Author: Flip van der Enden

Max Frost was 8 toen hij begon met gitaarspelen en 12 toen hij zijn eerste optreden deed. Max komt uit Austin, Texas een liberale oase in een reactionaire woestijn. Austin heeft bloeiende muziekscene. Het is vooral country en blues wat daar de klok slaat en ook Max is bedreven in de rootsgenres. Maar hij voegt daar ook modernere invloeden aan toe, met name de nu-soul van acts als Erykah Badu en D’Angelo. Eind vorig jaar verliet Max de universiteit van Austin, waar hij Engels studeerde omdat zijn debuutsingle, White Lies een vlucht nam. Het nummer is nog steeds niet uitgevlogen en inmidddels in Europa aangekomen, waar Max en zijn hit met open armen worden ontvangen. Zoals je van een student Engels mag verwachten, gaat het nummer ergens over: gevoelens van paranoia en de angst om bedrogen te worden. Oftewel de highs and lows van een relatie. Dat is ook thema van de andere prima songs op de debuut EP van Max Frost.

Het wordt bijna traditie, als een band op -1 staat in de Graadmeter, beginnen we met het draaien van een nieuwe single. Zo ook bij London Grammar. Op dit moment staat Strong aan de top, en verschijnt Nightcall nieuw op onze playlist. De stijl van het Londense trio is inmiddels bekend, sfeervolle schemerballads met een female touch. Nightcall wijkt daar niet vanaf met dien verstande dat het een cover is van de bijdrage aan de soundtrack van de film Drive van de Franse electro magiër Kavinsky.

De naam doet anders vermoeden, want best exotisch, maar Rita is Hollands. Ze komt uit Amsterdam, zingt in haar moerstaal in een stijl die gevoed is door klassieke trip hop acts als Portishead en Massive Attack. Luistermuziek dus, verwant aan maar essentieel anders dan Eefje de Visser en Roosbeef. Eén Nederlandstalige indiezangeres maakt nog geen trend, maar bij drie begint het er toch wel op te lijken. Een prima ontwikkeling, die hopelijk navolging vindt bij het andere geslacht.

Breton is een Britse band die opereert op de scheidslijn van indie rock en electropop. Op hun nieuwe single slaat de balans naar het eerst genoemde. Dat zegt echter nog niks over het album, War Room Stories, dat niet lang meer op zich zal laten wachten. Naast een pophart heeft Breton ook een artistieke inslag, de twee oprichters Roman Rappak en Adam Ainger begonnen de band als multimedia project. De visuals kwamen een beetje op het tweede plan toen het duo succes kreeg met remixes voor o.a. Alt J, Lana Del Rey en Local Natives. Sindsdien heeft de muziek de overhand. Je hoort ons niet klagen. Optreden 28 feb. Paradiso.

Hard rock en misschien wel metal is er wat bij Red Fang uit de speakers knalt. Maar zeker niet doorsnee en hersenloos. De rockers uit Oregon hebben riffs, maar ook melodieën en teksten die van humor getuigen. Dat doet ook de clip van Blood Like Cream, een verhaal over zombies die niet op bloed of ledematen uitzijn, maar al het bier willen opdrinken. Muzikaal is Red Fang een kruising tussen Queens Of The Stone Age en Lynyrd Skynyrd. Of zo. Blood Like Cream van het album Whales and Leeches is zo’n nummer dat daken er af doet gaan, rustige rockers aanzet tot wanordelijk gedrag en muurbloempjes tot dansen dwingt. In een periode die gedomineerd lijkt door meisjes met machines, neo-disco en Brabantse dj’s is het goed om te weten dat er ook nog gerockt wordt. En hard ook.

Sadie Dupuis dacht een soloalbum te gaan maken, de inbreng van haar drie begeleiders bleek echter zo belangrijk dat ze hen vroeg voor een vaste relatie. Dat werd de band Speedy Ortiz. Dame en heren maken rafelige indie rock, denk Pavement of Liz Phair (als iemand zich haar nog herinnert). In een niet zo heel ver verleden speelde Sadie in een all girls Pavement tribute band, Babement geheten. No Below staat op het tweede album van Speedy Ortiz, Major Arcana en is lang niet het enige nummer waarop knappe tekst en mooie melodie een perfect huwelijk aangaan.

Beter laat dan nooit. But We Did van Thomas Dybdahl stamt al uit juni, maar om de een of andere reden viel de muzikale Noor steeds buiten de boot. Niet langer. Thomas heeft een nieuw album uit, waarmee hij ten overvloede bevestigd dat hij thuishoort in het selecte groepje singer-songwriters dat niet alleen heel goed kan componeren, maar ook heel goed kan zingen. Niet iedere begaafde componist is een goede zanger(es) en andersom. Dybdahl dus wel. Hij viert volgend jaar zijn 12 jarige bestaan als soloartiest.Hopelijk doet dat hij met een uitgebreide tournee, want live is de sympathieke Noorman minstens zo goed als op plaat.

Je weet Pinguin is breed, we draaien vrijwel alles behalve…disco. Daarom ging het toevoegen van Montreal van Roosevelt aan onze playlist niet zonder discussie. Nou is Montreal geen recht toe recht aan disco, daar is het nummer te melancholiek voor en de band te eh..Duits? Roosevelt is ook geen band, maar een dj/producer, die luistert naar de naam Marius Lauber. Hij is getekend door het überhippe Greco-Roman label van Hot Chipman Joe Goddard en daardoor labelmate van Disclosure. Roosevelt maakt dus droevige om niet te zeggen gedeprimeerde disco, dansmuziek voor mensen die down zijn. In recensies wordt hij wel vergeleken met New Order, Washed Out en Caribou, niet bepaald disco acts dus en regelmatig te horen op Pinguinradio. Net als Roosevelt.

Jaakko Eino Kalevi is een zingende trambestuurder uit Helsinki. Erg lang zal Jaakko niet meer op de tram zitten, denken wij, want de jonge Fin is een hoog begaafd musicus. Dat vindt ook de talentscout van het Britse Domino label, dat hem onder hoede nam. Jaakko’s eerste release buiten Scandinavië is een EP, Dreamzone waarop hij zich presenteert als muzikale alleseter en alleskunner. In de single No End bijvoorbeeld mixt hij r &b, fusion, indiepop en dub tot een coherent geheel. De live-test ondergaat Jaakko begin volgend jaar als hij op Eurosonic staat. Niet Noordelingen kunnen hem ook gaan zien in de hoofdstad op 17 jan. in OT301.