Author: Flip van der Enden

Het gaat voorspoedig met de vrouwenemancipatie in de popmuziek. De tijd dat meisjes alleen maar mooi mochten zijn ligt ver achter ons, net als de tijd waarin all-girl bands een noviteit waren of een stunt van een management type. Het barst tegenwoordig van de F.F.B.’s, female fronted bands en ook het aantal volledig vrouwelijk bands stijgt snel. Engeland heeft Savages, Amerika heeft Warpaint en wij hebben Bells of Youth, een indie-orkest dat bestaat uit meiden, die niet alleen iets willen maar ook iets kunnen.

Klonk het debuutalbum van de Bells nog wat onwennig, het stijlvolle Arcadia straalt fantasie en vertrouwen uit. Dat de band er goed uitziet is geen issue meer, net zo min als dat bij een mannenband het geval is. Okay we overdrijven nu misschien een beetje. Bells oogt beter dan het gros van hun mannelijke collega’s, maar dat is niet de reden dat ze het wel eens heel ver kunnen gaan schoppen. Dat is toch echt de muziek; de heldere harmonieën, het hoge spelniveau en de beklijvende liedjes. Conclusie, Bells of Youth heeft de toekomst.

Basement is een Britse band, die in de ban is van de jaren negentig en dan met name van de rock die in die tijd in het noord-westen van de VS werd geproduceerd. We noemen geen namen, maar de goede verstaander weet genoeg. Basement maakt dus gitaarmuziek, die hard is maar niet macho, stevig edoch slim. Aquasun is de nieuwe single van het derde album van de rockers uit Ipswich, een plaat waar de fans drie jaar op hebben moeten wachten. Promise Everything is kort en zeer krachtig, de tien tracks duren bij elkaar net 28 minuten. Met zijn lengte van 3.42 is Aquasun het langste nummer van de plaat. Uiteraard spendeert Basement deze lente en zomer in concerthallen, clubs en festivalterreinen, maar vooralsnog valt Nederland buiten de boot.

Koi Child is een Australische band, die zich mag verheugen in de actieve belangstelling van Kevin ‘Tame Impala’ Parker. Maar, beste rockers, er zit een addertje onder het gras. Koi Child is namelijk niet de zoveelste psychedelische off-shoot van ‘s werelds popualairse indieband, maar een rapcrew met jazz invloeden!

In den beginne waren er twee bands actief in de hip hop scene van Perth, het trio Child’s Play en het jazzy kwartet Kashikoi. Een jamsessie leidde tot een fusie, de daarop volgende tam tam kwam Kevin Parker ten ore. Hij vroeg de band als  voorprogramma van Tame Impala en de bal begon te rollen. Kevin’s enthousiasme was zo groot dat hij de verse band aanbood hen te produceren. Zo ontstond een hechte relatie, die tot aan de dag van vandaag standhoudt. De goede verstaander herkent de hand van de producer in 1.5.9., een track, die dus veel meer aan The Roots doet denken dan aan Tame Impala. Grote kans dat de naam Kevin Parker volk zal trekken dat doorgaans niet veel op heeft met hip hop. Zij boffen, want 1.5.9. van Koi Child is grensoverschrijdend goed.

La Rose Blanche van Mickey 3D kregen we getipt van een luisteraar via twitter. Zij vond de nieuwe single van Mickey 3D wel iets voor Pinguinradio. Dat vinden wij dus ook. Mickey 3D is een avontuurlijke indie-band (uit de buurt van de stad Saint -Etienne) o.l.v. Mickaël Furnon, die slimme songs mixt met sociaal bewogen teksten. Ons Frans is helaas te roestig om uit te vissen waarom het al bijna zeven jaar geleden is dat er nieuw werk verscheen van Mickey. Waarschijnlijk is dat ook de reden dat we nog niet eerder van hen hebben gehoord. La Rose Blanche is gelukkig een goed instappunt, une ballade douce avec un ton melancolique. De single is bedoeld als douceurtje voor alle fans die smachten naar nieuw werk, dat komt er dus. De vraag is alleen quand? Ondertussen is Mickey 3D al wel weer actief op het live-front. Dus mocht je dit voorjaar in Frankrijk zijn en je ziet ergens de naam Mickey 3D op een affiche staan, ga dan even kijken. Zeg maar dat wij je hebben gestuurd.

Menangle is een dorpje met nog geen 900 inwoners in New South Wales, Australië dus. 5 inwoners van het gehucht maken momenteel furore als The Rubens, 3 van the Rubens komen uit één en de zelfde familie, het zijn de broers Sam, Elliot en Zaac Margin. Grote kans dat de andere twee buurjongens zijn. Mogelijk door een combinatie van isolement en verveling is het vijftal aan het musiceren geslagen en hebben ze een sound ontwikkeld, die zowel toegankelijk en gelaagd is. Ondanks het succes van harde bands als AC/DC en Wolfmother is Australië toch vooral een land waar power pop, indie rock en tegenwoordig ook psych-pop heel goed gedijt. The Rubens vallen in al die drie categorieën. Gezegend met een goed gestemde zanger en het vermogen memorabele liedjes te schrijven draait The Rubens na twee albums al mee aan de top ‘down under’. De band heeft nog geen vertegenwoordiging in de oude wereld, maar dat is slechts een kwestie van tijd gezien de kwaliteit van hun materiaal en de huidige belangstelling voor alles wat  Australisch. (met dank aan Tame Impala). The Hoop, het titelnummer van het tweede (door David Kahn (P. McCartney/Strokes/R. Spektor)) geproduceerde album van The Rubens is een goed begin.

