Author: Flip van der Enden

Single nummer drie is scheepsrecht voor Liss. De nieuwe single van de Denen is een sterke indie-song met soul sausje en een melancholieke ondertoon die lijkt voorbehouden aan acts uit Scandinavië. Nordic soul wordt de muziek van Liss wel genoemd, een label waar de band zich niet echt door voelt aangesproken. Het Britse kwaliteitslabel XL (Prodigy/Adele/White Stripes) denkt dat Sorry van Liss uit Aarhus goed genoeg is voor een mondiale release en heeft zich over de band ontfermt. De vier leden van Liss bestaat zijn opgegroeid met een muzikale lepel in de mond. Twee bandleden hebben een vader die muziekleraar is en de anderen oudere broers/zussen met een platencollectie. De invloeden zijn zo divers als Radiohead, Prince, Massive Attack en Beastie Boys. Oorspronkelijk zaten de huidige leden van Liss in verschillende bands, die dezelfde oefenruimte deelden. Ze namen een gezamenlijk een nummer op, een vriend maakte er een clip bij en Liss was geboren. Sorry is dus de derde single van de Denen, een EP zal later dit jaar worden uitgebracht door XL.

We kwamen Olympia tegen op de playlist van Tripje J, onze ‘grote’ broer in Australië en werden meteen verliefd op haar nieuwe single, een track die klinkt als een kruising tussen Blondie en Garbage met als bonus een prima gitaarsolo, die door de dame in kwestie zelf wordt gespeeld. Prima song en uitermate geschikt voor onze doeleinden. Alleen is Smoke Signals hier niet uit. In zo’n geval doet Facebook wonderen, mailtje naar haar en binnen 24 hadden we het nummer binnen. Olympia is het alias van Olivia Bartley, een zangeres-componiste-gitariste uit Melbourne met drie singles op haar naam en een album in het verschiet. Olivia schrijft persoonlijke songs met literair getinte teksten, die ze brengt op een bed van (vintage) synthesizers en elektrische gitaren. Live krijgt de multi-instrumentaliste assistentie van een ritmesectie. Australië is momenteel na de VS en Engeland de belangrijkste bron voor onafhankelijke en kwalitatief hoogstaande popmuziek. Het zoveelste bewijs van die stelling is Olivia Bartley a.k.a. Olympia en haar nieuwe single Smoke Signals.

Wie is Mark Pritchard en hoe kent hij Thom Yorke? Pritchard is een 44 jarige producer/beatmaker/remixer en dj, die in 1991 zijn eerste succes scoorde en sindsdien een enorme staat van dienst heeft opgebouwd in de alternatieve danswereld. Tegenwoordig staat Prichard onder contract bij Warp. Het contact tussen Mark en Thom stamt uit de King Of Limbs tijd, Pritchard heeft van toen een remix gemaakt van Bloom. Voor Yorke is zijn feature op Beautiful People (geen cover) geen grote stap, voor Pritchard is dat het wel. Het nummer is niet bedoeld om op te dansen, maar als uiting van persoonlijk verlies en daardoor ontstane chaos. De toon is echter niet down, maar hoopvol. Bij zo’n soort song kan je Yorke er natuurlijk goed bij hebben. Hij is de meester van hoopvolle melancholiek van optimistisch fatalisme. Het zijn goede tijden voor Radiohead fans. Eerder dit jaar doorbrak de band met Spectre een stilte die veel te lang heeft geduurd. Nu maakt Yorke met Pritchard zeer gewaardeerd zijstapje en binnenkort gaat Radiohead eindelijk weer eens op tournee. En alsof dat allemaal nog niet genoeg is, is waarschijnlijk heel binnenkort Radiohead album # 9 een feit.

Mooi woord, Saskatchewan. Het is de provincie in Canada waar Andy Shauf vandaan komt. Andy is een singer-songwriter die zijn composities prachtig aankleed met bijzondere arrangementen. Ondanks de prominente rol voor violen en blazers zijn Shauf’s songs nooit over geproduceerd, eerder het tegenover gestelde. Shauf maakt net zozeer gebruik van leegte en stilte als van klank en ritme. Binnenkort komt er een vierde album, zijn eerste op Anti-Records, dat een naam heeft op te houden als label van o.a. Wilco, Elliot Smith en Tom Waits om maar wat verwante zielen te noemen. Andy Shauf brak vorig jaar door buiten Canada met zijn album, The Bearer of Bad News en de toer naar aanleiding van die release. Dankzij Anti zullen nu meer mensen worden geattendeerd op leven en werk van alweer een bijzondere Canadees. Mocht je je interesse zijn gewekt, op 23 mei zal Andy Shauf te zien zijn in de Paradiso.

De nieuwste traktatie uit de trommel van de Herman Brood Academie heet Palmsy. De band is nog maar twee singles oud, maar is nu al gesignaleerd door binnen en buitenlandse blogs. Een ander teken van potentie is het feit dat Palmsy de finale heeft bereikt van de Rob Acda Award in Haarlem. Het Amerikaanse blog Obscure Sound beschrijft You’re Too Cool For Me als ‘jangly indie pop and the breezy energy of pop punk”. En zo is het. Wij zouden daar alleen nog de woorden muzikaal en vernuftig aan toe willen voegen. Wat er in het water zit van de HBA weten we niet, maar het werkt wel. Net als schoolgenoten, Echo Movis en Radio Eliza zou Palmsy een opheffingsverbod moeten krijgen dat 10 jaar of 5 albums geldig is. Daarna zien we wel verder.

