Author: Flip van der Enden

Plague Vendor is een pop punk (of vice versa) kwartet uit California. De heren debuteren met een album dat net twintig minuten klokt, maar toch tien tracks telt. Met zijn 2.38 is Black Sap Scriptures een erg lang nummer voor Plague Vendor begrippen. Het hele album schijnt in drie uur te zijn opgenomen. Veel zal het dus allemaal niet hebben gekost. Daarom kan de band het zich permitteren de nieuwe single gratis uit delen op hun site. Bedoeling is natuurlijk dat je hun Free To Eat album (Epitaph) wel tegen betaling nuttigt.

Het is Courtney Love gelukt een nog slechter imago te kweken dan Yoko Ono. Als de weduwe Cobain weer eens de pers haalde was dat altijd om een negatieve reden, dronken, stoned, blut, uit de ouderlijke macht gezet etc. De laatste keer dat haar naam in de media opdook, was omdat ze had getwitterd dat ze had ontdekt waar het vermiste Maleise vliegtuig was gecrasht. Afijn niemand nog die de dame een knip voor de neus waard vind. En dan gebeurt er dit. De lopende anti-reclame voor cosmetische chirurgie, de vrouw die het woord liederlijk een nieuwe betekenis gaf, heeft een nieuwe single gemaakt. Nu is dat niet zo bijzonder, dat Courtney zich ooit aan een comeback zou wagen was voorspelbaar, maar wat waarschijnlijk niemand had zien aankomen, is dat die single eigenlijk gewoon best wel okay is en misschien nog wel beter dan dat. Echt.

Nick Waterhouse is een retrorocker, die als solist warmbloedige rock ‘n’ soul maakt en als producer bands als Alah-Las van een authentiek geluid voorziet (en met wie hij ook toert). Hij komt oorspronkelijk uit de zelfde (punk) scene als Ty Segal, maar is met zijn waarheidsgetrouwe fifties sound een vreemde eend in die bijt. This Is A Game is track twee van album twee van de inwoner van Santa Anna in zonnig California.

De nieuwe single van Menzingers is niet zonder discussie op onze playlist gekomen. De Amerikaanse punkband komt namelijk akelig dicht in de buurt van de ‘rawk’, een genre waar onze huid hypergevoelig voor is. Wat Don’t Wanna Be An Asshole Anymore toch Pinguinwaardig maakt zijn de flair en de nonchalance waarmee de Yankees het nummer brengen. Asshole komt van een een vierde album van Menzingers, Rented World. Of die plaat bedoeld is voor fans of voor het banksaldo weten we pas als we meer nummers hebben gehoord. Tot die tijd geven we Greg, Tom Eric en Joe het voordeel van de twijfel.

Fans van Tame Impala, Temples en andere geestverruimende bands opgelet. Graag stellen wij u voor aan Psyence, een kwintet cyberhippies dat met Chemicals For Breakfast een geweldig visite kaartje aflevert. De band is begin 2012 opgericht in Stoke-On-Trent, een stad in midden Engeland die bekend staat vanwege zijn aardewerkindustrie en natuurlijk als geboortestad van Lemmy (en Robbie Williams). Chemicals is de tweede single van Psyence. Er zal vast een album komen, maar waar, wanneer en bij wie heeft heeft onze researchafdeling nog niet boven water kunnen krijgen. Ook over optredens tasten we nog in het duister. Maar, we hebben ons gemeld als volger van de band op Facebook, dus mocht er nieuws komen dan zullen we dat zeker melden.

