Author: Flip van der Enden

Lemon Twigs zijn Brian en Michael D’Addario uit Long Island, twee broers met een missie: te klinken als een klassieke powerpopband. De te overtreffen voorbeelden zijn Raspberries, Big Star en Badfinger, bands die begin jaren zeventig probeerden het gat te vullen dat The Beatles hadden achtergelaten na hun implosie. Bij het recreëren van hun authentieke seventies sound kregen de D’Addario broertjes hulp van Jonathan Rado van Foxygen. Wie genoemde powerpopbands (nog) niet kent weet waarschijnlijk nu wel in welke hoek men het zoeken moet. These Words is een muzikale meertrapsraket met pianosolo’s meerstemmige koortjes, symfonische breaks en een stijlvolle finale. Het vuurwerk moet je er zelf bij denken. De B-kant van These Days, As Long As We’re Together doet overigens nauwelijks onder voor de A-kant. Niet alleen klinkt Lemon Twigs alsof ze de sleutel van de De Lorean hebben gevonden, zo zien ze er ook uit. De band is onderdak bij het prestigieuze 4AD label, dat net als wij vast hoopt dat Lemon Twins een langer leven beschoren zal zijn dan de band van hun producer Foxygen.

Vorige maand kwam er na 3 jaar stilte eindelijk weer eens geluid uit het Veils kamp. Axolotl heet de track die de komst van het vijfde album van de band van Finn Andrews moet aankondigen. Alhoewel best een boeiend nummer is Axolotl uitermate ongeschikt voor de radio, te duister, te experimenteel. Low Lays The Devil is heel andere koek, een bezielde, gitaar-zwangere gospelrocksong met een funky elektrische piano en massa refrein. In Nederland is The Veils een vrij bekende band, goed voor volle zalen. Elders hebben Andrews en de zijnen nog een lange weg te gaan. Het is onvoorspelbaar of het nieuwe, 5e Veils album de vlam in de pan zal laten slaan. Als zoon van een medium succesvol artiest, Barrry Andrews (mede-oprichter van XTC en later sidekick van o.a. Bowie en Iggy) lijkt hij wars van de muziekindustrie en vastbesloten zijn eigen gang te gaan net als zijn muzikale voorbeelden Nick Cave en David Bowie. Op 26 augustus komt het Total Depravity album uit. Twee maanden later begint de tour, die The Veils op 24 november in de Melkweg zal doen belanden.

The Pixies is een van de belangrijkste bands uit de popgeschiedenis. De band van Frank Black introduceerde de hard-zacht afwisseling binnen een song, waar bands als Nirvana en Smashing Pumpkins hun hele sound op bouwden. The Pixies zijn ook nog op een andere manier een voorbeeld geweest, dat veel navolging heeft gekregen. De band is na een stilte van 10 jaar weer bij elkaar gekomen en heeft toen eindelijk de vruchten kunnen plukken van hun pionierswerk. In Europa en zeker in ons land waren de Pixies van meet af aan al vrij heilig. In de V.S. is er een decennium over heen gegaan voordat het besef begon in te zinken dat Frank, Kim, David en Joey muziekgeschiedenis hebben geschreven. De comeback tour was dan ook een gigantisch succes. Boze tongen beweerden dat Frank Black zijn band alleen maar weer bij elkaar had geroepen omdat hij zijn kinderen wilde laten studeren. Voor het geld dus. Het gedoe met Kim Deal wel of niet in de band was koren op de molen van de cynici. Maar wie de Pixies op het podium bezig zag, wist dat er nog genoeg over was van de oude magie om verder niet te zeuren. Dat laatste wil nog wel eens een probleem zijn bij bands die net als The Pixies na een breuk de draad weer oppikken (looking at you Stone Roses ;). Het maken van nieuwe opnamen ging de band minder goed af. Er verschenen een aantal EP’s, die uiteindelijk op het album Indie City belandden. Een succes was het niet, artistiek noch commercieel. Het is dan ook met enig lood in de oren dat we Um Chagga Lagga opzetten. De vrees voor teleurstelling blijkt gelukkig ongegrond. Wat compositie betreft is de nieuwe Pixies single geen match voor Where Is My Mind of Debaser, maar qua energie valt er helemaal niks te klagen. Um Chagga Lagga racet met succes naar de eindstreep en zorgt voor extra pret met de (Bombay achtige) call en response vocalen van mr Black en de nieuwe Kim Deal, bassiste Paz Lenchantin. Een album, Head Carrier volgt later dit jaar.

Jeangu Macrooy is een singer-songwriter van het type Maarten Luther. Hij staat er, want hij kan niet anders. Net als verre voorganger John Lennon werd hij er door zijn naasten op geattendeerd dat zo’n gitaar allemaal leuk en aardig is, maar dat je er moeilijk brood mee op de plank krijgt. En net als Lennon dacht hij ‘dat zullen we wel eens zien!’ Jeangu pakte zijn gitaar verhuisde van Suriname naar Twente om zich daar te verder te verdiepen in de theoretische en praktische aspecten van het muzikantenvak. Niet lang daarna kwam hij producer en platenbaas Pieter Perquin tegen, die hem hielp met zijn eerste EP. De Brave Enough EP verscheen een half jaartje geleden en is een van de meest geslaagde debuten van 2016. Wat Macrooy redelijk uniek maakt is het spectrum van zijn onderwerpen, uiteraard zingt hij over liefde, maar ook over angst en respect. Ook al kan je Jeangu Macrooy zien als traditionele singer-songwriter, zijn arrangementen zijn vrij onorthodox en de zes songs op zijn EP zijn uiterst gevarieerd. Jeangu Macrooy tourt dit najaar door Nederland als deelnemer van de Popronde. De goede verstaander weet genoeg.

