Author: Flip van der Enden

Een naam die we al een tijd niet hebben horen vallen en een naam die we tot dusver op een lichte afstand hebben gehouden. DJ Shadow is een held uit het verleden. Zijn claim to fame verscheen 20 jaar geleden, het album Endtroducing. Run The Jewels zijn erfgenamen van Public Enemy, sociaal-politiek bewogen rappers wier muziek voor onze doeleinden vaak net even te hard-core is. Voor zijn eerste nieuwe langspeler in vijf jaar -zijn vijfde in totaal- heeft DJ Shadow a.k.a. Josh Davis EL-P en Killer Mike uitgenodigd voor een feature. Normaal houdt hij het bij samples (Endtroducing staat in het Guiness Book of Records vermeld als het eerste album dat volledig bestaat uit samples), maar voor de boodschap van Nobody Speak leek hem beter om live vocals te gebruiken. Het resultaat is een uitstekende single, die in goede aarde zal vallen bij trip hoppers, hip hoppers en bij ons ordinaire rockers.

Succes werkt vaak corrumperend. Als een act succes krijgt dan wordt het doel maar al te vaak dat succes te prolongeren en liever nog verder uit te breiden. Daarom vallen tweede albums zo vaak tegen of lijken veel bands na twee of drie platen uitontwikkeld. Doel is namelijk niet meer om te verassen en te vernieuwen, maar om te verkopen. Het idee heerst in de muziekindustrie dat mensen altijd meer van het zelfde willen hebben zelfs als dat meer kwalitatief minder is. Gelukkig zijn er voldoende uitzonderingen op deze ongeschreven regel, bands die hun ziel niet aan de duivel verkopen en hun hart volgen. Bombay bijvoorbeeld. De band van Mathias Janmaat bracht in 2012 een eerste album uit dat alles deed wat het moet doen, hits genereren, veel aandacht, optredens en een respectabele verkoop. Doe ons maar een deel twee hoor je hun platenmaatschappij hardop wensen. Maar dan kennen ze Mathias niet. Op album # 2, Show Your Teeth slaat Bombay linksaf, wordt de pop punky in plaats van andersom en de productie ruwer i.p.v. gladder. Maar hoe rockend en ruw Mathias en zijn broeder in het experiment, producer Simon Akkermans de boel ook laten klinken, onder de lagen gruis, galm en echo schitteren ijzersterke melodieën en intelligente teksten. Dat is dus niet veranderd,  Bombay is goed, maar niet gek!

Alles wat je hebt gelezen over Lemonade, het nieuwe album van Beyoncé is waar. Het is een ongelofelijk sterk album van een bewonderenswaardige sterke vrouw, die echt iets te vertellen heeft en dat doet op een niet mis te verstane manier. Een onbetwist hoogtepunt op een album zonder zwakken momenten is de samenwerking van Bey met Jack White. Dame en heer halen het beste in elkaar naar boven en hebben een track gemaakt, die net aan de goede kant blijft van hysterie. De overdonderende drums zijn van John Bonham, gesampled uit When The Levee Breaks van Led Zeppelin, de rest komt uit de kokers van Beyoncé en Jack. De Grote Vraag is of Don’t Hurt Yourself autobiografisch is of niet. Het is te hopen voor Jay Z dat zijn eega zich hier verplaatst in de huid va een ander, want ze is furieus! Bey schreeuwt het uit op een manier vergeleken waarbij Meg Meyers lijkt te fluisteren, terwijl die ook een flink boze keel kan opzetten. Op haar Lemonade album en met name op Don’t Hurt Yourself treedt Beyoncé ver buiten de traditionele r ‘n’ b oevers en herinnert ze de luisteraars er aan dat rock ‘n roll van oorsprong ook een Afro-Amerikaans genre is.

Laat je niet misleiden door de naam. Made Violent is niet zo gewelddadig, wel stevig compact en overtuigend. De band, trio feitelijk komt uit Buffalo New York . On My Own is hun derde release en de meest aanstekelijke to nu toe. Niet dat de band muziek lijkt te maken met het doel om hits te scoren. Genre technisch zit Made Violent tussen powerpop en punk in. Of garagerock, maar dan goed opgenomen. Het is de kwaliteit van de compositie die On My Own hit potent maakt. Het is nog allemaal heel vroeg in de loopbaan van Justin Joe en Rob, maar alles wijst er op dat we nog veel van ze gaan horen, allereerst is er de fantastische nieuwe single en niet op de laatste plaats heeft de band een dikke deal bij een major major label.

