Author: Flip van der Enden

Britser dan Blossoms kan een band nauwelijks klinken. Er loopt een directe lijn van de eerste beat-boom in de vroege jaren zestig via de powerpop van de jaren zeventig de new wave van de 80’s via de Britpop van de jaren 90 tot nu, een periode waarin songs moeten concurreren met beats en gitaren met computers. Blossoms komt uit Stockport, een voorstad van Manchester. Sinds de oprichting in 2013 heeft Blossoms drie singles uitgebracht, nu gevolgd door een EP. De releases laten een vrij snelle ontwikkeling horen. Was de debuutsingle hoorbaar het werk van een beginnende band, Blown Rose staat als een huis. Dat voedt het vermoeden dat Manchester met Blossoms wederom een potentiële topband binnen de stadsmuren herbergt.

Succes heeft vaak een negatieve invloed op de muziek van een band. Meestal wordt het consolideren of vergroten van dat succes het doel en niet meer het maken van de mooist mogelijke muziek. Vlak ook de druk van een platenmaatschappij niet uit op het vers verworven melkkoeien. Labels willen meestal meer van het zelfde, vaak resulteert dat juist in minder van het zelfde. Deze inleiding leidt naar Half Moon Run, een band uit het Canadese Montreal die vorig jaar doorbrak met singles als Call Me In The Afternoon en Full Run. Tot onze niet geringe verbazing en vreugde klinkt Trust, de eerste track van het nieuwe album van Half Moon Run totaal anders dan de hits. Waar vorige singles integere, ambachtelijke en beleefde indierock songs waren, is Trust bijna brutaal met zijn dikke beat en galopperende synthesizers. Of deze experimenteerdrift en dit nieuwe zelfvertrouwen ook de andere songs voedden op Sun Leads Me On weten we pas in oktober wanneer het album uitkomt. Maar de eerste tekenen geven de burger goede moed.

Dankzij bands als Editors en Interpol is ook de millenniumgeneratie bekend met leven en werk van Ian Curtis. Op hun nieuwe single klinken Tom Smith en zijn band niet zozeer als exponenten van Joy Division en andere Britse 80’s post-punk bands, maar als navolgers van een van Curtis’ grote helden David Bowie en dan met name diens Berlijn trilogie. Analoge synths, een zachte discobeat en een authentieke galm on de stem van Smith. Muzikaal maakt Editors geen stappen op hun nieuwe single, maar als stijloefening en ode aan Sint David is Life Of Fear zeker geslaagd.

Warme klanken uit het koude Noorden. Teen Daze is de vlag waaronder Jameson (hij gebruikt alleen zijn voornaam) uit het Canadese Vancouver zijn muziek onder de mensen brengt. Dat doet hij sinds het begin van dit decennium. Jameson’s vroege werk was dansvloer georiënteerd en gegenereerd door samples en computers. Chillwave was de term voor zijn boeiende, maar ietwat afstandelijke muziek. Op zoek naar een warmer meer organisch geluid is Jameson terecht gekomen bij John Vanderslice, uitbater van een studio in San Francisco waar o.a. Spoon en Death Cab For Cutie hebben opgenomen. Het resulterende album, Morning World is nog maar nauwelijks herkenbaar als het werk van Teen Daze. Het album is een collectie warmbloedige analoge, barok-popsongs, die zoals in geval van Along klinken als een mash-up van Pink Floyd en Burt Bacharach. Muziek dus voor dromers en niet voor dansers. (nog geen clip)

Het heerst, er zijn steeds meer muzikanten die tussen de bedrijvigheid van hun eigen band door de (virtuele) studio betreden met een bevriende collega. James Hoare is van Veronica Falls en Jack Cooper van Mazes, twee aardige Britse middenmoot-bands. James en Jack veroorzaakten vorig jaar instemmende geluiden bij pers en publiek met hun debuut als Ultimate Painting. Eerder dan verwacht is er nu een tweede album van het gelegenheidsduo klaar voor consumptie. Ultimate Painting is echt een fan-project gemaakt voor en door liefhebbers van sixties getinte slackerfolk. Lou’s Velvets zijn een hoorbare invloed, maar ook Garcia’s Grateful Dead is bekend terrein. (I’ve Got The) Sanctioned Blues staat met 11 gelijk gestemde tracks op het vers verschenen Green Lanes album van Ultimate Painting, dat op 23 november te zien en te horen zal zijn in Rotown R’dam.

Uit Denemarken komt Communions, dat een wit voetje haalt met het zes minuten durende gitaarepos Forget It’s A Dream. De Denen, aangevoerd door de Rehof broeders beoefenen een genre dat doom dream gedoopt is, een soort droom pop dus maar dan anders. De ietwat geaffecteerde zang is misschien wat wennen, maar de gitaren zijn magistraal en de melodie niet gespeend van eeuwigheidswaarde. Goed om te weten is ook dat de overige vijf songs op deze tweede EP van Communions qua qualiteit niet veel achterblijven. Hierheen halen die hap.

Het offensief is in volle gang. The Bohicas komen zeer binnenkort met een eerste album en dat mag niemand ontgaan. De band (en hun management) strooit met trailers en teasers en brengt zo’n beetje elke twee maanden een nieuwe track uit. Het beste nummer tot nu toe is de debuutsingle en ex IJsbreker Swarm, dat nu opnieuw uit is inclusief nieuwe clip. De meest recente nieuwe release is het titelnummer van het aanstaande album. The Making Of is wat subtieler dan vorige singles, iets meer pop dan rock. Wie weet duiken andere zenders nu ook op The Bohicas. De band verdiend het. Twijfelaars onder u verzamelen zich later deze maand in  LL’s India, alwaar het interraciale kwartet uit Essex zal laten horen dat er nog wel degelijk gerockt wordt anno 2015.

2015 is het jaar van de onaangekondigde releases. Ook Wilco heeft van de ene op de andere dag een nieuw album uitgebracht. Volgens Jeff Tweedy niet om hip te zijn, maar gewoon omdat het goed voelde. Je maakt een plaat, bent er trots op en waar je vroeger een half jaar moest wachten voordat het album uit kon komen, is het nu een kwestie van een druk op de knop. Wilco gaat nog een stapje verder dan de andere acts die hun fans verrassen. Star Wars is gratis te downloaden! Zoek en gij zult vinden. Vergeleken met de klassieke 90’s albums van Wilco is Star Wars ruw en een stuk minder country, daar staat tegenover dat het album met hoorbare lol en liefde gemaakt is. Wilco viert dit jaar zijn 4e lustrum, Star Wars laat horen dat de band nog wel wat jaartjes meekan.

Kort edoch krachtig is het single-debuut van Raw Fabrics, een trio uit de stad der engelen. Dead Instruments is Amerikaanse dance rock met een Britse afdronk, punky en funky. ‘As we speak’ zitten Jack, Jon en Justus in de studio met Joe, veteraan producer Joe Chiccarelli (Strokes/U2/Morrissey) alwaar zij werken aan de opname van een eerste EP. Het is dus allemaal nog erg pril voor Raw Fabric, maar op basis van deze eerste zet denken we te maken te hebben met een band die hard kan gaan blazen.