Author: Flip van der Enden

Of je The Mysterons een van de beste Nederlandse acts van de laatste tijd vind, hangt af van je smaak. Maar niemand kan ontkennen dat als het gaat om spanning en avontuur er geen betere band is dan de exotische sprookjesrockers uit Amsterdam. De meeste bands blijven dicht bij hun leest en kijken zelden verder dan hun westerse neus lang is. Niet The Mysterons. De interesse van The Mysterons kent geen grenzen. It’s A Small World After All. Nieuwe single, Sold My Medicine zou je kunnen omschrijven als Zuid Oost Aziatische reggae met Afro invloeden, surfgitaar en Bollywood zang en dan nog mis je het een en ander aan ingrediënten. Net als het recente Turkish Delight zal Sold My Medicine binnenkort te vinden zijn op een nieuw album vol muzikale curiositeiten van een van de boeiendste bands van dit tijdsbestek.

Fuzzrocktrio Bartek heeft vorig jaar de bodem gelegd van wat wel eens een lang en rijk bestaan zou kunnen worden. Niet alleen rockte het trio zich een slag in de popronde, ook Noorderslag ging overstag. We kunnen dan ook  stellen dat er reikhalzend wordt uitgekeken naar de nieuwe EP van de band. Bartek bestaat uit drie uitzonderlijk goede muzikanten, die ervoor kiezen om hun muziek zo basic mogelijk te houden. Aan soleren hebben ze een broertje dood, songs die langer zijn dan drie minuten vinden ze maar saai en melodie prima, als het maar niet ten koste gaat van de dynamiek en energie. Op basis van deze omschrijving zou je kunnen denken dat Bartek een metalband is of van de punk. Ja en nee. Bartek is in de verte familie van John Coffey, maar ook van The Strokes en Sonic Youth. Als je de band zou vergelijken met sterke drank dan is Bartek een soort stroh-rum met een alcohol percentage van 80%. Doorgaans zijn wij zijn meer bier en wijndrinkers, maar af en toe een stevige borrel gaat er best in.

Een kleine 10 jaar geleden bracht Ty Segall zijn eerste album uit, op cassette. Er zouden er nog velen volgen. Als we Ty’s werk als gastmuzikant en bandlid voor het gemak even vergeten, (niet echt verstandig gezien zijn werk met Fuzz en Mikal Cronin) dan verschijnt binnen kort zijn 9e solo-album. Natuurlijk zijn niet alle albums even goed, maar ze zijn wel allemaal interessant en sommigen zijn mijlpalen en ijkpunten van de Californische punk/garage/psychedelic rockscene van de jaren 10 van deze eeuw. Break A Guitar is Ty op zijn best, stem en gitaarsound hebben wel iets weg van John Lennon ten tijde van The Plastic Ono Band (Cold Turkey), terwijl de toon lekker laconiek is en aan Dinosaur jr doet denken. Maar Ty Segall staat vooral zijn eigen mannetje en rijgt 50 jaar rockhistorie aaneen tot een puntig werkje met de klassieke popsonglengte van 3 en halve minuut. Nieuwe album, Ty Segall (de 2e die naar hem is vernoemd), opgenomen met de legendarische Steve Albini is fysiek te koop bij de betere platenzaken en digitaal via iTunes, maar schittert vooralsnog door afwezigheid op de steamingssdiensten.

Net als Ed Sheeran brengt Mac Demarco twee singles tegelijk uit. Terwijl de dubbelrelease van Ed een snood marketingplan is, waar de hele muziek wereld met open ogen intuimelt, brengt Mac gewoon twee liedjes uit, omdat hij niet kan kiezen en ook omdat zijn laatste release alweer een jaar geleden is. Mac, geboren als -hou je vast- Vernor Winfield McBriare Smith IV komt uit een goed nest. Zijn overgrootvader, naar wie hij is vernoemd was iets hoogs in de regering van de Canadese deelstaat Alberta. Maar liever dan gebruik maken van het gespreide bed koos Mac voor de rock ‘n’ roll. Als tiener speelde hij in diverse bandjes, experimenteerde hij met videokunst en bracht hij in eigen beheer zijn eerste plaat uit, onder de naam Makeout Videotape. Dat was in 2008. Na zijn verhuizing van Vancouver naar Montreal besloot hij het solo te proberen. Nu is de 26 jarige singer-songrocker een GROTE naam van Indie-land en samen met Drake en Arcade Fire een van de populairste acts uit Canada. De dubbelsingle My Old Man/This Old Dog is de voorbode van soloalbum numero tres, This Old Dog. Beide nummers zijn van die typische Mac Demarco songs: net niet onder-geproduceerd, prettig kabbelend en gezongen in een stijl die het midden houdt tussen neuriën en mompelen. Release datum van het This Old Dog album is nog niet bekend, maar heel lang zal het niet meer duren.

