Author: Flip van der Enden

Deep Sea Arcade maakte zo’n vier jaar geleden een goede eerste indruk met het album, Lonely In Your Arms waarvan songs als Black Cat en Seen No Right respectabele hits werden, stijl Australische indie met hoge meezingfactor. Nieuw werk liet zo lang op zich wachten, dat we de band eigenlijk alweer een beetje vergeten waren. Onterecht blijkt nu want niet alleen is Deep Sea Arcade terug, ze zijn er duidelijk op vooruit gegaan. Learning To Fly  (geen cover van het gelijknamige Tom Petty nummer) klinkt om te beginnen als een klok met zijn strijkers-intro en engelachtige koortjes. Dan valt er een beat in en volgt er een muzikaal opwindend werkje, dat eindig met een climax vol gitaren en vintage synthesizers, die space-sounds produceren die rechtsstreeks gelift lijken uit jaren 50 SF films. Details over het nieuwe album zijn er nog niet, behalve dan dat de plaat begin 2017 het licht zou moeten zien.

Soft Hair is de naam van een superduo dat bestaat uit LA Priest en Connan Mockasin. Wie beide heren een beetje heeft gevolgd, weet dat we hier niet te maken hebben met doorsnee artiesten. LA Priest is een Brit, die speelse, springerige synthipop maakt. Zijn Onio hebben we vrij grijs gedraaid. Mockasin komt uit Nieuw Zeeland. Hij maakt sfeervolle, freaky luisterpop eveneens met behulp van vintage en eigentijdse electronica. Zijn bekendste song heet I’m The Man That Will Find You. De samenwerking tussen deze eigenzinnige artiesten klinkt precies zoals je zou verwachten, toegankelijk en vervreemdend tegelijk, speels, maar ook neurotisch. Stel je Prince voor met andere drugs dan pijnstillers. Er lijkt een album aan te komen van het illustere duo, want inmiddels is er een tweede track online verschenen. Het grote publiek zal de kriebels krijgen van Soft Hair, de connaisseurs daarentegen zullen hun vingers aflikken.

Cloud Nothings komt uit Cleveland, een stad die wel genoemd wordt als bakermat van de rock ‘n’ roll. Niet dat er veel beroemde bands komen uit de op één na grootste stad van Ohio, maar omdat een radiostation in Cleveland de allereerste rock ‘n roll show uitzond, The Moondog House van Alan Freed. Met enig goede wil kan je nog wel wat resten oer rock ‘n’ roll detecteren in de muziek van Cloud Nothings, een straf tempo, prominente gitaren en ongeschoolde zang. Zelf prefereren de heren de term punk. De punk van Cloud Nothings is echter niet onstuimig, noodt niet uit tot een mosh-pit, laat staan tot stagediven. Het is meer kamerpunk wat de band van Dylan Baldi produceert. Dat doen ze sinds 2009 en met succes. Begin volgend jaar komt er een nieuw album, Life Without Sound, het wordt hun 5e. Het album markeert ook de komst van een tweede gitarist, Chris Brown, die live al wel van de partij was.

Twee Hollandse helden op één plaat, Carol van Dyk en Peter Te Bos! Carol’s Bettie Serveert is een van de weinige 90’s bands, die niet door de tijd zijn ingehaald. Ook de punk van Peter’s Claw Boys Claw -actief sinds de vroege jaren 80-  is slijtvast gebleken. De Betties en Te Bos rocken er ouderwets lustig op los in een song, die sterk aan July Talk doet denken, maar dat zal toeval zijn. Love Sick maakt deel uit van een spiksplinternieuw album van Bettie Serveert, Damaged Goods, dat later deze maand uitkomt. Hopelijk komt op dat album ook de vorige Bettie single de prachtbalad Never Be Over, dat tot nu toe nog steeds albumloos is. Bettie Serveert toert (helaas zonder Te Bos) eind dit en begin volgend jaar door Nederland.