Is Black Keys verslaafd geraakt aan succes? Het lijkt er wel op. De twee nieuwe tracks zijn een stuk toegankelijker dan we van Dan en Patrick gewend zijn. Weg zijn de rafelrandjes en vrijwel verdwenen de bluesinvloeden. Wat je wel hoort is de invloed van producer Danger Mouse.
Is dat erg? Eigenlijk niet, want de gestroomlijnde powerpop die er voor in de plaats is gekomen bevalt opperbest. En liever dan een herhaling van zetten hebben we een nieuwe richting al is die wat minder alternatief dan we van het duo gewend waren. Het is ook weer niet zo dat de mannen hun ziel aan de hitparade hebben verkocht. Fever bleek na een korte inwerkperiode een toptrack te zijn. Ook Turn Blue, het titelnummer van het nieuwe Black Keys album zal een groeidiamandje blijken.

Let je even niet op is Blaudzun zo’n beetje de grootste alternatieve act van het noordelijk deel van de lage landen! Zijn we verrast? Een beetje. Is het verdiend? Helemaal! Het is niet zo dat het succes Johannes ‘Blaudzun’ Sigmond is komen aanwaaien. De man wordt 40 dit jaar en is al heel lang met muziek bezig, sinds 2007 als Blaudzun. Vier albums zijn er nu onder die noemer verschenen. Onder kenners leeft het dogma dat de eerste drie albums van een act de beste zijn. Negen van de tien keer is dat ook zo, maar er zijn uitzonderingen. Zoals Blaudzun. Iedereen is het er over eens dat zijn jongste album, Promises Of No Man’s Land zijn beste is. Tot nu toe. Helaas staat kwaliteit in de popwereld lang niet altijd garant voor succes, maar soms valt het een samen met het ander. Zoals in geval van onze favoriete baarddrager.

Wie Gambes kent van zijn debuut EP en het album Trust zal voor een verassing komen te staan als hij/zij zijn nieuwe single hoort. Een aangename wat ons betreft. Presenteerde Gambles (aka Matthew Daniel Siskin) zich op eerdere releases als klassiek troubadour -man met gitaar- op zijn nieuwe single is zijn zang ingebed in een arrangement van brommende bassen, sluimerende keyboards en omfloerste drums. De sfeer is niet erg anders dan we van Gambles gewend zijn, zwaarmoedig en indringend. De zanger lijkt zich zelf moed in te zingen’ We could still make it home, my love’ herhaalt hij als ware het een mantra. Inderdaad heavy shit, maar bovenal echt en eerlijk. You Won’t Remind It is de openingstrack van een nieuwe EP, de overige drie songs zijn Gambles ‘oude stijl’, maar niet minder intens. Op 10 mei staat Gambles op London Calling. Het is te hopen dat het publiek de beleefdheid kan opbrengen om naar de man te luisteren en niet bierbeffend door zijn muziek heen te lullen. Hij verdient het.

Het is al een tijd gebruikelijk om op best of of greatest hits albums ook nummers te zetten die nieuw zijn en derhalve te jong en onbekend om tot de canon van de desbetreffende artiest te horen. Een gokje dus, dat in geval van de modfather Paul Weller goed uitpakt. Brand New Toy is een compacte popsong in de beste Beatles-traditie, die misschien niet zo’n evergreen zal blijken als Wild Wood of You Do Something To Me, maar zeker niet uit de toon valt op de More Modern Classics verzamelaar van Mr Weller.

SPOILER ALERT! Wie nog niet toe is aan Seizoen 4 van Game Of Thrones moet niet verder lezen.

Sigur Rós is te zien als ‘wedding band’ op het huwelijk van Joffrey en Margaery in het nieuwe seizoen van Game of Thrones. Je moet wel opletten want na nog geen halve minuut is de band al weer uit beeld verdwenen, weggejaagd door de kindkoning die niks heeft met muziek. Het is niet moeilijk te bedenken waarom de makers van Game of Thrones de IJslanders hebben gevraagd een liedje te maken. Sigur Rós is gespecialiseerd in mythische semi-middeleeuwse klanken. The Rains of Castamere past perfect in het oeuvre van de band, die met hun bijdrage aan GoT een heel nieuwe publiek zal bereiken en hopelijk ook aanspreken.