Author: Flip van der Enden

Matt Corby, u welbekend van zijn hit Brother heeft eindelijk een nieuwe single uit, maar dat is niet deze. What The Devil Has Made komt van een soundtrack, Spirit Of Akasha en past veel beter in ons straatje dat zijn wat zoetere nieuwe hit. Beide nieuwe nummers laten horen dat Corby geen eendagsvlieg is, maar zijn soundtrack bijdrage maakt duidelijk dat de Australische zanger ook diepgang heeft. Daar twijfelden we eerlijk gezegd een beetje aan, niet zozeer vanwege zijn muziek, maar door zijn start in de muziekwereld. Corby begon namelijk ooit als deelnemer van Idols in the land down under (hij werd tweede). In indieland is dat een juk dat je moeilijk van je afschud, maar Matt is het dus gelukt.

Anders dan I’m Aquarius, maar onmiskenbaar Metronomy, dat heerlijk vreemde muziekclubje uit het Engelse Devon. De band o.l.v. Joseph Mount is al wat jaartjes bezig, maar de rek is er nog lang niet uit. Metronomy komt uit de electrohoek, maar zo te horen zijn op het nieuwe album de computers grotendeels aan de kant geschoven ten faveure van vintage keyboards. Love Letters klinkt als een kruising tussen Devo en Abba, zij het met dubstep break en trompet solo. Love Letters is ook het titelnummer van het 4e Metronomy album dat begin maart zal worden gelanceerd. Op 1 april (geen grap wel leuk) staat de band in de Melkweg.

Lang leek het of St Vincent, née Annie Clark niet kon of wilde kiezen. Ze maakt soloalbums sinds 2007, maar het zijn haar bijbaantjes die de meeste publiciteit opleverden. De multi-instrumentaliste voorzag eerst Polyphonic Spree van muzikale begeleiding, daarna Sufjan Stevens en onlangs nog toerde ze met David Byrne de wereld rond. Maar 2014 lijkt Annie vooral aan haar eigen weg te gaan timmeren. Digital Witness is net als de directe voorganger, Birth In Reverse een averechtse rocksong, die per toerbeurt aan waarde wint. Beide tracks komen op het nieuwe St Vincent album, dat voor 25 feb staat. Producer is John Congleton, een oude bekende van Annie, want afkomstig uit het Polyphonic Spree kamp. Congleton heeft in de loop der jaren een aardige staat van dienst opgebouwd. Hij prodcuceerde onder veel meer Blood Red Shoes, Antony & The Johnson, The Roots, Modest Mouse en St Vincent dus. Dat heet veelzijdig.

Er zit een tweede album van Traumahelikopter in het vat. De langspeler verschijnt precies een jaar na hun eersteling en wel op 7 maart aanstaande. Een titel hebben we ook al, I Don’t Understand Them At All. Zoals de goede gewoonte is tegenwoordig kan je de lekkermaaktrack, Alone gratis downloaden. Daarvoor moet je je begeven op de site van Excelsior Recordings, het label van de Groningers. Daar kan je ook alles lezen over de totstandkoming van het album, het verschil met de vorige etc. Uiteraard volgt er ook een tournee, die het trio o.a. naar Austin zal leiden voor een showcase op SXSW, niet omdat ze dat hebben geregeld, maar omdat ze zijn gevraagd.

Sticky Fingers, je zou denken dat een band die zich zo noemt wel een beetje als de Stones zou klinken. Verre van, deze Sticky Fingers zijn vijf heren uit Sydney, Australië die uit diverse vaatjes tappen. De duidelijkste invloed is Jamaicaans, ska, dub reggae you name it, het zit er allemaal in. Dat en wat er nog meer wat in de kraam van de band te pas komt. Het zijn geen heftige skankers, de jongens van Sticky Fingers eerder loversrockers. Sticky Fingers werd in 2009 opgericht, de meeste bandleden waren toen nog geen 18. Na twee EP’s en wat losse singles is er nu een volledig album. Wij zeggen hierheen halen die band, want uitermate geschikt voor de vrolijk noot op festivals en partijen.

Beck heeft een Beyoncé’tje gedaan, zo vanuit het niets nieuw werk op ons loslaten. Met de release van Blue Moon kondigt hij de komst aan van een nieuw album, Morning Phase dat als we de geruchten mogen geloven zijn beste wordt sinds Sea Change. Dat mag ook wel, want de laatste paar jaar is onze favoriete Scientologist voornamelijk druk geweest met het bewandelen van zijpaden: coveralbums, (game)soundtracksbijdragen, samenwerkingen in de cultuurhoek en het beroemde/beruchte bladmuziekalbum waarmee hij vorig jaar de pers haalde. Morning Phase wordt Beck’s twaalfde album, zijn eerste ‘normale’ sinds Modern Guilt uit 2008.

Tweede single van het tweede album van de tweemansband Broken Bells. After The Disco is net zo disco als Holding On To Life, maar een klein beetje dus. Je kunt er op dansen, maar uit de bol gaan zal niet meevallen, fysiek dan. Als luisterbeleving is After The Disco weer een geslaagd werkje geworden. Maar we verwachten ook niet anders van superproducer Danger Mouse en zijn partner in crime James Mercer van The Shins, die hier weer zijn beste Bee Gees imitatie weggeeft. Niet zo erg disco dus, maar wat dan wel? 80’s. Aha voor volwassenen. Duran Duran voor jongens, iets in die richting.

De nieuwe single van Black Lips is weer een prima plaatje, een ballad over wat jongens die wat uitvoeren in een bos. Dat is niet veel goeds als we de video mogen geloven. Boys In The Wood van Black Lips was een serieuze IJsbreker kandidaat tot we die clip zagen. Oké, wij zijn radio dus wat hebben we met beeld te maken. De video is echter zo grof en gewelddadig, dat we er een beetje van in de war raakten. Misschien heeft het verhaal een moraal, maar die zit dan diep verstopt. Kan ook dat het humor is, maar dan niet van het soort dat wij als dusdanig herkennen. Verwarring dus, ook omdat de band zich afficheert als flower punk. Boys In The Wood gaat terechtkomen op alweer het zevende album van de band uit Atlanta Georgia, Underneath The Rainbow (18/3). Op 25 mei staat Black Lips in Bitterzoet, misschien niet te dicht bij de bühne gaan staan..

††† (spreek uit crosses) is de bijband van Deftones voorman Chino Moreno. De track is de opwarmer van een album dat in februari wordt losgelaten. Helaas is dat geen album met alleen maar nieuw werk, eerder een verzamelalbum met daarop twee EP’s; † uit 2011 en †† uit 2012 + vijf nieuwe nummers. Aangezien het de eerste langspeler is van ††† is het wel hun debuutalbum. De muziek van ††† is stevig, maar vergeleken met die van Deftones klinkt het als lounge. Moreno zegt ook dat de muziek die hij met ††† maakt, het soort muziek is waar hij naar luistert om zich te ontspannen. Bitches Brew is een relatief rustig nummer met kabbelende synthesizers, maar Moreno zou Moreno niet zijn als er aan het einde niet alsnog een duvel uit een doosje springt.