Author: Flip van der Enden

Er zijn van die songs, je hoeft er maar een te schrijven en je zit de rest van je leven op rozen. Chris Isaak stelde zijn toekomst veilig met Wicked Game. Hij heeft nog veel meer prachtsongs, maar Wicked Game is cultureel erfgoed geworden en blijft opduiken in films op tv en in coverversies. James Vincent McMorrow nam een jaar of vier geleden een oprechte en zeer indringende versie op tijdens een concert in de St Canice Cathedral in Kilkeny (Ierland). De cover viel goed bij de fans en toevallige passanten. Zo goed dat McMorrow’s Wicked Games begin dit jaar al honderd duizenden views op Youtube had. Dat zijn er nu miljoenen. Wat is er gebeurd? Vorige week verscheen er een trailer van het nieuwe seizoen van Game Of Thrones met Wicked Game door James Vincent McMorrow als ondergrondmuziek. Bingo! Nogal onverwacht heeft James Vincent McMorrow een nieuwe hit te pakken en kan Chris Isaak een nieuwe vleugel aan zijn stulp in L.A. bouwen.

Is het blues? Is het rock? Is het country? Het antwoord op deze vragen luidt ja, Shakey Graves is het allemaal. Americana is de eigentijdse term voor in traditie gedrenkte muziek, zoals beoefend door Shakey Graves uit Austin, Texas. Shakey Graves is min of meer het alias van Alejandro Rose-Garcia, die dan weer solo dan weer met een combo optreedt. Die optredens zijn vaak spectaculair en altijd innemend. Het is dan ook met gepaste trots dat we Skakey Graves mogen begroeten op 30 april. De band staat namelijk op ons feest in Paradiso die avond. De 28 jarige Rose-Garcia heeft sinds 2011 een miljoenenpubliek weten op te bouwen, niet alleen thuis in Texas, waar hij door de burgemeester van Austin geëerd werd met een jaarlijkse Shakey Graves dag, maar tot in onze contreien toe. Shakey Graves heeft drie albums uit, waarvan de laatste, And The War Came de beste en succesvolste is. Van dat album hebben wij Dearly Departed (een duet met Esmé Patterson) opgepikt zodat je een indruk krijgt van wat voor moois je te wachten staat op Pinguins in Paradiso III.

Ceasar is niet meer, lang leve Roald van Oosten! Roald verbrak eind vorig jaar een stilte die wat ons betreft veel te lang geduurd heeft. Het is niet zo dat hij helemaal niks heeft gedaan tussen de laatste Ceasar (2006) en nu. Roald heeft muziek gemaakt voor theater, film en reclame, maar dat was in opdracht van derden. Zichzelf de taak opleggen om zijn loopbaan als populair musicus te vervolgen heeft hij dus lang niet gedaan. Maar op het moment dat je dit leest kan je online gaan om zijn debuutalbum als solist te streamen en/of te downloaden of naar de winkel snellen om het vinyl te kopen. Het Oh Dark Hundred album bevat een schat aan sfeervolle songs, die niet zozeer lijken op, maar wel regelmatig doen denken aan Radiohead. Snug is een sterke single met een heldere melodie door de auteur gezongen met zijn karakteristieke hese maar hoge stem in een arrangement van zachte gitaren, bescheiden keyboards met als kers op de taart een spooky theremin.

Supergroep nummer zoveel. We zijn de tel kwijt. Net als in de jaren zeventig zien steeds meer bandleden hun kans schoon om buitenbandse activiteiten te ontwikkelen, veelal samen met collega’s. Innerspace Orchestra is de naam van een nieuwe samenwerkingsverbond tussen Tom Furse van The Horrors, Cathy Lucas van Fanfarlo en Rose Elinor Dougall uit het Mark Ronson kamp.

De eerste single van het trio (met sitar solo!) is een cover van een song uit 1969 van prog-rock band Manfred Mann Chapter 3. Hippie shit dus, maar met zijn dansbare beat en batterijen synthesizers alles behalve retro. Of het bij dit ene liedje blijft of dat er meer van Innerspace Orchestra in het verschiet ligt is vooralsnog onduidelijk. Laten we het hopen en moed putten uit het feit dat het supertrio spreekt over debuutsingle, dat suggereert dat er meer volgt.

