Author: Flip van der Enden

Sinds Bob de reggae op de kaart zetten begin jaren zeventig is het genre vast onderdeel van het popmenu. Op de Pinguinplaylist staan heel wat klassiekers van Jamaicaanse makelij. Voor een groot deel zijn dat nummers uit de jaren zeventig en tachtig. Daarna zijn er nog wel wat ragga hits geweest en succesjes van de erven Marley, maar om nou te zeggen dat reggae leeft, niet echt. Aan de andere kant heeft de reggae eerst drums ‘n bass gebaard, wat jungle werd, wat via via in dubstep uitmondde. De dubstep is weer op zijn retour wat een goed moment is om terug te gaan tot de oerbron, de reggae dus. En dat is dus wat Shy FX doet. Shy FX a.k.a. Andre Williams is een levende legende. Hij is een pionier op gebied van drums ‘n bass/jungle, stond aan de wieg van de grime en is een van de verwekkers van de dubstep. Er zit dus een soort van gerechtigheid in dat de eerste grote reggaehit in jaren uit zijn koker komt.

Herrie uit Holland of beter uit Gelderland. Ze zijn met zijn vieren en rocken sinds 2009 de randjes er af. Automatic Sam heeft vorige week zijn (haar?) 2e album gelanceerd. Sonic Whip is een vuig en ruig werkje geworden, een muzikale oersoep met ingrediënten uit de sixties psychedelica, seventies punk, eighties noise en nineties grunge. Kortom een postmodern rockalbum voor mensen met een sterk hart, een hard hoofd en een open geest.

Je spreekt het hetzelfde uit, maar je schrijft het anders: sunday en sundae. Een sundae is een soort sorbet, een ijscoupe. Wat de dames ook lekker vinden is Keanu Reeves, die noemen ze als invloed (naast Dinosaur Jr en My Bloody Valentine). The Courtneys ogen en klinken als een klassiek Damesgroep. Ze zijn met zijn drieën en noemen zich naar voorbeeld van The Ramones Classic, Cute en Crazy Courtney. Ze komen uit Courtenay, een plaats in British Colombia, Canada. Waarschijnlijk hebben ze daar hun naam vandaan. Wat ook kan is dat ze fan zijn van Courtney Love. Hoe dan ook, Nu Sundae staat met nog zeven andere zonnige songs op het debuutalbum van the Courtneys.

Cannibals with Cutlery, het debuut album van To Kill A King komt op 7 oktober opnieuw uit, dit keer bij een echt label, Xtra Mile Recordings dat ook Frank Turner in de stal heeft. Dit heugelijk feit viert de band uit Leeds met de release van Rays, een nummer dat net als oud IJsbreker Funeral al voorkwam op de debuut EP van To Kill A King uit 2012. Maakt niet uit. To Kill A King is nog verre van beroemd, maar gaat dat dus wel worden.

I Can Hardly Make You Mine is wat heet een teasertje, een seintje dat het tweede album van Cults er aan zit te komen en dus niet de officiële eerste single. Maakt niet uit. Madeline en Brian hebben met hun debuut enorm veel krediet verdiend. Cd # 2 moet wel heel slecht zijn, willen we het vertrouwen opgegeven. Statik gaat hij heten en 15 oktober komt hij uit.
De vraag is natuurlijk of er op het nieuwe album een evergreen van het kaliber Go Outside staat. Als dat zo is dan, dan…

De gebroeders Loveless hebben het wiel niet uitgevonden, maar geven er wel een eigen draai aan. Rory en Eoin rocken de blues met een aan overmoed grenzende jeugdigheid. Uiteraard doen ze denken aan White Stripes, Black Keys en de meeste andere eigentijdse gitaar/drum duo’s. Die hebben hen op het idee gebracht, maar wat de boys missen aan eigen ideeën compenseren ze grotendeels met een typisch Britse brutaliteit en een gevoel voor melodie. Kortom, laat maar schuiven dat Drenge.

Voor Justin Vernon roem oogtste als (of met) Bon Iver was hij actief met Volcano Choir en dat is hij nu dus weer. Schitterde zijn falsetto door afwezigheid op Byegone, de eerste single van het nieuwe Volcano Choir album, op Comrade gaat Justin weer de hoogte in. Toch zijn de verschillen tussen Bon Iver en Volcano Choir minstens zo groot als de overeenkomsten. Met Bon Iver creëerde Vernon zijn eigen genre. Met Volcano Choir maakt hij meer ‘gewone’ indie rock, van superieure kwaliteit, dat wel. Comrade en Byegone staan op album # 2 van VC, Repave, dat op 3 september verschijnt, vier jaar na het debuut.

Melophobia, mooie titel voor een waarschijnlijk ook weer mooi album van Cage The Elephant. Het wordt de derde langspeler van de band uit Bowling Green, Kentucky. De vraag is natuurlijk is er iets veranderd? De single geeft wel die indruk. Come A Little Bit Closer is wat verfijnder, wat Bowie-achtiger dan we van de zuidelijke rockers gewend zijn. Ook gaan er geruchten dat de Elephants aan het experimenteren zijn geslagen met electronica. Op 8 oktober weten we of die experimenten zijn geslaagd.

Mocht je na het optreden op de Lowlands van Steve Reich en het Nationaal Jeugd Orkest in de ban zijn geraakt van minimal music, dan kan je hart ophalen met de nieuwe single van The New Puritans. Organ Eternal is geen werk voor 18 muzikanten, eerder een duet voor man en machine. Het nummer staat op het nieuwe album van de Britse art-rockers. Rockers is misschien niet het goede woord, want de tempi zijn traag, de instrumentatie verwant aan jazz en klassiek en de composities gelaagd en best gecompliceerd. Genoemde Reich en Philip Glass zijn duidelijke invloeden net als Angelo Badalementi (Twin Peaks) en Alvo Pärt. Als er al popinvloeden zijn te bespeuren dan zijn die van Talk Talks’ Spirit Of Eden. Geen muziek voor de zaterdagavond dus, maar een betere soundtrack voor de zondagochtend is nauwelijks denkbaar.