Author: Flip van der Enden

Editors toert momenteel triomfantelijk door Engeland na een zegetocht door Europa. Tom, Russell, Ed, Justin en Elliot hebben met The Weight Of Your Love weer een succesalbum afgeleverd, het vierde op rij. Hier in Holland wisten de Britse doemrockers zelfs de Ziggodome tot de nok toe te vullen. Als men zo doorgaat komen de arena’s in zicht. Die ontwikkeling bezien we met gemengde gevoelens. Waar we onverminderd enthousiast over zijn is de muziek van de mannen. Honesty is weer een bovengemiddeld prettig plaatje dat prima past op de pinguinplaylist.

De tekst van de nieuwe single van Arctic Monkeys komt niet geheel coherent over, maar we menen er uit op te mogen maken dat het gaat om het einde van een liefdesrelatie. Dat maakt dat One For The Road past in een oude poptraditie van songs over een laatste drankje om het leed wat te verzachten. One For The Road is dus geen bvo’tje zoals Andre Hazes die insloeg, maar de stevige borrel waar Frank Sinatra over zingt in One For My Baby, One More For The Road. Over the road gesproken, Arctic Monkeys heeft hun tour voorlopig even on hold gezet vanwege ziekte van Alex Turner.

Love Is To Die is de intrigerende nieuwe single van Warpaint. Het is de voorloper van het tweede album van de mystieke meidenband uit Californië en verschijnt zes jaar na hun door John Frusciante geproduceerde debuut EP, Exquisite Corps en bijna vier jaar na hun langspeeldebuut,The Fool. Het dameskwartet uit L.A. houdt dus niet van haasten. Dat zou ook niet bij hun stijl passen. Emily, Theresa, Jenny lee en Stella maken onthaastte dreampop, licht psychedelische gitaarwave met meerstemmige fluisterzang waarin uiteenlopende invloeden zitten verwerkt als Joni en Siouxie.
Love To Die klinkt op het eerste gehoor wat warrig, maar na een paar luisterbeurten valt alles mooi op zijn plaats. Je kunt Warpaint ook van dichtbij gaan meemaken. De band staat op 15/11 op Crossing Border in Enschede en een dag later op CB in Den Haag. Op 24 februari 2014 komt men terug voor een show in de Paradiso.

Het zal je niet ontgaan zijn dat er een nieuw album in aantocht is van Arcade Fire. De sluikse marketingcampagne, die er voor moet zorgen dat de release van de vierde langspeler van de Canadese art-rockers niet onopgemerkt voorbij zal gaan steekt die van Daft Punk naar de kroon. Reflektor, de als eerste single uitgebrachte titeltrack is een goed nummer. Afterlife, de tweede single is een uitstekend nummer. Plotseling stond Afterlife op Youtube, niks geen aankondigingen of stiekeme graffiti acties. Nee gewoon hup. Maar ook dat zal wel bij het plan horen. Als je dit leest is het album uit.

Er zit iets in de Ierse bodem of in het water waardoor het groene eiland een vloed aan hoog gekwalificeerde singer-songwriters produceert. De rijke folktraditie zal zeker helpen net als het feit dat er in elke kroeg muziek wordt gemaakt. Dat verklaart misschien waarom er zoveel muziek makende Ieren zijn, maar niet waarom ze zo goed zijn. Dat zal toch iets te maken hebben met de geschiedenis van het land, als pispaal van Engeland. Lijden leidt tot kunst. James Vincent McMorrow heeft het allemaal, de stem, de stijl en de songs. Twee jaar geleden debuteerde hij met het album Early In The Morning met daarop We Don’t Eat. Het leverde hem internationale erkenning op die werd omgezet in een EBA, een European Border Breakers Award. Begin dit jaar toog de bard met de baard naar Texas om daar zijn tweede album op te nemen. Dat zal in januari uitkomen onder de titel Post Tropical. Een single is deze week verschenen, het wonderschone Cavalier.

Trixie Whitley is wereldberoemd in België, net als haar vader Chris. Whiley sr was een getormenteerde singer-songrocker, die begin jaren negentig een paar prachtalbums maakte, maar helaas in 2005 bezweek aan longkanker. Trixie heeft een Vlaamse moeder, vandaar die band met Vlaanderen. Miss Whitley is extreem muzikaal en zeer breed georiënteerd. Ze heeft met een aantal groten der aarde gewerkt waaronder Robert Plant en Marianne Faithful, zit in een band met Daniel lanois (producer van o.a. Bob Dylan), heeft nog een tijd ge-dj’d, gespeeld op pop, rock en jazzfestivals en is maakster van nu vier sterke soloalbums. Net als haar vader is een Trixie een alles of niets artiest, een bevlogen singer-songwriter met één been in de soul en de ander in de blues.