Author: Flip van der Enden

Wat doe je als je een van je betere nummers als een van je eerste singles uitbrengt en het nummer flopt? In principe niks. Tenzij latere songs wel aanslaan, dan brengt je desbetreffend nummer gewoon opnieuw uit, weliswaar geremasterd en een beetje geremixed, maar wel de zelfde opname. Dat heeft Sundera Karma dus gedaan. Loveblood verscheen begin vorig jaar als tweede single van de band uit Reading. En deed vrijwel niks. Niet lang daarna kwam Flame en dat bleek een schot in de roos, de doorbraaktrack. Alle latere singles vonden hun weg naar de fans en de Britse charts en bezorgden Sundera Karma de status van aanstormend talent. De band is inmiddels ondergebracht bij een multinational en werkt aan een eerste album. De tijden zijn dus veranderd. Toen Loveblood anderhalf geleden verscheen, was het een release van een van de vele aspirant rockbandjes. Nu is het de nieuwe single van een band, die volgens fans en ingewijden wel eens hoge ogen zou kunnen gaan gooien in de nabije toekomst. Het kan verkeren.

Turnover is een in de VS vrij hete band met de potentie om ook Europa aan de virtuele voeten te krijgen. Humming komt van het tweede album van Turnover, dat al vorig jaar verscheen, maar pas nu zijn weg naar de liefhebbers heeft gevonden. Dat de band uit Virginia Beach niet meteen op de radar is verschenen komt omdat hun stijl en sound even tijd nog hebben om in te zinken. Had hun debuutalbum nog een punky afdronk, plaat twee is een stuk ingetogener om niet te zeggen introvert. Real Estate en ook wel War On Drugs zijn namen die te binnenschieten. Humming dekt de lading van het Peripheral Vision album vrij aardig. Het is een hypnotiserende gitaartrack, die groeit en bloeit bij herhaalde blootstelling. Turnover begon in 2009, maar het zou nog vier jaar duren voordat hun debuutalbum uit was. Dat album 1 en 2 nogal van elkaar verschillen komt door een wisseling van gitaristen. Nieuwkomer Eric Soucy bleek niet alleen een uitstekende snarentrekker, maar ook een getalenteerd componist. Het gevolg is dat Turnover nu is toegelaten tot de subtop met zicht op verdere promotie.

PS. In de clip zie je de legendarische Britse singer-songwriter Michael Chapman (75).

Twee jaar heeft Cosmo Sheldrake’s The Moss Song liggen sudderen, nu is blijkbaar de tijd rijp want de song is aan het boomen. Het debuut van de 25 jarige multi-instrumentalist uit Londen is en blijft een raar plaatje, een vrolijk deuntje nogal nasaal gezongen en gearrangeerd met banjo’s, piccolo’s en iets dat verdacht veel op een neusfluit lijkt. Zelden heeft Noord Europa zo’n zonnig plaatje voortgebracht. Als The Moss en alle latere releases iets duidelijk maakt, is dat Cosmo geen doorsnee artiest is. Platen maken is maar één van zijn activiteiten. Zijn kachel gloeit voornamelijk van zijn werk als componist van muziek voor film en toneel. Ook organiseert hij muzikale middagen voor kids in ziekenhuizen. Dat laatste biedt wel een clou. De muziek van Cosmo Sheldrake heeft iets kinderlijks/ontwapenends. Zijn muziek heeft een soort naïviteit die doet denken aan de schilderijen van Henri Rousseau. Dat The Moss Song opnieuw is uitgegeven komt door ‘popular demand’, maar ook omdat er eindelijk een heel album van Cosmo Sheldrake aan zit te komen. Hopelijk komt hij hier ook spelen, een kindvriendelijk festival als Into The Great Wide Open zou geknipt voor hem zijn. En voor ons.

Deze single van Fil Bo Riva hebben we zelf geïmporteerd uit Duitsland. Nou ja, we ontdekten het nummer op het net, keken of hij officieel ergens uit was en toen dat niet het geval bleek te zijn, hebben we er een mailtje tegen aan gegooid. Als je Like Eye Did hoort moet je waarschijnlijk aan Hozier denken, want Fil Bo Riva heeft een vergelijkbaar donker timbre. Like Eye Did is echter geen poging om een graantje mee te pikken van het succes van de Ierse bard, maar een aparte en intense folksong van een intense en aparte zanger, die uit Berlijn komt. Of uit Dublin of uit Rome, dat zijn de drie steden die in zijn Facebook profiel worden genoemd. Verder is er nog bar weinig te vinden over Fil Bo Riva. Er staat een demo versie van Like Eye Did op Soundcloud, die best wel anders is en op Youtube vind je een begin dit jaar opgenomen live versie van de song, die zo overtuigend is dat we een mail naar ‘s mans manager hebben gestuurd met het vriendelijke verzoek voor een mp3’tje. Een verzoek dat dus meteen werd gehonoreerd.

