Author: Flip van der Enden

Thijs van der Lucht en Bart Possemis zijn Baskerville, een indie-dance project met volgelingen tot ver buiten onze landsgrenzen. De opvolger van Disco Biscuits heeft drie jaar lang op zich laten wachten, maar dat vergeef je ze meteen als je Strongroom hoort. Baskerville maakt elektronische muziek, niet voor massafeesten, maar voor privéparty’s en samenscholingen van gelijkgestemde geesten. Sommige songs zijn bijna barok in vorm en uitvoering, anderen weer intiem en indringend. Dat niet wil echter niet zeggen dat T&B niet in staat zijn het dak er af te rocken, als ze dat zouden willen.
Voor de vocalen van de songs hebben de beatmasters een aantal toptalenten ingevlogen, zoals daar zijn Bart van Liemt (Sheer), Torre Florim (Staat) en Tessa Douwstra (Orlando). Gun For Hire wordt naar een hoger plan gezongen door Blaudzun.

Op 1 november staat Mac Demarco op London Calling, voor ons is dat een goede aanleiding om de Canadese underground koning eens wat aandacht te geven. DeMarco maakt charmant rammelende muziek. Hij lijkt de melodieën zo uit zijn mouw te schudden en veel aandacht aan de productie lijkt hij ook al niet te geven. Maar schijn bedriegt. De nonchalante sound is het resultaat van leren en proberen. DeMarco laat zich inspireren door Steely Dan en Jonathan Richman. Grotere tegenpolen zijn nauwelijks denkbaar. Steely Dan is superslick, werkt met jazzmuzikanten. Richman daarentegen is naïef om niet te zeggen kinderlijk. Tussen dei twee uitersten is Mac op zoek naar zijn plekje. Viceroy is een ballad die best doet denken aan Wicked Games van Chris Isaak (of is het Big Log van Robert Plant?).

Je kent vast die beroemde ‘tietenclip’ van You’ve Got MY Love van Bastian, de eerste band van Bas ‘neger des heils’ Bron. Die clip heeft nu eindelijk een vervolg gekregen. Zag je in de clip van Bastian alleen de buste van de dames, in die van Optimism van Those Darlins zie je louter de onderkant (voor en achter). Dat is voor de Amerikaanse censuur reden genoeg om de clip een NSFW kwalificatie te geven. Muzikaal zijn er weinig, zeg maar geen overeenkomsten tussen de tieten en de dijenclip. Those Darlings maken retrogaragerock met girlgroup vocalen. Dat doen ze al drie albums lang,dit keer echter niet in lo maar in hi fi.

En toen was er een nieuwe single van de Wombats! De opvolger van Techno Fan is een prima plaat, die de burger doet vermoeden dat het aanstaande derde album er een wordt van jaarlijstjes kaliber. Het is alweer zes jaar geleden dat Let’s Dance To Joy Division verscheen, de eerste klap die diverse daalders waard bleek. Even leek het er op dat de band van Matt Murphy te veel humor in hun songs stopten om serieus te worden genomen, maar live optredens en twee solide albums vestigden de reputatie van Wombats als blijvertje. Mocht iemand daar nog niet helemaal zeker van zijn, dan neemt YBIYW de laatste twijfel weg.

Op het eerste gehoor een onopvallende deun, maar bij nader horen toch weer een erg lekker liedje, de nieuwe single van Bethany en Bobb. I Don’t Know How is geen voorbode van een derde album, maar afkomstig van een EP, minialbum eigenlijk want Fade Away telt zeven tracks. In een recent interview vertelde Beth dat de EP is geïnspireerd door Mazzy Star, My Bloody Valentine en country queen Patsy Cline.

Pins is een meidenband uit Manchester, Girls Like Us is het titelnummer van hun eerste album. Daaraan vooraf gingen wat singles en een EP die in Engeland gretig aftrek vonden. De dames maken punk. Logisch dus dat ze vaak worden vergeleken met Savages. Pins is echter een stuk minder streng in de leer dan hun collega’s uit London. En meer Amerikaans georiënteerd, meer Iggy dan Siouxie. De meiden zijn baas in eigen band, ze schrijven alles zelf en hebben hun album ook zelf geproduceerd. Live schijnt Pins een bescheiden sensatie te zijn die we vooralsnog zullen moeten missen, want de tour van Pins beperkt zich helaas tot Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk.

The Dodos uit San Franciso zijn alweer toe aan hun vijfde album. Carrier is opgedragen en gaat grotendeels over gitarist Chris Reimer, die net van zijn band Women was overgestapt naar The Dodos toen hij plotseling overleed. Een deel van de songs is somber en beschouwend, maar er staan ook nummers op Carrier die moed geven en vertrouwen in de toekomst, zoals het ingenieuze Confidence dat langzaam maar onverbiddelijk opbouwt om te eindigen in een instrumentale climax. In actie sinds 2005 met nogal wat problemen op het personeelsvlak is en blijft The Dodo’s een van de interessantere bands van de Amerikaanse indie-scene, die met hun vijfde album misschien wel hun beste zet tot nu toe hebben gedaan.

Uit Den Haag (waar anders) komt een band die mogelijk ‘the next best thing’ van de polderpopscene zou kunnen blijken, de Nederlandse Strypes! Even serieus, Taymir heeft de looks, de sound en de leeftijd om heel ver te komen. Bas Prins, Mikkie B Wessels, Harrie Roelse en Quinten Meiresonne brengen speelse sixties pop met de bravoure van Arctic Monkeys en The Strokes. Helemaal uit de lucht komen vallen is Taymir niet, Quinten en Bas maakten eerder al reuring als The Consolers eveneens met muziek die geënt was op de tijd dat hun oma’s jong waren. Was hun eerste band een beetje te schatplichtig aan de voorbeelden met Taymir is er genoeg eigen kracht om ver te komen. Op 25 oktober verschijnt het eerste album van Taymir dat Phosphene is gedoopt.

Ghost van de enigmatische RÁJ is van een ongekende schoonheid, pop noir op zijn allerbest. Van de maker is een foto bekend, staat op Facebook (398 vrienden), maar verder helemaal niks. Hij posts overigens in het Engels en heeft het over ‘my new track’, dus we mogen aannemen dat RÁJ eerder opnames heeft gemaakt, maar daarvan geen spoor. De clip van Ghost is volgens ingewijden opgenomen in Budapest, maar de naam RÁJ is ook de naam van een streek in Tsjechië. Aangezien de meeste commentaren op Youtube van mensen komen met namen als Krisztián, Araxie en Láslzló lijkt het aannemelijk dat de maker dezes dus uit Oost Europa komt. Dat vrije verkeer van mensen en goederen is helemaal zo gek nog niet.

Pers en publiek zijn het er over eens, het nieuwe album van Franz Ferdinand is top. Dat is best een opluchting, want de band leek op zijn retour. Het lukte maar niet om het succes van het debuut te evenaren, artistiek noch commercieel. En dat is toch wel de bedoeling. Maar Right Thoughts, Right Words, Right Action begint aardig in de buurt te komen. Wat terug is, is de energie. Wat opvallend is, is het hoge niveau van de songs, niet van een paar maar bijna allemaal. Dat laatste kan komen omdat de band de meeste nummers live heeft uitgetest. Ze hadden de songs dus in de vingers toen ze de studio indoken. En dat heeft geholpen. De kracht en spontaniteit is overgeheveld van de bühne naar de band (of harde schijf). FF smeedt het ijzer terwijl het heet is want Evil Eye is al weer de derde single van het vierde album maar net zo raak als Right Action en Love Illumination.Hulde.