Toen Pixies eind jaren, begin jaren negentig furore maakten, bleef hun faam grotendeels beperkt tot Europa. De V.S. haakte eigenlijk pas in toen de band weer bij elkaar kwam begin deze eeuw. Toen was ook wel duidelijk hoe invloedrijk de band uit Boston is. Geen grunge zonder Pixies en ook bands van Radiohead tot The Strokes en van Pavement tot en met U2 hebben de ideeën van Frank Black nauwkeurig bestudeerd en waar mogelijk toegepast in hun eigen muziek. Dat iedere generatie rockers Pixies weer ontdekt als een bron van lering ende vermaak blijkt wel uit de nieuw single van The Orwells. Black Francis is een van de bijnamen van Charles Michael Kittridge Thompson IV a.k.a. Frank Black a.k.a. Black Francis. Na oud-IJsbreker They Put The Body In The Bayou is de nieuwe single van The Orwells weer een schot in de roos, Nog even wachten en dan verschijnt album drie, Terrible Human Beings en komt de band ook spelen. 23 feb is het bal in De Helling in Utrecht en een dag later is Paradiso Noord aan de beurt.

Chaz Bubdick Meets The Mattson 2 het klinkt een beetje als de titel van een slechte pornofilm, maar is de naam van een nieuw samenwerkingsverband van ..inderdaad Chad Bubwick en The Mattson 2. Om met die laatste te beginnen, The Mattson 2 zijn Jonathan en Jared Mattson, een eeneiige tweeling uit San Diego, die enig aanzien genieten in de jazzwereld. Jonathan is een hoogbegaafde gitarist, zijn broer is net zo goed, maar dan op de drums. De stijl van de Mattson 2 is een mix van sixties surf en seventies fusion a.k.a. jazzrock (denk Dick Dale meets Weather Report). Chaz Bubdick is de echte naam van Toro Y Moi, een man die furore maakte met experimentele maar behapbare elektronica. De combi van de digitale en analoge stijlen werkt als een tierelier. Star Stuff is een psychedelische jam met een sterk seventies gevoel dat nog eens wordt versterkt door de sfeervolle clip. Ook Chaz en de broertje waren blijkbaar blij met het resultaat, want ze hebben een compleet album opgenomen dat eind maart uitkomt. Helemaal mooi zou het zijn als het collectief deze zomer hun gezicht laat zien BKS, DTRM, LL, NSJ maakt niet uit, ze passen overal.

Pond is een satellietband van Tame Impala en dat kan je horen. Net als het succesvolle moederschip maakt de club van Nick Allbrook muziek onder invloed. Of de muzikanten daadwerkelijk wappie zijn tijdens de opnamen staat te bezien, daarvoor klinken de songs te gedisciplineerd en de ideeën te uitgewerkt, maar dat er in de voorbereidende fase aan geestverruiming wordt gedaan is een ding dat zeker is. Pond en Tame Impala bestaan vreedzaam naast elkaar, beide bands maken gebruik van de muzikantenpool van Perth, maar coördineren hun activiteiten. Het is dus niet toevallig dat Pond met een nieuw album komt als Tame Impala klaar is met het promoten van hun Currents album. Hoewel je nooit nooit moet zeggen in de popmuziek is de kans klein dat Pond ooit de status van Tame Impala zal bereiken. Aan de andere kant is Sweep Me Of My Feet wel een van de ‘normaalste’ songs van Pond en leek Tame Impala ook voorbestemd voor een bestaan in de marge en zie hoe dat is uitgepakt. Ergens in maart volgt het album, Pond 5 gaat The Weather heten en wordt gevolgd door een tournee die de band in juni in Europa zal brengen. Er zijn nog geen NL data bekend.

Als je een buitenaardse bezoeker moet uitleggen wat rock ‘n’ roll is kan je iets van Chuck Berry of The Stones laten horen, maar je kunt ook de nieuwe single van Strand Of Oaks opzetten. Van aftrap tot eindsignaal rocken de mannen alsof het lot van wereld van hen afhangt. Dankzij een paar strategisch ingezette gitaren, een niet aflatende drummer en de bezielde leiding van Tim Showlater lukt het ze om het gevaar af te wenden, maar spanning alom. Rest of It is de tweede single van het vijfde album van Strand Of Oaks. De band uit Indiana is al even bezig, maar zag twee jaar geleden alle inspanningen beloond met internationaal succes. Het nummer waarmee Strand Of Oaks zich in de kijker speelde, is Goshen 97, een stevig rockend en in galm gedrenkte track, die als blauwdruk diende voor het nieuwe album. Dat album is vanaf volgende week al overal verkrijgbaar en zal waarschijnlijk in fysieke vorm te koop zijn wanneer de band op 5 maart a.s. een poging gaat wagen de grondvesten van Paradiso Noord eens lekker te laten schudden.

Wie zijn rock graag een beetje oppervlakkig en vrijblijvend heeft is bij Sorority Moise aan het verkeerde adres. De band uit Connecticut bracht eerder een EP uit die was opgedragen aan een vriend die net als zanger Cameron Boucher leed aan depressies, maar anders dan hij niet uit het dal heeft kunnen kruipen. De nieuwe single van Sorority Noise laat horen dat zanger-schrijver Cameron Boucher nog steeds weken heeft waarin het echt niet goed met hem gaat. Gelukkig heeft hij zijn band als eerste opvang, zijn muziek als uitlaatklep en zijn talent als uitweg. Sorority Noise is een gitaarband, hun sound is stevig maar niet hard, assertief maar niet agressief, energiek maar intelligent. Je zou Sorority Noise emo kunnen noemen, als die term niet zo’n slechte naam had. No Halo is de voorpost van album numero 3, You Are Not As_____As You Think, dat uit zal komen op 17 maart.