Steve Gunn is een zanger-gitarist uit Brooklyn, NY. In 2007 bracht hij zijn 1ste album uit, binnenkort verschijnt zijn 13e. Ondanks die imposante productie kunnen we niet zeggen dat het succes Steve toelacht. Waardering is er wel, vooral van collega’s en vrienden als Kurt Vile met wie Steve ooit in The Violators zat en vorig jaar nog een album mee opnam. Het zou zo maar kunnen dat Gunn met zijn Ancient Jules de wind eindelijk eens een keer mee krijgt. Het nummer is een traktatie voor iedereen die goed gaat op de semi-achteloze gitaar-indie van voornoemde Vile en andere anti-flash rockers als Ty Segall en Mac DeMarco. Op plaat varieert Gunn van man met akoestische gitaar via duet partner tot aanvoerder van een flink orkest. Live treedt hij tegenwoordig op met een band waarin naast de naamgever nog twee gitaristen plaats hebben. Zij zijn prominent aanwezig op Ancient Jukes, dat lijkt te breken met de ban op gitaarsolo’s in de indie rockwereld, die al veel te lang heeft geduurd. Waarschijnlijk lees je dit te laat, maar vanavond (20/5) staan Gunn en band in Paradiso Noord.

Single 3 van album 3 van Jake Bugg klinkt weer flink anders dan de vorige twee. One on One, het eerste liedje tevens titelnummer dat Jake uitbracht van zijn aanstaande album is een akoestische bluessong. Track twee, Gimme Me The Love was een vrij getrouwe recreatie van de Happy Mondays/Madchester sound van 25 jaar geleden. Single drie heet Love Hope & Misery en is van de drie de meest reguliere popsong. Jake toont zich een lenig zanger en dus een veelzijdig artiest. Enigszins verwarrend is wel dat de nu 22 jarige Jake Edwin Kennedy Bugg per plaatje een ander publiek lijkt te bedienen. Waarschijnlijk heeft Jake gewoon lak aan doelgroepen, marketing en branding. De rocker uit Nottingham doet wat zijn muzikale hart hem ingeeft en verdient alleen daarom al alle lof en waardering. All you need is lef. En dat heeft Jake in ruime mate.

Ook de tweede single van Barns Courtney loopt aardig in de cijfers. Tegen de 50 k plays op Spotify en ruim het dubbele aantal views op Youtube. En dat binnen de spanne van een week. Hands komt dan ook in de buurt van de juiste plaat op het juiste moment. De opvolger van Glitter & Gold is een rock ‘n’ roll stamper met Woohoo refrein dat je elke keer weer meezingt, of je wilt of niet. Op een bepaalde manier doet Hands wel denken aan S.O.B van Nathaniel Rateliffe, maar dan zonder baard en zonder bier. Barns Courtney is een jonge rocker uit London, die onderdak heeft gevonden bij Virgin Records, dat einde deze maand de Hands EP los zal laten. We kunnen er dus gevoeglijk van uit gaan dat we nog lang niet van hem af zijn. Niet dat we dat erg vinden.

Middle Kids zijn kinderen die op de middenschool zitten, het Australisch/Amerikaanse equivalent van onze brugklas. Middle Kids is ook de naam van een jonge en zeer veel belovende band uit Sydney. Best wel een vreemde bandnaam dus, brugklas piepers hebben een beetje het laken en servet probleem, te groot voor het een en te klein voor het ander. Interessant. De debuutsingle van Middle Kids, Edge Of Town is een opvallend volwassen debuut, gitaar indie met vrouwelijke vocalen, denk Wolf Alice of om verder terug te gaan in de tijd The Pretenders. Het nummer begint bescheiden om zich vervolgens langzaam maar o zo zeker naar een onontkoombare climax toe te werken. Behalve dat er drie Middle Kids zijn die luisteren naar de namen Tim, Harry en Hannah, die dus uit Sydney komen weten we niets van de band, maar Edge Of Town heeft ons wel heel erg nieuwsgierig gemaakt.https://soundcloud.com/mirrormusicgroup/edge-of-town

Emily is een naam die je wel vaker tegenkomt in de muziek van folkies via jazz cats tot en met Britse acid heads hebben de lof van Emily bezongen, maar zelden zo vurig als onze Belgische broeders van The Sore Losers, en waar woorden te kort schieten neemt de gitaar het over. Hier heeft iemand zwaar last van luddevedu. Emily is de tweede single van het jongste Sore Losers album, Skydogs dat ons eerder al het opwindende Cherry Cherry bracht. The Sore Losers is geen band van het hemelbestormende soort, verwacht van de heren uit Hasselt ook geen ingewikkelde ritmes, zelden verkende akkoorden of discussie na teksten. Maar als je houdt van gitaarmuziek waarin 60 jaar rock ‘n roll traditie is verwerkt, die geserveerd wordt met bloed, zweet en tranen dan doe je verstandig aan om The Sore Losers te adopteren.