Author: Flip van der Enden

Kim Deal – Nobody Loves You More

Dat Kim Deal (Pixies/Breeders) dik dertig jaar na haar entree in de popmuziek alsnog met een solo-album komt mag een wonder heten.  Maar dat het ook nog eens een bijzonder geslaagde plaat is geworden is pas echt bijzonder.

Een belangrijke reden voor het welslagen van Kim’ solodebuut is dat ze -anders dan The Pixies-  niet doet alsof ze nog steeds 20 is. Er staan lekker rockende tracks op Kim’s eersteling.  De meeste indruk maken echter de meer hartverwarmende nummers, zoals titeltrack Nobody Loves You More. Dat begint als beschouwende ballad, maar na interventie van een Mexicaans mariachi-orkestje eindigt als zwoele bossanova.

Het Nobody Loves You album verschijnt in een periode waarin de meeste jaarlijstjes net zijn ingeleverd. Jammer, want het is beslist een van de betere albums van popjaar 2024.

Mandrake Handshake – The Change and the Changing

Mandrake Handshake volgt voormalig IJsbreker King Cnut op met The Change and the Changing, wederom zo’n song die zich moeilijk in woorden laat vatten.

Wat natuurlijk geen reden is om het niet te proberen. Het psych-pop collectief uit Londen neemt ook weer lekker de tijd om haar punt te maken. De nieuwe single klokt een Tik Tok vijandige tijd van dik vijf minuten. De vocale honneurs worden waar genomen door Trinity Oksana.  Zij pende ook de vage tekst over onder veel meer ‘het verliezen en terugveroveren van het Zelf aan de Ander en de helende kracht van de natuur’. De muziek is minder wazig, maar niet heel veel. Het is in deze door postpunks gedomineerde periode een verademing om af en toe een stel hippies aan het werk te horen. Bij deze dus.

Debuutalbum Earth-Shaped Worlds komt uit op 21/2/25

Mount Eerie – I Saw Another Bird

Black Metal, krautrock, noise experimenten en kleine luisterliedjes; het woord breed is ontoereikend om de muzikale reikwijdte uit te drukken van Phil Elverum a.k.a. Mount Eerie.

Als je zijn muziek uitdrukt in stemmingen dan blijkt hij wel wat minder gevarieerd, het gros van zijn songs is boos en/of verdrietig. De oorzaak is bekend, het overlijden van zijn vrouw. Elverum woont tegenwoordig in de Amerikaanse rimboe en dat heeft hem rust geschonken. Al is rust niet het eerste waar je aan denkt als je zijn nieuwe album hoort. Night Palace is zijn eerste in vijf jaar en elfde in totaal. Als Mount Eerie dan. In andere opstellingen (o.a. The Microphones)  heeft hij nog veel meer uitgebracht. Het gros van de songs op Night Palace is te ‘uneasy listening’ om op de niets vermoedende luisteraar los te laten, maar omdat Mount Eerie een act van stand is, hebben we gezocht naar een song die geschikt is om toch kond te doen van de wederopstanding van Mount Erie. De keus is gevalen op het korte en Neil Young-eske I Saw Another Bird. Maar luister dus de hele plaat.

Laura Marling – Patterns

Laura Marling was nog zo jong toen ze begon te spelen dat ze een keer werd geweigerd bij een van haar eigen optredens. Nu is ze 34 en in verwachting van haar tweede kind.

Patterns in Repeat, haar achtste album schreef ze na de geboorte van haar dochter in 2023. Moederschap in al haar facetten is dan ook het thema van het album, dat door een Britse journalist werd getypeerd als ‘haar minst ambitieuze maar meest bevredigende album tot dusver’. Patterns is (min of meer) het titelnummer en in al zijn akoestische en rustgevende eenvoud representatief voor het hele album. Niet alleen zingt moeder Marling misschien wel mooier dan ooit, ook haar gitaarspel straalt autoriteit uit. Ook geschikt voor jonge vaders, opa’s oma’s, alleenstaanden en fans van Joni MItchell.

The Veils – O Fortune Teller

‘O fortune teller don’t tell me too much’, zingt Finn Andrews. Finn speelt O Fortune Teller al een tijdje tijdens concerten van zijn band The Veils alleen achter de elektrische piano (zie video). Binnenkort komt het nummer eindelijk ook uit op album, Ashpodels.

Het is Finn op zijn puurs en dus best. Wat de live-versie niet heeft en de studio-uitvoering wel is een mooie orkestrale finale, een waardig slot aan een ballade met potentiële eeuwigheidswaarde. Het nieuwe album van The Veils verschijnt op 24 februari.