King Gizzard & The Lizard Wizard lijkt bezig het record van The Beatles te breken. The Fab Four had een gemiddelde van zo’n 30 songs per jaar. Zo productief is het Australische collectief nog niet, maar daar wordt aan gewerkt. Album 1 verscheen in 2012, album 8 is binnenkort een feit. Nonagon Infinity is de titel van de plaat waar Gamma Knife op zal komen te staan. Na een experimentele fase, een album met vrijwel alleen maar songs korter dan 3 minuten en een album waarop alle tracks 10 minuut 10 waren, lijken op het nieuwe album de songlengtes weer afhankelijk van de ontwikkeling van de compositie. Gamma Knife is King Gizzard & The Lizard Wizard op zijn best, een bluesy, riff rijke up tempo compositie voor drie gitaren, twee drummers, een hyperactieve mondharmonica speler en gedubbelde leadzang. De band kennende zal het nieuwe album vrij snel uitkomen en volgt er dit later jaar nog een, misschien wel twee.

Sunflower Bean is een neo new waverig trio uit Brooklyn met aan het roer bassiste-zangeres Julia Cummings. De band debuteerde vorig jaar met een halve langspeler, die nu wordt opgevolgd met een volwaardig album dat Human Ceremony is gedoopt. Mocht je willen weten wat voor vlees er in die kuip zit, hoef je alleen maar naar de single te luisteren. Easier Said dekt de lading volledig met zijn waaierende Cure gitaren en hoge, semi naïeve meidenzang, die herinneringen oproept aan The Sundays (Here’s Where the Story Ends). Sunflower Bean bestaat uit drie jonge muziekfanaten, de boys zijn 20, Julia nog maar 19. Ze vonden elkaar in hun liefde voor gitaarmuziek, een genre dat in het door hip hop en EDM gedomineerde New York niet zo populair is. De smaak van het trio is eclectisch te noemen, Julia is Beach Boys fan en heeft een T-Rex tattoo, drummer Jacob Faber heeft zijn saxofoon ingeruild voor een drumkit, omdat hij meer voldoening putte uit het mee trommelen met Nirvana dan het blazen van toonladders, Bassist Nick Kivlin is van de zware gitaren. Niet ter discussie staat de gedeelde waardering voor bands als Led Zeppelin, Pink Floyd en The Velvet Underground. Ondanks hun prille leeftijd heeft Sunflower Bean alle impressies weten om te vormen tot een  sound, die helemaal van hen is en van niemand anders.

DeWolff boft. De band heeft helemaal geen airplay nodig om volle zalen te trekken, in binnen en buitenland. De volkeren stromen toe puur op basis van de live-reputatie van het trio. Het is maar weinig bands gegeven om min of meer onafhankelijk van de media een eigen gang te kunnen gaan. Toevallig of niet hebben we hier in Nederland een paar van die bands, Birth of Joy en My Baby zijn ook groot gegroeid in het live-circuit. Dat wil niet zeggen dat een band als De Wolff geen airplay verdiend of ambieert. Een song als Love Dimension kunnen we er goed bij hebben hoor. Behalve beesten op de bühne zijn de drie wolven ook puristen en propagandisten. Het purisme uit zich in het analoog opnemen van hun muziek op tape met vintage apparatuur en instrumenten. De propaganda is voor Amerikaanse rootsrock uit de periode 1968 -1975 en dan met name uit de zuidelijke staten van de V.S. Begin met ze over het legendarische Capricorn label en ze laten je pas gaan als je weet hoe de drummer van Cowboy heet of als het bier op is. We kunnen DeWolff dan ook geen groter compliment maken dan door te zeggen dat als Love Dimension op het eerste album van Wet Willie had gestaan het een van de beste nummers van die plaat zou zijn  geweest.

The Last Shadow Puppets komen niet met één maar met twee opvolgers van Bad Habit. De een heet Everything You’ve Come To Expect ( het titelnummer van het nieuwe album) en de ander Aviation. De eerste is een prachtig klinkende kabbelaar, de tweede een bescheiden meesterwerk met de potentie van een evergreen, de tijd zal het uitwijzen. Beide songs gaan vergezeld van een video die tezamen een sfeervol maar vrij vaag verhaal vertellen met acterende rollen voor Alex Turner en Miles Kane.

Net als bij het debuutalbum van The Last Shadow Puppets is het klankspectrum geïnspireerd door de orkestrale pop van de jaren zestig. Het accent van de songs op het aanstaande album lijkt verschoven richting soundtrack, spannende filmmuziek van componisten als John Barry. Aviation zou een productie geweest kunnen zijn van de late great George Martin. Het was echter James Ford die de regie had in de Malibu studio van Rick Rubin waar het nieuwe album is opgenomen. Ford kennen we van zijn productiewerk voor o.a. Arctic Monkeys, Haim en Foals. Het Everything You’ve Come To Expect album (1 april) is deel 2 van een beoogde trilogie. Op de hoes staat een foto van een dansende Tina Turner uit 1969.

o.