Movie is ook weer zo’n makkelijk google-bare naam. Not. Maar we vergeven het het trio uit Londen, want wat hun naam mist aan fantasie heeft hun muziek in overvloed. Theo Sparks, Jamie Stiby Harris en Ollie Tobin, alle drie begin 20 kennen elkaar van de kunstacademie. Daar ontstond het idee om een band te beginnen met een zelfde typisch Britse inslag als Beatles, Bowie en Blur. Een eerder dit jaar uitgebrachte eerste single Ads bleef onder de radar, maar bij Tusk Vegas beginnen alle lampjes fel te knipperen. Het lijkt allemaal nog erg pril met Movie. Er staan nog geen optredens gepland, laat staan een album. Maar het begin is er en dat is meer dan veelbelovend.
Author: Flip van der Enden
Afterpartees
Je kunt zolangzamerhand een flinke parkeergarage vullen met alle Nederlandse garage rockbands. Van wildgroei is nog net geen sprake, maar wel van een flinke aanwas. Afterpartees was een van de eerste en een van beste bands die zich laten inspireren door Amerikaanse bands die zich in de jaren 60 lieten inspireren door Britse bands die geïnspireerd waren door de Amerikaanse r&b uit die tijd. In januari verschijnt het langverwachte debuutalbum van de heren uit Horst. In de zelfde maand mag Afterpartees hun daverende live-reputatie waar maken op Noorderslag. Dat zou het begin moeten zijn van een jaar waarin de naam Afterpartees veelvuldig zal vallen.
Misun
Misun is Misun Wojcik uit Washington DC. Samen met drie gelijkgestemde muzikanten maakt de bevallige blondine muziek die zich niet onder één noemer laat vangen. Niet dat het een allegaartje is op hun tweede album Superstions, maar veelzijdig is het zeker. Aquapop noemen ze het zelf. De rode lijn tussen de songs, die meanderen van dreampop en droevige disco naar door spaghetti westerns geïnspireerde girl group pop is de omfloerste stem van miss Misun. Heeft die stem je eenmaal in de greep dan ben je verkocht en is alle verzet verder zinloos.
Edwin Winkels
Tenzij je de laatste -wat zullen we zeggen- 20 jaar tussen de pinguïns hebt doorgebracht op de Galapagoseilanden weet je wie Edwin Winkels is. Daarom zullen we hier volstaan te zeggen dat er geen kwaliteitskrant is waarin nog nooit een verhaal van hem heeft gestaan. Dat er maar weinig praatprogramma’s zijn op de Nederlandse TV, die Edwin niet graag als gast willen hebben. Dat zijn kennis, inzicht en liefde voor sporten als voetbal en wielrennen niet onderdoet voor die van de gevestigde specialisten. Dat hij in zijn geadopteerde thuisstad Barcelona bijna net zo bekend en geliefd is als hier. Dat hij van droevige dansmuziek houdt. Dat zijn tweede roman net uit is, Haar Laatste Vlucht heet en een absolute aanrader is.
En tot slot. Dat Edwin Winkels onze nieuwe Stationschef is.
De uitzending met Bazz hoor je zaterdagavond vanaf 19:00 uur.
De herhaling begint donderdag om 22:00 uur.
Dit zijn 25 favoriete nummers van Edwin Winkels.
1. Massive Attack – Safe from Harm
2. Radiohead – Lucky
3. Chambao – Mi Primo Juan
4. John Lee Hooker ft. Santana – Chill out (Things Gonna Change)
5. Talking Heads – Crosseyed and Painless
6. Pearl Jam – Garden
7. Bebo & Cigala – Veinte Años
8. Gladys Knight & the Pips – Midnight Train to Georgia
9. Everything but the Girl – Missing (Todd Terry Remix)
10. The Rolling Stones – Dead flowers
11. Lucy Pearl – Don’t Mess with my Man
12. Joss Stone – Could have been You
13. Sisters Love – Give Me Your Love
14. Tindersticks – Running Wild
15. Junkie XL ft. Solomon Burke – Catch up to my Step
16. Groove Armada – Look me in the Eye Sister (White Light version)
17. Asaf Avidan & The Mojos – Reckoning Song
18. Paco de Lucía – Entre dos Aguas
19. Stereo MC’s – Step it up
20. Lucio Dalla – Caruso
21. Us3 – The Day that I Died
22. Propellerheads – History Repeating (Feat. Miss Shirley Bassey)
23. Slow Train – Trail of Dawn
24. Muse – Knights of Cydonia
25. Bruce Springsteen with the Sessions Band – Blinded by the light (Live in Dublin)
The War On Drugs
Het wordt weer eens tijd voor een nummer van The War On Drugs op de playlist. Red Eyes en Under Pressure behoren tot de beste tracks van dit jaar, maar het doorbraakalbum van de band herbergt nog wel meer juweeltjes. Zoals An Ocean In Between The Waves. De stijl van de band van Adam Granduciel wordt vaak een mix genoemd van Dylan en Dinosaur Jr. An Ocean In Between The Waves doet ons eerlijk gezegd een beetje denken aan Dire Straits, Dire Straits from hell weliswaar, maar toch. Dit gezegd hebbende, An Ocean In Between The Waves is climax rock op zijn best.
