Author: Flip van der Enden

Priese Prince Lamont Board a.k.a. Printz Board is -schrik niet- een van de oprichters van Black Eyed Peas. Erger nog hij is co-auteur van de grootse hits van die band. Nadat de Peas in 2011 met onbeperkt verlof gingen, was Printz veelvuldig in de studio te vinden als producer van een hele rits acts die wij op Pinguin mijden als een besmettelijke ziekte. Dit alles wisten we dus niet toen we Rock N Roll hoorden. Wat we hoorden was een poppy, maar lekker rockend plaatje van iemand die zijn klassiekers kent, een eigentijdse Lenny Kravitz. Wetende wie Printz is hadden we natuurlijk kunnen besluiten om hem van de playlist te weren. Aan de andere kant is het wel zo zuiver om de muziek en niet de man te beoordelen. Twijfel alom dus, waarvan we het voordeel vooralsnog aan Pritz Board gunnen.

Het is niet makkelijk om op te vallen op Lowlands, maar het is DMA’s gelukt. De Australiërs bestormden geen hemels en verlegden geen grenzen, maar toonden zich een uitstekende festivalband met hun op Britpop geënte branierock. Voordat het trio in 2012 de koppen bij elkaar stak, hadden ze alle drie al de nodige kilometers gemaakt. Die ervaring plus het feit dat zowel Johnny, Tommy als Matt weten hoe je een song kan laten rocken hebben er voor gezorgd dat DMA’s al direct met hun eerste release beet heeft. Your Low is het vierde succesnummer van de debuut 6-Track EP van de heren. Laced, Delete en Feels Like 37 gingen er aan vooraf. Nog twee nummers te gaan en de eerste plaat van DMA’s is meteen hun eerste Greats Hits.

Deze week werd bekend dat Lucas Hamming dit seizoen DWDD muzikaal mag opluisteren. Dat is het zoveelste hoogtepunt in een loopbaan die nog maar nauwelijks dompers heeft gekend. Lucas Hamming (Blaricum 1993) was nog geen twintig toen hij debuteerde met de Green Eyed Man EP. Dankzij dat nummer won hij Mooie Noten, de Amsterdamse competitie voor singer-songwriters. Het zelfde liedje leverde hem een finale plek op bij De Beste Singer-songwriter Van NL. Ondertussen werkte Lucas aan zijn chops middels een studio aan de popafdeling van het Conservatorium van Amsterdam en aan zijn podiumervaring als huurgitarist bij Only Seven Left. Met de singles Fake Love Hypocrisy en Mojo Misschief maakte hij duidelijk helemaal geen gevoelige singer-songwriter te zijn, maar een rocker van het zuiverste water. Met een Britpop tic. Afgelopen zomer hebben Hamming en zijn band, Ham doorgebracht in de studio, waar hij onder bevlogen leiding van producer JJJ Sielcken (IX/Jett Rebel/Aestrid) zijn debuutalbum heeft opgenomen. Het openingssalvo van die plaat, Never Let You Down is nu uit op single.

Jack White heeft er nooit een geheim van gemaakt een Led Zeppelin fanaat te zijn, maar op I Feel Love (Every Million Miles), de langverwachte nieuwe single van The Dead Weather legt hij het er wel erg dik bovenop. De riff van het nummer is een licht vertraagde variant op die van Immigrant Song van Plant & Page & co. Dit gezegd hebbende, hij is wel weer erg fijn hoor. Miss Mosshart is prima bij stem en de band heeft er duidelijk zin in. Je ziet de mosh-pits al voor je. Het laatste album van de supergroep van Jack en Allison verscheen vijf jaar geleden. Dodge and Burn (25/9) gaat de nieuwe plaat heten, een titel die duidelijk maakt dat The Dead Weather nauwelijks ouder en zeker niet wijzer is geworden.

