Foster The People

Regels zijn er om gebroken te worden. Wij hebben een paar ongeschreven regels, die we hanteren bij het kiezen van onze IJsbrekers. We kiezen bijvoorbeeld liever geen platen die we al een tijdje draaien en als het enigszins kan gaan we voor nieuwkomers, acts die wel een steuntje in de rug kunnen gebruiken. Beide regels lappen we deze week lekker aan onze laars. De nieuwe IJsbreker is namelijk Pseudologia Fantastica van Foster The People, een liedje dat we al een week of twee draaien van een band die zonder al te veel moeite de HMH kan vullen. Waarom we afwijken van het beleid? Omdat Pseudologia Fantastica een geweldige plaat is van een band die met Supermodel een tweede album heeft gemaakt dat beter is dan goed. Dan kan je wel moeilijk doen, maar soms hoort de beste gewoon te winnen.

George Ezra

George zien is voor George vallen. Overal waar hij optreedt maakt hij fans voor het leven. De jonge Brit met de oude stem ziet zichzelf als een nazaat van Woody Guthrie en Bob Dylan. Maar waar deze rondreizende zangers de ambitie koesterden de wereld een beetje beter achter te laten dan ze hem aantroffen, wil George gewoon leuke liedjes zingen. Het vrolijke Cassy O’ is de titeltrack van zijn tweede EP, die hij waarschijnlijk net als zijn debuut in zijn geheel ten gehore zal brengen als hij op 4 april a.s. aantreedt in de Merleyn in Nijmegen.

Afghan Whigs

Afghan Whigs is zo’n band die eigenlijk nooit helemaal geworden is wat er inzat. Ze voeren mee op de grunge golf van de jaren negentig, zaten op het oorspronkelijke label van Nirvana, Sub Pop en werkten ook met hun eerste producer Jack Endino. De status van Nirvana, Pearl Jam, Soundgarden etc hebben ze echter nooit gehaald. Hun grootste succes was Gentleman in 1993. Desondanks heeft zanger Greg Dulli voldoende naam gemaakt om bij iedere nieuwe zet de pers te halen. Na de Whigs kwam hij met The Twilight Singers, The Gutter Twins en een paar solo-albums. Geen van deze activiteiten had het gewenste en verdiende effect. Of dat nu wel gaat komen met de wederopstanding van Afghan Whigs, 16 jaar na hun laatste album? Waarschijnlijk niet, maar Algiers is goed genoeg om een tijdje mee te draaien en als de band ook weer eens hier komt spelen hoor je ons niet klagen.

Elle Bandita

Let je even niet op en dan is Elle Bandita plotseling opgenomen in de bedenkelijke kaste der BN’ers. Ze schijnt het te doen met de dochter van iemand wiens naam we hier liever onuitgesproken laten. Toeval of niet. Net nu ze is overgelopen naar het kamp van de vijand, komt Elle met haar beste nummer tot nu toe. Of zou er een verband zijn? De Rotterdamse rrriotgirl heeft nog niets van haar wilde haren verloren, maar toch een plaat gemaakt die volwassen klinkt en muzikaal en eigen. En anders. Elle’s reputatie ruste tot nu toe net zozeer op haar ‘na mij de zondvloed’ attitude als op haar muzikaliteit. Met een track als Swan Song hoeft ze zich niet langer te gedragen als de bastaarddochter van Iggy Pop en Courtney Love en kan ze gewoon op haar muzikale merites teren. Hoeft niet, mag natuurlijk wel.

S.Carey

S.Carey, (scary voor vrienden ?) maakt muziek die eigenlijk niet erg geschikt is voor de radio, maar die we je toch willen toedienen in kleine doses want te bijzonder en te goed om links te laten liggen. S.Carey is het soort artiest dat thuis hoort op een festival als Crossing Border of Motel Mozaïque, waar mensen komen om te luisteren ipv te knallen of te hangen. Wie groot fan is van Bon Iver kan S.Carey’s naam kennen. Hij is namelijk lid van de band rond Justin Vernon. Zijn muziek is met zijn vioolpartijen, tempowisselingen en canon-achtige achtergrondzang barokker en abstracter dan die van zijn kompaan. Maar niet zeker minder boeiend.

