Author: Flip van der Enden

Echo Movis is tot leven gewekt in de bossen van Baarn en de duinen van Soest. De aangeboren aanleg en de zelf aangeleerde vaardigheden van de diverse leden werden op de Herman Brood Academie en het Cons van Amsterdam getemd en getraind, waardoor de band nu probleemloos overal en altijd hun besmettelijke psychedelische tropenpop kan laten groeien en bloeien. Echo Movis debuteerde vorig jaar met een album waarvan de single Mehico het best ver schopte. Hun Popronde werd een zegetocht waarna de band ook nog eens het altijd lastige Noorderslag publiek voor zich wist te winnen. Afgelopen zomer is Echo Movis de studio in gedoken om nieuwe nummers vast te leggen. Voor artistiek advies en technische diensten werd wederom de hulp in geroepen van Jurriaan JJ Sielcken (Radio Eliza/Lucas Hamming/Yukon Club), die net als de band afkomstig is uit de regio 035. Maui Wowie is Echo Movis in optima forma, vrolijk en speels maar met een bite en een slijtvaste riff. Release datum van het nieuwe mini-album volgt z.s.m. net als de bekendmaking van de najaarstournee. We houden je op de hoogte.

Het komt regelmatig voor dat we te vroeg aan de bel trekken. Neem nou Declan McKenna, een uitzonderlijk talent van nog geen 18 lentes. De Brit debuteerde op zijn 16e met de single Brazil, dat door het gezaghebbende NME in Engeland werd uitgeroepen tot een van de beste songs van 2015. Single 2, Paracetamol riepen wij hier uit tot IJsbreker, het bleek een van de grootste flops uit onze IJsbreker historie. Met zijn nadruk op de tekst was Paracetamol duidelijk niet het juiste nummer om Declan te introduceren. Licht ontmoedigd sloegen we Bethlehem single nummer 3 over, maar nu er weer een nieuw nummer is borrelt ons aanvankelijke enthousiasme weer op. Isombard is misschien wel de eerste single van de jonge Brit waar tekst en muziek in balans zijn, oftewel je kunt van de song genieten zonder naar de tekst te luisteren, zoals wij Hollanders plegen te doen. Het loont echter zeker de moeite om ook naar de woorden van Isombard te luisteren. Net als op eerdere singles toont Declan zich politiek bewust. In Isogard roert hij zich tegen rechtse (Amerikaanse) tv-commentatoren, die proberen begrip te kweken voor politie geweld en racisme. Zeker voor een pikkie van nog geen 18 is McKenna’s maatschappelijke betrokkenheid zeer te waarderen, waren er maar meer zo.

Het bijzondere van popmuziek is de onvoorspelbaarheid. Wie had durven dromen dat de Pixies anno 2016, toch 30 jaar na hun debuut nog een goede plaat zouden maken? Toen Frank Black ook al weer 13 jaar geleden de wederopstanding van zijn band aankondigde en als motief liet doorschemeren dat hij geld nodig had om zijn kinderen te laten studeren, verscheen er een single die niemand opviel. De optredens daarentegen waren wel top. In Europa werd Pixies altijd al gezien als een belangrijke en invloedrijke band, in de VS viel het kwartje pas na de comeback. Het vertrek van Kim Deal in 2013 was wel even slikken, zeker toen Black met een look-a-like kwam aanzetten. De twee EP’s, die in 2014 uitkwamen brachten net als het redelijk rampzalige Indie Cindy album zelfs de grootste fans aan het wankelen. Het is dan ook een understatement om te zeggen dat de verwachtingen voor een nieuw album niet hoog gespannen waren. Misschien vallen de songs, die de release van het Head Carrier album voorbereiden juist daarom wel in zulke goede aarde. Laten we wel wezen Um Chagga Laga is geen Gigantic en Tenement Song is geen Monkey’s Gone To Heaven , maar beide songs hebben pit, zijn met duidelijk plezier gemaakt en laten horen hoe invloedrijk Black en de zijnen wel niet waren en nog steeds zijn, vraag maar aan Bombay. Kortom niet verwacht toch gekomen, welkom terug Pixies.

Cherry Glazerr presenteert zich als band, maar is feitelijk een verkapt soloproject van Clementine Creevy, een nu 19 jarige singer-songrocker uit L.A. Clementine startte de eerste incarnatie van Cherry Glazerr in 2012 toen ze nog op de middelbare school zat. Het was het befaamde Burger Records (Temples/Mozes & The Firstborn/Sunflower Bean) dat als wel iets zag in de piepjonge band. Dat was in 2013. Het waren interessante en leerzame jaren voor Clementine, die niet gespeend is van ambitie. Toen ze de kans kreeg om te switchen naar Secretly Canadian (Antony & The Johnsons/Whitney /War On Drugs) hoefde ze niet lang na te denken, want groter budget en betere promotie. Dat budget ging deels op aan een ervaren producer, Joe Chicarelli, die in het verleden prima resultaten behaalde met  o.a. The Strokes, White Stripes en Cage The Elephant. En dat is te horen. Het feministische Told You I’d Be With The Guys heeft de zelfde drive en urgentie als ouder werk, maar klinkt als de spreekwoordelijke klok. Album nadert zijn voltooiing, Europese tour is vooralsnog beperkt tot twee showcases, een in Parijs en een in Londen.

