Author: Flip van der Enden

9 albums en een dik dozijn singles en EP’s heeft Blonde Redhead op de teller, maar beroemd zijn ze er niet mee geworden. Niet dat tweeling Amadeo en Suzanne Pace en de van origine Japanse vocaliste Kazu Makino daar mee zitten. ‘Blonde Redhead is not in it for the money’, om Zappa te citeren. Voor wat dan wel? Voor het experiment, de artistieke bevrediging, de waardering van de fans. En die is er. Al 2 decennia lang wordt de band in leven gehouden door een niet geringe groep liefhebbers van averechtse rock in het dreampop idioom. Dripping is de eerste single van het Barragán album van het trio, dat sinds begin september online en fysiek te koop is. Zoals alle songs van Blonde Redhead geeft Dripping zijn pracht pas prijs na diverse draaibeurten. De gelaagde productie kwam tot stand onder de bezielde bevoogding van Drew Brown, wiens naam je ook tegenkomt op albumhoezen van Beck en Radiohead.

Slaves stond op de longlist van BBC’s Sound Of 2015. Dat het duo nooit zou gaan winnen, was al vanaf het begin duidelijk. Vorig jaar moest Royal Blood het afleggen tegen Sam Smith, wat net zo iets is als Boy George laten winnen van U2. Dit jaar gaat James Bay met de eer strijken. Nu hebben we Bay wat hoger zitten dan Smith, maar ook hij maakt behaagzieke familiepop. Dit tijdperk wordt getypeerd door de maakbare popartiest, hits worden geschreven door collectieven en videoclips lijken belangrijker dan bühneprestaties. Geen wonder dus een onstuimige riffrockband met opzwepende in plat Brits gezongen lijfliederen afvalt. Wie de echte winnaars zijn bepaalt de geschiedenis.

Deze kregen we opgestuurd via Facebook. We vonden het een lekker nummertje nog voordat we begrepen dat hier een goed doel wordt gediend. Twee redenen dus om Life van Tiger Pilot te draaien. Eerst even over dat goede doel, dat heet No Guts No Glory en is een stichting die geld inzamelt voor behandelingen tegen kanker die nog niet worden vergoed door verzekeraars. En dan de band. Tiger Pilots is een kwartet uit de hoofdstad dat rock schenkt met een arty bouquet en een punky afdronk. Life is hun 2e single, een EP is in voorbereiding.

We weten niet helemaal wat we meezingen, maar niet meezingen is geen optie bij de nieuwe single van Fixkes. Fixkes is een Vlaamstalige band uit Stabroek, een plaatsje net over de grens bij Antwerpen. De band van de gebroeders Sam en Jan Valkenborgh viert volgend jaar zijn tweede lustrum. 10 jaar Fixkes heeft drie waardevolle albums en een klein dozijn prima singles opgeleverd. Jammer dat die singles op de eerste na, Kvraagetaan hier in het Hollandse grotendeels voor dovemansoren bestemd bleken. Speekmedolle is een iets beter lot beschoren, want komende weken regelmatig te horen op Pinguinradio.

Ruim 20 jaar bestaat het Texaanse Spoon en misschien is 2014 wel het beste jaar uit hun historie. De band begon als muzikaal kunstcollectief (de naam hebben ze van een album van de Duitse artrock band Can), maar in de loop der tijd is hun muziek minder abstract en dus toegankelijker geworden. Wat 20 jaar geleden nog ondenkbaar was, airplay laat staan een hit is nu vrij gewoon. Maar liefst drie nummers van hun 8ste album, They Want My Soul behaalden een notering in de Amerikaanse Rock charts en het album is hun best lopende tot nu toe. Zoals gezegd is het Spoon van nu niet meer het Spoon van toen. Er is een nieuw bandlid, Alex Fischel (gitaar en keyboards) en een nieuw label. Of en hoe dat een rol heeft gespeeld in het huidige succes is niet duidelijk, wel dat dat succes langverwacht en dik verdiend is. Inside Out is de opvolger van ex IJsbreker Rent I Pay en topsingle Do You.

15 waren ze de jongens van Palio Superspeed Donkey toen we voor het eerst van ze hoorden. De single Mr Dickhead opende vele deuren en waar je de naam Palio Superspeed Donkey tegenkwam was het woord veelbelovend nooit ver weg. Een deal bij hip hop label Top Notch, Serious Talent bij 3FM, topshows op topfestivals en toen werd het stil. Goed nieuws voor de fans van de jonge Amsterdams honden. Na bijna twee jaar stilte gaat het binnenkort weer flink stormen. In januari komt het officiële langspeel debuut uit, A Funny Sunrise is de titel. De vier muzikanten zijn weliswaar ouder en waarschijnlijk ook wel wat wijzer geworden, maar hebben hun streken gelukkig niet verloren. Obi One is een met gitaren doordrenkte midtempo rocker die laat horen dat alle opwinding tot nu toe volledig terecht was.

Acollective komt uit Tel Aviv, een culturele en artistieke vrijhaven in het turbulente Israel. Zo eentje hadden we nog niet, een band uit het Midden-Oosten. Acollectgive, ze zijn met zijn zevenen heeft een tweede album uit, Pangaea dat aan de man wordt gebracht met een mooie single en een geweldige clip (zie onder). Hoe beroemd de band in Israel is, is onduidelijk ons Hebreeuws is wat roestig. Wat we wel weten te melden is dat het nieuwe album van de band goed wordt ontvangen in Engeland en Duitsland. Zozeer zelfs dat er wordt gewerkt aan een Europese tournee komende zomer. Acollective maakt zweverige, waverige indie-pop, smaak en sfeervol en hier en daar een ook een tikkeltje exotisch. Speciale vermelding ook van de clip, die zich laat bekijken als een popquiz.

Dansbare indie-rock met een licht hysterische zanger, Iromtom gaat er groot mee worden. De band uit L.A. maakt indruk met hun nieuwe single. Irontom is een band met connecties. Zo duikt in de clip van The Minista tegen het einde plotseling Charlie Sheen op, een vriend van de band. Of liever van de vader van gitarist Zach Irons. Irons senior is namelijk Jack Irons, de oorspronkelijke drummer van Red Hot Chili Peppers. Tegen Rolling Stone zei Sheen dat zijn cameo in de clip geen vriendendienst was, maar dat hij echt fan is van de band, die hij omschrijft als een kindje van Led Zeppelin en The Beatles dat is opgevoed door de wolven. The Minista is beschikbaar als gratis download.

Gloom van Kid Wave doet aan een heleboel andere bands denken, allemaal bands die actief waren in de duistere jaren 80. Joy Division? Check. The Cure? Check. Oude U2? Check. Is dat erg? Absoluut niet. Je moet toch ergens beginnen en Kid Wave is nog maar net een jaar bij elkaar. Daarnaast tonen ze een flair, goede smaak, een ontwikkelt oor voor sound en melodie en heeft de band met leadzangeres Lea Emmery een sterke troef in handen. De vier bandleden komen uit Zweden, Australië en Engeland, standplaats is Londen. Na twee singles is er nu een EP waarvan Gloom dienst doet als titeltrack en als appetizer voor dat wat komen gaat. Hierheen halen die band en liefst zsm.