Author: Flip van der Enden

Het zal je zijn opgevallen dat de Pinguin graag wat verder kijkt dan de traditionele popgrenzen. Kobo Town komt uit Canada, maar klinkt Caribisch. De veelkoppige band wordt aangevoerd door Drew Gonsalves, zoon van een Québécoise en Trinidadiaan. Drew heeft tot zijn 13e op Trinidad gewoond, zijn vette accent is dus authentiek. Later is hij in Toronto gaan studeren, politicologie en is hij de band begonnen. Drew schrijft songs in de stijl van het land van zijn vader, calypso. Als is de calypso hier niet zo bekend als de reggae van het naburige Jamaica of de salsa van Cuba, als je Mr Monday hoort, herken je de stijl meteen. Zonniger muziek dan de huisstijl van Trinidad/Tobago is nauwelijks denkbaar en precies wat de dokter voorschrijft voor deze sombere zomer.

In de clip van Noonan zie je Marnie Stern optreden voor een roedel honden. Zoals bekend hebben die een veel beter gehoor dan wij, maar wat we horen vinden we ruim voldoende om ook Marnie’s nieuwe single te gaan draaien. Marnie Stern is een beetje een laatbloeier. Ze bracht haar eerste album zes jaar geleden uit, ze was toen 31. De New Yorkse is virtuoos op de gitaar. Haar handelsmerk is het tappen, een techniek die door Eddie Van Halen in de rock is geïntroduceerd. Veel gitaarvirtuozen vergeten gewoon liedjes te maken, hun songs zijn alibi’s voor uitsloverij. Niet Marnie, ze etaleert een mooie balans tussen art en rock. Voeg daar haar prettige stem en leuke looks aan toe en je hebt een artiest, die zowel North Sea Jazz als Lowlands aankan.

Soda is Amerikaans voor fris(drank). Tenminste in het zuid-westen van de VS zeggen ze soda. In het diepe zuiden zeggen de meeste mensen coke, ook als ze sinas bedoelen, terwijl het hele noorden het over pop heeft. Hieruit mogen we opmaken dat de band Warm Soda uit California komt en Jeanie waarschijnlijk uit de mid-west. En ja hoor, de band geeft Oakland op als verblijfplaats. De muziek van Warm Soda valt in de categorie powerpop, korte gedegen kop en staart songs in een traditie die midden jaren zestig is gevestigd door de eerste generatie Britpopbands. Powerpop is een genre met talloze fanatieke liefhebbers over de hele wereld. Helden zijn bands als Big Star, Dwight Twilley en uiteraard de uitvinders van de stijl, John, Paul, George & Ringo. Dat powerpop ook in ons land leeft, mag je wel concluderen als je weet dat Warm Soda volgende maand hier maar liefst zes keer zal optreden. O.a. in Rotown (7/7), Vero (10/7) en Ekko (12/7). Mocht je ze gaan zien, vraag dan meteen even waar Jeannie precies vandaan komt.

Tot nu toe is We Show Up On Radar alleen nog maar op de radar van Pinguinradio verschenen. En goed ook: de vorige single van de band uit Nottingham, The Anchors In Your Heart haalde de eerste plek van de Graadmeter. De muziek van WSUOR is waarschijnlijk te subtiel voor massaconsumptie. De band, eigenlijk is het een eenmansproject van allesspeler Andy Wright, maakt surrealistische sprookjespop op fluisterniveau. De nieuwe single, Hands Up If Your Lost staat net als Anchors op Sadness Defeated, het eerste en nog enige album van WSUOR. De b-kant is helemaal nieuw. De officiële releasedatum is 15 juli, maar zo lang konden we niet wachten.

David Lynch zit tegenwoordig vaker in een opnamestudio dan in de montagekamer van een filmstudio. Ons hoor je niet klagen. De muziek van de maker van Twin Peaks en Blue Velvet is minstens zo sfeervol, surrealistisch en subtiel als zijn fims. Lynch is meer een bedenker en producer dan uitvoerend artiest, vooral de vocalen laat hij graag over aan meer geschoolde talenten zoals de Zweedse schone, Lykke Li. I’m Waiting Here is onderdeel van The Big Dream, alweer de 8ste release van de 67 jarige cineast annex platenmaker.

David Lynch zit tegenwoordig vaker in een opnamestudio dan in de montagekamer van een filmstudio. Ons hoor je niet klagen. De muziek van de maker van Twin Peaks en Blue Velvet is minstens zo sfeervol, surrealistisch en subtiel als zijn fims. Lynch is meer een bedenker en producer dan uitvoerend artiest, vooral de vocalen laat hij graag over aan meer geschoolde talenten zoals de Zweedse schone, Lykke Li. I’m Waiting Here is onderdeel van The Big Dream, alweer de 8ste release van de 67 jarige cineast annex platenmaker.

Waarschijnlijk is Ways To Go de laatste single die we zullen draaien van Grouplove. De band wordt te populair. Tot nu toe is Pinguin het enige radiostation in NL dat kond’ deed van de muzikale avonturen van de mannen en meid uit L.A, maar dat zal niet lang meer duren. Waren Tongue Tied en Colours als mega successen in de VS en Australië, met Ways To Go zal Grouplove ook Europa in de ban krijgen. De reden daarvoor is tweeledig, niet alleen maakt de band geïnspireerde ‘don’t worry be happy indiepop’, live zijn ze minstens zo goed als op plaat. De recensent van het zelden scheutig met complimenten zijnde 3v12 gaf de band een 9 voor hun show op Metropolis in 2011. Dat zal dus wel een dikke onvoldoende worden als ze volgens jaar op Pinkpop staan 🙂

Het gerucht gaat dat Beck binnenkort niet met één maar met twee nieuwe albums komt. Je zou denken dat zij nieuwe single op een van die twee langspelers zou verschijnen, maar dat is niet het geval. Defriended is een geïnspireerd tussendoortje, een electroballad die duidelijk maakt dat Beck zijn vernieuwingsdrift nog niet is verloren. De nog naamloze albums zullen Beck’s eerste geluidsdragers zijn sinds Modern Guilt uit 2008. Vorig jaar bracht hij ook nieuwe muziek uit, maar alleen in de vorm van bladmuziek. Stond Beck tot voor kort onder contract bij Universal, zijn nieuwe werk verschijnt op zijn eigen label. Wat eigenlijk veel beter bij hem past