,Marlon Williams is wat de Engelsen noemen ‘an acquired taste’. Wij zeggen; je moet er van houden. De jonge Nieuw Zeelander overwoog ooit een carrière als operazanger, maar is mede onder invloed van zijn vader’s platencollectie het country-pad opgeslagen. Williams een countryzanger noemen is hem echter te kort doen. Zijn stem doet bij tijd en wijle denken aan die van Chris Isaak, terwijl zijn songs niet zouden misstaan op de setlist van Nick Cave, voeg daaraan een vleugje artisticiteit a la Antony (van The Johnsons) toe en je weet ongeveer in welke hoek je het moet zoeken. Op 19 februari verschijnt Williams’ debuut album. Eindelijk, want zijn eerste single is al bijna een jaar oud en daarvoor dook zijn naam op op diverse compilaties. Williams is een reiziger. Hij speelt overal waar hij welkom is en waar hij is geweest, wordt hij teruggevraagd. Afgelopen najaar stond hij op London Calling, in zijn uppie. Wie er was wilde meer. Dat kan maar dan moet je in april naar Londen, Brussel of Parijs, ons land staat deze ronde niet op het programma. Dat is dubbel jammer omdat Williams deze keer zijn band, The Ya-Ya Benders meeneemt. Check maar op Youtube wat je mist. Gelukkig komt zijn debuut album dus vrij snel en is er een nieuwe single, het intrigerende Dark Child.

Het geluid van 2016 is hoge mannenzang met een disco beat. Mainstream of indie, maakt niet uit. Van Sam Smith tot Tame Impala allemaal lijken ze bevangen door de geest van Barry Gibb. Ook de zanger van White haalt zijn hoge tonen, terwijl de ritme sectie voor een dansbare beat zorgt. White heeft met Living Fiction wel een song, die onderscheidend genoeg is om op te vallen. Het kwintet uit Glasgow kneedt de beat van LCD Sound System met het vernuft van Everything Everything tot een radioklare popsong. Vooralsnog is White een singles-band met een groeiende live-reputatie. White is hier al een keer op bezoek geweest, de band koestert warme herinneringen aan Paradiso als de beste plek waar ze tot nu toe hebben opgetreden, ‘the room was shaking, flesh was flying, it was the sort of crowd you dream of’. Goed nieuws dus dat White weer gaat touren, eerst door Engeland, daarna gaan ze naar Austin voor SXSW. Hopelijk komen ze daarna onze kant weer op om de zomer te voorzien van een soundtrack.

.

De Staat gaat als een raket momenteel. Hé hé mogen we wel zeggen, want dit is toch wel een gevalletje van ere wie ere toekomt. De Staat is namelijk een band van bedenkers, een band die klinkt als geen ander en van wie de invloeden ook niet een twee drie te herkennen zijn. Eigenlijk kent de Nederpophistorie maar twee andere bands, die hun stijl zelf hebben uitgevonden en ontwikkeld, Focus en Urban Dance Squad. Alle anderen borduren voort op bekende thema’s. Daar is niks mis mee, het is de aard van het rockbeestje, maar als er een act opstaat die een nieuw wiel uitvindt dan verdient dat alle respect en het liefst ook nog succes. Het is ook niet toevallig dat De Staat net als Focus en UDS ook buiten onze landsgrenzen welkom is. De meest succesvolle Hollandse acts kennen een buitenlands equivalent. De Staat niet, die is uniek in alle talen.

Uiteraard is er een rivier die Bishop heet om nog maar te zwijgen van het aantal bisschoppelijke scholen en de volksstammen met Bishop als achternaam. Kortom, we hebben er weer een, een artiest met een on-google-bare naam. Normaal zet je er dan singer of band achter, maar dan krijg je Elvin en Stephen Bishop, twee niet onverdienstelijk zangers uit de jaren zeventig. Maar we zijn door gegaan met de strijd.

We toetsten Bishop River song in en bingo! Soundcloud doemde op en een post op de site Fader met de kop ‘Bishop delivers stadium sized punch on river’. Nu is dat wat overdreven, maar River is inderdaad een vrij groots en meeslepend nummer in een stijl die je electro gospel zou kunnen noemen. Toen we eenmaal beet hadden kwamen we er achter dat River de tweede single haar is (de opvolger van Wild Horses), dat ze geboren is in Londen, waarschijnlijk de dochter is van een diplomaat of zakenman (naam onbekend), want opgegroeid in Japan en Hong Kong en dat ze tegenwoordig in L.A woont. En daarmee eindigt onze kennis. Maar, waar het uiteindelijk allemaal op neer komt, is dat River van Bishop bijzonder is, bijzonder goed.