Author: Flip van der Enden

Aan acts die zich laten inspireren door de roemruchtige sixties (en early seventies) geen gebrek momenteel. In Nederland kunnen we zelfs spreken van een trend dankzij Pauw, Jacco Gardner, Yorick van Noorden en niet te vergeten de drukke afdeling garagerock. Enter Max Weser, ook een sixties revivalist, ten minste als Weak For Love representatief is voor zijn kunst en kunnen. Daar gaan we eigenlijk wel vanuit, kijk maar naar zijn haar, een Beatles kapsel anno 1966. Helaas komen veel retronauten niet verder dan eervolle pastiches, een herschikking van clichés. Ook Meser toont zich fan en connaisseur, maar lijkt minder geïntimideerd door zijn helden en  bereid tot stijlbreuk als dat nodig is. Dat is verstandig, want zo biedt hij een alternatief en daar kom je verder mee dan met een ode, hoe oprecht ook bedoeld. Meer muziek graag Max en liefst morgen.

Winter is coming. Maar nu nog niet! Dankzij de stralende klanken van Kiko Bun krijgen we nog even afstel van executie. Sometimes is klassieke reggae, geen ska en geen roots reggae, maar rocksteady een variant tussen die stijlen in. Voor de kenners: Studio One is waar Kiko de mosterd vandaan haalt. De zanger komt niet van Jamaica, hij is half Panamees en half Italiaans, maar groot gegroeid in South Londen, wat zeg maar een dependance is van Kingston. Geen toeval dus dat Sometimes zo authentiek klinkt. Evenmin is het toeval dat Mister Bun onder contract staat bij Island Records, het label van Bob Marley en nog veel meer klassieke reggaeartiesten. Een album is er nog niet, wel vier uitstekende singles plus voor wie wat verder zoekt een aantal fijne mixtapes van de hand van Kiko Bun.

Met een Italiaan, een Nieuw Zeelander, een Brit een een paar Australiërs in de gelederen is Splashh een muzikale mini-versie van de Verenigde naties. Verschil is wel dat de mannen van Splashh het doorgaans met elkaar eens zijn. Over de te volgen richting bijvoorbeeld. Splashh beoefent een genre dat het midden houdt tussen shoegaze en dreamrock. Het grootste verschil tussen de nieuwe en de doorbraaksingle is dat Pure Blue voller en epischer is dan All I Wanna Do. Ook is balans tussen gitaren en synthesizers iets opgeschoven richten de laatste. Stel je een mash-up voor van The Jesus & Mary Chain en Donna Summer en je hebt het begin van een idee. Pure Blue is het eerste nieuwe Splashh nummer in ruim twee jaar. Een album staat in de steigers, maar zal niet vandaag of morgen verschijnen.

Bully is geen onbekende meer voor het Pinguin-volk. De band onder charmante aanvoering van Alicia Bognanno debuteerde eerder dit jaar met een album dat het publiek in twee kampen verdeelde. Haters en fans. De haters vinden dat Bully te dicht tegen 90’s voorbeelden als PJ en Alanis aan schuurt, anders gezegd ze vinden Bully te boos. Wij zeggen de naam is goed gekozen en de songs vormen een nuttig alternatief voor al die vage verleidsters die het van hun looks en niet van hun hart en ziel moeten hebben. Too Tough, de opvolger van Trying staat gewoon op dat uitstekende eerste album van Bully uit Nashville, Tennessee.

Op onze constante zoektocht naar mooie muziekjes voor de mens kwamen we onderstaan de live-video tegen van Marlon Williams. De jonge Nieuw Zeelander zingt een nummer van r&b legende Screaming Jay Hawkins en laat de tijd stilstaan. Marlon Williams is niet alleen een geweldige zanger, maar ook een rasperformer. Haal die man naar Nederland en we laten hem nooit meer gaan. Alleen live-clips kunnen we niet draaien op de radio, dus gingen we op zoek naar geschikt materiaal van de man. Wat blijkt? Hij heeft een nieuwe single uit en een album in voorbereiding. Strange Things is het niet het nummer dat Marlon Williams beroemd gaat maken. Voor algemeen succes is Strange Things te …strange. Met een stem die het midden houdt tussen die van Brian Ferry en Chris Isaak zingt Marlon een country-achtige ballade over zijn overleden echtgenote. Hoe ze is omgekomen? We komen er niet precies achter, maar dat er iets niet in de haak is, mag je concluderen uit het feit dat Marlon last heeft van ‘strange dreams in the bed where Lucy died’. Marlon Williams is geen debutant. De 24 jarige zanger zit sinds zijn 17e in bandjes. Tot vorig jaar vormde hij country duo met ene Delaney Davidson. Tegenwoordig treedt hij op onder eigen naam, begeleid door een band die The Yarra Benders heet. Met hen tourt Williams momenteel door de VS en Europa. Op 30 oktober gaat hij geschiedenis schrijven op London Calling.

Meer sterk werk van de belangrijkste bluesartiest van dit moment. The Healing, niet te verwarren met The Healer, het succesnummer van John Lee Hooker is een van de vele hoogtepunten op het nieuwe album van de Texaan, The Story Of Sonny Boy Slim en zal door Gary Clark Jr ongetwijfeld worden gespeeld tijdens zijn twee concerten in Paradiso op 10 en 11 november.

Eerlijk gezegd hadden we gedacht dat het harder zou gaan met Drenge dan tot nu toe het geval is. Het Britse duo debuteerde twee jaar geleden behoorlijk overtuigend met een album dat pareltjes bevatte als Bloodsports en Fuckabout. De eerder dit jaar verschenen opvolger, Undertow was ietsje potiger, maar leek verder vooral meer (of minder) van het zelfde te bieden. Leek, want bij nadere beluistering komen er toch wel een paar serieus goede songs bovendrijven, We Can Do What We Want o.a, maar vooral The Woods dat deze week de single-treatment krijgt. The Woods biedt het bekende zware geluid, maar stijgt boven het maaiveld uit dankzij een mooie melodie, sterke zang van Eoin Loveless en een prima beat van broer Rory.

Het Canadese Dralms maakt droompop op fluister niveau, rustig bewegende, melancholieke songs, die zich ophouden aan de poppy kant van het dance-spectrum. Shook, is het titelnummer van de eerste langspeler van Dralms en eindelijk eens een single die de lading dekt. 10 fantasierijk gearrangeerde songs, die tezamen een sfeervolle vluchtheuvel vormen voor de naar onthaasting verlangende moderne medemens. Zonder multi-instrumentalist Christopher Smit zou er geen Dralms zijn, maar zijn begeleiders zijn meer dan alleen dat, het zijn ervaren en intuïtieve muzikanten die de composities van Smith volledig tot hun recht laten komen. Dralms is op 5 december te beleven in de Sugar Factory te A’dam.