De vorige single van Minor Victories, het alles behalve vervelende A Hundred Ropes is plots verdwenen op Youtube. Waarom? Geen idee. Niet dat het ons veel uitmaakt, we blijven de song gewoon draaien, maar wel wat minder vaak. Er is namelijk een nieuwe die nog beter bevalt. Scattered Ashes is de titel van song nummer 3, die Minor Victories op ons afvuurt. Minor Victories is een supergroepje. Het initiatief kwam van Justin Lockey van Editors, die een zangeres zocht voor een soloproject. Zijn manager stelde Rachel Goswell voor van Slowdive, die op haar beurt Stuart Braithwaite introduceerde van Mogwai. De band wordt gecompleteerd door James Lockey, Justin’s broer, die filmer is van beroep. Aanvankelijk werkte men online samen zonder elkaar in de ogen te kijken. De samenwerking ging echter zo voorspoedig dat men met elkaar afsprak in de studio van Mogwai in Glasgow ..and a band was born! Over een eventueel album is niks te vinden, wel gaat de band op tournee en een flink ook. Op 17 juni zal Minor Victories een poging doen de gunst te winnen van het Best Kept Secret publiek.

Black Mountain is een Canadese band die uit invloeden als Velvet Underground, Led Zeppelin en The Melvins een eigen vorm van geestverruimende rock heeft gedistilleerd. In 2004 verscheen album 1, nu ligt album IV vers in de winkel. Florian Saucer Attack is de op single verschenen smaakmaker van dat album. Singles zijn relatief zeldzame releases voor Black Mountain, dat vooralsnog het beste gedijde op festivals als Incubate, waar muziek gemaakt wordt op het snijvlak van duiter en oogverblindend. Met album IV lijkt de band een flinke koerswijziging in te zetten. De gitaren zijn als vanouds stevig en luid, maar de productie klinkt ongewoon helder en de songs zijn soms zo poppy dat ze prima geschikt zijn voor release op single. Alsof er iemand een raam heeft open gezet zodat er zonlicht naar binnen kan. De nieuwe richting legt de band ook geen windeieren, Wucan uit 2008 is nu nog hun populairrste song, maar Florian Saucer Attack is hard bezig aan een opmars en anderen blijven niet ver achter. Op 11 juli zal Black Mountain te zien zijn in Doornroosje

Je we zijn trouw, hondstrouw mag je wel zeggen. Er is geen single van Meg Myers, die we niet hebben gedraaid. Ook de nieuwe zullen we niet links laten liggen, sterker nog we zullen niet rusten voordat Meg wereldberoemd is in de lage landen. Of hier eens een keer komt spelen. Helaas hoort de Nederlandse vertegenwoordiging van Meg’s platenmaatschappij niet wat wij horen, een 21ste eeuwse versie van Alanis M. Dus gaan we door met de strijd. De nieuwe single van Miss Meyers’ debuutalbum Sorry is misschien iets minder indringend dan het titelnummer en het overrompelende Desire. Misschien waren die songs gewoon te heftig voor een breed publiek. Motel volgt een zelfde patroon, rustig beginnen en langzaam toewerken naar de eruptie, maar die blijft dit keer binnen de perken. Dat plus een hartveroverend refrein maakt Motel misschien wel tot de beste introductie tot Meg Myers tot nu toe. En blijkt dat niet zo te zijn, dan wachten we gewoon de volgende single af.

En toen was er weer een nieuwe single van Blossoms. Het wordt wat eentonig. Om de zes weken komt de band uit Manchester met nieuw werk op de proppen. Wij luisteren huiveren en besluiten dat ook dit werkje weer uitstekend in onze kraam past. We volgen Blossoms al sinds februari vorig jaar en zijn nu vijf singles verder. In den beginne schurkte de band van zanger Tom Ogden nog dicht tegen hun Britpop helden aan. Inmiddels is er veel meer sprake van een eigen, zij het nog immer zeer Brits geluid. Blossoms toert zich drie slagen in de rondte deze zomer, vooral langs de internationale festivals. Bij ons zullen ze vooralsnog exclusief te zien zijn op Best Kept Secret.

De Aziatisch-Amerikaanse singer-songrocker Mitski brengt over niet al te lange tijd haar vierde album uit, Puberty 2. De eerste drie kwamen niet veel verder dan een feministische en avant-gardistisch rockpubliek, maar met de nieuwe single Your Best American Girl lijkt Mitski haar actieradius in één klap flink uit te breiden. De song heeft nu al meer plays en views dan ze ze ooit eerder heeft gehaald. American Girl is een onderhuidse rocksong, die door gruizige gitaren naar een climax wordt gedreven. Ondanks het gitaargeweld behoudt Mitski haar cool. Mitski Miyawaki heeft de Japanse nationaliteit, maar groeide op in de Congo, Turkije, China en New York waar ze studeerde. Your Best American Girl gaat over het voldoen aan verwachtingen van ouders en de maatschappij. En daar doet Mitski dus niet aan mee, ‘I’m Not Gonna Be What My Daddy Wants Me To Be”. Als je dit leest is het waarschijnlijk al te laat, maar Mitski is zaterdag 23/4 te zien in de kelder van Paradiso. Pubert 2 verschijnt in juni.