De eerste paar keer klinkt Car van Porches als een oude diesel, die maar moeilijk op gang lijkt te komen. Pas na een paar proefrondjes blijkt de Car van Porches een hybride bolide met de wegligging van een four-wheel drive en de pit van een Porsche. Porches is een band met één vast lid, Aaron Maine uit New York en een erelid, zijn vriendin Greta Kline, die zelf muziek maakt als Frankie Cosmos. Maine, die ook muziek heeft uitgebracht onder de namen Ronald Paris en Ronnie Mysterie is nu zo’n zes jaar muzikaal actief met stijgend succes mogen we wel zeggen. Zeker na tussenkomst van het succesvolle Domino Recordings (o.a. Arctic Monkeys/The Kills) zit Maine’s loopbaan in een stroomversnelling. Zijn ( 2e) album Pool heeft met Be Apart en Underwater al twee van de beste tracks van popjaar 2016 opgeleverd en Car lijkt een zelfde lot beschoren. Car is een afwijkend nummer voor Porches. Meestal zijn het keyboards en computers die de sound bepalen. In Car zijn het de gitaren die regeren, een verandering van spijs die doet smullen. Op 29 oktober zal Porches te zien zijn in Paradiso onder de vlag van London Calling.

Bon Iver heeft de midas touch, of zoals wij zeggen gouden handjes. Alles wat Justin Vernon en zijn bandgenoten aanraken wordt een succes. Het meest recente succesnummer waaraan Bon Iver hun medewerking verleenden is de nieuwe single van Francis & The Lights. Terwijl Bon Iver internationale faam geniet is Francis voor velen nog een onbekende grootheid, met de nadruk op onbekend. Francis is Francis Farewell Stalite -niet zijn echte naam vermoeden wij- een alternatieve rocker uit New York, die in de loop van zijn nu vier albums omspannende carrière steeds meer de r&b kant is opgeschoven, niet uit opportunisme maar uit liefde voor de beat. Francis heeft een stem die doet denken aan die van Peter Gabriel, ook zijn verzorgde producties met een late 80’s saus doen denken aan de Real World sound van Gabriel. Voor sommigen zal het een minpunt zijn dat de autotune niet is gespaard. Aan de ander kant geeft die manipulatie Vernon’s stem net die diep melancholieke ondertoon, die van Friends een potentiële evergreen maakt . Over een half jaar is Francis misschien nog steeds geen grootheid, maar onbekend zal hij ook zeker niet meer zijn.

Emo is de term voor een punkvariant, waarin de zanger durft te zingen over zijn diepste gevoelens. De term zou veel beter op zijn plaats zijn om de muziek te omschrijven van Agnes Obel en veel haar haar regiogenoten. Op de een of andere manier hebben songs uit Scandinavië bijna allemaal een melancholieke ondertoon. Zelfs de hits van Abba zijn zelden helemaal onbezorgd. De gebruikelijke verklaring voor de collectieve weemoed van de nazaten van de Vikingen is de korte of non-existente zomer in de Noordelijke regionen. Een Deense zangeres als Agnes Obel zou minder last moeten hebben van zwaarmoedigheid. Het Deense klimaat is niet heel anders dan het onze, maar juist zij is de Koningin der Weemoed. Het is echter niet zo dat je sterk behoefte krijgt om een hulplijn te bellen bij het beluisteren van haar muziek. Integendeel, het effect is juist troostend, lauwerend. De wereld is een ondermaans tranendal, maar samen slaan we ons er wel doorheen. Zoiets is de uitwerking van de muziek van miss Obel. Ook van haar nieuwst release, het de single Familiar. Agnes is een relatieve laatbloeier, ze was al bijna 30 toen ze debuteerde en veel haast lijkt ze ook niet te hebben. Familiar is het voorafje van album nummer 3 dat nog geen titel of releasedatum heeft. Waarschijnlijk zal het album in de herfst uitkomen, een jaargetij dat prima bij past de muziek. Begin november komt ze weer spelen in de Paradiso. Mocht je daar bij willen zijn, bestel dat nu alvast je kaarten, want wij zijn lang niet de enigen die zich wel voelen bij de typisch Scandinavische klanken van Agnes Obel.

Parquet Courts kan weinig kwaad doen in ons land. Op Pinkpop waren ze een van de weinige lichtpuntjes op Down The Rabbit Hole waren ze een van de hoogtepunten. Human Performance is het derde album van de band uit New York in 3 jaar en laat een band horen die nog volop in de groei zit. Parquet Courts werkt in de gepatenteerde New Yorkse rock ‘n roll traditie, die welig tiert in de Big Apple sinds Lou Reed en John Cale de koppen bij elkaar staken en The Velvet Underground in het leven riepen. Human Performance is een bewust achteloos stukje muziek, ruisend als het nachtelijk verkeer op de Brooklyn Bridge en even tijdig en tijdloos als de graffiti op de metrowagons. Punk wordt 40 volgend jaar, maar is, zoals Parquet Courts laat horen met Human Performance nog springlevend.