Toen we een jaar geleden de single Flame oppikten, waagden we ons aan de voorspelling dat Sundara Karma best wel eens een band van belang zou kunnen worden. Een handvol singles later kunnen we vaststellen dat de Britten het stadium van veelbelovend zijn gepasseerd. She Said is een vrij perfecte popsong, vol power, flair en esprit. Ons vertrouwen in Sundara Karma was gebaseerd op sterk werk als Loveblood en ex IJsbreker A Young Understanding, maar ook op de uitstraling van de flamboyante zanger van de band, de hoogblonde Oscar Lulu, die niet alleen vanwege zijn androgyne uiterlijk doet denken aan Bowie en Marc Bolan van T-Rex. een eerste album van Sundara Karma moet nog verschijnen, maar de band is nu al flink op weg nar de uiteindelijke bestemming, de top.

Afgezien van Glasgow FM of hoe de lokale zender aldaar ook heten mag, zijn wij waarschijnlijk het enige radiostation dat LUV van Catholic Action heeft gedraaid. De cijfers geven ook niet echt aanleiding om de band te gaan draaien, maar wij horen ‘iets’. Dat ‘iets’ kunnen we benoemen, het zijn de gitaren die zowel de debuutsingle als het nieuwe Breakfast naar een hoger plan tillen. Breakfast is officieel de b-kant van de nieuwe single van Catholic Action. De a-kant is best aardig, een ode aan de Britse paalzangeres Rita Ora, maar haalt het niet bij Breakfast. De song begint vrij neutraal, maar als na anderhalve minuut de achtergrond zang invalt begint het te smeulen, rond de twee minuten worden de gitaren gestart en is het lift off. Een recente BBC live-registratie van Breakfast op Youtube laat zien/horen dat Catholic Action ook buiten de studio behoorlijk op dreef kan geraken. We hebben dan ook een donkerbruin vermoeden dat Catholic Action wel een een behoorlijk goede band zou kunnen blijken en tippen de band derhalve voor een kenningsmakingsoptreden op bijv. London Calling en/of Eurosonic.

Het komt niet vaak voor dat je van een act kan zeggen dat ze hun eerste slechte plaat nog moeten maken. Blaudzun is zo’n artiest, die to nu toe redelijk onfeilbaar is gebleken. Johannes Sigmond wiens eigen naam misschien nog wel mooier is dan zijn nom de plume is een laatbloeier. Hij was ruim 30 toen hij voor zichzelf begon. Je kunt ook zeggen dat hij niet over een nacht ijs wilden gaan. Zijn lange stage als zanger en verlener van hand en spandiensten aan derden heeft hem uitstekend voorbereid voor zijn eigen sprong in het duister of beter voor het voetlicht. Sinds zijn debuut als Blaudzun in 2006 heeft Johannes hitalbums, hitsingles en een vitrinekast vol Awards gescoord. Daarnaast heeft hij zich gevestigd als een van de betere live attracties van de Benelux en dat alles zonder water in zijn artistieke wijn te doen. Between A Kiss And A Sorry Goodbye komt van een album dat in drie delen zal verschijnen, een drieluik. Deel  1 van Jupiter komt op 7 oktober uit. De delen 2 en 3 moeten nog worden opgenomen. ‘A work in progress’ dus, net als de maker.

De debuutsingle van Jerry Hormone Ego Trip is misschien wel het vrolijkste liedje over de dood ooit in het Nederlands gezongen. En het duidelijkste. Op een melodie die het midden houdt tussen een carnavalsschlager en een punksong herinnert zanger Jerry ons fijntjes aan het feit dat we allemaal dood gaan. Iedereen altijd overal. Jerry gebruikt geen eufemismen, biedt troost noch hoop. Toch is Dood Dood Dood geen deprimerend lied. Je zou Jerry’s filosofie kunnen omschrijven als positief fatalisme, zo van het is niet anders, laten we er iets van maken zolang we nog niet dood zijn. Dat laatste zingt hij niet expliciet en zou dus wishful thinking kunnen zijn. Wie is die man die onze kop uit het zand trekt? Jerry Hormone is het alias van Jeroen Albers. Jeroen schrijft en maakt muziek. Hij is auteur van een succesvolle serie jeugdverhalen, redigeert een literair tijdschrift en publiceerde onlangs een verhalenbundel. Ook wie nooit een letter leest, zou van hem gehoord kunnen hebben. Jeroen speelde jarenlang gitaar in de polderpunk legende The Apers, deed dingen met Ella Bandita in Anne Frank Zappa en zingt behalve in zijn Ego Trip ook in The Windowsill.

De tijd vliegt als je lol hebt, luidt het gezegde, maar ook als je leven bestaat uit vallen en opstaan. Vraag maar aan Brian Molko, die dit jaar het 20 jarige bestaan van Placebo viert. Feitelijk is Molko al sinds 1994 bezig met de band, maar men meet blijkbaar vanaf de eerste release en die vond plaats in 1996. 20 jaar Placebo heeft 7 studio albums en een live plaat opgeleverd, plus de nodige compilaties. Daar komt er begin oktober weer een bij, een die alle eerdere ‘best of’s overbodig maakt. A Place For Us To Dream bevat 36  songs, alle singles, een paar album tracks en twee niet eerder verschenen nummers, waaronder Jesus’ Son. Het album zal verschijnen in zo’n beetje alle gangbare formats’s waaronder een gelimiteerde vinyl uitgave waarvan de eerste 500 zijn gesigneerd. Nog even over de single, Jesus’ Son is een voor Molko relatief vrolijk nummer. Saillant detail is dat op het hoesje van de 7” een foto staat van de zoon van Brian. Placebo is in ons land altijd razend populair geweest en gebleven, dat blijkt wel uit het feit dat de band hun 20ste verjaardag in de Ziggo Dome viert en wel op 21 november.