Pauw
Het komt niet heel vaak voor dat we een nummer van een Nederlandse band tot IJsbreker bombarderen. Maar de debuut single van Pauw is dan ook een heel bijzonder.
Pauw is een trio uit Twente gevormd door Brian Pots (zang en gitaar), Rens Ottink (drums en percussie) en Gerben Bielderman (bas en keyboards). De band deed mee aan de PopRonde dit jaar. Sterker nog van alle deelnemende acts had Pauw de meeste boekingen. Dat zegt wel wat, want het aanbod is groot en de concurrentie moordend. Pauw maakt moderne psychedelica, verwant aan bands als Tame Impala en Temples. Met Temples onderhoudt Pauw ook een nauwe band. Ze stonden een keer in hun voorprogramma en dat klikte. Er was een tijd sprake van dat Temples de debuut EP van Pauw zou produceren, maar door het plotseling succes van de Britten is het daar niet van gekomen. Had ook niet gehoeven, want de debuut EP klinkt als de spreekwoordelijke klok. Shambhala, openingsnummer cq eerste single begin met een sitar (in de popmuziek geïntroduceerd door George Harrison). Dat is toepasselijk, want Shambhala was een mythisch koninkrijk, dat ergens in het noorden van India zou hebben gelegen. Inderdaad het zijn hippies, die jongens van Pauw, maar aardige hippies. (Er is nog geen clip.)
British India
Summer Forgive Me van British India (dat dus niet Brits is en ook niet uit India komt maar uit Australië) was een prima single. We hebben er IJsbreker van gemaakt ruim een jaar geleden. Daarna heeft de band nog een aantal dingen uitgebracht die ons helaas minder konden bekoren, maar met Wrong Direction gaat het weer de goede kant op. De track zal terecht komen op het alweer vijfde album van de mannen uit Melbourne, die dit jaar hun tweede lustrum vieren. En moneteel door het land van Oz toeren als voorprogramma van de Stones.
Slow Club
Slow Club uit Sheffield is een verwarrende band. Net als je denkt dat het duo op zoek is naar de kortste weg naar de charts komen ze met een nummer als Everything Is New. Dat is weliswaar zeer radiovriendelijk geproduceerd, maar wordt tegelijkertijd gekenmerkt door een gelaten om niet te zeggen fatalistische sfeer. Daardoor vloekt het nummer met de pornopop die momenteel de hitlijsten domineert. Er staan nog meer van dit soort introverte juweeltjes op het Complete Surrender album, maar dus ook songs die nog het meest aan Abba (of Bonnie Tyler!) doen denken. Het kan dus nog alle kanten op met Charles en Rebecca. We houden je op de hoogte.
Olivia Jean
Olivia Jean is een protegee van Jack White. Ze speelt mee op zijn albums en op de meeste andere releases op Jack’s label. Voordat ze solo ging zat Olivia in The Black Belles, een dames trio dat garagerock speelde met een gothic twist. Op haar solo-album Bathtub Love Killings borduurt de bevallige miss Jean voort op die stijl met hier en daar een vleugje country en psychedelica. De zangeres met ravenzwart haar schreef alle nummers en speelt ook het gros van de instrumenten. Jack deed de rest.
Freedom Fry
Toen Frankrijk bedankte voor de eer om Bush te helpen met de invasie van Irak tijdens de tweede Iraakse oorlog gingen er stemmen in de V.S. op om alles wat Frans was te boycotten. Of een andere naam te geven. Zo werd French fries freedom fries. De naam is niet blijven hangen, maar wel geadopteerd door Marie Seyrat en Bruce Driscoll. Marie is Française, Bruce een all American boy. De geadopteerde woon en verblijfplaats is L.A. Freedom Fries klinkt precies zoals je zou verwachten: als een mix tussen Parijse luister en fluister pop en laid back California sunshine indie.