Sharon van Etten

Serpents was onze eerste kennismaking met Sharon van Etten, een 33 jarige rockchanteuse uit Brooklyn NY. We waren er niet vanaf het begin bij. Serpents staat op Sharon’s derde album, Tramp (2012). Die plaat viel op omdat vrijwel het complete The National er op meespeelde, Aaron Dressner was zelfs de producer. Die zijn niet van de partij op Are We There, Sharon’s nieuwste. Ze produceerde zelf dit keer. Wel kreeg ze weer a little help from her friends, waaronder leden van Shearwater, Lower Dens en Afterklang. Het album werd grotendeels opgenomen in de Electric Lady Land studio met instrumenten die ook zijn gebruikt door John Lennon en Patti Smith. Maar het gaat natuurlijk om de stem en de songs en die zijn weer prima.

The Amazing Snakeheads

De eerste single van de Britse lawaaimakers, Amazing Snakeheads was maar 1 minuut lang. Van de tweede moesten we zowel van het begin als het einde een stuk afknippen, want vol met gaten. Maar. Single drie is helemaal raak en prima geschikt om het Nederlandse publiek deze risicorockers in hun armen of zelfs in hun hart te laten sluiten. De Snakeheads is een trio uit Glasgow dat rockt in de traditie van The Birthday Party, The Cramps en al die andere muzikale duivelaanbidders. Op plaat klinken ze al riskant, live schijnen ze ronduit gevaarlijk te zijn. Op 20 mei komen The Amazing Snakeheads naar 010 voor een show in Rotown. Je bent gewaarschuwd.

Yumi Zouma

Dropbox pop. Dat is wat Yumi Zouma offreert. Ze zijn met zijn drieën. Oorspronkelijk woonden ze alle drie in Christchurch NZ, maar inmiddels hebben twee leden het nest verlaten. De een woont nu in Parijs, de ander in New York. Alleen de zangeres, Kim Pflaum woont nog in kiwi-country. Via Dropbox musiceren ze met elkaar. Ondanks de grote afstanden en niet bepaald persoonlijke manier van communiceren is hun debuutsingle een zinnelijk liedje geworden, geknipt voor licht alcoholische avonden op subtropische stranden. Dreampop op zijn best.

Foster The People

Schreven we naar aanleiding van Coming Of Age, de vorige single van Foster The People dat we blij waren dat de band niet de makkelijkste weg heeft gekozen en met remakes van Houdini en Pumped Up Kicks hun in het verleden behaalde successen wilden consolideren, de tweede single van hun tweede album is nog minder hitgevoelig. Tenminste, niet als je hits definieert als simpele meezing liedjes van maximaal drie akkoorden en met een refrein dat zelfs je zusje van drie kan meezingen. Pseudologia Fantastic is net zo vreemd als de titel. Als je er een sticker op zou willen plakken dan zou smartpop een passende zijn. Hoe je van de oude Foster The People dan is de kans groot dat je je hierin verslikt, maar hou je van smartpopbands als Portugal The men en The Bodicas dan ga je blij worden van de nieuwe van Foster The People.

Hozier

Onze man uit Ierland heeft een opvolger voor zijn sluiphit, Take me To The Church. From Eden is anders dan Hozier’s debuut en zo hoort het ook. De ingrediënten zijn wel hetzelfde: soul, blues en folk plus een berg persoonlijkheid. Andrew Hozier Byrne denkt vooralsnog alleen in EP’s. From Eden is de titeltrack van EP nummer 2. De troubadour was op SXSW vorige week, waar hij een prima indruk maakte op de verwende menigte. Eigenlijk gaat alles volgens plan en verwachting, behalve dan dat er geen Nederlandse optredens gepland staan.