Author: Flip van der Enden

Crash Avenue is een indie band uit Vancouver, Canada. Ze zijn met zijn vijven, vier mannen en een dame. De initiatiefnemer heet Trevor Risk. Ze brachten eerder dit jaar een eerste album uit, Sunshine, vol fijne fuzzy galmpop zoals de single Two Hundred Grand. Beroemd is Crash Avenue er nog niet mee geworden, ondanks gastrollen van leden van The Reavonettes en The New Pornographers. Maar wat niet is kan nog komen, zeker met sterke singles als Two Hundred Grand.

Tweede single van het tiende album van Eels. Wonderful, Glorious is niet het zoveelste Eels album waarop Mr E verslag doet van zijn verloren liefdes, tegenslagen en algemene gevoelens van malaise. Min of meer voor het eerst komt hij in opstand, is hij een beetje boos en haalt hij uit naar anderen. Dat is goed, dat lucht op en dat levert mooie nummers op als Kinda Fuzzy.

Het lijkt op Blondie, klinkt als Blondie, maar het is niet Blondie. Het is is Bleached! Bleached zijn Jessica en Jennifer Clavin, twee blonde zusjes die precies proberen te klinken als Blondie in 1976-77, toen Debbie & co nog onbesmet waren door disco en andere financieel aantrekkelijk genres. Zo charismatisch als miss Harry zijn de zusjes niet, maar dat compenseren ze ruimschoots met lekkere arrogante zangpartijtjes, in girlgrouptraditie gedrenkte meezingsongs en een jeugdige energie, die hun nu 68 jarige idool node moet missen. Dead In Yourt Head staat op het debuutalbum van Bleached, Ride Your Heart.

The World Is A Beautiful Place & I Am No Longer Afraid To Die, zo luidt de volledige bandnaam. Of die naam ironisch is bedoeld, is moeilijk te achterhalen. De muziek van de atmosferische-emo-indie band is in ieder geval bloedserieus. En daar is niks mis mee. Ze zijn met zijn achten en komen uit Willimantic, een klein stadje in de Amerikaanse staat Connecticut. Actief sinds 2010 is de band nu toe aan een debuut album. Dat is Whenever, If Ever geworden. Picture Of A Tree That Doesn’t Look Okay is redelijk representatief voor de plaat, een gedragen track die begint als een hippie beekje maar eindigt in een punk waterval.

Bon Iver is niet meer, leve The Shouting Matches en Volcano Choir. Justin Vernon heeft zijn populairste project voor onbepaalde tijd in de koelkast gezet, niet om even op zijn lauweren te rusten, maar om wat draden uit zijn verleden op te pikken. The Shouting Matches is een recht toe recht aan Americana band, die hij ooit aanvoerde met Phil Cook. Interessanter is Volcano Choir, een band die Vernon een paar jaar geleden begon met leden van de art-punk band A Collection of Bees. Op 13 september verschijnt na een hiaat van vier jaar een tweede album van Volcano Choir, Repave. Byegone is het smaakmakende voorproefje.

Volgens welingelichte kringen is het niet de stem van Kim Deal, die je hoort op het eerste nieuwe nummer van The Pixies in negen jaar, maar van Jeremy Dubs van The Bennies. Kim heeft de band op 14 juni verlaten. De ondankbare taak om haar te vervangen tijdens de aanstaande tour is ex Muffs en Pandora’s gitarist Kim Shattuck. Pixies zonder Kim Deal kan dat? We gaan het zien op 5 en 6 oktober in de Paradiso. Frank Black heeft aangekondigd dat de band deze ronde nummers zal spelen die ze nooit eerder live hebben gedaan plus nieuw werk. Tja, vooralsnog krijgt The Pixies het voordeel van de twijfel, net als deze single die niet echt goed, maar zeker niet slecht is, maar we vrezen eerlijk gezegd Pumkins toestanden.

Light Heat is Quentin Stolfzfus. Die naam is zo mooi dat we twijfelen aan de echtheid ervan. Waar we niet aan twijfelen is de echtheid van ‘s mans muziek. De man met de mooie naam is een sixties freak, zowel wat stijlen betreft als instrumenten en apparatuur. Het resultaat van Quentin’s sixties fixatie is een sound waarin je heel veel herkent, o.a. een muzikant die meer is dan een muzikale modelbouwer. Geholpen door leden van The Walkmen heeft Stolzfus a.k.a. Light Heat een prima plaat gemaakt, die goed zal vallen bij fans van Foxygen en bewonderaars van Matthew E, White.