan ook dat ze het succes van Royal Blood van ver hadden zien aankomen. Niet dus. Het succes van het duo overviel eigenlijk iedereen, niet op de laatste plaats Mike Kerr en Ben Thatcher zelf. Dat Royal Blood zou opvallen was wel duidelijk, maar dan in het bier en zweet circuit. Dat de band onvervalste pophits zou scoren daar had echt niemand op gerekend. Daar was ook geen reden toe. De hitparades worden al weer een paar jaar bevolkt door paalzangeressen, dj’s met ingevlogen vocalisten en ideale schoonzonen. En plots staan daar twee morsige Britten tussen, een drummer en een bassist nog wel, die een partij herrie produceren zoals sinds de jaren negentig niet meer op popradio te horen is geweest. Helaas staat het succes van Royal Blood op zichzelf en zijn er in hun kielzog geen andere heavy rockacts door gedrongen tot de popzenders. Maar wat niet is kan nog komen. De nieuwe single van Royal Blood is zijn reis naar de top alweer begonnen. Lights Out is iets glanzender geproduceerd dan Little Monster of Figure It Out, maar niet minder heavy. Hopelijk gaat het hek dit keer wel van de dam en kunnen we achteraf vaststellen dat de wedergeboorte van de rock begon bij Royal Blood.

Ondanks een naam, die Engelstaligen wellicht wat vreemd in de oren zal klinken, gaat het goed met het IJslandse Vök. Het is opvallend hoe bloeiend en boeiend de IJslandse scene nog steeds is en hoeveel van hun acts ook elders aanslaan. Je zou dit het Björk effect kunnen noemen. Dankzij haar hebben wij ontdekt dat er bijzondere dingen gebeuren op het vrijwel boomloze eiland. Op hun beurt hebben de IJslanders ontdekt dat er een international markt is voor muziek van IJslandse origine. Vraag en aanbod houden elkaar zo in stand. Na Björk kwam Sigur Ros en sindsdien is de stroom IJslandse acts constant en van hoge kwaliteit. De gemene deler van IJslandse pop is sfeer. Ook Vök weet een hoe je ambiance moet creëren, maar toont zich ook vergevorderd in het schrijven van heldere songs, die dankzij de stem van Margrét Rán zijn weg naar de liefhebbers van luistermuziek met een lichte beat zeker zullen weten te vinden.