Author: Flip van der Enden

Nederland heeft altijd al iets gehad met countryrock. Naar verhouding was een band als Flying Burrito Brothers bij ons beroemder dan waar dan ook. The Byrds waren hier heilig en Nederland was het eerste land waar The Eagles doorbraken. De liefde voor linkse country blijkt nog niet vergaan, gezien de open armen waarmee Whitney ontvangen wordt. Whitney is gerezen uit de as van Smith-Westerns en kreeg versterking van een muzikant uit de gelederen van Unknown Mortal Orchestra. Het meest opvallende aan het geluid van Whitney is de falsetstem van Julien Erlich, zijn timbre, maar ook het genre maakt Whitney interessant voor fans van Bon Iver terwijl de samenzang fans van Fleet Foxes zal bekoren. Het succes van Whitney in het land achter de duinen is niet beperkt tot airplay en plaatverkoop. Komende tijd is Whitney in het land voor maar liefst vijf optredens, de 21ste staan ze in Vera, Groningen, de 22 in OT301 in Amsterdam, vrijdag 24/6 wordt Down The Rabit Hole aangedaan. Dan komt de band in augustus  terug voor Lowlands en in september voor Into The Great Wide Open. Een kortingskaart voor fans zou geen overbodige luxe zijn.

Begin april kwam er witte rook uit het Two Door Cinema kamp, ‘Album 3. Finished’. Laat maar horen dachten we toen, maar zo eenvoudig gaat dat niet. Eerst moesten er plannen worden gesmeed, marketingstrategieën bedacht en een eerste single gekozen. Dat is dus Are We Ready (Wreck) geworden. Wij kunnen deze vraag met een volmondig ja beantwoorden. De eerste nieuwe opname van de Ierse band in vier jaar is zeer geslaagd, een sterke song vol opwindende wendingen, toegankelijk en vernuftig tegelijk, commercieel, maar alles behalve plat, gelaagd als een Muse song, maar dan zonder de bombast. In de 3 minuut 50 die het nummer duurt gebeurt er meer dan op menig langspeler. Are We Ready (Wreck) heeft onze verwachting dat album numero drie van Two Door Cinema wel eens een hun meesterwerk zou kunnen zijn, verhoogd met de factor tien. Het gaat nog wel even duren voordat Gameshow, zo heet het album onder ons is. 14 oktober is de release-datum, maar reken er op dat er voor die tijd nog wel meer songs zullen verschijnen. En wie weet speelt de band dit weekend al een aantal nieuwe nummers op Best Kept Secret.

Een van de beroemdste songs uit de blueshistorie is When The Levee Breaks. Memphis Minnie en haar echtgenoot Kansas Joe McCoy schreven het nummer en namen het op in 1929. Aanleiding was een dijkbreuk in 1927 die grote delen van het stroomgebied van de Mississippi onder water zette. In 1970 nam Led Zeppelin een versie op, die een jaar later op album IV zou belanden. Afgaande op de naam en de rootsy sound van de nieuwe single van het Amsterdamse Breaking Levees zijn de heren bekend met dit deel van de pophistorie. Wat Doctor’s Dream ook duidelijk maakt is dat de band niet heel erg veel respect heeft voor hun illustere voorgangers. En dat juichen we van harte toe. We noemen geen namen, maar ons land kent heel veel bands die te veel eerbied hebben voor hun voorbeelden om hun eigen stempel op de muziek te drukken. En dat is toch uiteindelijk waar het omgaat, een eigen smoel. Wat Breaking Levees bij elkaar heeft ‘gesprokkeld’ uit een kleine 100 jaar Amerikaanse muziektraditie is bravoure, dynamiek en iets dat doorgaans alleen in het holst van de nacht verkrijgbaar is op afgelegen kruispunten is in ruil voor een ongerepte ziel. We verwachten dan ook nog veel van de jongen honden te horen.

Niet gehinderd door commercie, modegrillen of ijdelheid is Apneu bezig zich een plaats te verwerven in ons immer uitdijende muzikale landschap. Je kunt het Amsterdamse kwartet zien als de anti Kensington. Niet dat ze nooit in de HMH willen staan of op Pinkpop, waarschijnlijk wel. Maar dan als gevolg van gedane zaken en niet als ambitie. Apneu is, als we de cryptische bio op Facebook goed begrijpen op zoek naar de bron van de eeuwige jeugd en hoopt die te vinden in de muziek. De beoefende stijl is losse pols gitaar rock naar Amerikaans voorbeeld, te strak voor slacker, te laconiek voor punk. De songs gaan over liefde, specifiek onbereikbare of onbeantwoorde liefde. Enig gevoel voor romantiek kan de heren niet worden ontzegt. De begeerde dames hebben namen als Caroline, Emily, Jennifer en Siobhan, die single is, herstel dat op single uit is.

