Author: Flip van der Enden

2:54, spreek uit, two fifty four zijn twee zingende zusjes uit Londen. De dames debuteerden in 2012 met een album dat ze het predikaat beloftevol opleverde. Colette en Hannah Thurlow maken indierock met sporen van punk, grunge en shoegaze. Hun sound wordt gedomineerd door gitaar, galm en de stem Colette. De bandnaam hebben ze overigens van een nummer van The Melvins, de dames kennen hun klassiekers. En hebben het in zich om zelf ook geschiedenis te schrijven. Met Blindfold maakt hongerig naar het tweede album van 2:54 dat The Other I gaat heten en op 10/11 uitkomt.

Ruim een jaar geleden plukten we Take Me To The Church van het net, een gratis download van de toen nog volslagen onbekende Hozier. Latere songs konden ons niet heel erg bekoren, want te dicht bij het debuut. We vreesden dan ook met grote vreze dat Hozier bijgezet zou worden in de galerij der one hit wonders. Maar er gloort nog hoop. Hozier heeft twee nieuwe nummers in de aanbieding, Jackie and Wilson en Angels Of Small Death And The Codeine Scene die echt top zijn. Anders dan Take Me To The Church, maar ook weer niet zo dat het lijkt alsof er een andere acts aan het werk is. Net als zijn Church heeft ook Angels Of Small Death And The Codeine Scene een gospel feel, maar tempo en sfeer zijn essentieel anders. Laat dat album maar komen.

Bijzondere band, die Barr Brothers al is het maar omdat het kwartet een harpiste in hun midden heeft. Ondanks het succes van Joanne Newsom is de harp niet echt gangbaar in de rock ‘n’ roll. De Canadese Barr Brothers onder aanvoering van Brad en Andrew Barr komen uit de folk. Had hun debuut uit 2011 nog de geur van geitenwollen sokken, de nieuwe nummers voeden het vermoeden dat de broers niet meer voor één gat te vangen zijn. Half Crazy is een blues met virtuoze slide-gitaarsolo’s, het hypnotische Love Ain’t Enough doet denken aan Talking Heads en landgenoten Arcade Fire, maar dan zonder de bombast. The Barr Brothers zijn van oorsprong een liveband, hoe ze hun nieuwe sound op de bühne uitvoeren kan je 17 oktober uitvonden als het viertal Paradiso aandoet.

12 jaar geleden verscheen Damien Rice aan het firmament. Rice klonk op zijn debuut als een tot volle wasdom gekomen singer-songwriter, gezegend met een stem die doden tot leven kan wekken. Nummers als The Blowers Daughter en Cannonball zijn inmiddels klassiek. Songs en sound zijn Rice niet aankomen waaien, voordat hij de tijd rijp achtte om zijn liedjes vast te leggen, had hij er een harde leerschool als straatmuzikant opzitten. Tussen zijn debuut O en de opvolger 9 zat vier jaar. Tussen 9 en My Favourite Fantasy zit maar liefst 8 jaar. Bij de meeste andere acts zou na zo’n lange stilte worden gesproken over een comeback. Het tekent de status en de populariteit van Damien Rice dat hij de draad gewoon weer kan oppikken, waar hij hem acht jaar geleden liet vallen. Zijn enige show in NL in Carré op 27 oktober is allang uitverkocht. Thuisblijvers zullen het moeten doen met het nieuwe album. Dat is dusgeen probleem. Maakte de eerste vrijgegeven track, My Favourite Fantasy al indruk, I Don’t Wanna Change You zal net zo’n klassieker blijken als eerder genoemde nummer plus 9 Crimes en Dogs van het tweede album. Hopelijk hoeven we geen acht jaar te wachten op een vierde album, maarmocht dat wel zo zijn dan doen we dat met geduld en vertrouwen.

Best al beroemd in het noorden is nu het moment aangebroken om ook de rest van Nederland kennis te laten maken met Orange Skyline. Dat doen we met de beter dan goede single, Rapture. Binnen 3 minuten kom je alles te weten wat je moet weten over de Groningse indierockers: dat ze sterke liedjes schrijven en die met aanstekelijk plezier en positieve energie uitvoeren, dat ze samenzingen als een nest leeuweriken en dat we nog veel van ze gaan horen. Rapture, de eerste single van Orange Skyline is wat je noemt een goed begin.

