Author: Flip van der Enden

Red Yellow Green komt uit Virginia. Net als Dave Grohl. Dat schept een band, dus durfde de bandleden Dave wel te vragen of hij een nummertje mee wilde drummen in de studio. Dat wilde Dave wel. Uiteindelijk speelt hij op alle nummers drums. Dat is dubbel opmerkelijk omdat RDGLDGRN in principe een hip hop trio is. Met live drums dus. Eerder draaide we al Lootin’ In London van het debuutalbum van de Virginians, van dat zelfde album komt ook Power Ups dat nog een streepje leuker is.

Uit Schotland, Glasgow om precies te zijn komt Washington Irving. Het vijftal maakt elektrische folk. Dat doen er wel meer momenteel, maar Washington Irving staat tot Mumford als The Pogues tot The Dubliners, als Nick Cave tot Robbie Williams. Ze zijn punky en funky en barsten van de energie. Palomides komt van een tweede EP, die net als de eerste Palomides heet maar dan Volume Two. Palomides is de naam van een van de minder bekende ridders van de Ronde Tafel uit de Koning Arthur legende. De band heeft zich om de een of andere reden vernoemd naar een 19e eeuwse Amerikaanse schrijver. Tot slot nog een opmerking over de clip van Palomides, die is in 3D.

Veel sterke debutanten dit jaar en dan met name van artiesten van vrouwelijke kunne. Een van de opvallendste is van Daughter. Daughter draait om Elena Tora. Dat zij koos voor een band- en niet haar eigen naam is om te voorkomen dat we de rol van haar twee begeleiders onderschatten. Het succes van Daughter is opvallend omdat het trio ingetogen muziek maak, muziek die je het best zittend kan ondergaan, thuis dus of in het theater. Het onderstreept de kracht van de songs en de stem van Elena dat zij haar toehoorders op een festival als Lowlands muisstil krijgt. Okay het was zondagochtend, maar toch. Amsterdam staat net als Youth en Still en al die andere prachtsongs op het eerste en enige album van Daughter.

Bands geven steeds vaker gratis muziek weg. Nou ja gratis, in ruil voor je e-mailadres. Ook Maximo Park heeft een inruilactie. Mocht je op het aanbod ingaan, check dan wel je spam want daar kwam Brain Cells bij ons binnen. Brain Cells is de wegbereider van album nr 5 van de postpunkers uit Newcastle, Too Much Information (3/2/14). De teasertrack is niet direct herkenbaar als Maximo Park, want relatief rustig met een bedje van electronica en spooky vocalen. Maar erg goed, speels spannend en smakend naar meer.

40 is hij, muzikaal actief sinds zijn 4e en bezig aan het platenfront sinds 1996. Ondanks een output van elf albums kan je Andrew Bird geen algemeen bekend artiest noemen, maar geliefd en gerespecteerd is hij zeer zeker. Bird maakt ook geen muziek voor miljoenen. Zijn composities laten zijn klassieke achtergrond doorschemeren -hij is opgeleid als violist- maar ook zijn liefde voor Keltische folk en oude jazz. Pulaki At Night heeft een zigeunerswing, die doet denken aan Beirut. Het is min of meer het titelnummer van Andrew’s jongste release I Want To See Pulaski At Night. Pulaski is een stad in de staat Tennessee, die vooral bekend (berucht?) is als geboorteplaats van de Ku Klux Klan.

The Boss is back met een nummer waarvan de titel verwachtingen schept. En grotendeels waarmaakt. High Hopes is typisch Bruce, maar niet Bruce op de automaat. De track dendert lekker door als een goederen trein, de gitaristen (Tom Morello!) maken overuren en een blazerssectie geeft het nummer extra vitaminen. De toon van High Hopes is optimistisch, Bruce hoopt dat het ooit nog goed zal komen, alvast een wens voor het nieuwe jaar. High Hopes, het album ligt op 14 januari in de winkels.

Connan Mockasin lijkt op Klaus Kinski, een Duitse filmacteur die ooit Dracula speelde en sindsdien bijna geen rol meer kreeg aangeboden, omdat iedereen hem alleen nog maar als vampier zag. Maar dit terzijde. Hij ziet er dus best eng uit met zijn lange blonde haren en priemende oogjes. In de clip van I’m The Man That Will Find You speelt Connan een soort stalker. De dame in kwestie lijkt echter niet ongevoelig voor zijn charmes. Muzikaal doet Mockasin wel denken aan Prince. Connan Mockasin heet in werkelijkheid Connan Hosford. Hij komt uit Nieuw Zeeland waar hij redelijk succes had met zijn band Connan & The Mockasins. Hij verhuisde naar Londen in 2008. Tot twee jaar geleden deed de kiwi vooral veel voorprogramma’s (The Veils, Warpaint/Liam Finn), maar sinds de release van zijn solodebuutalbum komen steeds meer mensen speciaal voor hem. Caramel is de titel van Connan’s tweede langspeler, een conceptalbum over..inderdaad. Het album kreeg kudo’s van o.a. Pitchfork en The Guardian en staat in de jaarlijst van Rough Trade.

Stephen Markmus mag dan solo nooit meer het succes hebben geevenaard van Pavement, dat wil niet zeggen dat de man onzin heeft gespuid sinds de legendarische Amerikaanse alt-rock band het in 1999
liet afweten. Alweer tien jaar trekt Malkmus door de wereld met The Jicks. Zes albums heeft hij met hen gemaakt, inclusief het nog te verschijnen Wig Out At Jagbags waarvan het vriendelijk Lariat afkomstig is. Dat is eentje meer dan Malkmus met Pavement heeft uitgebracht. Voeg daar nog eens vier solo-albums, één met The Crust Brothers plus een handvol EP’s met The Silver Jews aan toe en je hebt wat je noemen een oeuvre.