Lucas Hamming kreeg enige nationale bekendheid door zijn deelname aan het programma De Beste Singer-Songwriter van Nederland. Daar hoorde hij niet helemaal thuis. Hamming is namelijk geen singer-songwriter in de gangbare betekenis van man met gitaar en persoonlijke liedjes. In zijn hart is hij een rocker met meer affiniteit met Alex Turner dan met James Taylor. Fake Love Hypocracy is de Beste Nederlandse Britpop single sinds This Plan van Moke. Meer dan dat is het een van de beste singles van vaderlandse bodem tot nu toe. En dan te bedenken dat de maker nog geen twintig is!
Author: Flip van der Enden
Conor Oberst
We zijn de tel een beetje kwijt, maar binnenkort verschijnt er een nieuw album van Conor Oberst, Upside Down Mountain en dat zou wel eens zijn 5e kunnen zijn, cassettes niet meegerekend en zijn werk met Bright Eyes, Monsters Of Folk, Commander Venus en nog wat andere projecten ook niet. Oberst lijkt zich de laatste paar jaar op zijn solocarrière te concentreren, niet dat het verschil met zijn andere bands erg groot is. De verschillen zitten vooral in de begeleiders. Hundreds Of Ways is de indie-folkie op zijn best, groot in zijn bescheidenheid en gezongen met een stem waar zowel blijheid als verdiet in doorklinkt. Connor gaat ook weer op reis. Op 15 juli kan je hem begroeten in de Paradiso.
DeWolff
De oudere muziekliefhebber zal aan Joe Walsh denken bij het horen van de nieuwe single van DeWolff. De jongere luisteraar zal een solide retrorock track horen waarin het duel tussen orgel en gitaar in een gelijkspel eindigt. Het is een goed begin van een nieuwe ronde van het Limburge powertrio, wier faam inmiddels tot ver over onze landsgrenzen rijkt. Het bijbehorende album is bijna klaar, opgenomen in de V.S. met Mark Neill, die eerder o.a. Black Keys hielp hun draai te vinden.
nog geen clip
Future Islands
Het is bijna een traditie, als een band de top bereikt van de Graadmeter, dan verschijnt er een nieuwe single op onze playlist. Seasons staat op -1 en de opvolger, A dream Of You And Me is vanaf heden te horen op uw favoriete zender. Muzikaal zijn beide nummers sterk verwant, 80’s retro synthipop naar model van Heaven 17, Soft Cell etc. Dat Future Islands meer is dan een coveract met eigen nummers komt door hun zanger. Samuel T. Herring is een gedrongen, gedreven man, die zingt alsof er een pistool op zijn borst gericht is. Het optreden van Future Islands in de show van David Letterman heeft de band in de spotlights gekatapulteerd. En verdiend na 8 jaar en vier albums. De nieuwe langspeler van de band uit Baltimore heet Singles en is hun eerste voor het prestigieuze 4AD label. Op 24 mei kan je Herring & co live zien als Future Islands naar Utrecht komt voor een optreden op Le Guess Who.
Natural Child
Deze hebben we via Gijsbert Kamer. De popjournalist van de Volkskrant was in Austin om verslag te doen van SXSW. Zijn tip was Natural Child en daar zijn we hem dankbaar voor. We houden namelijk wel van country met een rock-tick (Wild Feathers anyone?). De band heeft een nieuw (3e) album uit, maar geen nieuwe single. Dus konden we zelf kiezen, dat was niet makkelijk want het Dancin’ With Wolves album telt diverse pareltjes. Uiteindelijk zijn we voor het openingsnummer gegaan, waarin de invloed van the ‘late great’ JJ Cale duidelijk doorklinkt. Natural Child komt uit Nashville, de hoofdstad van de country scene, maar ook de hometown van Kings Of Leon, Jack White en Natural Child dus.
Fear Of Men
De enige reden dat Luna van Fear Of Men op de pinguin-playlist staat is omdat wij het een mooie plaat vinden. Een andere aanleiding is er niet. Nog niet. Het aantal views op Youtube is te verwaarlozen, ze komen voorlopig niet spelen en er is ook nog geen album uit. Maar we voelen aan ons water dat er wel wat gaat gebeuren met Fear Of Men. Wat weten we over de band? Ze zijn met zijn vieren en komen uit Bristol, UK. De zangeres heet Jessica Weiss. De band bracht eerder een cassette uit en wat singles op labels als Sex is Disgusting and Italian Beach Babes. Eind april verschijnt hun eerste langspeler op het Art Is Hart label. De namen die ze voor hun label bedenken zijn top. net als de muziek, maar hoe klinken ze? Shoegazerig, vrouwelijk en vernuftig. Mooi dus, vandaar hun plek op de playlist.
Suzanne Bosman
Suzanne Bosman. Je kent haar van radio en tv. Je kent haar als all-round vakvrouw met een staat van dienst waarop pareltjes prijken als Met Het Oog Op Morgen, RTL Nieuws en EenVandaag. Je kent haar misschien als ‘meest sexy vegetariër’ van Nederland. Maar ken je haar echt? Wist je dat er in deze keurige burgemeestersdochter een rock & rol hart klopt? Wist je dat de mevrouw die jarenlang de uitzending van de Dodenherdenking verzorgde thuis luistert naar Alice In Chains? Wist je dat de moeder van twee bekend is met het werk van Peter Pan Speedrock, fan is van Birth Of Joy en De Staat al minstens vijftien keer live heeft gezien? Ooit geweten dat onze nieuwe Stationschef eigenlijk een metalhead is? Waarschijnlijk niet dachten wij zo. Wil je de ware Suzanne Bosman leren kennen? Luister dan zaterdagavond vanaf 19.00 uur (of donderdag om 22.00 uur) naar Bazz op de Buzz.