Live kun je The Veils zien op 27 januari in Rotown/Rotterdam, de 29ste in Doornroosje/Nijmegen, de 30ste in Paradiso/Amsterdam en de 31ste in Vera/Groningen.

Fat Dog – Peace Song

Fat Dog wil nog wel eens op twee gedachten hinkelen. Soms komt de Britse bands met tracks op de proppen die vooral bedoeld lijken om clubs en festivals op zijn kop te zetten. En dan weer met coherente popsongs die prima op de radio passen.

Peace Song is er eentje uit de laatste categorie. Niet dat er geen dance-elementen in de song zitten. Het tempo ligt hoog, de bodem is elektronisch en er zit een naar een drop neigende break in het nummer. Daar tegenover staan een meezingbare tekst, een fijn refrein en een kinderkoor of iets dat daar op lijkt. Zeg je kinderkoor dan zeg je al snel kerstmis. Ook een titel als Peace Song past bij de kerstgedachte. Reken echter niet op een stille nacht. Want in welk standje Fat Dog ook staat, het is en blijft een opruiende band.

Year Of The Cobra – War Drop

Nieuwe Year Of The Cobra single War Drop is een perfect plaatje voor Pinguin On The Rocks; te heavy voor Pinguin Indie, maar niet heavy genoeg voor de afdeling Aardschok.

Year Of The Cobra is een duo, een echtpaar zelfs uit Seattle, de geboortegrond van grunge. Die invloed hoor je een in War Drop, maar dan de meest donkere variant. Zelf spreken zangeres/bassist/toetsenist Amy Tung Barrysmith en drummer Jon Barrysmith van ‘melodic doom’. War Drop is de eerste single van de derde langspeler van Year Of The Cobra. Het naar de band genoemde album verschijnt op de laatste dag van februari in 2025.

Disgusting Sisters – Killing It

Mansplainers, betweters en de leslezers krijgen een veeg uit de pan van Disgusting Sisters. Het Frans-Brits duo debuteert op Dan Carey’s Speedy Wunderground label met Killing It, een no wave achtig en dus dansbaar popliedje.

Het betreft hier echte zusjes. Julianne en Josephine Hopkins presenteren zichzelf afwisselend als ‘cunty pop rock band’ en ‘Gucci Beavis and Butt Head’. De zingende zusjes zijn pas sinds maart dit jaar actief, maar goed bezig om zoveel mogelijk veelvlieguren te maken. A happy few heeft de dames eerder dit jaar mogen meemaken op het Rotterdamse Left Of The Dial festival. Hopelijk komen ze snel wederom.

Hey, nothing – Sick Dogs

Hey, nothing is een indie-duo uit de Amerikaanse staat Georgia. Tyler Mabry en Harlow Phillips spelen al sinds high school samen.

Niet dat dat lang geleden is, want ze zijn nog maar net 20.  Uit hun voornamen kan je het moeilijk opmaken, maar Tyler is een zij en Harlow een hij. Ze zien er geen van beiden uit als popsterren. Tyler kampt met overgewicht, Harlow kan daarentegen wel een paar pondjes gebruiken. Zingen doen ze allebei net als gitaarspelen en componeren. Hey, nothing bracht vorig jaar een eerste album uit dat prima werd ontvangen.

Een terugkerend thema in de teksten van het duo is kwetsbaarheid, daarom valt in recensies van hun album en optredens regelmatig het woord emo. Dat wil niet zeggen dat Hey, nothing deprimerende muziek maakt. Er wordt uitbundig gerockt op nieuwe single Sick Dogs met zowel akoestische als elektrische gitaren. Ook live weet het duo -gesteund door een ritmesectie- van wanten. Zie clip elders op deze pagina. Dus de volgende keer als iemand Hey, nothing roept misschien toch even omkijken.

DOPE LEMON – Golden Wolf

Na een korte reünie met zus Julia pikt Angus Stone de draad weer op van zijn dubbelleven als DOPE LEMON.

Golden Wolf, de eerste single van wat hopelijk een nieuw (vijfde) album wordt van Stone’s alter ego is een zacht, maar nadrukkelijk rockende song met een beschouwende tekst over het hiernamaals en wat je eventueel mee zou willen nemen daarnaar toe. Om de een of andere reden denkt Angus aan een Golden Wolf. De nieuwe single van DOPE LEMON lijkt overigens niet niet op The War On Drugs.