Author: Flip van der Enden

Kim Janssen ging op reis en nam met zich mee; zijn gitaar, pen en papier en een open geest. Na 3 jaar en zo’n 400 shows (solo, met The Black Atlantic en anderen) kwam hij terug met genoeg songs voor een heel album, sommigen nog in de embryofase anderen zo goed als voltooid. Per liedje keek hij wat er het best bij paste, zo nam hij drums op in een verlaten fabriek in Groningen, speelde hij op een historisch kerkorgel in Utrecht en trok hij naar Berlijn om te werken met het van The National en Sufjan Stevens bekende Oriel Quartet van Marla Hansen. Kim is een singer-songwriter, maar geen traditionele. Zijn songs zijn weliswaar gebaseerd op eigen ervaringen en waarnemingen, maar niet noodzakelijk autobiografisch. Gouldians is rianter geproduceerd en meer upbeat dan single 1 van het nieuwe album, Bottle Rockets. Dankzij een ijzersterk refrein zou de song over een bonte zangvogel wel eens een oorwurm kunnen blijken. Meer van dit moois verschijnt op 9 maart op Kim’s nieuwe album, Cousins.

Het opvallendst aan Spinvis zijn niet zijn stem, zijn songs of zijn teksten, maar het feit dat hij met zijn volstrekt eigen en eigenzinnige muziek zo’n groot publiek weet te bereiken. Als je houdt van virtuoze zang ben je bij hem aan het verkeerde adres, als je een meezinger bent of een luchtgitarist heb je aan hem een slechte en een knappe jongen die zijn teksten weet te doorgronden. Over knappe jongen gesproken, ook dat is hij niet echt. Jong noch knap. Toch heeft Spinvis een aanzien en een aanhang in het Nederlandse taalgebied waar andere goden slechts van kunnen dromen. Misschien kan je Spinvis nog het best vergelijken met Radiohead, een band die het ook niet moet hebben van publieksparticipatie, airplay of sexappeal, maar desondanks (of misschien wel daarom) door pers en publiek al jaren op handen wordt gedragen. Hallo Maandag is het eerste nieuwe Spinvis nummer in 5 jaar en de opmaat naar een album dat TreinVuur Dageraad is gedoopt en eind april volgt. De nieuwe single is relatief stevig en met zijn pittige tempo en elektrische gitaarpartij meer club dan theater. Over de tekst zullen weer heel wat mensen het hoofd breken zonder ooit tot een eenduidige duiding te komen. En dat is precies wat Spinvis zo bijzonder maakt,  je raakt nooit uitgepraat of uitgeluisterd.

Cold War Kids is ook alweer 12 jaar bezig. De band uit L.A. komt binnenkort met hun 6e langspeler, daar hebben ze zo’n 3 jaar aan gewerkt. Op zich zijn dit allemaal zaken die zouden kunnen verklaren waarom Cold War Kids wat minder gedreven zou kunnen zijn, dan toen alles nog jong en fris was. Alleen is er niets dat daar op wijst. Het nieuwe album, L.A. Divine is de eerste voor een nieuw label Capitol, een major label en nieuwe single Love Is Mystical is ontzettend energiek om niet te zeggen onstuimig, de song spuit je speakers uit. Kortom er is niet dat wijst op een dipje, integendeel. De makers van indie-evergreens als Hang Me Up To Dry, We Used To Vacation en First zijn als een mammoettanker. Als ze eenmaal op stoom zijn, is er ook geen houden meer aan.

We zijn blij dat Mark Lanegan tegenwoordig een gematigd leven lijdt, maar we zijn ook blij dat hij zoveel heeft gezopen en andere ongezonde dingen gedaan dat zijn stem is gaan klinken als hij nu doet, want man man wat een stem. Lanegan heeft een van de bontste en boeiendste carrières van alle nog levende artiesten van de oorspronkelijke grunge scene. Hij begon ooit als zanger van Screaming Trees, een van de betere bands uit het Seattle van de vroege jaren 90.
Daarna is hij in de studio en/of op de bühne gesignaleerd met uiteenlopend volk als Queens Of The Stone Age, The Gutter Twins met een keur aan getalenteerde collega’s w.o. Greg Dulli, Isobel Campbell van Belle & Sebastian, Moby, Dave Gahan’s Soulsavers, UNKLE, Warpaint en natuurlijk ook Josh Homme en zijn QOTSA. Tussen de bedrijven door heeft Lanegan ook nog eens tien albums uitgebracht onder eigen naam of als Mark Lanegan Band. En nummer 11 is alweer in zicht.