Single nummer drie van PAUW neemt je weer mee terug naar de tijd dat LSD legaal was, liefde vrij en kappers werkeloos. High Tide staat net als Shambhala en Visons op Macrocosm Microcosm, het overtuigende voor een Edison genomineerde debuutalbum van de Twentse retro-rockers. Net als die singles is High Tide een eigentijdse variant op de raga-rock zoals geïntroduceerd door Beatle George rond 1966. Denk echter niet dat PAUW een muzikale tijdmachine is of een soort The Analogues met eigen nummers. In sfeer, in sound en in energie hoor je een band uit de 21ste eeuw, die geïnspireerd door in het verleden behaalde resultaten druk bezig een eigen toekomst uit te stippelen. Naast een aantal clubshows zal PAUW (met een nieuwe bassist en toetsenist) te zien zijn op diverse festivals waaronder Down The Rabbit Hole.

Het eerste wat je denkt als je Gimme Love hoort -de nieuwe single van Jake Bugg- is, zo die wil ook een hit. Maar de jonge Britse rocker heeft over succes helemaal niks te klagen, dus dat is niet de reden dat Gimme The Love op het eerste gehoor klinkt als een beetje te veel van het goede, of eigenlijk te veel van het verkeerde . Pas na een paar keer draaien vallen de dingen op zijn plek, voelt de beat best wel goed ipv ongepast en valt het overgeproduceerde eigenlijk wel mee. Op zijn nieuwe single klinkt Jake alsof hij maanden lang heeft geleefd op een menu van Madchester bands, als een junior versie van Stone Roses. Even wennen dus zeker na On My One, de rudimentaire solo bluesplaat waarmee hij een paar weken geleden kwam. Beide songs staan op het derde album dat de nu 22 jarige Brits begin juni zal uitbrengen en dat dus, afgaande op de twee tot nu toe bekende tracks een uiterst gevarieerde plaat lijkt te gaan worden.

Op zijn nieuwe single, Brace For Impact komt Sturgill Simpson langzaam los van zijn country-roots. Aan de twang in zijn stem en de glijdende gitaren hoor je nog wel waar hij vandaan komt, maar de klok staat op rock. Simpson is een in de VS zeer gerespecteerd vertolker van alt. Country songs. Zijn faam rust op zijn werk als voorman van de blue grass band Sunday Valley. Ook zijn twee soloalbums klonken authentiek en eerbiedig. Muzikaal dan, aan zijn teksten kon je al afhoren dat Simpson geen gewone country knakker is. Hij schrijft songs over paddo’s en reptiel-achtige aliens. Op zijn derde solo-album, A Sailor’s Guide To Earth gooit de voormalige railroad man het dus over een nieuwe boeg, hoewel zijn rock southern genoeg is om niet al zijn oude klanten weg te jagen. Een eerste teken van Simpson’s verandering van spijs was overigens al begin dit jaar te horen, zijn bluesy bijdrage aan de soundtrack van de tv-serie Vinyl. Dat nummer, Sugar Daddy staat niet op Simpsons nieuwe album, dat over ongeveer een maand zal uitkomen. Wel present op die plaat is een cover van Nirvana’s In Bloom, het definitieve bewijs dat Sturgill Simpson besmet is met het rockvirus. Welkom bij de club.

‘East is east and west is west, and never the twain shall meet’. Behalve dan bij The Mysterons, het grensoverschrijdende en grensverleggende kwintet uit Amsterdam dat kruidige songs weet te brouwen van westerse en oosterse ingrediënten. Mellow Guru klinkt wat minder Bollywood aan de Amstel dan Thunderbird 1, maar de Orient blijft een belangrijke levensader voor de mystieke muziek van The Mysterons, net als de late jaren zestig toen het westen zich voor het eerste openstelde voor muzikale exotica.

The Mysterons is min of meer ter wereld gekomen als liefdesbaby van Jungle By Night en PAUW, maar stond al gauw op eigen benen. Mellow Guru is echter de laatste track waarop PAUW gitarist Brian Pots te horen zal zijn, uitslaand succes van zijn hoofdband is de reden voor zijn vertrek. Josephine, Pyke, Sonny en Peter hebben een al opvolger ingewerkt, Jordy Sanger, die live al eerder ingelijfd was. Mellow Guru is een mooi slotakkoord voor Brian en een uitstekend startschot voor nieuwe avonturen van The Mysterons.