Als paddenstoelen schieten ze uit de Hollandse klei, de garagerock bands. Een van de leukere vertegenwoordigers van het genre is het Tilburgse Black Marble Selection. Als je wilt weten waar de band de mosterd vandaan haalt, hoef je niet verder te zoeken dan het legendarische verzamelalbum, Nuggets uit 1972. Op die plaat, samengesteld door de latere Patti Smith gitarist Lenny Kaye staan de belangrijkste bands en tracks uit de korte maar dus invloedrijke garagerock periode die van 1965 tot ongeveer 1968 liep. De eerste golf garagerock was een Amerikaans antwoord op de Britse beat invasie. Waar veel Amerikaanse sixties bands probeerden The Beatles na te doen, volgden de garagerockers het spoor van The Rolling Stones. Het interessante is dat bands als The Stones probeerden Amerikaanse rhyhm & blues zo authentiek mogelijk na te spelen. Feitelijk imiteerden Amerikaanse garagerockers Brits r&b bands, die zwarte Amerikaanse r&b naspeelden. Kan je het nog volgen? Die imitatie van een imitatie is niet alleen onbeperkt houdbaar gebleken, maar ook een inspiratie voor steeds nieuwe generaties muzikanten. Ook punk en shoegaze ontstonden onder invloed van garagerock. Net als een nieuwe lichting bands uit NL waaronder Black Marble Selection.

Fink, de tot singer-songwriter bekeerde house-producer mag zich in ons land verheugen op een bovengemiddelde belangstelling. Zijn reputatie rust net zozeer op zijn integere en indringende optredens als op zijn intrigerende en intieme albums. Shakespeare is een van de toptracks van het recente Hard Believer plaat van onze man uit Bristol, waarop landgenoot Ruben Hein de toetsen beroert. Natuurlijk komt Fink ook weer optreden. Hij staat maar liefst 3x in Paradiso op 22, 23 en 24 november. Helaas zijn alle drie concerten vet uitverkocht.

Pulled Apart By Horses begint zich steeds meer te ontwikkelen als de Britse tegenhanger van Queens Of The Stoneage. Er waait er een woestijn wind door de tracks van Blood het net nieuwe 3e album van het kwartet uit Leeds. Lange tijd was PABH met hun stevig rockende volle borst rock een vreemde eend in de Britse rockbijt. Nu het verwante Royal Blood aan de macht is gekomen, zou PABH ook wat meer aandacht moeten krijgen, zeker als ze met zulke sterke singles komen als het riff-rijke Hot Squash. Wij geven alvast het goede voorbeeld.

The Wands is een Deens duo, dat klinkt alsof ze met tijdmachine zijn teruggegaan naar de Amerikaanse West-Coast circa 1966. Daar hebben ze onder invloed van bands als Love, The Electric Prunes en Quicksilver Messenger Service en de toen gangbare geestverruimende middelen een paar liedjes opgenomen, waarmee de band zich in de voorhoede plaatst van de huidige neo-psychedelische garagerockscene. Stel je een kruising voor van Jacco Gardner en Temples. The Wands gaan binnenkort weer op reis, ditmaal niet in de tijd maar langs een aantal Europese poptempels, waaronder het Amsterdamse Paradiso en Willem II in Den Bosch.

Het zal niemand zijn ontgaan dat de PopRonde is begonnen. In principe zijn alle acts die door de strenge selectie zijn gekomen de moeite van het checken waard, maar er zijn een paar bands die we extra willen aanraden. Een daarvan is het hoofdstedelijke trio Stopcontact. De bezetting is bas, drums en keyboards, de stijl is progressief en psychedelisch, de invloeden nogal divers. Trefwoorden zijn avontuur en onvoorspelbaarheid. Water, de openingstrack van Single Love, EP 2 van Stopcontact is dus niet helemaal representatief voor wat er verder komen gaat. Maar wel voor de muzikaliteit en het vernuft van het trio. Ergo gaat dat zien! Dankzij de PopRonde spelen ze vast bij een keer in de buurt.

Helaas nog geen clip…