You And I van Margaret Glaspy hebben we al een tijdje in het vizier. Tot nu toe was er weinig animo voor het eigenwijze damesplaatje. Tot er vorige week een begeleidend filmpje verscheen en nu zit Margaret duidelijk in de lift. De maakster van You And I komt uit California. Ze speelt fiddle, maar is geen country of folk artiest. Ze speelt trombone maar voor jazz ben je bij haar aan het verkeerde adres. Ze noemt Joni Mitchel en Elliot Smith als lichtende voorbeelden, maar horen doe je dat niet echt. Kortom Margaret laat zich moeilijk in een hokje duwen. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat we geen poging ondernemen om haar te plaatsen. Margaret Glaspy maakt licht rockende luisterliedjes waarbij ze zich zelf begeleid op de elektrische gitaar. Componeren en produceren doet ze ook zelf, uiteraard. You and I is haar debuut voor het ATO label (King Gizzard/Alabama Shakes). In 2014 bracht ze in eigen beheer een EP uit, maar die is niet representatief voor wat ze nu doet en is. Album volgt in september.

Verandering van spijs doet smullen. Angel Olsen kennen we als serieuze chanteuse met als specialisme folkie luisterliedjes veelal met een unhappy end. Luchtig vermaak staat nog steeds niet hoog in Angel’s vaandel, maar dat folkie lijkt tot de verleden tijd te horen. Lijkt want op basis van slechts één song mogen we geen verstrekkende conclusies trekken. Maar toch. Intern heeft de sensualiteit van Lana Del Rey en de eeuwige droefheid van Lykke Li, maar is toch direct herkenbaar als een song van de maakster van High Five en Unfuckworld. Mocht er sprake zijn van een Angel Olsen 2.0 dan heeft dat net zozeer te maken met de opgeschroefde productiewaarden als met een verandering van stijl. Waar vorig werk bewust klein en intiem werd gehouden, klinkt Intern groots en meeslepend. Toch is er van instrumentale overdaad geen sprake. Het arrangement bestaat uit violen uit een kastje, een bescheiden koor en een afsluitende synth-solo. Zo wordt met minimale middelen een maximaal effect bereikt. Angel’s nieuwe album gaat My Woman heten en komt pas na de zomer uit. Op 6 november zal ze te zien zijn in de Tolhuistuin.

Atmosphere, a.k.a. Sean Daley en Ant a.k.a. Anthony Davis maakt zoveel platen dat je geneigd bent ze voor lief te nemen. Dat is onverstandig, want zo mis je pareltjes als Windows, alweer het vierde nieuwe nummer dat het duo dit jaar heeft uitgebracht. Windows, met een gastrol voor collega rapper Prof wordt gedreven door een Balkan-achtige beat en heeft een refrein dat refereert aan Thrift Shop van Maclemore. Alhoewel er best een onvertogen woord valt in Windows, is Atmosphere alles behalve de zoveelste hard-core hip hop crew, die rept over de geneugten van seks, drugs en limousines. Sean Daley a.k.a. Slug rapt over het dagelijks leven van de mensen in zijn stad, zoals geobserveerd door het raam van zijn auto. 17 jaar al doet Atmosphere pogingen om orde te scheppen in de chaos, gelukkig hebben ze in de loop der jaren een groot gehoor weten op te bouwen. Alleen hier in Europa wordt hun positieve boodschap nog wel eens overschaduwd door pornorappers en autotune junkies. Daar staat tegenover dat hun roem van korte duur is, terwijl Atmosphere al 17 jaar met succes aan de weg timmert.

We hopen dat we op niemand’s tenen trappen als we zeggen dat we The Kills een wat onevenwichtige band vinden. Slecht zijn hun songs zelden, maar allemaal even goed zijn ze nou ook weer niet. De eerste single van het nieuwe Ash & Ice album, Doing It To Death vonden we IJsbreker waardig. De twee daarop volgende tracks (Heart Of A Dog/ Siberian Nights) not so much. Het zou ons niet hebben verbaasd als we The Kills hadden moeten bijzetten in de rij bands, die na zes albums wel zo’n beetje zijn uitgeblust. Toch maar het hele album geluisterd, en gelukkig maar. Op Ash & Ice staat namelijk (minstens) één song die o.i. tot het aller beste hoort wat Alison en Jamie tot nu toe hebben gepresteerd. Hard Habit To Break is een onderhuidse neo-rockabilly song met jungle drums en het soort stereo-effecten, dat rond 1970 (helaas) uit de mode is geraakt. Kortom de bilaterale samenwerking van de Amerikaans beauty en het Britse beast werpt nog steeds zijn vruchten af. Goed nieuws dus dat The Kills in augustus de boel op Lowlands komt opjutten.