Author: Flip van der Enden

Dawes is een band uit Californië, die naam maakte met een sound die in het verlengde lag van de zogenaamde Laurel Canyon traditie. Laurel Canyon was de plek in L.A. waar rond 1970 kopstukken als Joni Mitchel, Jackson Brown en C.S.N.&Y. rondhingen. Hun mix van folk, country en rock maakte school en Dawes hoorde tot de meest gretige leerlingen. No longer. De nieuwe single van het kwartet is funky, grappig en drijft op synthesizers i.p.v. akoestische, steel of andersoortige gitaren. Fans in verwarring, wij niet. Californische softrockers zijn er genoeg, Amerikaanse bands met zelfspot, lef en inspiratie niet. We’re All Gonna Die (16/9) wordt het vijfde album van Dawes en telt contributies van o.a. Brittany Howard van Alabama Shakes, Jim James van My Morning Jacket en de zangeressen van Lucius.

Angel Olsen hebben we leren kennen als vertolkster van stemmige luistersongs in een folky stijl, die niet essentieel afweek van die van haar mentor en ex werkgever Bonnie Prince Charlie. En toen was daar plotseling Shut Up And Kiss Me, een single van haar aanstaande derde album, My Woman. Shut Up is speels en up-tempo en met zijn retroklank nogal anders dan eerder werk. Met Sister keert Angel weer terug naar de stemmige songs, maar ook dit ruim zeven minuten durende epos refereert aan de sound van girlgroups als The Ronettes en the Shangri-las (en Stevie Nicks) en herbergt een aantal gitaarsolo’s zoals we ze lang niet meer hebben gehoord. Angel produceerde haar nieuwe album samen met Justin Raisen. Miss Olsen is niet de eerste zelfstandige/zelfbewuste vrouw die een beroep doet op Raisen. Sky Riviera, Santigold en Charlie XCX gingen haar voor. De inzet van een ‘popproducer’ zou kunnen duiden op de wens van een commerciële doorbraak. Net als Shut Up lijkt Sister echter gemaakt met de bühne en niet de hitparade in het achterhoofd. Maar het een sluit het ander niet uit natuurlijk. Deze ronde doet Angel Olsen maar één concert in Nederland, op 6 november zal ze te zien zijn in de Tolhuis Tuin a.k.a. Paradiso Noord in Amsterdam.

Tot nu toe zijn we wat terughoudend geweest met het draaien van Jett Rebel. Live was er weinig op hem aan te merken of het moesten de drommen kleine meisjes zijn die steevast vooraan staan, niet echt onze doelgroep. Op plaat wisselde het nogal, de eerste twee EP’s waren best bijzonder, het album viel tegen, het cassette experiment had voor ons niet gehoeven. Wat ons wel altijd heeft kunnen bekoren is de ‘schijt aan de buren houding’. Jett Rebel maakt zijn naam meer dan waar, rebelleert tegen conventies, tradities en volgens sommigen ook het gezonde verstand. Wie anders dan Jett Rebel zou terug gaan naar af, langs de kleinste zalen van Nederland toeren terwijl de Ziggo Dome lonkt, in-stores doen ook buiten de randstad en er mee weg komen om op Lowlands alleen maar nieuwe nummers te spelen? Die nieuwe nummers, te vinden op het Don’t Die On Me Now album zijn heel goed te doen, niet grensverleggend of hemelbestormend, maar wel muzikaal, opwindend en functioneel: file under rock ‘n’ roll. Kortom Jett Rebel is precies het soort artiest waar wij ons altijd hard voor maken en het zou dan ook hypocriet zijn om hem van de zender te weren alleen omdat hij te populair zou zijn. Laten we zuinig zijn op onze nationale ‘rocker’ en hopen dat hij dat ook een beetje is op zichzelf.

Single 3 van Breaking Levees bevestigt ons donkerbruine vermoeden dat we met Breaking Levees een band hebben voor de lange termijn. Het Amsterdamse kwartet maakt ondergelopen polder rock of swamp zoals ze in de V.S zeggen. De band klinkt op zijn best -zoals in geval van Dump- als ze de urgentie van The Clash mixen met de southern boogie van (pre-synth) ZZ Top. Breaking Levees jaagt in dezelfde regionen als DeWolff en Birth Of Joy, maar oogt en klinkt net even iets eigentijdser. Fijn is de dubbele leadzang, imponerend het gitaarspel van Thijs Elzinga. Op naar een album.

Misschien een beetje mosterd na de maaltijd om nu een nummer uit Brazilië op de playlist te zetten, maar het weer vraagt er om en het is al veel te lang geleden dat we een niet Engelstalige track hebben gedraaid. Vai van Barro is een exotische, zonnige indiepopsong met een heerlijk kabbelend tempo. De meerwaarde en de reden dat we de song oppikken is de prima gitaarsound en idem solo aan het eind. Vai is ver verwijderd van de Samba Di Janeiro muziek, die we doorgaans associëren met Brazilië. Barro komt uit Noord Brazilië, uit de stad Recife. De muziektraditie daar is anders dan in het zuiden, meer gebaseerd op gitaar dan op percussie instrumenten. Vandaar. Vai van Barro is een welkome zomergast en een aanrader voor fans van Mano Chao.

Het is een raar paatje dat Go Fuck Yourself van Two Feet, maar ook een intrigerend plaatje. Het tempo ligt laag, de bas gaat diep, de gitaar is bluesy, de zang bijna fluisterend. De titel spreekt voor zich. In twee minuten is het voorbij. Two Feet is één man, de New Yorker Robbie Gong. Tenminste daar gaan we van uit, Robbie Gong is de enige naam die genoemd wordt op de Facebookpagina van Two Feet, als algemeen directeur. Verder is er niet veel te vinden over de act, mede als gevolg van de ongoogle-bare naam. (two feet is 69,9 cm). Go Fuck Yourself staat samen met nog drie eveneens korte en in sfeer vergelijkbare werkjes op de Two Feet debuut EP, die niet zonder humor First Steps is gedoopt.

De leden van de Amsterdamse rebellenclub Canshaker Pi hebben de stoute schoenen aan getrokken en gevraagd of Stephen Markmus misschien wat nummers van ze zou willen produceren. Dat wilde Malkmus wel. Blijkbaar verliepen de opnamen zo soepel dat er niet alleen een album maar ook nog eens een EP uit de sessie zijn gerold. Voor wie niet weet wie Stephen Malkmus is, dat is de voorman van Pavement. Voor wie niet weet wat Pavement is, gewoon een van de beste en belangrijkste bands uit de jaren negentig. Helaas is Pavement niet zo beroemd geworden als tijdgenoten Sonic Youth en Smashing Pumkins, maar geschiedenis geschreven hebben Malkmus & co wel zeker. Ze staan te boek als de eerste slacker band en zijn derhalve Grote Voorbeelden voor Mac Demarco en Courtney Barnett. En voor onze eigen Canshaker Pi dus, dat overigens is gerezen uit de resten van Palio Superspeed Donkey. The Naked Flower Of The Wiz 1 komt van de EP For Ed en staat dus niet op het album dat binnenkort zal verschijnen. Tot slot, met zijn anderhalve minuut is de track wel erg kort. Voordeel is wel dat je hem zo goed als helemaal kunt spelen in de DWDD.