Dat er zoveel elektronische muziek wordt gemaakt, en geluisterd heeft alles te maken met het feit dat muziekmaken met keyboards en computers uiterst eenvoudig is tegenwoordig. Je hebt er geen studio voor nodig, geen technici en producers, zelfs geen andere muzikanten. Een laptop en wat randapparatuur is voldoende. De slaapkamer is de studio. De drempel ligt dus laag, maar hoe meer klanken er uit de kinderkamer tot ons komen hoe hoger we de lat leggen. Je moet anno 2015 dus van goede huize komen wil je nog opvallen. En dat doet Neon Indian, opvallen op de meest gunstige manier. Neon Indian is de artiestennaam van Alan Palomo uit Denton, Texas. In 2009 verscheen het eerste album van Neon Indian, de derde langspeler staat voor begin oktober. Sinds een paar jaar treedt Palomo ook op met band en dat heeft zijn weerslag op de muziek. De vorige single Annie en nu ook Slumlord klinken voller en organischer dan bijvoorbeeld Polish Girl, de hit van het vorige Neon Indian album. VEGA INTL. Night School is de intrigerende titel van de nieuwe Neon Indian, waarvan de release (16/10) gepaard zal gaan met een wereldtournee. Data volgen.

Dat de dames duidelijk in opkomst zijn in de muziek was nog niet te te merken aan de laatste editie van Lowlands. Volgend jaar beter. Wie er wel was, was Courtney Barnett en dat maakte veel goed. De Australische muzikante is misschien wel de belangrijkste exponent van de nieuwe wave rockgirls en in ieder geval een van de succesvolste. Dat Courtney zo goed gaat is best bijzonder. Haar succes rust namelijk voor een heel groot deel op haar teksten. Wat dat betreft lijkt ze op een andere LL15 hit, Father John Misty. Maar waar Misty zijn ironische observaties verpakt in vaudeville-achtige meezing songs heeft Courtney gekozen voor het rock-format. Zij zet haar woorden kracht bij met haar elektrische gitaar. Nobody Really Cares If You Don’t Go To The Party is Courtney zoals je haar kent, prachtig, krachtig en voor herhaling vatbaar.

Bewilder is het logische vervolg op GEM, de band waarmee Maurits Westerik -ook alweer ruim tien jaar geleden- voor het eerst van zich liet horen. GEM was een jonge hondenband, doeners geen denkers. Dat leverde prima platen op en uitstekende shows. Maar muzikanten worden ouder en soms ook wijzer en vaak beter. Dat vraagt om andere vormen en manieren van muziekmaken, dus zette Maurits een punt achter GEM en begon hij een nieuw hoofdstuk als voorman van Bewilder. Begin vorig jaar verscheen er een solide debuutalbum, deze herfst komt de opvolger. Afgaand op de nieuwe single van het tweede Bewilder album zit er nog volop ontwikkeling en beweging in de band. The Unknown is een meerstemmig gezongen midtempo rocksong dat extra punten scoort vanwege het lekker zwevende seventies keyboard. Bewilder gaat ook weer spelen, raadpleeg voor de data de bandsite.

Er zijn twee Georgia Barnes’. De een is een Australische masterchef, de ander een muzikaal genietje uit Noord West Londen (en de dochter van Neil Barnes van Leftfield). De laatste debuteert met een langspeler waarop ze vrijwel alles zelf doet van produceren tot musiceren. Georgia werkt veel met electronica, toch is haar muziek te gelaagd (gewaagd?) om onder de noemer dance te worden weggezet. Georgia maakt grote stadsmuziek, spannend, soms onheilspellend, nooit makkelijk of saai. Haar invloeden zijn breed van Missy Elliott tot en met The Knife, van Rihana tot en met Bjork. Er zijn dus (minstens) twee mensen die luisteren naar de naam Georgia Barnes. Van één van de twee gaan we nog veel horen.

Zach Condon heeft iets met topografie. Niet alleen heeft hij zijn band de naam van een stad gegeven. Op zijn albums staan ook opvallend veel songs met een plaatsnaam als titel. Santa Fe, Nantes, Brandenburg, wie zoekt zal er meer vinden. De nieuwe single van Beirut is genoemd naar een rots, met apen waarover al eeuwen wordt gesteggeld door Spanje en Engeland. Het Gibraltar van Beirut is sfeervol en bezwerend met piano en percussie als meest opvallende instrumenten. Het is de opvolger van No No No, de titelsong van het 4e Beirut album dat op 11 september verschijnen zal. Een week later geeft Beirut twee optredens in Paradiso, de 17e en de 18e om precies te zijn.