Weer zo’n band die uiterst karig is met info. Maar wie googelt, vindt meestal wel wat. Zo ontdekten we dat North Downs de benaming is van een streek in de buurt van The White Cliffs Of Dover. Waarschijnlijk komt de gelijknamige band dus uit Engeland. Ook ontdekten we dat Nothin’ geen eigen nummer is, maar een cover. En nu wordt het interessant, want de zwoel klinkende licht funky electro-poptrack met meerstemmige zang en smaakvolle gitaarinvulling is oorspronkelijk van Townes Van Zandt. Van Zandt is een legendarische -want veel te vroeg overleden- Texaanse singer-songwriter, vriend een zeer gewaardeerd collega van Willie Nelson en Kris Kristofferson. Wat moet een een vooralsnog obscure Britse danspopact met een song van een bi-polaire country artiest uit Austin? Waarschijnlijk was het het onderwerp van Van Zandt’s song -afkicken en overleven- dat de doorslag gaf. Van de oorspronkelijke tekst gebruiken de North Downers alleen de eerste en laatste twee coupletten, de melodie laten ze vrijwel helemaal los. Wel is de fatalistische sfeer, die zo kenmerkend is voor het werk van Van Zandt overeind gebleven. Al met al een boeiende release deze debuutsingle van North Down.

2016, toch al een prima jaar voor fans van The Last Shadow Puppets krijgt ook nog eens een prettig staartje. Ondanks een toernee die Miles en Alex dit jaar tot in elke uithoek van de wereld bracht, heeft het duo toch nog kans gezien een nieuwe EP op te nemen, live in één dag. Van de zes tracks van de The Dream Synopsis EP zijn er twee remakes van songs van het laatste Puppets-album, Aviation en het titelnummer.

De resterende vier zijn covers, odes aan helden, zoals daar zijn The Fall, Jacques Dutronc, Glaxo Babies en Leonard Cohen. Van de Canadese bard, die niet zolang geleden 82 is geworden hebben Kane en Turner Is This What You Wanted gecoverd. Het origineel staat op Cohen’s 5e album New Skin For The Old Ceremony uit 1974. De versie van The Last Shadow Puppets is tekstueel trouw, maar biedt muzikaal een andere interpretatie. Cohen’s origineel is verbeten en kaal, de versie van The Puppets is berustend en breed georkestreerd. Een prima afsluiter van een uitstekend jaar.

Georgie is een nieuwe ontdekking van Matthew E. White, de eigenzinnig Amerikaanse platenmaker, die we kennen van songs als Big Love en Rock ‘n’ roll Is Dead. White tekende de 21 zangeres op zijn Spacebomb label en produceerde haar eerste single. Dat White een koning is op de knoppen weten we sinds zijn productie van het debuutalbum van Natalie Prass. Van recenter datum, maar niet minder mooi is het nieuwe album van het Franse Cocoon, waar White zijn stempel op drukte. De lat ligt dus hoog en daar blijft hij, want de eerste kennismaking met Georgie uit het Britse Nottingham is een aangename. Zoals de meeste acts die opereren onder White’s hoede is ook Georgie fan van de seventies, Fleetwood Mac, Carole King, CSNY, van die dingen. En dat hoor je, zij het dat Company meer aan Amy Winehouse doet denken dan aan genoemde namen. Georgie loopt momenteel stage als voorprogramma van Jake Bugg en/of Blossoms en lijkt ons een perfecte act voor Eurosonic.

Pip Blom is een jonge Amsterdamse zangeres/tekstdichter/rocker. Het vreemde verschijnsel doet zich voor dat Pip vooralsnog meer succes heeft Engeland dan in eigen land. Dat moet zowel een enorme kick zijn als een lichte teleurstelling. De reden voor de verschil in receptie kan zijn dat Pip’s muziek tekstgericht is. Wij Nederlanders luisteren niet zo vaak naar teksten. Voor ons is de Engelse taal onderdeel van het fenomeen popmuziek, net als de elektrische gitaar. Als het maar lekker klinkt zijn wij al snel tevreden. In Engeland echter, waar ieder woord wordt gehoord, liggen de zaken heel anders. Daar kom je moeilijk aan de bak als je onzin uitkraamt, maar kan je ook succesvol worden juist vanwege je teksten (theoretisch kan je zelfs de Nobelprijs voor literatuur winnen ;). Voorwaarde is wel dat je een beetje fatsoenlijke muziek maakt en dat doet Pip, een soort talking rock met echo’s van PJ, Lou R, en Bob D. Pip Blom is 20 en kind van ouders, die bekend zijn met de muziek en mediawereld. Zij is dan ook niet zonder bagage en begeleiding aan haar avontuur begonnen. Pip doet verslag van haar avonturen op Tumblr onder de titel, ‘the road to Glastonbury’, een leuk, leesbaar en leerzaam feuilleton. Op 27 oktober presenteert Pip haar nieuwe (vinyl) single in Paradiso. Gaat dat zien, gaat dat zien voordat ze een omgekeerde Brexit doet.