Author: Flip van der Enden

Milk Teeth is een punkband, actief sinds begin 2013 en afkomstig uit het stadje Stroud in het graafschap Gloucestershire. Aantal leden 4, Chris, Oli, Billy en Becky. Van een punkrevival is niet echt sprake momenteel, toch trekt Milk Teeth de nodige aandacht. Dat komt omdat de band een wat ruimere opvatting heeft van punk, een die ruimte laat voor variatie en avontuur. Het is ook meer de Amerikaanse punk van de vroege nineties, die de band lijkt te inspireren dan het pionierswerk van hun landgenoten eind jaren zeventig. Swear Jar (Again) is een sterk staaltje van de eigen stijl van Milk Teeth, spannend, maar relaxed met een muur van melodieuze gitaren en de lekker achteloze zang van Becky, die de boel tot een goed einde brengt.

Thomas Sanders, de zanger van Teleman heeft een stem, je houdt er van of je houdt er niet van. Een middenweg is niet mogelijk. Reken ons tot de eerste categorie, wij waarderen zijn stem zeer bijna net zoveel als de heerlijk springerige en eigenwijze liedjes die spruiten uit zijn pen en die van zijn band. Lang dachten we dat we de enige Teleman fans waren. Een eerdere single, Christine hebben we vrij grijs gedraaid, maar zonder veel bijval. Met Düsseldorf lijkt het wel de goede kant op te gaan. Laten we het hopen, want het gekke groepje uit London verdient een ieders aandacht, in ieder geval van fans van acts als Alt-J en Django Django om maar wat geestverwanten te noemen. Teleman, genoemd naar een Duitse barokcomponist is gerezen uit de as van Pete & The Pirates. Christina was de debuutsingle en openingstrack van het eerste album. Düsseldorf is het openingssalvo van album numero 2, Brilliant Sanity. Teleman maakt typisch Europese muziek, een mix van krautrock, scandi-pop en klassieke Britse beat. Keyboards domineren, maar het is dus de stem van Thomas Sanders die je pakt. Of niet.

Dat er nieuwe muziek van Radio aan zat te komen weten we sinds de band bekend maakte weer op tournee te gaan. Een tour zonder nieuw album komt nou eenmaal zelden voor. Toch verrassen Yorke & co met de rappe release van Burn The Witch. De ene dag gaat de Radiohead site op zwart (wit eigenlijk) de andere dag duikt er een clip op van een nieuw nummer. Het is de band weer gelukt om de release van hun nieuwe album niet onopgemerkt te laten verlopen. Opvallend is dat Burn The Witch min of meer gelijktijdig op Youtube verscheen en wonder boven wonder ook op Spotify! Heeft Thom Yorke zijn bezwaren tegen ‘the last fart of a dying corpse (of the music industry)’ laten varen? Heeft hij het licht gezien en beseft hij dat streamingdiensten toch echt de toekomst zijn? Laten we het hopen. En dan de muziek, hoe klinkt Burn The Witch? Zoals je zou hopen, instant herkenbaar als Radiohead, maar toch anders genoeg om van progressie te kunnen spreken. Het is een song die enerverend en verontrustend tegelijk is vol violen, electronica en gepassioneerde zang van Thom Yorke, die alleen maar lijkt te groeien in zijn rol als woordvoerder van de, zo niet belangrijkste dan toch wel de interessantste band van de laatste 25 jaar.

Yorick van Norden benadert zijn muziek met een welhaast encyclopedische kennis en grenzeloze liefde. Begonnen als 60’s adept zit Yorick tegenwoordig tot over zijn muzikale oren in de sound van de Amerikaanse westkust toen die bedacht en bepaald werd door helden als Neil Young, Jackson Brown en de onderschatte Gene Clark. Dat is de Happy Hunting Ground, waarnaar zijn jongste album is genoemd. Toevallig of niet was juist deze sound bijzonder populair in Nederland in de jaren zeventig, tijdschriften als Aloha en het toen nog jonge Oor publiceerden het ene na het andere artikel over de scene die toen het Buffalo-Byrds-Bomenbos werd genoemd, omdat veel prille bands en beginnende singer-songwriters connecties hadden met Buffalo Springfield en/of The Byrds. Genoeg geschiedenis voor vandaag, daar is Yorick ook beter in dan wij, luister maar naar Hard Road Up.

Het komt niet vaak voor dat Nederlandse acts opduiken op buitenlandse blogs, Dat heeft niet zoveel met de kwaliteit van de ‘Made in Holland’ muziek te maken, maar meer met chauvinisme van de desbetreffende blogger. Waarom zou je je ook druk maken over de Nederlandse indie-scene als je in New York woont? Daarom is het zo bijzonder dat de naam Klangstof zo vaak valt op Amerikaanse en Britse muzieksites.Koen van de Wardt kreeg een voet tussen de deur met Hostage, maar daar is het niet bij gebleven. Ook de nieuwe tracks Island en Amansworld krijgen eervolle vermeldingen. De kans dat Koen ooit nog op het Moss nest terugkeert wordt met de dag kleiner, m.u.v. misschien een reünieconcert over een jaar of tien. Het gaat Klangstof dus behoorlijk voor de wind, laten we hopen dat dat Koen inspireert om zo snel mogelijk met een heel album te komen en daar een uitgebreide tournee aan vast te knopen. Het enige optreden dat nu staat, vindt plaats op 20 mei in Paradiso in de (waarschijnlijk veel) te kleine zaal.

‘Onze’ Jungle By Night op het befaamde Glastonbury festival! Alleen dat al is genoeg reden om Cruise Control aan onze playlist toe te voegen. Gelukkig is het ook een toptrack, dus ook zonder die eervolle uitnodiging zouden we de nieuwe Jungle By Night single toch wel zijn gaan draaien. Cruise Control laat horen dat de band los aan het komen is van de Afrikaanse roots, de blazers zijn zeker nog aanwezig maar spelen toch een minder dominante rol. Dit keer is het de ritme sectie en de orgelman die de instrumentale kar trekken. De sfeer blijft tropisch en het doel dansen, maar autorijden met het raam open of beter nog met het dak naar beneden zou helemaal ideaal zijn. Cruise Control is een voorbode van een nieuw album van de Amsterdamse big band, dat The Traveller gaat heten en nog deze maand zal verschijnen in ieder geval voor Pinkpop, want ook daar zal Jungle By Night te zien zijn.

Net als je denk dat Mumford zijn beste tijd wel gehad heeft, volgt hij het spoor van Paul Simon naar Zuid Afrika en maakt hij een EP, die vorige misstappen grotendeels doen vergeten. Vreemd genoeg is There Will Be Time muzikaal een stap terug met zijn banjo en langzaam opgevoerde dynamiek. Ook de energie is weer als vanouds, maar er is een nieuw elan. Mogelijk komt dat door de aanwezigheid van de Senegalese vocalist Baaba Maal en die van het Brits-Afrikaanse dj collectief The Very Best. Marcus en zijn nieuwe vrienden hebben hun samenwerking vastgelegd in Johannesburg, dat is meteen de titel van de EP geworden. De Johannesburg EP van Mumford & Sons heeft de schijn van een tussendoortje, maar wel een die de band heeft geholpen om weer op het goede spoor ge komen.