Dit is de keuze van de kenner, 28 favoriete platen van Suzanne Bosman!
1. Chickenfoot – Avenida Revolucion
2. Alice in Chains – Them Bones
3. My Favorite Scar – No love lost
4. DeWolff – Love in C Minor
5. Krach – Cause I like it here (whatever happened to them?)
6. Paradise Lost – Ending Through Changes
7. Five Finger Death Punch – The Bleeding (zag ze vorige week nog)
8. Drive Like Maria – Black Horses
9. Biffy Clyro – Spanish Radio
10. 16 Horsepower – Black Soul Choir
11. dEUS – Quatre Mains (Following Sea) (alleen al voor “Okay go” op 4’03)
12. Birth of Joy – Smile
13. Peter Pan Speedrock – Better off dead
14. Marilyn Manson – No Reflection
15. Enter Shikari – Meltdown
16. Kula Shaker – Govinda (rustpuntje…)
17. Linkin Park – The Catalyst (guilty pleasure)
18. Navarone – Highland Bull
19. Rammstein – Sonne
20. Fall Out Boy – The Phoenix
21. De Staat – Make way for the passenger (Heb ze nu een keer of vijftien
live gezien en laat me steeds weer om ver blazen)
22. Elbow – One day like this (Een stukje “Music for the millions”, voor stadions vol Britse voetbalfans, eigenlijk, zag ze twee keer live en echt geweldig)
23. Florence and the Machine – Drumming Song (En, ik heb het niet zo op vrouwenstemmen maar wel op deze)
Tot slot de afdeling Jeugdsentiment:
24. Bauhaus – She’s in parties
25. Fehlfarben – Paul ist tot (was ich haben wil das krieg ich nicht und was ich kriegen kan das gefält mir nicht, ja je bent 15….)
26. Jah Wobble – How much are they
27. Brian Eno/David Byrne – Regiment
28. Dead Kennedys – Holiday in Cambodia
Bleachers
Sommige hits zie je van mijlen ver aankomen. Zoals I Wanna Get Better van Bleachers. Het is een enthousiast kop-staart nummer met een refrein, dat erom smeekt om te worden meegebruld. I Wanna Get Better zou een ordinaire hit zijn als de tekst platter was geweest, de productie gladder en als ze de gitaarsolo hadden weggemoffeld. Het is de allereerste single van Bleachers. Het zijn echter geen debutanten. Baas van de Bleachers, enig lid eigenlijk, Jack Antonoff kan je kennen van Fun dat in 2011 hoge ogen gooide met We Are Young een samenwerking met Janelle Monaé. Jack heeft in zijn uppie en in alle stilte een album gemaakt dat in juni onder de naam Bleachers gaat uitkomen. Bedoeling is dat Fun gewoon blijft bestaan. Het is echter niet uitgesloten dat Bleachers Fun links gaat inhalen, wat Antonoff dan gaat doen? Je weet het niet.
The Horrors
Er is een ongeschreven radiowet dat een song niet langer mag zijn dan drie en half, vooruit vier minuten. Langer dan dat en er moet of een radio-edit komen of je kan airplay wel vergeten. Eigenlijk is dat best vreemd. Als je bijvoorbeeld naar de bovenste tien van de Top 2000 kijkt, zie je bijna alleen maar lange nummers. Die zouden nu dus nooit meer in volle glorie op de radio komen. Tenminste op de reguliere radio. Wij hebben lak aan zulke conventies. Een goede plaat is een goede plaat. Nou wil het geval dat er opvallend veel langere nummers uitkomen de laatste tijd. De nieuwe singles van o.a. Elbow, Beck en Broken Bells klokken makkelijk meer dan vijf minuten. I See You, de eerste single van het nieuwe album van The Horrors duurt dik zeven minuten. De opvolger komt rond de vijf uit en dat is geen seconde te veel. So Now You Know is gewoon de beste single van deze week en dus IJsbreker, niet ondanks maar dankzij zijn lengte! Na twee top singles van het aanstaande album (Luminous, 5 mei) van de band uit het Britse Southend-On-Sea kunnen we wel constateren dat The Horrors een flinke stap hebben gemaakt. De top is in zicht, zeg maar. Dat wordt dus dringen bij het optreden van The Horrors straks op Best Kept Secret.
Black Keys
Wie grote stappen richting onontgonnen muzikale gebieden verwacht van de nieuwe Black Keys zal een lichte teleurstelling moeten verkroppen. Fever is geen baanbrekend werkje. Fever is wel de nieuwe single van het duo uit en alleen daarom al een muzikale gebeurtenis van de eerste orde. En Fever is gewoon een lekker plaatje, waarmee de band een nog groter publiek zal bereiken dan ze al had. Als het op het wederom door Danger Mouse geproduceerde album ook wat meer averechtse songs staan, hoor je ons niet klagen.