Op Nocture klinkt hij alsof hij zijn pruimtabak heeft gemend met grind en zijn whiskey aangelengd met motorolie, precies dus zoals we hem graag horen. En het liedje, een gebroken liefdeslied is ook helemaal goed. De single is vooruit gestuurd om ons er op te attenderen dat er een nieuw album aan komt, Gargoyle is de titel. Een officiële releasedatum is er nog niet, maar aangezien Lanegan en band half juni aan een Europese tournee beginnen zal de plaat wel voor die tijd uitkomen. Het vooralsnog enige concert in NL is op 1 juli in de Effenaar. De 29ste staat Lanegan op Rock Werchter.

Tamino is een Vlaamse zanger met een Egyptische achtergrond. Hij won onlangs ‘De Nieuwe Lichting’, de jaarlijkse zoektocht naar uitzonderlijk talent van Studio Brussel. Habibi maakt duidelijk waarom Tamino de concurrentie ver achter zich heeft gelaten. Zijn debuutsingle is een indringende ballad, die volop ruimte biedt aan zijn uitzonderlijk wendbare, expressieve en indringende stem. Stilistisch is Tamino in ieder geval in Habibi muzikale familie van Jeff Buckley. Niet alleen heeft hij een vergelijkbare stembeheersing, ook op emotioneel vlak had hij een zoon van Tim Buckley kunnen zijn. Het zou echter een misverstand zijn te denken dat de singer-songwriter geen eigen spoor heeft om te volgen, geen persoonlijke achtergrond om op terug te vallen. Je hoeft geen musicoloog te zijn om de Arabische invloeden te horen, die zijn vader hem waarschijnlijk per paplepel heeft ingegoten. Het is alweer enige tijd geleden dat er een Vlaams artiest opstond met zoveel allure als Tamino. Dus StuBru, eerlijk zullen we alles delen.

Eerlijk gezegd houden wij ons hart vast als een held uit het verleden weer zo nodig met een nieuwe plaat moet komen.Vaker dan niet is dat minder van het zelfde en doen ze alleen hun die-hard fans er een plezier mee. Soms echter is er een band bij wie het heilige vuur nog niet is gedoofd, zoals Depeche Mode. Where’s the Revolution is muzikaal niet veel nieuws onder de zon, maar de plaat heeft pit en een boodschap die niet alleen actueel is, maar ook urgent. De nieuwe single van Depeche Mode gaat niet specifiek over The Donald, maar over het tijdsbestek waarin het mogelijk is dat populisten zoals hij aan de macht komen en veel verworvenheden van de laatste decennia op gebied van emancipatie, welzijn en tolerantie teniet worden gedaan. Het is overigens niet nieuw dat Depeche Mode de samenleving becommentarieerd. Een song als People Are People bevatte ook al een boodschap al was die minder specifiek dan die van Where’s The Revolution. . Laten we hopen dat dit goede voorbeeld veel wordt nagevolgd.

Opgenomen in Berlijn, Parijs, Londen, Rome en New York, gespeeld door muzikanten uit Italië, Frankrijk en Mexico en met een bandnaam als Cairobi zal het niemand verbazen dat Saint geen alledaags plaatje is. De nieuwe single van Cairobi klinkt als een Libanese Arctic Monkeys of een Marokkaanse Strokes. Deze Maghreb rock track staat niet op zichzelf. Cairobi heeft een album vol exotische indie in de aanbieding. De band haalt de mosterd niet alleen in het midden Oosten, maar ook in Afrika en Amerika en gewoon om de hoek. Wat opvalt is dat bijna elke song op het debuutalbum gedragen wordt door een memorabele gitaarriff, zoals die in Saint. Cairobi is geen spekkie voor ieders bekkie, maar wie niet vies is van gecontroleerd gekke, licht experimentele wereld-indie is voorlopig zoet met Cairobi.

Waar rock is is vuur, dat is zo’n beetje de boodschap van de nieuwe single van Circa Waves uit Liverpool. Het kwartet presenteert een tweede voorproefje van hun tweede langspeler Different Creatures, die op 10 maart het daglicht al zien. Strikt genomen is het niks nieuws wat de mannen presenteren.

Circa Waves maakt deel uit van de Britse poptraditie, die 55 jaar (!) geleden werd aangezwengeld door hun legendarische stadsgenoten. Toch is er van slaafse volgzaamheid of klakkeloos imitatiegedrag geen sprake. Net als bij de Britpop generatie van de jaren 90’s gaat het niet zozeer om originaliteit, maar om mentaliteit en attitude. Zanger Kieran Shuddall heeft een prettig grote bek en ook zijn maten zijn lekker young, loud & snotty. Na een relatief rustig begin eindigt Fire That Burns met een explosie die tot in de verre omtrek voelbaar is. Op 17 april staat Circa Waves in Paradiso, maar een festivalletje hier of daar zou ook helemaal niet verkeerd zijn.